บทที่ 158 หยุดยั้ง
” คาร์มอนเจ้ากำลังทำอะไรหนะ ? “
” ยังจะถามอีกรึ ? แน่นอนข้าอยากรู้ว่าน้องลินดากับเจ้าเด็กนั้ยคุยอะไรกัน มันแปลกจริงๆ ตั้งแต่ที่เจ้าเด็กนั่นและน้องลินดากลับมาจากเรือโจรสลัด ดูเหมือนมันกับน้องลินดาจะมีอะไรบางอย่าง เห็นนางเรียกมันอยู่บ่อยครั้ง นี่ต้องมีความลับอะไรแน่ๆ ! “
” มันต้องเป็นความลับแน่นอนสิ น้องลินดาต้องการให้เด็กนั้นทำอะไรให้สักอย่าง ไม่งั้นนางคงไม่เรียกหาเขาบ่อยๆหลอก “
” ข้าสงสัยว่าเจ้าคาร์มอนมันได้ยินอะไรบ้าง มันก็ยืนอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานแล้วนะ “
” ใครสนล่ะ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคาร์มอนคิดจะทำอะไร ? “
” . . . . . . . “
นักรบบนดาดฟ้าทั้งหมดหันหน้าเข้าหากัน และพูดคุยกับคนอื่น
ไม่ว่าจะเป็น ฮั่วเจีย และ ผู้ที่ชื่นชอบ คาร์มอน หรือ เจ็ท และ ผู้ที่นับถือลินดา ทุกคนต่างก็มองดูคาร์มอนอย่างเงียบๆ . พวกเขาทั้งหมดเองก็ต้องการที่จะรู้เรื่องต่างๆจากปากคาร์มอนเช่นกัน
กลุ่มคนแอบกระซิบกันและแอบมองไปที่คาร์มอนในเวลาเดียวกัน พวกเขาค่อนข้างผ่อนคลาย
ทันใดนั้น ในขณะที่ทุกคนกำลังดูอยู่ หน้าของคาร์มอนก็หันมาพร้อมกับสีหน้าน่าเกลียด เหมือนกับว่ามันรับรู้อะไรบางอย่าง ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความโกรธ ใยหน้าบิดเบี้ยว และดวงตาของมันเต็มไปด้วยความดุร้าย .
” เฮ้ ! “
ฮั่วเจีย , เจ็ท , และส่วนที่เหลือก็อุทานออกมาพร้อมกัน พวกเขาทั้งหมดที่มองดูอยู่ก็เห็น คาร์มอน ทำสีหน้าแปลกๆ
” นางแพศยา ! “
คาร์มอนขบฟันแน่น สีหน้าของมันกลายเป็นดุร้าย ทันใดนั้นมันก็คำรามออกมา พลังในร่างกายขอมันอัดแน่นไปที่มือข้างซ้าย และก้อนแสงก็พุ่งออกมาจากมือของมัน
” ปัง ! “
ประตูไม้ที่บันไดทางเข้าก็แตกออกเป็นชิ้นๆ เศษไม้ปลิวไปทั่ว
ด้วยการระเบิดครั้งเดียว คาร์มอนทำลายประตูไม้ที่ปิดกั้นอยู่โดยไม่ถามผู้ใด ด้วยแรงระเบิดที่รุนแรง ทำให้คาร์มอนเองก็ปลิวถอยหลังตามแรง และโซเซไปมา
” คาร์มอน ! ” เจตต์ร้องออกมา ” เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ ? “
ฮั่วเจีย และคนอื่นๆใบหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่า คาร์มอนนั้นโกรธเรื่องอะไร ทุกคนอุทานและรีบเข้าไปและพยามหยุด คาร์มอนที่กำลังบ้าคลั่ง
หลังจากระเบิดประตู คาร์มอนก็ยืนหยุดนิ่ง . หลังจากที่มันยืนได้มั่นคงแล้ว มันก็วิ่งลงไปข้างล่างทันที
ตอนนั้นเอง ฮั่วเจียและคนที่เหลือทั้งหมดก็ตอบสนองทันที พวกเขากระโดดไปข้างหน้าไม่กี่เมตร และรีบวิ่งไปที่ทางลงบันได และพยายามที่จะดึงและหยุดคาร์มอนไว้
