บทที่ 296 เชลย
กลิ่นอายธรรมชาติที่หนาแน่นเป็นเหมือนกับน้ำค้างยามเช้าจางๆที่ปกคลุมทั่วภูเขามังกรเหมัน
กลิ่อายธรรมชาติที่ลอยออยู่สามารถเห็นได้ด้วยเปล่า มันประทุขึ้นมาจากรอยแตกบนภูเขามังกรเหมัน มันรอยไปรอบๆและค่อยขยายวงกว้างออกไปและปกคลุมทั่วพื้นที่หนึ่งร้อยไมล์รอบๆภูเขามังกรเหมัน
กลิ่นอายธรรมชาติคล้ายริบบิ้นหยกสีขาวภายใต้ดวงอาทิตย์และส่องแสงจางๆออกมาบ้างครั้ง หลายคนจากเผ่าเสียงอสูรและเผ่าปีกพวกเขามองไปยังสิ่งอัศจรรย์รอบๆด้วยความปิติยินดี แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดสิ่งมหัศจรรย์และสวยงามเช่นนี้
พลังความเย็นก่อนหน้านี้ได้หายตัวไปเงียบๆ ถึงแม้ว่าบนยอดภูเขามังกรเหมันและรอบๆยังคงเ็ตมไปด้วยน้ำแข็ง แต่ก็ไม่มีพลังความเย็นหรืออากาศที่หนาวเย็นรั่วไหลลงมายังตีนเขาเลย
ดังนั้น เหล่าคนที่อพยพออกไปชั่วคราวจากตีนเขาเนื่องจากพลังความเย็นรั่วไหลมาจากบนยอดเขามังกรเหมัน
ทันทีที่พวกเขาก็มาถึง พวกเขารู้ได้ทันทีเลยว่าพื้นที่ตรงนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปหลังจากพื้นดินที่สั่นสะเทือน ไม่เพียง แต่กลิ่นอายธรรมชาติเท่านั้นแต่รอบๆภูเขาทั้งหมดดูก็ล้วนเต็มไปด้วยพลัง
เนื่องจากกลิ่นอายธรรมชาติหนาแน่นเป็นอย่างมาก ต้นไม้จึงเริ่มที่จะเติบโตและเขียวขจีขึ้น ในกลุ่มพืชพรรณก็มีสมุนไพรหายากและไม่ซ้ำกันเติบโตเช่นกัน
ตี่ฉาน ยู่โหลว อีเทียนโหมว และ คนอื่น ๆก็รีบพยายามอย่างเต็มที่พื่อสร้ารูปแบบป้องกันมากมาย รูปแบบป้องกันที่ซับซ้อนมากมาก่อตัวขึ้นรอบๆเพื่อส่งเสริมกลิ่นอายธรรมชาติ ด้วยความช่วยเหลือของจิตวิญญานพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์นี่จึงเป็นเรื่องง่ายเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งภูเขามังกรเหมันดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยรูปแบบป้องกันต่างๆ ทั้งใหญ่และขนาดเล็กรูปแบบเหล่านั้นหนาแน่นเหมือนกับดวงดาวบนท้อง ฉื่อหยาน ไม่รู้ว่าพวกเขาทำได้อย่างไร แต่เขาก็ตกใจกับจำนวนรูปแบบป้องกันเป็นอย่างมาก
งานชุมนุมที่พรรคสามเทพนั้นก็ใกล้เข้ามาแล้ว วันนี้ ฉื่อหยานไปหา อีเทียนโหมวเพื่อถามถึงวิธีที่จะพาเขาไปยังพรรคสามเทพ
ระหว่างผู้นำของเผ่าปีกและเผ่าเสียงอสูร อีเทียนโหมวนับได้ว่ารวดเร็วที่สุด
เกาะมังกรเหมันเป็นหนึ่งในขุมพลังของพรรคสามเทพ จึงอยู่ไม่ไกลจากพรรคสามเทพนัก ถ้าอีเทียนโหมว จะพาเขา เขาก็อาจจะไปถึงพรรคสามเทพเร็วกว่าผู้อื่น
อย่างไรก็ตาม เมื่อฉื่อหยานกำลังจะออกเดินทาง , เกาะมังกรเหมันก็มีแขกมาเยือน
ซุนหมิง ทูตแห่งแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ penglai .
