บทที่ 161 ข้าจะรอเจ้า ! ตลอดไป !
เมฆดำรวมตัวอยู่บนท้องฟ้า ลมแรงพัดโหดกระหน่ำ ที่ทะเล กลายเป็นเป็นมืดครึ้ม เหมือนกับว่าพายุกำลังจะมาถึง
ทะเลปั่นป่วน คลื่นทะเลพุ่งขึ้นสูง
ด้วยคลื่นขนาดกลางทำให้เรือแล่นด้วยความยากลำบาก
บนดาดฟ้า , ลินดา ผมปลิวไปตามลม ในขณะที่ใบหน้าของนางจริงจัง นางคอยเตือน เจตต์และคนอื่น ๆ ว่าให้ระมัดระวัง และสั่งให้คนบนเรือเพื่อหาที่จับไว้ หากเรืออับปางพวกเขาก็จะรอด
ลมแรงขึ้นเรื่อยๆ เกิดเป็นคลื่นลูกยักษ์ และซัดไปทั่วทะเลอย่างรุนแรง
เรือตกอยู่ในสภาพย่ำแยา และลินดาก็เป็นกังวล . นางเอาแต่ถอนลมหายใจของนางออกมาด้วยความระมัดระวัง และไม่กล้าที่จะผ่อนคลายแม้แต่วินาทีเดียว
ฉื่อหยานยืนอยู่ท้ายเรือพร้อมกับขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดูจริงจังเหมือนกับลินดา
พายุมาอย่างกระทันหัน โดยไม่มีสัญญานใดๆ ก่อนหน้านี้สักครู่อาทิตย์ยังสาดแสงอยู่ แต่จู่ เมฆดำก็รวมตัวกันอย่างแปลกประหลาด
เขายืนคิดบางสิ่งอย่างสงบ เมื่อเขานึกถึงตอนที่ขี่ค้างคาวโลหิตครามกับเสี่ยวฮานยี่ , พายุฝนก็รุนแรงเฉกเช่นตอนนี้ ตอนนั้น เมฆถูกกดลดลงมาเหนือหัว และมือกระดูกยักษ์ของจอมปีศาจโป่วซุนก็โผล่ออกมาจากเมฆ มือนั้นคว้าไปที่ราชาชูร่าเสี่ยวฮานยี่ และพาเขาไปยังดินแดนสี่อสูร
เมื่อคิดถึงเสี่ยวฮานยี่ จิตใจฉื่อหยานก็จมลึกลงไป และเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
และตอนนี้พายุนี่ยังเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน นั่นจึงทำให้ฉื่อหยานแปลกใจ
ตอนนี้ เรืออยู่ใกล้กับเกาะเมฆาาอย่างมาก อีกไม่ถึงวันก็จะขึ้นเกาะ
และในเวลาสำคัญเช่นนี้ , ทะเลกลับเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน ด้วยความแปลกใจเขาจึงระวังตัวตลอดเวลา
ยืนอยู่ท้ายเรือ , ฉื่อหยาน อัดแน่นพลังวิญญานเข้าไปในตาของเขาและมองออกไปไปทุกทิศ
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติในทะเล ทุกอย่างที่เขาเห็นและสัมพัสได้ล้วนปกติ
ฉื่อหยาน ยังไม่ตัดใจ เขาส่งพลังวิญญานของเขาไกลออกไปเท่าที่เป็นไปได้ ไปยังเกาะเมฆาา
ก่อที่เขาจะรู้สึกเหนื่อยเกินไป เขาก็สัมพัสได้ถึงบรรยากาศเย็นยะเยียบและพลังปราณปีศาจมา จากทิศทางของเกาะเมฆา พลังปราณนี้ไม่หน่าแน่นนักและมันดูเหมือนจะค่อยๆจางหายไปจากสวรรค์และพื้นดิน มันค่อยๆจางลง. . . . . . .
ฉื่อหยาน ก็แปลกใจ เขาส่งพลังวิญญานของเขาไปในทิศทางของเกาะและสัมพัสมันอย่างระมัดระวัง
อากาศหนาวเย็นและพลังปราณปีศาจกระจายไปทั่วเกาะเมฆา พลังปราณที่เขาสัมพัสได้มันคล้ายกับพลังที่มาจากร่างจำแรงโครงกระดูดของราชาปีศาจ แต่พลังปราณนี้บางเบากว่ามาก
นี่หมายความว่า มีอสูรจากดินแดนสี่อสูรอยู่ที่เกาะเมฆางั้นรึ ?