” ไปตายซะ ! “คาร์มอนดังก้องออกมา มันผลักฮั่วเจียและเจตต์ที่ดึงมันไว้ และมุ่งหน้าตรงลงไปในห้องโดยสารเรือ
เรือลำนี้ไม่ได้ใหญ่นัก มีสินค้าวางอยู่ทั้งบนดาดฟ้า ภายในห้องโดยสาร นอกจากกล่องอาหารและน้ำแล้ว ก็มีเพียงห้องไม้เล็กๆอยู่ห้องเดียวเท่านั้น และ ห้องนั้นก็เป็นห้องของลินดาคนเดียว
ที่ประตูไม้ทางลงบันได เจ็ทรั้งคาร์มอนไว้ไม่ให้เข้าไป , และคนอื่นๆที่เหลือก็ไปป้องกันอาหารและน้ำสะอาดในห้องโดยสาร นอกจากนี้ยังมีห้องไม้เล็ก ๆมีประตูอยู่อีกห้องหนึาง เพราะลินดานั้นเป็นผู้หญิงคนเดียวบนเรือ , ห้องไม้นี้จึงถูกสร้างมาเพื่อให้นางเปลี่ยนเสื้อผ้า
คาร์มอนระเบิดประตูไม้ตรงบันไดทางเข้า และทันทีมันก็วิ่งลงไปในห้องโดยสาร
ตอนนั้นเอง ฮั่วเจีย , เจ็ท , และคนอื่นๆที่เหลือก็วิ่งมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาช่วยกันยืนขว้างที่ห้องโดยสารเรือ และหยุด คาร์มอน .
คาร์มอน ดูเหมือนจะบ้าคลั่ง พลังในนภาที่สามของระดับมนุษย์ในร่างของมันก็ระเบิดออกมา และซัดฮัวเจี๋ยไปด้านข้าง มันกัดฟันแน่น และวิ่งไปตรงหน้าห้องไม้ เมื่อมาถึงที่ประตูไม้มันก็คำรามออกมา : ” นางแพศยา ! “
คาร์มอนคำรามออกมาด้วยความโกรธ และกำลังจะทำลายประตูไม้นี้ด้วยลูกถีบของมัน
” เอี้ยดดด.. “
แล้วตอนนั้นเอง ประตูไม้ก็เปิดออกเอง เป็นฉื่อหยานที่ปรากฏอยู่ตรงทางเข้า พร้อมกับเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง และขมวดคิ้ว เขานั้นไม่ต้องการให้ใครเห็นสิ่งที่อยู่ภายในห้อง
ประตูนั้นไม่กว้างนัก และร่างของฉื่อหยานก็พอดีกับมัน แค่ยืนอยู่ที่ประตู เขาก็เกือบปิดกั้นทางเข้า ห้องไว้ทั้งหมด
ภายในห้องนั้นมืดเป็นอย่างมาก ทุกคนยืนหัวออกมาดู แต่ก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย
” เจ้าเรียกใครว่า นางแพศยา ! ” สีหน้าของฉื่อหยานกลายเป็นมืดมน เขาจ้องไปที่ คาร์มอนอย่างหงุดหงิด และโบกมือเหมือนกับไล่แมลงวัน , ” ถ้าเจ้าไม่มีอะไร ก็ไปสะ ! อย่าได้มารบกวนเรา ! อย่ามารบกวนธุระของเรา . “
ตอนนั้นเขากำลังสนุกอยู่กับลินดาอยู่และ พวกเขาก็กำลังจะถึงจุดสุดยอดพร้อมกับลินดาที่ครางออกมาเงียบๆ . . . แต่เมื่อ ได้ยินเสียงคาร์มอนพังประตูไม้ ลินดาก็ตกอยู่ในความกังวลนางรีบผลีกฉื่อหยานออกทันทีและเขาทั้งสองคนก็ลุกลี้ลุกลนใส่เสื้อผ้าของพวกเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะคาร์มอนถูกแรงระเบิดและถอยล่นไปยืนนิ่ง บวกกับถูกเจ็ทและฮั่วเจียขัดขวางไว้ที่ห้องโดยสารครู่นึง คาร์มอนคงจะวิ่งมาถึงและจับผิดพวกเขาได้แล้ว