เขาเคยได้ยินจากกู เชา และยูซินและทราบว่ากระทะเจ๋อถูกกักขังอยู่บนเกาะมังกรเหมัน เขามาเกาะด้วยเจตนาที่ดี และต้องการแลกเปลี่ยนเกาะสิบในท้องฟ้าทะเลสำหรับชีวิตของพานโจว
ทันทีที่เขามาถึงที่เกาะมังกรเหมัน เขาก็กลัวโดยหนาทึบท้องฟ้าและกลิ่นอายแผ่นดินมี
เมื่อเขาไปที่เท้าของภูเขามังกรเหมัน ดูร่า ซึ่งเป็นเหมือนจิตวิญญาณหนักช้าเอาน้ำและหมอกของออร่าที่คล้ายกับสีขาวริบบิ้นโฉบรอบ ซุนหมิงเป็นอย่างคลุมเครือกลัว
ซุนหมิงไม่เคยมาบนเกาะมังกรเหมันมาก่อน เขามักจะฝึกบ่มเพาะอยู่บนเกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์. จากสิ่งที่เขาเห็น แม้แต่เกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่อาจเทียบได้กับเกาะมังกรเหมัน กลิ่นอายธรรมชาติที่ใช้ฝึกฝนและบ่มเพาะของเกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์หนาแน่นไม่เท่ากับเกาะแห่งนี้แม้แต่นิดเดียว
การค้นพบนี้ทำให้ซุนหมิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาส่งข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นและความต่างของเกาะนี้และเกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ออกไป .
เกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ตอนแรกก็ไม่เชื่อข้อมูลที่เขาบอก อย่างไรก็ตาม หลังจากซุนหมิงบอกรายระเอียดสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก
ดังนั้น เกาะเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ จึงตอบข้อความให้ซุนหมิงทำตัวให้มีมารยาทมากขึ้น อย่าได้ไปรบกวนผู้ปกครองเกาะ และบอกให้เขาพานโจวกลับมาทั้งๆที่มีชีวิตอยู่ และอย่าได้สร้างความขัดแย้งใดๆกับผู้ปกครองเกาะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
นอกจากนี้ เกาะธรรมดาสองเกาะที่อยู่บนกระดาษในมือของซุนหมิงก็เปลี่ยนเป็นเกาะอื่น กลายเป็นเกาะที่มีทรัพยากรและแร่ธาตุพิเศษมากมาย
เมื่อฉื่อหยานเจอซุนหมิง ซุนหมิงก็โค้งศีรษะก้มลงต่ำมากราวกับว่าเขาเป็นหลานของฉื่อหยาน เขาทักทายฉื่อหยานกับท่าทางที่เป็นมิตร จนอาจจะเรียกได้ว่าประจบสอพลอ
รอยยิ้มมากมายยังคงอยู่บนใบหน้าขอ ซุนหมิง เขายื่นจดหมายที่เขียนชื่อเกาะไว้ออกไปเพื่อแลกกับตัวพานโจว
ฉื่อหยาน ก็ตกตะลึง เขามองซุนหมิงอย่างรอบคอบ หลังจากที่เขาไแน่ใจว่า ซุนหมิงไม่ได้มีเจตนาอื่นใด , ฉื่อหยาน พยักหน้าและตะโกนเรียกพานโจวที่อยู่ในบ้านหลังแรกไกลออกไป ” มีคนมาแลกเปลี่ยนตัวเจ้าแล้ว “
พานโจวสีหน้าก็สับสร ; มุมปากของเขาสั่นเล็กน้อย สักพัก เขาก็ลุกขึ้นยืน อย่างว่าง่าย .
