บทที่ 119 ราชาปีศาจ โปวชุน
ข้างบนของทะเลสีฟ้ากว้างใหญ่คือท้องฟ้าที่ไร้ก้อนเมฆ
ลมเบาๆลูบผ่านใบหน้าของพวกเขาทำให้พวกเขารู้สึกสะดวกสบายและผ่อนคลาย
ทะเลไม่มีที่สิ้นสุดจึงมีคำว่าไม่มีที่สิ้นสุดเพราะทะเลและท้องฟ้า สุดสายตาเห็นเพียงท้องฟ้าและทะเลเท่านั้น
กลุ่มของค้างคาวโลหิตครามบินไปทางตะวันออกผ่านท้องน-าสีฟ้า
ผ่านมาแล้วเป็นเวลาสองเดือน
สองเดือนที่ผ่านมา ฉื่อหยานนั่งอยู่บนค้างคาวโลหิตคราม และมองไปยังความกว้างใหญ่ของทะเลไม่มีที่สิ้นสุด เขาไม่ค่อยเห็นเกาะบ่อยนัก แม้ว่าเขาจะเห็นเรือค่อยๆเคลื่อนผ่านไปมาบ่อยๆก็ตาม
ราชาอสูร เสี่ยวฮานยี่ เป็นคนที่คลั่งไคล้การฝึกฝนมาก นอกจากบอกฉื่อหยานเรื่องอันตรายของทะเลไม่มีที่สิ้นสุด , แล้วเวลาที่เหลือของเขาจะทุ่มเทไปในการฝึกอย่างเดียว
ทะเลกว้างใหญ่เป็นที่ลึกลับสำหรับ ฉื่อหยาน เขาได้เห็นทั้งความเงียบสงบและความรุนแรงของพายุ บนท้องฟ้าตลอดไม่กี่เดือนที่ผ่านมาของการเดินทาง
ในบางภูมิภาค มีน้ำวนขนาดใหญ่ ซึ่งดูเหมือนจะลึกลงไปถึงก้นบึ้งของทะเล
น้ำวนนั่นดูน่ากลัวเป็นอย่างมากและมันมักจะคอบสูบสัตว์อสูรเข้าไป
เสี่ยวฮานยี่นั้นจะขี่ค้างคาวโลหิตคราม มาเป็นเวลากว่าครึ่งปีถึงจะเข้าสู่ภูมิภาคเคียร่า ในเวลาแค่สองเดือน ค้างคาวโลหิตครามได้บินผ่านมาพันไมล์แล้ว ซึ่งนั้นมีขนาดใหญ่กว่าสมาคมการค้า จักวรรดิ์พรพระเจ้า จักวรรดิ์อัคคี รวมกันเสียอีก
เซี่ยซินหยานนั่งอยู่บนค้างคาวโลหิตครามอีกตัวด้วยกันกับสองชายร่างาองทั้งสอง , ซึ้่งมีการพูดคุยเกิดขึ้นน้อยมาก
ตั้งแต่ ฉื่อหยาน บุกเข้าไปในที่ห้องหอของคู่แต่งงานและทำเรื่องชั่วร้าย เซี่ยซินหยานก็เกลียดเขาเป็นอย่างมาก จนไม่อยากจะคุยกับเขาสักคำ
ฉื่อหยานเองก็ไม่คิดจะอธิบายใด ทำเพียงแต่ฝึกควบคุมพลังปราณลึกลับที่อยุ่ในระดับหายนะ
แม้ว่าระดับหายและระดับมนุษย์จะห่างกันเพียงระดับเดียว แต่พลังของมันนั้นต่างกันยิ่งนัก
ที่ระดับหายนะ เขาจะสามารถใช้ พลังจิตวิญญานได้
พลังจิตวิญญานสามารถขยายออกไป และสังเกตสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ได้ หรือมันอาจจะผสมลงในวิชาและอาวุธ เพื่อจู่โจมได้
นอกจากนี้ เมื่อเขาตั้งสมาธิไปที่ประสาทสัมผัสของเขา เขาจะสามารถเห็นทุกรายละเอียดของร่างกายของเขาได้ เหมือนกับว่าเขามีตาอีกคู่หนึ่ง
เขาเห็นเส้นเลือด และอวัยวะภายในได้อย่างชัดเจน
นี่ทำให้ ฉื่อหยานตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และมันก็ทำให้เขามุ่งเน้นไปที่การฝึกมัน
ทุกครั้งที่เสี่ยวฮานยี่ ลืมตาตื่นขึ้นมา เขามักจะสั่งฉื่อหยานให้ลองใช้พลังจิตวิญญานให้ดู
ฉื่อหยานรู้ว่าเสี่ยวฮานยี่ ใจดีกับเขาเป็นอย่างมาก
ถ้าเขามีคำถามในใจของเขา เขาก็จะสามารถถามเสี่ยวฮานยี่ได้
วันนั้นดวงอาทิตย์หายไปและเต็มไปด้วยเมฆสีดำ
อากาศเต็มไปด้วยความกดดัน แม้แต่ค้างคาวโลหิตครามเองก็คลุ้มคลั่งและพวกมันก็ร้องออกมาด้วยความโกรธตลอดเวลา
ค้างคาวโลหิตครามของเซี่ยซินหยานบินไปเบื้องหลังพร้อมกับผ้าคลุมหน้าที่ปิดหน้านางอยู่ สายตาที่งดงามของนางดูสง่างามเป็นอย่างมาก หลังจากที่นางเดินเข้ามา นางก็ไม่พูดสิ่งใด ได้แต่เงียบ และจ้องมองไปที่เสี่ยวฮานยี่ .
