บทที่ 157 การเดินทางที่น่าพึงพอใจ
เมื่อ คาร์มอนและคนอื่นๆ มาถึงที่เรือ ก็เริ่มค้นตัวหาของจากโจรสลัดภายใต้คำสั่งของลินดา . อาวุธ ยา และวิชาของระดับมนุษย์ถูกคนพ้บที่ละคน พร้อมกับเก็บมีดและอุปกรณ์อื่นๆ ซึ่ง คาร์มอน เจตต์และคนอื่นตรวจสอบแล้วว่ามีค่า
เช่นสองวิชาระดับลึกซึ้งที่พบในร่างของฮ่องกง และศพของชายไว้หนวด รวมไปถึงเกราะอ่อนที่หลินเสี่ยวชางสวมอยู่ ซึ่งเป็นของหายากในระดับวิญญาณ เกราะอ่อนมันจะสะสมพลังงานอย่างต่อเนื่อและจะปลดปล่อยออกมา โดยอัตโนมัติเมื่อผู้สวมโดนโจมตี
นอกจากนี้ เรือยักษ์ยังนับได้ว่าเป็นของที่มีค่าที่สุด พร้อมกับระเบิดที่วางซ้อนกันเหมือนภูเขาลูกเล็กในเรือ ; เพียงแค่เหลือบมองไปที่อาวุธร้ายแรงเหล่านี้ก็ทำให้หนาวลงไปถึงกระดูกสันหลัง
ลินดา ยกหัวของนางขึ้น แววตาของนางดูเย็นชา นางตรวจสอบไปที่ของเหล่านั้นทีละชิ้น และเก็บเกราะอ่อนขึ้นมาเป็นของตัวเองพร้อมกับเก็บเม็ดยาบางอย่างใส่กระเป๋า ก่อนที่นางจะเหลือของที่เหลือให้ คาร์มอนและคนอื่น ๆ โดย คาร์มอน เจตต์และคนอื่นๆ ไม่รอช้าพวกเขากระโจนตัวเองในของที่รวบรวมมาและหยิบทุกอย่างที่หยิบได้ ตอนนี้ คนเหล่านี้ กำลังพูดเถียงกันเกี่ยวกับผู้ที่จะได้รับของชิ้นต่างๆ บ้างก็ตะโกนด้วยคำหยาบคาย
นี้ ทำให้ ลินดารู้สึกไม่ชอบนัก นางขมวดคิ้ว และก็ช่วยไมได้ที่นางจะตะโกนสั่งออกไป” หุบปากของพวกเจ้าสะ ! จับฉลากเพื่อตัดสินว่าใครควรจะได้รับสิ่งของที่ต้องการ หากพวกเจ้ายังทำเสียงดังอีกหละก็ ข้าจะรายงานไปยังพรรคสามเทพ และข้าบอกได้เลยว่าจะไม่มีใครได้รับของเหล่านี้แม้แต่ชิ้นเดียว “
ฝูงชนทันที ก็เงียบสงบเชื่อฟัง ทำได้เพียงกระซิบกระซาบกันเงียบๆ นางยืดหลังตรงและหน้าอกกลมของนางก็ยื่นออกไป ลินดาพยักหน้าอย่างพอใจ นางมองไปที่ฉื่อหยานที่กำลังยืนอย่างสบายและถามออกไป ” เจ้าไม่ต้องการอะไรรึ ? “
” มันเกี่ยวอะไรด้วย ? “เป็นเสียงคาร์มอนที่ตระโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกันถมน้ำลายไปยังฉื่อหยาน ” มันช่วยอะไรเรา นอกจากนี้ มันเองก็ไม่ใช่พวกเรา ทำไมมันถึงมีสิทธิมาแบ่งของจากพวกเราด้วย? “
มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่คาร์มอนจะท้วงขึ้นมา เมื่อมองดูเหล่าคนอื่นบนเรือแย่งของกันแล้วและด้วยความที่เขาไม่พอใจในตัวฉื่อหยาน โดยไม่รอให้เจตต์หรือคนอื่นๆที่รู้สึกเหมือนกันพูด เขาก็ตะโกนโต้แย้งออกมาทันทีหลังจากที่ลินดาพูดเสร็จ .
