บทที่ 145 ปลอดภัย
พลังจิตสังหาร ความดุร้ายและการทำลายล้าง อบอวลในแหวนสายโลหิตและเกิดเป็นหลุมดำที่มองไม่เห็นขึ้น
อารมณ์เชิงลบตอนนี้กำลังครอบงำสมองของฉื่อหยาน พลังงานเชิงลบทั้งหมด วิ่งเข้าไปในแหวนสายโลหิต ทำให้เกิดเป็นพลังในการดูดกลืนที่แข็งแกร่งขึ้น .
ฉื่อหยานรู้สึกว่าตอนนี้ แหวนสายโลหิตของสามารถกลืนกินโลกได้ทั้งใบ !
จิดสำนึกของเปลวเหมันเยือกแข็ง ก็ตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกเช่นนี้และมันก็พยายามที่จะกลับไปที่สมองของฉื่อหยาน
ในเวลาเดียวกัน พลังในการดูดกลืนของแหวนสาบโลหิตก็รุนแรงขึ้นเป็นสองเท่า
เปลวเหมันเยือกแข็งที่อยู้ภายในฉื่อหยาน ก็เริ่มหวาดกลัวและพยายามหนีจากร่างของฉื่อหยานอีกครั้ง
แต่อย่างไรก็ตาม พลังของมันก้เริ่มแข็งแกร่งและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ !
นอกจากนี้ ภายในเลือดของ ฉื่อหยาน , พลังในหัวใจของเขา ไข่มุกพลังหยินทั้งสาม และพลังปราณลึกลับทั้งหมดก็หลุดออกจากการควบคุมของเขา พลังเหล่านี้ทั้งหมด พวกมันพุ่งยังไปแหวนสาบโลหิต
ในเวลานั้นเอง พลังในการดูดกลืนของแหวนสายโลหิตก็แข็งแกร่งขึ้น และ พลังทั้งหมดในร่างของฉื่อหยานก็ถูกกระฉากออกมา
ฉื่อหยานตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แหวนสายโลหิตเป็นเหมือนกับหลุมดำที่ไร้ก้นบึ้ง ที่ดูดกลืนพลังทั้งหมดของเขาไป
ด้วยพลังที่ดูดเข้าไป ทำให้พลังในการดูดกลืนที่ออกมาจากแหวนสายโลหิตแข็งแกร่งขึ้นอีกหลายเท่า !
จิตสำนึกของเปลวเหมันเยือกแข็งพยายามที่จะหลบหนีออกจากร่างฉื่อหยาน แต่มันไม่สามารถทำได้ มันทำได้เพียงถูกแหวนสายโลหิตกลืนกิน
” ไม่ ! ! ! ! ! ไม่ ! ไม่ ! “
เป็นข้อความที่มาจากเปลวเหมันเยือกแข็ง เขาพบว่า เปลวเหมันเยือกแข็งกำลังอยู่ในความสิ้นหวัง ฉื่อหยานจะรู้สึกได้อย่างชัดเจน
ภายใต้แรงกดดันของแหวนสายโลหิต เปลวเหมันเยือกแข็งกำลังอ่อนแอและอ่อนแอลง
ในที่สุดจิตสำนึกของเปลวเหมันเยือกแข็งทั้งหมดก็ถูกกลืนกินโดยแหวนสายโลหิต
แสงนับพันจุดที่เย็นยะเยือกส่องประกายออกมาจากภูเขาน้ำแข็งนับสิบลูก และพวกมันก็พุ่งเข้าไปในแหวนสายโลหิต
แสงนับพันจุดที่เย็นยะเยือกเหล่านี้เป็นพลังจากเปลวเหมันเยือกแข็ง ที่เชื่อมต่อกับทะเลและเกิดเป็นธารน้ำแข็งเหล่านั้น
ตอนนี้ จิตสำนึกของเปลวเหมันเยือกแข็งได้เข้าไปอยู่ในแหวนสายโลหิต และอากาศหนาวเย็นที่เป็นพลังของมันก็ลอยเข้าไปในแหวนสายโลหิต