ไม่นาน เสี่ยวฮานยี่ ก็ตื่นขึ้นมาจากการฝึกของเขา หลังจากมองท้องฟ้าที่มีเมฆสีดำ เสี่ยวฮานยี่ ก็กล่าวอย่างจริงจัง ” นี่เป็นเรื่องปกติ และข้าก็รู้สึกไม่ดีนัก จากเรื่องนี้ เหมือนกับว่ามีบางอย่างที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น “
” ลุงเสี่ยว ท่านอยู่ในนภาที่สองของระดับนภาการคาดการณ์ของท่านต้องถูกต้องแน่นอน . ” เซี่ยซินหยานผมที่สวยงามของนางลอยไปตามสายลม เป็นนางมรายืนขึ้นบน และสังเกตไปที่ท้องฟ้า ” จิตวิญญานจุติของข้ามีการตอบสนองต่อพื้นที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก ข้ารู้สึกได้ลางๆว่าพื้นที่จะถูกแยกออก “
หน้าเสี่ยวฮานยี่ก็เปลี่ยน
” เราควรจะระวังไว้ ข้ารู้สึกบางว่า มีอย่างที่น่ากลัวมา . ” เซี่ยซินหยานเตือน
” พื้นที่จะถูกแยกออก ? ” เสี่ยวฮานยี่ ดูมืดมนลงเล็กน้อย ” เซี่ยเอ๋อเจ้ารู้สึกผิดปกติอะไร ? “
เซี่ยซินหยานพยักหน้า ” ลุงเสี่ยว แม้ว่าระดับพลังของข้าจะน้อยกวาท่าน แต่จิตวิญญานจุติของข้าสามารถสัมพัสได้ ข้าเกรงว่าสิ่งที่กำลังจะมาถึงย่อมเป็นหายนะแน่ “
ฉื่อหยาน ก็ตกใจ เขาลังเลและถามว่า ” มีพื้นที่จะถูกแยกออกด้วยรึ ? พลังอะไรกันที่สามารถแยกพื้นที่ออกได้ ? “
” อย่างน้อยนักรบที่มีพลังในนภาที่สามของระดับนภาก็ไม่สามารถทำได้ มีเพียงนักรบในระดับพระเจ้าเท่านั้นที่สามารถแยกพื้นที่ออกได้อย่างแม้จริง ” เสี่ยวฮานยี่ กระพริบตา ” เมื่อหลายปีก่อน เมื่อท่านหัวหน้าตระกูลส่งนายน้อยออกมาจากดินแดนสี่อสูรและ เขาเองก็ยังอยู่ดินแดนให้นั้น ตอนนั้นท่านอยู่ในนภาที่สามของระดับนภาอีกครึ่งก้าวจะบรรลุสู่ระดับพระเจ้า และท่านก็สามารถผ่านมันมาได้ด้วยโลหิตอมตะ”
” โลหิตอมตะ ? ” ฉื่อหยาน ก็ประหลาดใจ
” นักรบที่มีจิตวิญญานอมตะจะสามารถสร้างโลหิตอมตะขึ้นมาได้ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่วิเศษอย่างมากแม้แต่ข้าเองก็ยังไม่รู้พลังของมันแน่นอน อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณชายหยานกลับไปที่ตระกูลหยาง ท่านหัวหน้าตระกูลจะอธิบายให้ท่านฟังแน่นอน ” เสี่ยวฮานยี่ อธิบาย
ฉื่อหยานพยักหน้า
ในเวลานั้นเอง !