ใบหน้าบอบบางของลินดากลายเป็นไม่พอใจ นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ” ข้ากล้าที่จะมาที่นี่กับข้า ! เขามีสิทธิ ที่จะได้รับมัน เมื่อข้าบอกว่าเข้ามีสิทธิ เขาก็มีสิทธิ ! ใครกันที่จะกล้าคัดค้านข้า ! ” ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่าง ลินดา และ ฉื่อหยานถึงขั้นที่ว่านางรู้สึกเคืองใจแทน เมื่อใดก็ตามที่ คาร์มอนและคนอื่นๆพูดต่อว่าฉื่อหยาน ตอนนั้นนางจะรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก และ นางก็จะต่อว่าพวกเขากลับทันที
เมื่อเห็นลินดาโกรธเป็นอย่างมาก คาร์มอน เจ็ทก็ได้แต่กัดริมฝีปากของพวกเขาและยังคงประท้วงอยู่ในใจเงียบ โดยจ้องไปที่ฉื่อหยานด้วยความโหดเหี้ยมราวกับว่าฉื่อหยานไปฆ่าคนในตระกูลของพวกเขา
” ข้าขอผ่าน ” ฉื่อหยานยิ้มและส่ายหัว ” เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ข้าไม่ได้ทำอะไรมาก ดังนั้นข้าจึงไม่มีสิทธิ์ได้รับมัน แต่จริงๆแล้วในใจของเขานั้นพูดว่า . ” สมบัติพวกนี้หนะรึ …. ไม่ได้อยู่ในสายตาข้าเลยสักนิด”
เมื่อรู้ว่า ฉื่อหยาน ไม่สนใจพวกมันลินดาก็พยักหน้าเบาๆ และจ้องเขาไปที่เขาด้วยสายตาของนาง โดยส่งสัญญาณบอกกับว่า เขาอย่าได้สนใจกับคำด่าว่าของคาร์มอนเลย .เมื่อเห็นเช่นนั้นฉื่อหยานจึงส่ายหัวและยิ้มส่งสัญญานกลับไปว่า เขาไม่คิดจะใส่ใจพวกนั้นอยู๋แล้ว ดังนั้นไม่มีอะไรที่นางต้องเป็นห่วง
” พวกเจ้า เร็วเข้า ๆ ! เราจะออกเดินทางในอีกไม่ช้า เรือโจรสลัดนี่ยังอยู่ในสภาพที่ดี แต่มีสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเป็นเรือของ นัยตาโลหิต มากเกินไป มีใครบ้างไม่รู้จัก นัยตาโลหิต ดังนั้นเราควรจะทิ้งเรือนี้สะเพื่อหลักเลี่ยงปัญหาโดยไม่จำเป็น ” เมื่อเห็นว่า คาร์มอนและคนอื่นๆ กำลังวุ่นวายกับสมบุติ ลินดาก็ตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด . และทุกคนก็หันมาเชื่อฟังและเดินก้าวออกมา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขานำของที่เหลือทั้งหมดไปใส่ไว้ในห้องบนเรือของตน ด้วยความอารมณ์ดีและพูดคุยหัวเราะกันอย่างเสียงดัง , พวกเขากางใบเรือและแล่นเรือของพวกเขาไปยังเกาะที่อยู่ทางตะวันออก
ฉื่อหยานยังใช้เวลาของเขานั่งพิงอยู่กับกล่องสินค้าและฝึกฝนอย่างลับๆ แต่บางครั้ง ลินดาก็จะหาข้อแก้ตัวต่างๆนาเพื่อเรียกฉื่อหยานเข้าไปในห้องของนาง แต่ละครั้ง ที่ฉื่อหยานเข้าไปในห้องของนาง นางก็จะล็อคประตูไม้ตรงบรรไดอย่างระมัดระวัง และพวกเขาสองคนก็ใกล้ชิดกันภายใต้ความเงียบสงบ