อย่างเงียบ ๆภูเขาน้ำแข็งนับสิบกำลังละลาย
ไม่มีอากาศที่หนาวเย็นจากเปลวเหมันเยือกแข็งอีกแล้ว ธารน้ำแข็งค่อยๆละลายและกลายเป็นน้ำทะเล
โดยเฉพาะ พื้นที่รอบ ๆ ฉื่อหยาน , ธารน้ำแข็งค่อยๆละลายอย่างๆช้าพร้อมกับมีแสงส่องออกมา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แสงสว่างทั้งหมดก็ถูกกลืนกินโดยแหวนสายโลหิตและกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน
ฉื่อหยาน ก็หมดแรง
พลังแห่งดวงดาวในหัวใจของเขาลดลง
ไข่มุกพลังหยินทั้งสามก็หายไป
พลังงานเชิงลบในเส้นชีพจรทั้งหมดของเขาก็หายไปเช่นกัน
และพลังปราณลึกลับของเขาก็กลายเป็นเหือดแห้ง
ตอนนั้น ฉื่อหยาน ก็ไร้ซึ่งกำลังทุกอย่าง .
พลังงานทุกประเภทและพลังปราณลึกลับทั้งหมดก็ได้เหือดแห้งไป โดยแหวนสายโลหิต
ในจิตใจของเขา พลังจิตวิญญานที่อ่อนแอของเขายังคงปลดปล่อยพลังจิตวิญญานออกมา ฉื่อหยานพยายามจะส่งพลังจิตวิญญานของเขาเข้าไปในแหวนสายโลหิต
ลูกบอลเปลวไฟสีเงินก็ลอยออกมาจากภายในแหวนสายโลหิต และเกิดเป็นเกล็ดน้ำขแ็งขึ้น มันพยายามที่จะพุ่งออกมากจากแหวน
อย่างไรก็ตาม ภายนอกนั้นมีวังวนบางอย่างคอยขวางกั้นเปลวไฟอยู่ ซึ่งนั่นทำให้เปลวไฟไม่สามารถพุ่งออกมาได้
ในที่สุด อากาศหนาวเย็นก็ถูกส่งออกจากแหวนสายโลหิต
ฉื่อหยานถอนพลังจิตวิญญาณของเขากลับมาและเฝ้าดูอย่างตั้งใจ แล้วก็พบว่า บนพื้นผิวของแหวนสายโลหิต , ปรากฏเป็นรูปแบบของเปลวไฟขึ้น ซึ่งมันขนาดเท่ากับเม็ดข้าว
เปลวเหมันเยือกแข็งนั้นถูกกลืนกินโดยแหวนสายโลหิต และจากนั้นก็มีรูปแบบของเปลวไฟปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของแหวนสายโลหิต ฉื่อหยานไม่สามารถคิดออกได้ว่ามันคืออะไร
อากาศหนาวเย็นปลดปล่อยออกมามาจากแหวนสายโลหิต และร่างของฉื่อหยานก็รู้สึกค่อนข้างสดชื่น
ธารน้ำแข็งได้หายไป และร่างเปลือยเปล่าของฉื่อหยานก็ค่อยๆลอยขึ้นสู่พื้นผิวทะเล
หลังจากตรวจสอบไปที่พลังจิตวิญญาน อย่างระมัดระวัง ฉื่อหยานก็พยายามที่จะรับพลังงานธรรมชาติเข้ามาในร่าง เพื่อใช้ค้นหาว่า จิตวิญญานอมตะ , จิตวิญญาณกายาแข็งและจิตวิญญาณดวงดาวยังอยู่ในตัวเขาหรือไม่ และเมื่อเขาเรียกพลังงานธรรมชาติเข้ามาในร่าง เขาก็รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงของจิตวิญญานต่อสู้