หัวใจของ ฉื่อหยาน ก็จมลึกลงไปและใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด
เขาสังหรณ์ว่า บนเกาะเมฆาตอนนี้กำลังเกิดสิ่งที่ผิดปกติขึ้น
ขณะที่เขากำลังเพ้งพลังจิตวิญญานของเขาออกไปเขาก็ระวังตัวมากขึ้น เมื่อเขาสัมพัสได้ถึงอากาศหนาวเย็นและพลังปราณปีศาจที่อยู่ในสายลม
ตอนนี้ เขาได้ใช้พลังวิญญานไปเป็นจำนวนมาก ทำให้เขาอ่อนล้า ดังนั้น เขาต้องพักผ่อนเล็กน้อย และคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
ในช่วงเวลานั้นเอง พายุฝนที่กำลังก่อตัวขึ้นก็หยุดลง และท้องฟ้าที่อึมครึมก็สว่างขึ้น ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
พระอาทิตย์ปรากฏอยู่บนขอบฟ้าและส่องแสงลงมา มองไปที่แสงที่สวยงาม ฉื่อหยานก็รู้สึกจริงจังมากขึ้น
ตอนนี้ กู่ลี และลูกชายของเขา กู่เจียงเกอ กำลังพูดคุยกับอสูรที่บ่อรวมวิญญาน
” เกิดอะไรขึ้น ? จู่ๆพายุฝนก็หยุด ? นี่มันแปลกจริงๆ “
” ถูกต้อง นี้ค่อนข้างหายาก พายุฝนกำลังจะมา แต่จู่ๆก็หยุด “
” ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ โดยปกติแล้วเมื่อเมฆดำได้รวมตัวกันเช่นนี้ ฝนก็จะตกลงมา แต่นี่ฝนกับไม่ตก มันแปลกยิ่งนัก “
เจตต์ นาโน และคนอื่น ๆก็พูดเกี่ยวกับสภาพอากาศที่แปลกประหลาดนี่พร้อมกัยขมวดคิ้ว และรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ลินดายืนอยู่อย่างเงียบ ๆและพ้นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางเสยผมของนางและสั่ง : ” ทุกคน ตอนนี้เราสามารถผ่อนคลายได้แล้ว “
” รับทราบ ลินดา ” เจตต์ยิ้มในขณะที่พิงอยู่ดาดฟ้าเรือ . เขามองไปในทิศทางของเกาะเมฆาพร้อมกับหลี่ตา ” ในที่สุดการเดินทางของเราก็จบเสียที เมื่อเราส่งของให้ตระกูลกู่แล้ว เราก็สามารถกลับไปได้ เจ้าจะกลับไปกับเราไหมลินดา ? “
ได้ยินแบบนี้หลายคนบนเรือก็ตกใจนิดหน่อย เหมือนกับนึกอะไรได้ พวกเขาทั้งหมดก็หันไปมองลินดา และ ฉื่อหยาน
อีกมุมหนึ่ง คาร์มอนและฮั่วเจี่ย ก็มองไปืั้ลินดาอย่างไม่เป็นมิตร
ลินดา ด้วยดวงตาสวยสดใส นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ ในขณะที่มองไปยังฉื่อหยาน แล้วนางก็หันกลับมา จากนั้นนางก็ฝืนยิ้มบางๆ และกล่าวว่า ” แน่นอน ข้าจะกลับไปกับพวกเจ้า ข้าเป็นสาวกของพรรคสามเทพ แน่นอน ว่าข้าต้องกลับไปที่นั่นหลังจากภารกิจสำเร็จ นั้นเป็นที่แรกที่ข้าจะกลับไป “
” โอ้ . . . . . . . ” เจตต์มองไป ที่ฉื่อหยาน และหัวเราะ ” นั้นดีที่สุดแล้ว ข้าคิดว่า ข้าจะไม่ได้เจอลินดาอีกแล้วเสียอีก เราชอบที่จะทำงานกับเจ้า ลินดา ถ้าเราไปทำงานให้กับคนอื่นหละก็ เราอาจจะกลายเป็นอาหารสัตว์หรือตกอยู่ในอันตรายก็ได้ คนพวกนั้นต่างกับเจ้านัก ลินดา ”
” ใช่ เราต้องการจะทำงานกับเจ้า ลินดา “