ความรู้สึกดีๆปรากฏขึ้นหลังจากที่ลิ้นได้มีเพศสัมพันธุ์ครั้งแรก นางนั้นไม่อยากกินอะไรและคิดถึงช่วงเวลาและความรู้สึกนั้นตลอดเวลา ดังนั้นนางมักจะเรียกฉื่อหยานมาที่ห้องของนาง นางต้องการให้เขามอบประสบการณ์เหล่านี้ให้อีก และพื้นที่ ที่อวบอิ่มของนางก็ถูกลุกล้ำโดยเขาอีกครั้ง
แต่ละครั้งที่ ฉื่อหยานเดินออกมาจากห้อง คาร์มอน เจ็ท , และคนอื่น ๆ ก็จะมองไปด้วยความสงสัย พวกเขาสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ความสัมพันธุ์ระหว่างลินดากับฉื่อหยานถึงเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ ตอนที่ขึ้นไปยังเรือโจรสลัดพวกเขาจะต้องผูกมัดกันด้วยความพลับบางอย่างแน่นอน หลังจากกลับมาจากเรือโจรสลัด ลินดา และ ฉื่อหยานก็ยังทำตัวปกติเช่นเคย นั่นจึงไม่มีใครเชื่อว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเต็มไปด้วยตัณหา ยกเว้นคาร์มอน .
” นี่ อาหารและน้ำ ” เจตต์เดินมาที่ฉื่อหยานและวางตระกร้าสามใบลง เนื้อและผลไม้พร้อมกับน้ำสองเหยือกก็วางอยู่ตรงหน้าฉื่อหยาน เจตต์ยิ้ม กล่าวว่า ” น้องลินดากำชับข้าอย่างยิ่งให้ข้านำอาหารมาให้เจ้า และตอนนี้อาหารของเราก็เหลือเพียงครึ่งเดียว เจ้าคนเดียวก็กินไปเป้นตันแล้ว ข้ากังวลว่าอาหารของเราจะถูกเจ้าคนเดียวกินหมดเนี่ยสิ คาร์มอนเองก็ไม่เห็นด้วยหลอก และข้าเองก็ไม่กล้าที่จะเอามาให้เจ้าขนาดนี้ ถ้าน้องลินดาไม่ได้สั่งให้ข้าทำ “
ฉื่อหยานยิ้มกลับไปบางๆ แล้วนำผลไม้และเนื้อสัตว์จากตะกร้า กินลงไปด้วยความเพลิดเพลิน ” ขอบคุณ ” และเขาก็พูดขึ้นมา
” อ่าฮะ ” แล้วเจตต์ก้มลงไปคุยใกล้ฉื่อหยานใกล้ๆ และพูดด้วยเสียงกระซิบ ” ฉื่อหยาน เจ้าไปทำอะไรที่ห้องนั้นรึ มีความลับอะไรกัน ? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าทั้งตอนไปยังเรือโจรสลัด ? ” ด้วยใบหน้าสงสัย เจตต์ถามออกไปอย่างเป็นเรืองเป็นราว โดยไม่ลืมที่จะมองไปรอบๆ เขามองไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใคร แล้วเขาจึงถามต่อ ” เจ้ารู้ไม๊ข้านั้นเก็บความเล็บเก่งมาก ข้าจะไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่น ดังนั้น เจ้าบอกข้าที ! ฉื่อหยาน ข้าสงสัยจะตายอยู่แล้ว เจ้าต้องช่วยข้า และบอกให้ข้ารู้ที ! “
” ข้าแค่เล่าเรื่องตลกให้นางฟัง และ . . . . . . .เราก็พลอดรักกัน นั่นแหละคือความลับทั้งหมดของเรา ” ฉื่อหยาน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และส่ายหัว เขารู้สึกขบขันและอยากรู้ว่าเจ็ตต์จะแสดงออกยังไงเมื่อรู้ว่าเขากับนางนอนด้วยกัน