ร่างกายของเขานั้นไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ และเขาเองก็ยังได้เข้าสู่นภาที่สองของระดับหายนะ แต่พลังของเขานั้นถูกดูดกลืนไปทั้งหมดโดยแหวนสายโลหิต
พลังปราณลึกลับสามารถฟื้นฟูได้; พลังจากดวงดาวสามารถดูดซับโดยใช้จิตวิญญานดวงดาวได้ ; ไข่มุกพลังหยินสามารถฟื้นคืนได้จากการดูดซับพลังปราณหยิน และพลังงานเชิงลบก็ฟื้นคืนมาได้เช่นกัน
ฉื่อหยานนั้นไม่กังวลเลยที่พลังทั้งหมดของเขาหายไป ตราบใดที่เขามีเวลาพอเขาก็สามารถฟื้นฟูใหม่ได้
” ลินดา ลินดา ลินดา “เป็นคาร์มอนที่อยู่บนดาดฟ้าพูด ” เราทำได้แล้ว เรือสามารถแล่นได้แล้ว”
ในเสื้อสะอาดลินดาก็ซับผมให้แห้งด้วยผ้าขนหนู ขณะที่นางเดินขึ้นบันไดมา นางก็ขมวดคิ้ว ” เจ้าเอะอะโวยสายอะไรคาร์มอน มีอะไร ? “
” เราทำได้แล้ว เรือสามารถแล่นได้แล้ว” คาร์มอนหัวเราะคิกคัก “หึหึ ตอนนี้เราสามารถเดินทางได้ต่อแล้ว .”
” หือ ? ” ลินดา ก็ตกใจ และรีบวิ่งไปที่ขอบเรือทันที แล้วก็กระโดดลงไปในทะเล
นางลงมาใต้ทะเล เมื่อนางคิดถึงภูเขาน้ำแข็งที่ปิดกั้นเส้นทาง นางก็คิดว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่เรือจะสามารถแล่นได้โดยใช้เวลาสั้นๆ
” ปุ ~ “
ทันทีที่นางกระโดดลงมาใต้ทะเล สีหน้าของลินดาก็เปลี่ยนไป
ภูเขาน้ำนับสิบหายไปหมดสวิ้น
ลินดา คิดว่าตาของนางพร่ามัว ดังนั้น นางจึงขยี้ตาของนางและจ้องไปอย่างตั้งใจ
แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเลย
ไม่มีแม้แต่ภูเขาน้ำแข็งสักลูก !
สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นเหมือนกับภาพลวงจา
นางเชื่อว่าต้องเป็นเพราะตาของนางพร่ามัว เพราะสิ่งที่นางเห็นนั้นไม่ใช่แค่นางที่เห็น แต่ คาร์มอก็เห็นสิ่งที่น่าทึ่งด้านล่างของทะเลนั้นเหมือนกัน
ทั้งสองนั้นไม่ได้ตาบอด
ลินดาสีหน้าก็เปลี่ยน นางว่ายน้ำต่อไปและคิดว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกัน
ตอนนั้นเอง
เป็นร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มที่ว่ายขึ้นมาจากก้นทะเล และดูเหมือนกับว่าเขากำลังเจ็บปวด
ลินดา ชายตามองเขาทันทีและอุทานออกมาทันที
นางตะลึงจนพูดไม่ออกเมื่อนางจ้องไปที่ฉื่อหยาน แล้วนางก็รีบว่ายไปที่เรือ
นางนั้นนรู้สึกตกตะลึง
ฉื่อหยาน นั้นรู้สึกยินดีอย่างมาก เมื่อเห็นหญิงสาวงดงามปรากฏขึ้นในทะเล และเขาก็คิดว่าเขารอดแล้ว