โชคดีที่ฉื่อหยาน เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว เขาดึงกางเกงของเขาขึ้นมาครึ่งนึงก่อนที่เขาได้ยินเสียงระเบิด หลังจากได้ยินเขาก็รีบดึงขึ้นกางเกงของเขาขึ้นและตัดสินใจที่จะไปยืนกั้นทางเข้าประตูไม้ และบดบังสายตาของทุกคนไว้
” เจ้าเด็กน้อย ข้าจะฆ่าเจ้า ! ! ” ใบหน้าของคาร์มอนดูบิดเบี้ยว ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว
ทันใดนั้น แสงสว่างรูปเกลียวก็พุ่งออกมาจากมือของมัน และมันก็ส่องสว่าออกมาเป็นเหมือนกับลูกศรคริสตัล พุ่งไปยังหน้าอกฉื่อหยาน
” เกลียววิญญาน ! “
เจตต์ร้องอุทานออกมา และพูดออกมา” คาร์มอน เจ้าบ้าไปแล้วรึ ? เจ้าจะฆ่าฉื่อหยานหรืออย่างไร ! “
เกลียววิญญาณคือ วิชามี่ดีที่สุดของคาร์มอน เขาไม่เคยใช้มันออกมาง่ายๆ เมื่อเขาใช้มัน มันหมายความว่า เขาต้องการจะฆ่าใครสักคน
เกลียววิญญาณเป็นวิชาระดับลึกซึ้ง มันสามารถอัดแน่นพลังปราณลึกลับเป็นรูปแบบวิญญานที่หมุนเกลียวได้ มันสามารถทะลวงผ่านร่างกายของผู้อื่น เหมือนกับสว่านที่แหลมคมและรุนแรง
เจตต์ ฮั่วเจียและคนอื่นๆเคยเห็น คาร์มอนใช้เกลียววิญญานทะลวงร่างและฆ่านักรบในระดับเดียวกันนับสิบมาแล้ว
เมื่อเห็น คาร์มอนได้ ใช้เกลียววิญญาณออกมา ตอนแรก ทุกคนต่างก็ตกใจ และพวกเขาก็แอบคิดว่าเวลานี้ ฉื่อหยาน จะต้องถูกฆ่าแน่นอน
” หลบสะ ! ” นาโน ที่ไม่สนิทกับ คาร์มอน ก็ตะโกนออกมา ” หลบออกมาจากประตูสะ เจ้าห้ามโดนเกลียววิญญานนั่นเด็ดขาด ! “
ฉื่อหยานขมวดคิ้ว เขาขวางอยู่ตรงประตูและยืนนิ่งอยู่ สายตาของเขาดูเย็นชา คาร์มอนแสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย
” บึช บึช บึช ! “
เกลียววิญญานหมุนวนเข้าไปในหน้าอกของ ฉื่อหยาน , เสื้อผ้าของฉื่อหยานทันทีก็ถูกเจาะเป็นรูขนาดสิบนิ้ว เกลียววิญญาณหมุนวนเหมือนกับสว่านแหลมที่หมุนควงอย่างรวดเร็ว และเจาะเข้าไปที่ผิวหนังและเนื้อของฉื่อหยาน
แต่ก็ผิดคลาด ฉื่อหยานั้นได้ใช้จิตวิญญานกายาแข็ง , และร่างของเขาก็แข็งแกร่งเหมือนเหล็ก
เกลี่ยววิญญาณที่กำลังหมุนควงทะลวงเข้าไปก็ส่งเสียงแปลก ๆออกมาจากหน้าอกของฉื่อหยาน และมันก็ไม่สามารถทะลวงผ่านผิวหนังของฉือหยานได้
” ปัง ! “
ฉื่อหยานขยับขาของเขา และเตะไปที่หน้าอกของคาร์มอนด้วยแรงอันมหาศาล
ด้วยแรงระเบิดที่รุนแรง ทำให้คาร์มอนกระเด็นลอยออกไปด้วยลูกเตะของฉื่อหยาน ร่างของมันกระแทกไปที่ฮัวเจี๋ยและกระเด็นลมไปไกลห้าเมคร กลิ้งไปที่มุมห้องโดยสารพร้อมกับฮัวเจี๋ย และปากของมันเต็มไปด้วยเลือด
ห้องโดยสารที่เกิดเสียงดังขึ้น จู่ๆ ก็เงียบลงอย่างวังเวง .