ลูกเรือคนอื่นๆบนเรือก็เห็นด้วย พวกเขาทั้งหมดรู้สึกโล่งใจและรู้สึกโชคดีเมื่อพวกเขาได้ยินว่าลินดาจะกลับไปพร้อมกับพวกเขา
หัวหน้าบางคนของพรคคสามเทพมักจะใช้ลูกน้องเป็นโล่เมื่อพวกเขารู้สึกว่าพวกเขากำลังอยู่ในอันตราย โดยไม่คำนึงถึงลูกน้องเลย
สหายหลายคนของเจตต์ และ นาโน ต่างก็ตายในภารกิจ เนื่องจากเลือกติดตามผู้นำผิดคน
เจตต์นั้นอยู่ที่พรรคสามเทพมาเป็นระยะเวลานานและเขาก็รู้ดีว่าไม่มีหัวหน้าคนไหนที่ดีเหมือนลินดา ถ้าลินดาไม่คิดจะกลับไปกับพวกเขา พวกเขาก็จะสูญเสียผู้นำที่ดีไป และพวกเขาจะต้องไปอยู่กับคนอื่น ตอนนั้นพวกเขาจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแท้จริง ส่วนใหญ่พวกเขาจะต้องตายในภารกิจ เหมือนกับสหายของพวกเขาแน่นอน
เจตต์ก็แอบมองไปที่ฉื่อหยานและลินดาอย่างลับๆ
เขาพบว่าดวงตาและใบหน้าของลินดากลายเป็นเศร้าโศก แต่เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไร เขาขยิบตาให้นาโน และ อื่นๆ ส่งสัญญานให้ทุกคนหยุดพูดเรื่องนี้เพื่อให้ลินดาไม่รู้สึกเสียใจมากไปกว่านี้
ลินดา ยืนอยู่ข้างหน้า เจตต์ และคนอื่น ๆ ด้วยท่าทีที่ดูเศร้าสลดและเงียบเหงา
หลังจากนั้น นางก็ค่อยๆหายใจเข้าและค่อยๆ เดิน ไปที่ ฉื่อหยาน ที่ยืนอยู่ท้ายเรือ นางยืนเคียงข้างเขา และพวกเขาทั้งสองก็ มองไปยังทะเลสีแดงภายใต้แสงดวงอาทิตย์ เงาของพวกเขาปรากฏบนดาดฟ้าเรือ มันยืดยาวทับกัน
ลินดาลดหัวของนางลงและพบว่าเงาของนางกำลังทับซ้อนกันกับของฉื่อหยาน นางถอนหายใจออกมาภายในใจและคิดว่า : ถ้าเพียงแต่พวกเขาสามารถรวมกันเหมือนเงาของพวกเขาตอนนี้ได้ นางก็คงจะมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ในความเป็นจริง . . . . . . .
ฉื่อหยาน ขววดคิ้ว เขายังคงคิดเกี่ยวกับอากาศหนาวเย็นและพลังปราณปีศาจที่เขารู้สึกได้ก่อนหน้านี้ เขาสงสัยว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบนเกาะเมฆาและกำลังคิดว่าเขาควรจะไปต่อหรือไม่
พลังปราณเหล่านั้นกระจายไปทั่ว แต่ถ้ามันมาจากที่เดียวกัน แปลว่าสิ่งนั้นจะต้องแข็งแกร่งและน่ากลัวแน่
ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตใดๆที่สามารถปล่อยพลังปราณเช่นนี้ออกมาได้ ฉื่อหยานรู้ได้ทันทีว่า มันต้องเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถรับมือได้ในตอนนี้ ถ้าพวกเขาไปเกาะเมฆาและพบเจ้าสิ่งนี้ เขาเกรงว่าจะไม่สามารถรอดพ้นจากมันได้
ด้วยความคิดนี้ ฉื่อหยานก็เริ่มลังเล
” ฉื่อหยาน . . . . . . . “
” หือ ? ? ? ? ? ? “
ละทิ้งความคิดพวกนั้นไป ฉื่อหยานก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบจิตใจตัวเอง และมองไปที่ลินดาที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
ใบหน้าของลินดากลายเป็นสีแดงภายใต้แสงจากพระอาทิตย์ ใบหน้าของนางดูอ่อนโยนราวกับดอกไม้ ดวงตาสดใสที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรักช่างดูงดงาม