แต่เขานั้นไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงคนนั้นจะตกใจกลัวและว่ายหนีไปทันที
ฉื่อหยานรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของเขาหนักอึ่ง ดังนั้นเขาจะต้องแสร้งทำเป็นคนอ่อนโอนและเป็นมิตร
ลินดาที่ พึ่งขึ้นมาจากน้ำ ก็สูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึกๆ แล้วก็มองลงไปในทะเลอยู่ด้วยความกลัว
เป็นฉื่อฉื่อหยานที่ดูเป็นมิตรกำลังโบกมือให้กับนางด้วยรอยยิ้ม
ลินดา ตะลึง นางจ้องไปที่ฉื่อหยานด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน
ร่างของฉื่อหยานเริ่มจมลง แต่แหวนสายโลหิตกลับปรากฏขึ้นในใจของเขาอย่างชัดเจน
เมื่อเห็นฉื่อหยานกำลังจมลงไป ลินดา ก็ลังเล หลังจากนั้นสักครู่ นางก็ดำลงไปใคต้ทะเลอีกครั้ง
ฉื่อหยานด้วยร่างที่เปลื่อยเปล่า ไอ่นั่นของเขาก็โบกไปมาในน้ำ
ลินดา ก่นด่าในใจอย่างลับๆ นางไม่กล้ามองไปที่ส่วนล่างของฉื่อหยาน . นางเคลื่อนไหวไปข้างหน้าและตรงเข้าไปหาฉื่อหยานทันที
เมื่อเห็นลินดาเข้ามาใกล้ ฉื่อหยานก็ลอยไปหานาง และยิ้มออกมาด้วยความเป็นมิตร
ด้วยร่างที่เปลื่อยเปล่าของเขา เขากอดไปมราลินดา นั่นทำให้หน้าของนางแดงทันที
ลินดา ขัดขืน และผลักฉื่อหยานที่กอดนางอยู่ออกไปด้วยความโกรธ และมองไปที่เขา จากนั้นนางก็จับไปที่แขนซ้ายของเขาและลากเขาไปยังพื้นผิวทะเล
ฉื่อหยานถอนหายใจกับตัวเอง และทำตามลินดา เขาปล่อยให้นางพาเขาขึ้นไปยังพื้นผิวทะเล
ลินดา ขยับขาของนางขึ้นและลงในน้ำ เช่นเหมือนกับปลาที่งดงาม
ฉื่อหยานจ้องสายตาที่ลินดา ที่อยู่ข้างๆ และแอบชื่นชมอย่างลับๆ
” ซู่ ~ “
ลินดาก็โผล่ออกมาจากใต้ทะเล ข้าง ๆนาง คือฉื่อหยานที่หัวของเขาโผล่ขึ้นมา เขายิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า , ” ขอบคุณ “
ลินดา ถอนหายใจ และตะโกนบอกคาร์มอนด้วยใบหน้าที่แดวงของนาง ” โยนเสื้อผ้ามาให้ข้าที “
” หืม ? เจ้านั้นเป็นใครกัน ? “
” พระเจ้า ! เจ้าโรคจิต ! ทำไมเจ้าถึงโป๊ ! “
” ให้ตายสิ มันกำลังซบลินดาอยู่ ! หลายปีที่ผ่านมาข้ายังไม่เคยทำเลยแท้ๆ ! “
” เจ้าบ้า อยู่ให้ห่างจากลินดาสะ มิเช่นนั้นอย่ามาหาว่าข้าหยาบคาย ! “
บนเรือนั้น นักรบหลายคนก็เริ่มบ่นขึ้นมา หลังจากที่พวกเขาเห็นผู้ชายร่างเหลือบกำลังพิง ลินดาอยู่
” คาร์มอน ! ” ลินดาตะโกนออกมาด้วยความอาย
” ได้ๆ ” คาร์มอนมองไปอย่างจริงจัง แล้วเข้าก็หยิบเสื้อขาดๆโยนลงไปในทะเล