“ไว้มีโอกาส ค่อยพบกัน” ฉาวจื่อหลาน ยิ้มออกมาที่มุมปากของนาง นางสวมชุดกำมะหยี่ยาวสีขาวจั๊วะและหมวกขนนกหลากสีสัน นางยืนพิงหน้าต่างและโบกมือให้พานโจว ” อย่าลืมบอกเขาให้ถอนรูปแบบวิญญานที่ฝังอยู่ในตัวเจ้าออกด้วย ถ้าอาจารย์ขอเจ้าพบมัน เขาจะตำหนิเจ้าว่าไร้ความสามารถได้ “
หน้าของพานโจวก็มืดมน เขารู้สึกไม่พอใจ และเขาก็มองไปที่ฉื่อหยานที่อยู่ไกลออกไปด้วยความต้องการฆ่า และไร้หัวใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะแก้แค้นใดๆ
เขารู้ว่าถ้าเขามีความคิดที่จะแก้แค้น ฉื่อหยานก็จะทราบทันที บางที เขาอาจจะต้องพบเจอกับอันตรายอย่างหมดหนทางก็ได้
ถูกทรมาน ถูกทิ้งไว้ในกับพื้นดิน สิ่งเหล่านี้คือแผลเป็นที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต การเป็นผู้นำของดินแดนเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ในอนาคต จะต้องมีปัญหาแน่หากเขาต้องเผชิญหน้ากับฉื่อหยาน เขาจะนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น และไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา
แผลเป็นที่ฉื่อหยานทำกับเขาลึกซึ้งตราตรึงลงไปในจิตใจของเขา ซึ่งมันไม่สามารถรักษาได้ในเวลาอันสั้น
สีหน้าของพานโจวก็เศร้าใจ เขาโค้งคำนับด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ขณะที่ค่อยๆเดินออกไป
” เฮ้อ คนดีๆเช่นนี้ต้องถูกทำลายในมือของฉื่อหยาน ” ฉาวจื่อหลาน นั้นสงสารเขาเป็นอย่างมาก นางส่ายหน้าออกมาพร้อมกับถอนหายใจและกล่าวว่า ” ฉื่อหยานฝังความกลัวลึกลงไปในจิตใจของเขาและเป็นแผลลึกลงไปในหัวใจของเขา บางที เขาอาจจะไม่มีวันที่จะเอาชนะความกลัวนั้นได้ตลอดชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา บนเส้นทางแห่งการต่อสู้ จิตใจที่ขาดความเชื่อมั่น คือสิ่งที่อันตรายที่สุด เกรงว่าพานโจวต้องประสบกับมันแล้ว”
เหอซิงเหมินสีหน้าก็ตกใจ ตาของนางก็หลี่ลงเป็นรูปจันทร์เสี้ยว นางมองไปยังพานโจวอย่างสับสนและจู่ๆก็พูดขึ้น” แล้วซูหยานซิงและกู่หลินหลงหละ ? “
” นั่นไม่เหมือนกัน ” ฉาวจื่อหลานยิ้มอย่างสวยงาม ฟันขาวของเผยออกมาจากริมฝีปากสีแดงเงางาม นางกล่าวว่า ” เขานั้นได้ล่วงละเมิดนางทั้งสอง เขาได้สัมผัสทุกส่วนทุกสถานที่บนร่างกายของพวกนาง และเขายังล้อเล่นกับความรู้สึกของพวกนาง และทำให้พวกนางหวาดกลัวผู้ชายไปตลอดชีวิต หึ เขาสมควรโดนหั่นเป็นพันๆชิ้นจริงๆ ”
เหอซิงเหมินก็ทึ่ง นางลังเลสักพักก่อนจะพูดด้วยสีหน้าแปลกๆ ” แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เคยล่วงละเมิดเจ้าเลยนะ ข้ารู้สึกว่า เจ้าอิจฉามากกว่าไม่พอใจเสียอีก . เจ้าโกรธเขาเพราะว่าเขาไม่ทำอะไรเจ้างั้นรึ ? ทำไมข้ารู้สึกว่า . . . . . . . “