เจตต์ นาโน และคนอื่นๆที่เหลือทั้งหมดก็เปิดปากกว้าง พวกเขามองไปที่ฉื่อหยานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน
คาร์มอนเองยังมึนงงอยู่กับลูกเตะของฉื่อหยาน โดยไม่สนใจเลือดที่ไหลออกจากปากของเขา เขามองไปที่ฉื่อหยานอย่างว่างเปล่า
ตั้งแต่ ฉื่อหยาน ขึ้นมาบนเรือลำนี้ เขาก็มักจะทำตามอย่างเชื่อฟัง และเขาก็ไม่ค่อยพูดกับคนอื่น และไม่ได้สร้างปัญหาให้กับใคร
แม้ว่า คาร์มอนและคนอื่นๆที่เหลือจะรบกวนเขา เขาก็พยายามอย่างหนักที่จะอดทนและไม่ตอบโต้
ไม่ว่าจะเป็น คาร์มอน ฮั่วเจีย หรือ เจ็ท และ นาโน พวกเขาทั้งหมดต่างก็เห็นฉื่อหยานเป็นแค่ สวะ พวกเขาไม่คิดว่า ฉื่อหยาน จะเป็นนักรบที่แข็งแกร่งเช่นนี้
ตอนนี้ ฉื่อหยานทำให้ทุกคนค่างก็ประหลาดใจ เขาไม่เป็นอะไรเลยจากเกลี่ยววิญญานที่คาร์มอนโจมตีมา และเขายังสามารถเตะคาร์มอนให้ลอยกระเด็นกลับไปได้ห้ามเมตร
ด้วยฉากแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกคนอยู่ในความประหลาดใจ
” ข้าจะฆ่าเจ้า ! “
ภายใต้การจ้องมองของทุกคน คาร์มอนที่ดูดุร้ายก็คำราม ออกมาอย่างบ้าคลั่ง มันบุกไปข้างหน้าอีกครั้งเหมือนกับสัตว์อสูรที่บ้าคลั่ง
ฉื่อหยานขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ . เมื่อ คาร์มอนกำลังจะเข้าใกล้เขา เขาก็เคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้่าแล๊บ เขาจับไปที่คอของคาร์มอนอย่างแม่นยำและยก คาร์มอนขึ้นไปในกลางอากาศด้วยแขนข้างเดียว .
คาร์มอนอัดพลังของมันลงไปในแขนและขาของมัน และฟาดลงไปที่ร่างของฉื่อหยาน แต่สีหน้าของฉื่อหยาน กลับดูเฉยเมย เขาไม่สนใจมันสักนิด ราวกับว่าการโจมตีของคาร์มอนเป็นเพียงลมที่พัดผ่าน และไม่มีผลใด ๆ
ด้วยมือข้างเดียวเขาจับไปที่คอของคาร์มอนและยกมันขึ้นไปในกลางอากาศ แรงบีบที่มือของฉื่อหยานค่อยๆเพิ่มขึ้น
คาร์มอนดิ้นรนอยู่สักพัก ใบหน้าของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการขาดอากาศหายใจ และไม่นานมันก็ขาดอากาศหายใจ แขนขาของมันแกว่งไปมาอย่างอ่อนแอและอ่อนแอ
ฉื่อหยานดวงตาที่เย็นชาของเขาถลึงใส่ คาร์มอน และค่อยๆเพิ่มแรงบีบที่มือเขาขึ้นเรื่อยๆ
” ปล่อยสะ ! เจ้าจะฆ่าเขางั้นรึ ” ฮุยเจียสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารีบพุ่งเข้ามา
” บูม ! “
ฉื่อหยานให้เตะออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายฟ้าแล๊บ เขาเตะไปที่หน้าอกของฮั่วเจียหน้าอกของเขารู้สึกเหมือนมีภูเขาเหล็กหล่นทับ ร่างของฮุยเจีย ทันทีก็กระเด็นไปกลางอากาศ เสียง กระดูกแตกหักดังออกมาจากหน้าอกของเขา
กลิ้งไปมามรามุมของห้องโดยสาร หน้าของฮั่วเจียถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เขาจ้องไปที่ฉื่อหยานด้วยใบหน้าหวาดกลัว และไม่กล้าที่จะทำอะไรอีก
ฉื่อหยานนั้นไม่สนใจว่า คาร์มอนกำลังจะตายหรือไม่ เขาขมวดคิ้วและมองไปที่นักรบที่เหลือที่อยู่ในห้องโดยสาร และพูดเยาะเย้ย : ” มีใครจะช่วยมันอีกไหม ? “
ฮั่วเจียที่นอนอยู่ข้างหน้าพวกเขาเป็นตัวอย่างที่ดี ดังนั้น ทุกคนจึงเงียบ
