“ถ้างั้นเราไปดูที่ประตูกันเถอะ” หลังจากที่คิดทบทวนอยู่ชั่วขณะ เจี่ยนหยุ่นน่าวก็เสนอความคิดเห็น
“ก็ดี” โม่ชืออวิ้นตอบตกลง
ทั้งสองคนมาที่ประตูคฤหาสน์ด้วยกัน
“เธอเอาของขวัญวางไว้ตรงไหน” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น
“ตรงนี้” โม่ชืออวิ้นชี้ไปที่ข้างประตูและกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่า… ฉันไปทานอาหารกับเธอในวันนั้น ดังนั้นฉันคิดว่าจะวางมันไว้ที่ประตู เผื่อว่ามีคนหยิบมันขึ้นมาเมื่อพวกเขาเห็น”
ถ้าโม่ชืออวิ้นวางมันไว้ตรงตำแหน่งนั้น ก็ต้องมีคนหยิบมันขึ้นมาถ้าพวกเขาเห็น
เจี่ยนหยุ่นน่าวมองไปรอบๆและก็พบถุงกระดาษอยู่ในพุ่มไม้ไม่ไกลจากประตูนัก
ถุงกระดาษเปียกชื้นไปด้วยน้ำค้างและยับยู่ยี่
เห็นได้ชัดว่าถุงกระดาษนั้นอยู่ในตำแหน่งนี้มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
เจี่ยนหยุ่นน่าวเปิดถุงกระดาษและหยิบเอาเสื้อกันหนาวสีดำและผ้าพันคอออกมา
“นี่เป็นของขวัญที่เธอเตรียมไว้เหรอ” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น
โม่ชืออวิ้นตรงเข้ามาหา ด้วยความรู้สึกผิด เธอมองดูเสื้อกันหนาวและผ้าพันคออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พยักหน้า
หัวใจของเธอเต้นเร็ว และเป็นครั้งแรกที่เธอพูดโกหกแบบนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เธอพยายามเตือนใจตนเองว่าอดีตได้ผ่านพ้นไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไป ทุกสิ่งย่อมไม่เปลี่ยนแปลง เธอสามารถที่จะลืมมันไปได้ และเธอก็จะยังทำให้แม่ของเธอมีงานทำต่อไป
เจี่ยนหยุ่นน่าวขมวดคิ้วขณะที่เขามองดูถุงกระดาษในมือ
นี่หมายความว่าชืออวิ้นไม่ได้โกหก เธอให้ของขวัญกับพี่ชายคนโตของเขาจริงๆ
แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เธอให้มาจึงถูกทิ้งอยู่ในพุ่มไม้ อีกทั้งเจี่ยนอีหลิงก็เผอิญใช้ถุงกระดาษแบบเดียวกันใส่เสื้อกันหนาวและผ้าพันคอสีเดียวกันให้กับพี่ชายคนโตของเขา
ทำไมสิ่งเหล่านี้จึงเกิดขึ้นมาได้บังเอิญขนาดนี้
ในขณะที่เจี่ยนหยุ่นน่าวกำลังคิดอยู่ เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็มา
“มีอะไรเหรอ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงถาม
สายตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงกวาดผ่านไปทั่วถุงกระดาษยับยู่ยี่ที่เจี่ยนหยุ่นน่าวถือไว้ในมือและเสื้อกันหนาวที่สีดำเหมือนกันแม้ว่าจะเป็นคนละสไตล์
จากนั้นก็ตามไปด้วยการมองไปยังโม่ชืออวิ้นที่อยู่ถัดจากเจี่ยนหยุ่นน่าว
“พี่ชาย ซืออวิ้นไม่ได้โกหก พี่ดู นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เธอต้องการที่จะมอบให้กับพี่ เพียงแค่ไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้พี่ถึงถูกขว้างไปยังพุ่มไม้”
เจี่ยนหยุ่นน่าวอธิบายให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง ในเวลาเดียวกันก็ส่งถุงกระดาษในมือให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง
“โอ เป็นอย่างนั้นเองเหรอ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงตอบกลับคำพูดของเจี่ยนหยุ่นน่าว ในขณะที่ศึกษาโม่ชืออวิ้น