จากเมฆสีดำที่หนาทึบ แสงสีดำก็พุ่งออกมา และมือกระดูกสีขาวขนาดใหญ่ก็ปรากฎขึ้น
มือใหญ่นั้นดูคล้ายกับผลึก ดูเหมือนจะไม่มีเนื้อหนังและ มันได้ทำลายไปยังพื้นที่รอบๆ
บรรยาปีศาจที่รุนแรงก็ทะลักออกมาจากมือกระดูกสีขาว ซึ่งทำให้อากาศเต็มไปด้วยแรงกดดัน
” วิชา กระดูกของราชาปีศาจโปวชุน ! “
เสี่ยวฮานยี่ตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างรวดเร็วและตะโกนออกมา ” เซี่ยเอ๋อมาหาข้า พาคุณชายหยานมาด้วย เร็วเข้า ! “
” ปัปปัป ! “
ก่อนที่มือกระดูกสีขาวจะเข้ามาใกล้ กลิ่นอายปีศาจที่โหดร้ายมาถึงมาพวกเขาแล้ว หลังจากนั้นค้างคาวโลหิตครามทีละคัวก็เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าและกลายเป็นเนื้่อบด
คนที่อยู่บนค้างคาวโลหิตคราม ต่างก็เป็นนักรบระดับรู้แจ้งขึ้นไป ร่างของพวกเขาก็ ระเบิดออก พร้อมกับเลือดเนื้อกระจายไปทั่ว
และกลิ่นอายปีศาจก็บุกเข้ามาในร่างของฉื่อหยาน
กลิ่นอายปีศาจเริ่มแล่นผ่านร่างของฉื่อหยานและมันก็พยามยามจะสังหารเขา
ในเวลาเดียวกัน หัวใจของ ฉื่อหยาน ก็เริ่มส่องแสงดวงดาวแพรวพราวออกมาในขณะที่พลังงานเชิงลบของเขาก็ไหลออกมา เหมือนน้ำท่วมเช่นกัน แม้ไข่มุกและวังวนพลังหยินเองก็เริ่มพลังปราณหยินออกมาและครอบคลุมไปทั่วร่างของฉื่อหยาน
แสงสีสันมากมายพุ่งออกมาจากร่างกายของ ฉื่อหยาน และการปะทะเข้ากับกลิ่นอายปีศาจและหยุดมันไว้
โดยไม่รีรอ เซี่ยซินหยานเริ่มต่อสู้และเรียกใข้จิตวิญญานจุติ หลังจากดูดซับพลังงานของการจุติ นางก็ได้ก้าวเข้าสู่ระดับนภา
มือใหญ่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้น และค้างคาวโลหิตครามก็เริ่มตกตายไปทีละตร ราชาอสูร เสี่ยวฮานยี่ ใบหน้าเปลี่ยเป็นหน้าเกลียด เขาโคจรพลังปราณของเขา ให้เป็นกระแสคลื่นโลหิตที่กว้างใหญ่สามสายและโจมตีไปที่มือนั่น
ในมีที่มืดมิด หลุมดำก็ปรากฏขึ้นมาและเริ่มที่จะกลืนกินทุกอย่าง
” เซี่ยเอ๋อเจ้ากับคุณชายหยานหนีไปสะ ! ” เสี่ยวฮานยี่ ตาก็แดงก่ำ และเขาก็ตะโกนคำสั่งของเขาออกมา
เซี่ยซินหยาน ก็ตกใจ นางบินไปและคว้าคอของ ฉื่อหยานด้วยและบินจากไปทันที
ในเมฆที่มืดมิดขนาดใหญ่มีมือกระดูกสีขาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาอีกข้างและพื้นที่รอบๆก็แตกออก
” ปัง ปัง ปัง ! “
กระแสคลื่นโลหิตทั้งสามสายก็เสียดสีลงบนมือกระดูกสีขาว และเพราะมันนั้นยังไม่ทันได้ป้องกันใดๆ จึงทำให้นิ้วมือทั้งห้าขดลง ,ด้วยกระแสคลื่นโลหิตทั้งสามสายที่พุ่งออกไป
” ปัง ! “
มือใหญ่ใกล้เข้ามาอีกครั้งและกระชากไปที่ทุกๆคนที่อยู่รอบตัวเสี่ยวฮานยี่ .
แม้แต่เสี่ยวฮานยี่เองก็ไม่สามารถจัดการเจ้ามือใหญ่ยักษ์นั่นได้และมือนั่นก็กุมไปที่ร่างของเขา
มือใหญ่โดยไม่รอช้า หลังจากมันกุมไปที่คนทั้งหมดแล้ว มันก็ถอนกลับไป และจมกลับเข้าไปในหลุมสีดำที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายปีศาจ
มือขาวล่าถอยกลับเข้าไปในหลุมดำและคลื่นแสงปีศาจก็พุ่งออกมาเหมือนกับหอก
คลื่นแสงปีศาจบางสายตกลงไปสู่ทะเลไม่มีสิ้นสุด และก็ขยับปรากฏขึ้นเป็นน้ำวนขนาดใหญ่ทันทีที่ทะเลด้านล่าง
ฉื่อหยานตกใจเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองไปที่มือใหญ่ด้วยความงุนงง . เขามองไปที่หลุมดำที่กำลงค่อยๆหายไป และในที่สุดมันก็หายไป
หลังจากคลื่นแสงปีศาจหายไป เมฆสีดำหนาทึบก็กระจายออกไป
ไม่นาน ท้องฟ้าก็ถูกเรียกคืนกลับมาเป็นดังเดิ่ม
ขณะเดียวกัน ทะเลด้านล่างกลับอยู่ในความปั่นป่วนจากวงหมุนน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งได้เริ่มที่จะฉีกลึกลงไปทะเล .
เซี่ยซินหยานหื้นฉื่อหยานไว้ และบินออกไปโดยไม่หันกลับไปมอง
ฉื่อหยานก็แปลกใจ เขาจ้องมองไปที่ฉากข้างหลังเขาและรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากหายนะครั้งนี้