แก้มของฉาวจื่อหลานก็กลายเป็นสีแดง ; ดวงตาที่สวยงามของนางแสดงความขวยเขินออกมา นางมองไปที่เหอซิงเหมิน ด้วยความโกรธและกล่าวว่า ” ข้าได้ยินว่าเจ้า กับเซี่ยซินหยานเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก เจ้าเคยคิดบางไหมว่า วันหนึ่งเจ้าสองคนจะแย่งผู้ชายคนเดียวกัน มันน่าละอายเป็นอย่างมาก ? เจ้าคิดอย่างนั้นหรือไม่ ? “
เหอซิงเหมินร่างกายที่ทรงเสน่ห์ก็สั่นเล็กน้อยพร้อมกับแววตาที่เขินอายของนาง ขณะที่นางตระหนักถึงคำพูดที่เฉียบคมของฉาวจื่อหลาน นางก็เงียบทันที
” เจ้าจะปล่อยข้าไปเฉยๆงั้นรึ ? ” อยู่ข้างล่าง พานโจวที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาก็มองไปที่ฉื่อหยานและถามอย่างเย็นชา
ฉื่อหยานตบที่หน้าผาก ราวกับเขาเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วพูดว่า ” ขอโทษด้วย ข้าลืมไป “
” ปั่ก ! “
เสียงเล็กๆเหมือนฟองสบู่แตกก็ดังออกมาจากหัวของพานโจว
หลังจากนั้น พานโจวทันทีรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาก็สะดวกสบายมากขึ้น ร่าวกับว่าบางสิ่งที่พันธนาการวิญญานเขาอยู่ได้หายไป เขารู้สึกสดชื่น และดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเล็กน้อย
” ดินแดนเพิ้งหลานศักดิ์สิทธิ์ ใจกว้างเป็นอย่างมาก ดีมาก ดียิ่งนัก . . . . . . ” ใบหน้าของฉื่อหยานก็ดูสนุกสนาน จากนั้นเขาก็คิดสักพักก่อนที่จะถามซุนหมิง ” ที่ทางเข้าเชื่อมต่อไปยังหุบเหวสนามรบ พวกเจ้าคงส่งคนไปยังหุบเหวสนามรบแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันเป็นไงบ้าง ? ที่เทือเขาอสูรนภารอบๆมีอะไรผิดปกติหรือไม่ ? หรือเจ้าเคยเจอหยางมู่บ้างหรือคนอื่นบ้างหรือไม่ ? “
ซุนหมิงกราบตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ” ที่หุบเหวสนามรบยังเป็นเช่นเดิม ตอนนี้ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือใครออกมา เราไม่พบสมาชิกตระกูลหยางในทะเลทั้งสองเลย สัตว์อสูรมากมายรอบๆเทือเขาอสูนนภาได้รับความทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก ;นอกจากนี้ยังมีสัตว์อสูรร้ายและอันตรายเป็นอย่างมากอยู่ที่นั่นด้วย ที่นั่นเป็นดินแดนของสัตว์อสูร , และเราไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ เราจึงไม่แน่ใจนักว่าที่นั่นเป็นเช่นไร “
ฉื่อหยานขมวดคิ้วของเขาแล้วพยักหน้า หลังจากนั้น เขาเหวี่ยงมือของเขาและกล่าวว่า ” เจ้าไปได้แล้ว . “
ซุนหมิงมองพานโจว
พานโจว สูดหายใจลึกๆ จ้องฉื่อหยานก่อนจะพูด ” แล้วเจอกัน ! “
หลังจากพูดเสร็จ พานโจวก็พยักหน้ากับซุนหมิง ทั้งสองก็เดินไปที่ท่าเรือของเกาะมังกรเหมันด้วยกัน แล้วเขาก็จากไป