” พลอดรัก ? ” เจตต์จ้องไปที่ฉื่อหยานด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างจริงจัง สักพัก เขาก็ตอบกลับ ” เราต้องการจะไล่ข้าไปด้วยเรื่องตลกแบบนี้เนี้ยนะ ? พูดถึงเรื่องพลอดรักกับน้องลินดางั้นรึ ฮ่า ฮ่า เจ้าก็รู้สถานะของนางดี ตระกูลของนางที่มีชื่อเสียงมากในทะเลเหิงลั่ว . อนาคตนางจะเป็นสาวกชั้นกลางของพรรคสามเทพ เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรกับนางงั้นรึ หยุดเพ้อได้แล้ว เจ้าหนู ! “
ฉื่อหยานยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่แยแสและไม่พูดอะไรอีก
แล้วเสียงของลินดาก็ดังมาจากห้องอีกครั้ง มันชัดเจนและเย็นชา ด้วยท่วงท่าที่เหมือนกับเรียกคนรับใช้ ” ฉื่อหยาน ลงมานี่ ข้ามีบางอย่างที่จะถามเจ้า”
เจตต์แสยะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ” ฮ่าฮ่า !เจ้าเด็กน้อย , ถ้าเจ้าจะพลอดรักกับน้องลินดา ได้ยังไง นางพูดเจ้าอย่างกับเจ้าเป็นคนรับใช้ ? ยอมรับมันเสียเถอะ ! เอาหละ ไปเถอะ น้องลินดาคงมีธุระอะไรกับเจ้า ทำตัวดีๆหละ อย่าได้มองไปยังคนที่อยู่สูงกว่าเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าจะได้รับบทเรียนหากเจ้าถล่ำลึกเกินไป ฮ่า ฮ่า เจ้าจะถูก คาร์มอนทุบตีจนช้ำในแน่นอน หากเจ้าทำให้เขาเข้าใจผิด เจ้าก็รู้ว่าข้าหมายถึงอะไร อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้าหละ ฮ่า ฮ่า “
เห็นได้ชัดว่า เจตต์ไม่เชื่อเรื่องที่ฉื่อหยาน ได้กล่าวไป
ฉื่อหยาน เดินไปที่ห้องพร้อมกับ ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ และสงสัยว่าเวลานี้ลินดาจะถามอะไร หญิงสาวคนนี้จริงๆมักมากในกามเมื่ออยู่บนเตียง ซึ่งนางนั้นต้องการที่จะลองทุกท่วงท่า . พอคิดเช่นนั้น เลือดในร่างของฉื่อหยานก็เริ่มเดือดพล้าน และดวงตาของเขาแวววาวไปด้วยความตื่นเต้น
ณ เวลานี้ลูกเรือที่อยู่บนดาดฟ้าไม่ได้สนใจเรื่องที่ลินดาต้องการจะคุยกับเขาเท่าไหร่นัก ยกเว้น คาร์มอนที่แอลจ้องมองสังเกตุฉื่อหยานตลอดเวลา ประกายแสงที่ปรากฏในดวงตาของฉื่อหยาน ทำให้หัวใจของมันเต้นแรงและเต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าของฉื่อหยานเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม และฉื่อหยานก็เดินเลินเล่อไปที่ห้อง
ลินดานั้นรอเขาอยู่ และเมื่อฉื่อหยานมาถึงประตู ใบหน้าที่ส่องประกายเสน่ห์ ก็ปรากฏมาพลังประตู้ไม้จากภายใน แล้วนางก็ผลักร่างที่บอบบางของนางเข้าไปในอ้อมแขนของฉื่อหยานพร้อมกับกลิ่นกายที่น่าหลงไหล ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความปรารถนาทางเพศ นางยิ้มและกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ” วันนี้ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ” .