โม่ชืออวิ้นเมื่อพบกับสายตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิง เธอก็ได้แต่พยายามระงับความกระวนกระวายในใจ และพยายามที่จะทำให้ตัวเองเยือกเย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ขอโทษด้วยค่ะนายน้อย ฉันไม่รู้ว่าถุงกระดาษในวันนั้นไม่ใช่ของฉัน ฉันดูไม่ถ้วนถี่เอง เมื่อตอนที่ฉันเห็นป้าอันเอามันมา ฉันก็เลยคิดว่านั่นเป็นของฉัน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ระมัดระวังเอง”
โม่ชืออวิ้นขอโทษและสารภาพถึงความผิดพลาดของตนเองต่อเจี่ยนหยุ่นเฉิงด้วยท่าทางจริงใจ
เจี่ยนหยุ่นน่าวช่วยโม่ชืออวิ้นพูด “พี่ชาย อย่าถือโทษซืออวิ้นเลยนะ เราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่โยนของขวัญที่วางไว้ตรงประตูทิ้ง”
“อย่างงั้นรึ มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”
เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวแสดงความคิดเห็น ก่อนที่จะกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง
โม่ชืออวิ้นมองตามแผ่นหลังของเจี่ยนหยุ่นเฉิงที่กำลังจากไป รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง
เธอไม่รู้ว่าทำไม แม้ว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงจะเพิ่งพูดว่า “เรื่องบังเอิญ” แต่เธอก็รู้สึกเสมอว่าเขายังคงสงสัย
เจี่ยนหยุ่นน่าวขอโทษโม่ชืออวิ้น “ฉันขอโทษ ฉันขบคิดในเรื่องนี้ไม่ออก ทำให้เธอตกใจบ้างหรือเปล่า”
โม่ชืออวิ้นส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือโทษเธอหรอก นี่เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิด ก็เพียงแค่อธิบายให้ชัดเจน”
“ถ้าอย่างงั้น ขอบคุณที่ไม่ถือโทษฉันนะ”
ซืออวิ้นยังคงเกรงอกเกรงใจอย่างเช่นเคย
อ่านนืยายเรื่อง เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อเดิมที เจี่ยนอีหลิง เป็นตัวละครประกอบที่มีชะตากรรมเป็นแนวหน้ากล้าตาย แต่ทว่าเมื่อตอนนี้เธอมีความทรงจำจากเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เจี่ยนอีหลิง ซึ่งเป็นผู้อ่านได้ย้ายเข้ามามีตัวตนในนิยาย จึงได้เปลี่ยนแปลงตนเองไปเป็นผู้มีอิทธิพลที่แฝงตัวอยู่ ไม่เพียงแต่เจี่ยนอีหลิงจะไม่สนใจในตัวเอกชาย แต่เธอยังคงทำให้ผู้คนรอบกายเธอตกตะลึง สับสน งงงัน
ตามต้นฉบับแล้ว พี่ชายทั้งหลายต่างพากันเกลียดเธอ แต่ตอนนี้ทุกคนล้วนพากันปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย
“อี้หลิงตกใจง่าย อย่าทำให้เธอกลัว”
“อี้หลิงไม่เคยไปที่ไกลๆ อย่าหลอกเธอ”
“อี้หลิงมีร่างกายอ่อนแอ ห้ามรังแกเธอ”
คนอื่นๆ ต่างต้องการร่ำร้องไม่อยากเชื่อ มั่นใจเหรอว่าเธอน่ะน่ารักและถูกรังแกได้ง่ายๆ ใครกล้ารังแกเธอกัน ในขณะที่พวกเขาล้วนคิดว่าเพียงแค่บรรดาพี่ชายตระกูลเจี่ยนก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง แต่นั่นก็ยังมีคนอื่นที่คอยเติมส่วนที่เหลือ
นายท่านเฉิง “อี้หลิงเป็นคนเปราะบางมาก อย่าทำให้เธอโกรธ ถ้าคุณทำให้เธอโกรธ ผมจะหั่นคุณออกเป็นชิ้นๆและทำเป็นน้ำซุป”
คนอื่นๆ “นายท่านเฉิง ผมคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับดวงตาคุณ ผมแนะนำให้คุณไปหาจักษุแพทย์”