” เหอซิงเหมิน แล้วเจ้าจะเอายังไงต่อ ? เจ้าจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับไปยังดินแดนปีศาจมหัศจรรย์ ” ฉื่อหยาน จับหัวของเขามองไปยังบ้านที่อยู่ไม่ไหล หลังจากเงียบไปสักพัก เขาก็ตะโกนถาม
เหอซิงเหมินใบหน้างดงามของนางก็เศร้าหมอง และเต็มไปด้วยความขมขื่น
” ดินแดนปีศาจมหัศจรรย์กลายเป็นพวกเผ่าอสูรไปแล้ว ‘ จะเป็นอย่างไรถ้าข้ากลับไปที่นั่น ? ข้าไม่รู้เลยว่าเกาะเมฆาอัคคีเป็นอย่างไร เฮ้อ หวังว่า ตระกูลของข้าจะหลบหนีออกไปจากทะเลเคียร่าพ้นนะ”
” เจ้าจะอยู่ที่เกาะมังกรเหมันชั่วคราวรึ ? “
” อืม . . . “
ฉื่อหยานพยักหน้าครุ่นคิดสักพัก แล้วกล่าวว่า ” ไม่เป็นไร แต่ข้าต้องไปที่พรรคสามเทพ ถ้าเจ้าสบายใจก็อยู่ที่นี่ได้ “
” เดี๋ยว ! ” ฉาวจื่อหลาน ก็ตะโกนออกมาเล็กน้อย ร่างกายของนางเด้งขึ้นมาเป็ฯสปิง นางพุ่งออกมาจากบ้านและมาอยู่ตรงหน้า ฉื่อหยาน นางเผยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และพูดว่า ” ข้าขอไปด้วย “
” เจ้า ? ” ฉื่อหยาน ก็ประหลาดใจ แล้วส่ายหัวขณะพูด ” ตระกูลฉาวยังไม่ได้เสนอข้อแลกเปลี่ยนที่สมเหตุสมผลมา เจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เจ้าต้อเรียนรู้เหมือนดินแดนเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์ ถ้าพวกเขาต้องการที่จะช่วยเหลือคนของเขา เขาก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน ข้าชอบทัศนคติของผู้คนจากดินแดนเพิ้งหลายศักดิ์สิทธิ์นัก . รอจนกว่าตระกูลฉาวจะส่งคนมายื่นข้อเสนอที่ข้าสนใจ แล้วข้าจะบอกเองว่าเจ้าสมควรไปด้วยหรือไม่ “
” เหตุผลที่คนของตระกูลฉาวยังไม่มาที่นี่ ก็เพาะข้าห้ามพวกเขาไว้ . ” ฉาวจื่อหลาน ยิ้มออกมา ” ข้าต้องการอยู่ที่นี่เพื่อจับตาดูเจ้า และคิดหาวิธีที่เจ้าจะให้ความร่วมมือกับข้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าส่งข้อความไปบอกพวกเขาว่า ไม่ต้องเป็นห่วงข้า อีกอย่าง ข้าก็มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเอง ตระกูลของข้าจะไม่ขัดขวางการตัดสินใจของข้า ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ส่งคนมาที่นี่
เขารู้ว่าฉาวจื่อหลาน นั้นมีสมบัติพิเศษ แต่เขาไม่ได้มีเจตนาห้ามฉาวจื่อหลาน ความจริงที่ว่า ฉาวจื่อหลาน ได้ติดต่อตระกูล นั่นก็อยู่ในการคาดการณ์ของเขาอยู่แล้ว
สิ่งเดียวที่แปลกคือทัศนคติของตระกูลฉาว
ตระกูลฉาวโฉเชื่อมั่นในตัวนางขนากนั้นเชียวรึ ?
” ข้าอนุญาตให้เจ้าไปด้วยในฐานะตัวแทนจากตระกูลฉาว ” ฉื่อหยานคิดสักพักก่อนที่จะพูด
ฉาวจื่อหลานก็พยักหน้าเพื่อยืนยัน
” เยี่ยม ดีมาก เจ้ากับข้าจะไปพรรคสามเทพด้วยกัน”
––––––––––––––––––––––––
ปล. ตอนนี้กลุ่มลับถึงกลุ่ม 22 แล้ว มีถึงตอนที่ 1000 แล้วจ้า ท่านใดสนใจ กดอ่านรายละเอียดที่นี่เลย > กดตรงนี้ <