ในขณะเดียวกัน คาร์มอนก็ค่อยๆเดินไปใกล้กับประตูไม้ ใบหน้าของมันดูหดหู่และมืดมน แล้วมันก็แนบหูของมันไปที่ประตูไม้
มันนั้นได้ตรวจสอบเช่นนี้มาหลายวัน มันได้ยินเสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ และมันก็สงสัยว่าต้องมีบางอย่างที่น่าสงสัยเกิดขึ้นระหว่างฉื่อหยาน และลินดาแน่นอน ความชั่วร้ายปรากฏขึ้นในหัวใจของมันเหมือนเมฆที่อึมคึม
หลายปี ความรักของคาร์มอนที่มีให้ลินดานั้นไม่เคยสมหวัง มันสูญเสียหัวใจของมันให้กับนางตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในวันที่มันได้เป็นสาวกของพรรคสามเทพ หลังจากนั้น คาร์มอนก็ได้ละทิ้งโอกาสความสำเร็จในอนาคตมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพื่อติดตามและทำตามคำสั่งของลินด้วยหัวใจ นอกจากนี้มันยังขับไล่ทุกคนที่ต้องการจะเกี้ยวลินดา ลึกลงไปในหัวใจของมัน ลินดา เป็นเพียงคนเดียวที่มันหลงรัก และต้องเป็นมันคนเดียวที่สามารถแตะต้องลินดาได้ คนอื่นนั้นไม่มีสิทธิ์
อย่างไรก็ตาม ด้วยการปรากฏตัวของฉื่อหยานทำให้ มันรู้สึกถึงความไม่มั่นคงในจิตใจ ทุกคนนั้นไม่อาจรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับฉื่อหยานและลินดาได้ แต่คาร์มอนด้วยหัวใจของมันที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับลินดา มันสัมพัสได้ถึงกลิ่นบางอย่าง
ในที่สุด มันก็ไม่อาจเก็บความสงสัยไว้ในหัวใจได้อีกต่อไป มันจึงพยายามค้นหาความจริง โดยแนบหูเข้ากับประตู
ในห้อง ฉื่อหยานและลินดากำลังมีอะไรกันอย่างช้าๆและค่อยๆทำกันอย่างเบา ดังนั้น คาร์มอนที่มาตรวจสอบจึงไม่อาจรู้อะไรได้ หลังจากนั้นสักพัก มันก็ขมวดคิ้วแน่น และสงสัยมากยิ่งขึ้น ใบหน้าของมันดูซีดเซียวมากขึ้น โดยหลักแล้วต้องได้ยินเสียงลินดาพูดคุยกับฉื่อหยานสิ เพราะนั้นคือเหตุผลที่นางเรียกฉื่อหยานมา แต่ในห้องกลับเงียบสงัด นี่แสดงให้เห็นว่าต้องมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นหลังประตูไม้นี่แน่นอน
เจตต์และนักรบคนอื่น ๆบนดาดฟ้าทั้งหมดก็สงสัยเกี่ยวกับพฤติกรรมลับๆ ล่อๆ ของ คาร์มอน แต่พวกเขาก็ยังคงเงียบ เพราะ พวกเขานั้นยังต้องการเป็นมิตรกับคาร์มอน คาร์มอนนั้นมักจะปกป้องมิตรสหายของเขาโดยธรรมชาติ อีกด้าหนึ่ง , คนที่ชอบลินดาเองก็ต้องการที่จะรู้ถึงความลับของลินดาและฉื่อหยานเช่นกัน , ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้ คาร์มอนสืบหาความจริงต่อไป
หลังจากนั้น สิ่งที่ คาร์มอนรับรู้ได้ก็มีเพียงแต่ความเงียบสงบเท่านั้น แต่ด้วยอดทนของเขาทำให้เขาอดกลั้นและทำสืบหาความจริงต่อไป
ในที่สุดสิ่งที่เขาอดทนมาก็ประสบผล
ครึ่งชั่วโมงต่อมา มันก็ได้ยินเสียงรูดกางเกงเข้ามาในหู