เจตต์ ที่เป็นคนส่งอาหารให้เขาทุกวันก็ยังรู้สึกตกใจ เขาเปิดปากของเขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ปิดลงไปก่อนจะพูดอะไร สีหน้าของเขากลายเป็นอึดอัด
” ฉื่อหยานอย่าฆ่าเขา ” จากในห้องไม้เป็นเสียงลินดาที่ดังมาจากด้านหลัง ” ปล่อยเขาเถอะ ถือว่าเห็นแก่ข้า “
ฉื่อหยานขมวดคิ้ว เขาลังเลอยู่สักพัก และในที่สุดก็โยน คาร์มอนออกไป
ร่างกาย คาร์มอนโค้งลอยไปในอากาศ และตกลงมบนร่างของฮั่วเจีย มันทำให้ฮั่วเจียกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง และเขาก็ขบฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด
ฉื่อหยานยังคงยืนกั้นอยู่ที่ประตู เขาหันหัวไปมองข้างหลัง เมื้อเขาพบว่าลินดาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยิ้มและเดินออกจากประตูไม้
ลินดาที่แต่งกายเรียบร้อยแล้ว นางก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องไม้
นักรบทั้งหมดที่อยู่ในห้องโดยสานก็มองไปที่เตียงของลินดา และพวกเขาก็เห็นว่าเตียงยังคบเรียบ ราวกับว่าไม่มีเหตุการใดๆเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของลินดากลับแดงระเรื่อและดวงตาของนางก็ปรากฏรูปลักษณ์ของตัณหาเล็กน้อย ทำให้คนอื่นจินตนาการกันไปต่างๆนาๆ
ลูกเรือทั้งหมดที่อยู่ในห้องโดยสาก็มองไปที่ลินดาอย่างว่างเปล่า พวกเขาเหมือนกับว่าค่อยๆเข้าใจอะไรบางอย่าง . . . . . . .
ถ้าฉื่อหยาน และลินดาไม่ได้ทำอะไรกันจริงๆ แล้วทำไมฉื่อหยานถึงยืนขวางอยู่ที่ประตูตลอดเวลา คาร์มอนนั้นไม่ได้คิดไปเอง และลินดาคงก็คงไม่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรักเช่นนี้ หาก….
— สถานการณ์เช่นนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
ลูบไปที่ผมยุ่งเหยิงของนางเล็กน้อย ลินดาแกล้งทำเป็นเฉยเมย คิ้วสวยของนางขมวด และนางก็ถามออกไปอย่างไม่แยแส : ” พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ? “
ทุกคนหัวเราะออกมาอย่างแห้งๆ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร
คาร์มอนดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง สายตาของมันมองไปที่ ฉื่อหยาน และลินดา มันขบฟันแน่นและไม่พูดอะไร
ฉื่อหยานทำหน้าบึ้ง เขามองไปที่คาร์มอนและครุ่นคิดสักครู่ , และหันหัวกลับไปพูดกับลินดา : ” ข้าจะขึ้นข้างบน เจ้าเองก็จัดการที่นี่สะ . “
จากนั้น ลินดาก็พยักหน้าตกลงอย่างเรียบเฉย และ ฉื่อหยานก็เดินตรงไปที่บันได
เมื่อเขาเดินมาข้างๆ คาร์มอน , ฉื่อหยาน ก็จ้องไปที่มันและเท้าของเขาก็เหยีบไปที่มือของคาร์มอนที่นอนอ่อนล้าอยู่บนพื้น
” แกร๊ก ! “
หลังจากเกิดเป็นเสียงกระดูกแตกดังออกมา คาร์มอนก็ดึงมือซ้ายของเขามันกลับไป กระดูกมือของมันแตกระเอียด และกลายเป็นพิการโดยสมบูรณ์
ภายในห้องโดยสา สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ความหนาวเย็นเติบโตขึ้นในหัวใจของพวกเขา และพวกเขาก็ได้เข้าใจทันทีแล้วว่า ฉื่อหยานนั้นเป็นคนเหี้ยมโหด…