” ลินดา เจ้าดูงดงามขึ้นนะ ” ฉื่อหยานจู่ๆก็พูดออกไปแล้วจ้องมองไปที่ลินดา
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ด้วยการบำรุงจากเขา ลินดาดูงดงามขึ้น เมื่ออยู่ในห้วงของความรัก ผู้หญิงจะรู้สึกมีความสุขทั้งกาย และจิตใจ และด้วยธรรมชาติเช่นนี้จึงทำให้นางงดงามขึ้น
” เรากำลังจะถึงเกาะเมฆาแล้ว ฉื่อหยาน . . . . . . . ” ลินดาก็ถอนหายใจออกมา
ฉื่อหยานทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยและขมวดคิ้ว . เขาพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น ” ความสุขมักจะอยู่เพียงชั่วครู่ . . . . . . . “
” เราสามารถอยู่ด้วยกันได้ ฉื่อหยาน ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ตราบเท่าที่เจ้ายินดีที่จะอยู่กับข้า ข้า ข้าก็จะติดตามเจ้า . . . . . . . ” ลินดา อยากจะพูดอมากกว่านี้ แต่นางก็หยุดลง
” จ้าจะไปทะเลเคียร่า ” ฉื่อหยานส่ายหัวของเขา ” ข้ามีความฝันของข้าและเจ้าก็มีครอบครัวของเจ้า ลินดา ถ้าเจ้าต้องการเจ้าสามารถมากับข้าได้ แล้วสักวันข้าจะกลับมาที่ทะเลเหิงลั่ว แต่ในขณะที่ข้ากำลังต่อสู้อยู่กับตระกูลกู่และตระกูงตงฟาง มันจะ . . . . . . .
ฉื่อหยาน รู้ตัวเองดี เขาไม่ใช่คนที่สามารถทนต่อความโดดเดี่ยวและทำตามกฏได้ เขาจะต้องแก้แค้นตระกูลตงฟางและตระกูลกู่สักวันหนึ่ง ไม่ช้าก็เร็ว และเขาจะต้องทำให้ตัวเองเป็นที่รู้จักไปทั่วทะเลไม่มีที่สิ้นสุด
ตระกูลของลินดานั้นอยู่ในทะเลแห่งนี้ และเป็นตระกูลที่อยู่ในขุมพลังของทะเหิงลั่วอย่าง พรรคสามเทพ ถ้าพรรคสามเทพรู้ว่านางติดตามเขาไปยังทะเลเคียร่า ตระกูลของนางจะต้องถูกพวกมันลงโทษแน่ .
และนั่นคือสิ่งที่ลินดาก็ไม่อยากพบเจอ
ไม่มีประโยชน์ใดๆหากลินดาตามเขาไปตอนนี้ตอนที่เขายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะเปลี่ยนความเป็นจริง ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าให้สัญญากับนาง
ลินดาเงียบลง
หลังจากผ่านไปค่อยข้างนาง ลินดาก็พูดขึ้น นางก้มหัวลงช้าๆ ” ตระกูลของข้าอาศัยอยู่บนเกาะมังกรเหมันในทะเลเหิงลั่ว ถ้าเจ้ากลับมาทะเลเหิงลั่วและได้ผ่านเกาะมังกรเหมัน โปรดจำไว้ว่า เจ้าจะพบข้าได้ที่ตระกูลโยรา ”
ฉื่อหยานถอนหายใจออกมาย่างเงียบๆและพยักหน้า ” เจ้าวางใจได้ สักวันหนึ่งข้าจะต้องไปรับเจ้าแน่นอน เมื่อข้าแข็งแกร่งพอ ข้าก็จะไปที่เกาะมังกรเหมัน ถึงตอนนั้นต่อให้เป็นพรรคสามเทพ ข้าก็จะปกป้องเจ้าและตระกูลของเจ้า ! . “
น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของลินดา นางขบฟันแน่นและกลั้นน้ำตาของนาง นางจ้องไปที่ฉื่อหยาน แล้วกล่าวว่า ” เจ้าสัญญาแล้วนะฉื่อหยาน ! ข้าจะรอเจ้า ! ข้าจะรอเจ้าตลอดไป ! “
