บทที่ 507 จุ่มหน้าลงในน้ำส้มสายชู
“อีหลิง ตอนนี้เป็นแพทย์ดูแลส่วนตัวของฉัน เป็นผลให้เธอควรอยู่เคียงข้างฉันในเวลาที่กําหนดไว้ มิฉะนั้น เธอก็จะไม่สามารถปฏิบัติตามความรับผิดชอบและภาระผูกพันของเธอได้ นายจะให้อีหลิงเป็นคนที่ไม่รักษาคําพูดของเธอเหรอ”
“จ๋ายหวินเชิ่ง หยุดพูดเรื่องสัญญาได้แล้ว อีหลิงเป็นที่รักของตระกูลเรา นายคิดว่าฉันจะยอมให้นายลักพาตัวเธอด้วยลักษณะที่น่ารังเกียจแบบนี้เหรอ?”
เจี่ยนอี้เหิงไม่ยอมรับการกระทําของจ๋ายหวินเชิ่ง เขาไม่ควรใช้เหตุผลแบบนี้เพื่อเก็บเจี่ยนอีหลิงไว้เคียงข้างตัวเขา
นี่มันน่ารังเกียจและไร้ยางอายมาก จ๋ายหวินเชิ่งต้องการเป็นเขยเขาอะไรทํานองนี้เหรอ?
ฮึ่ม ไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้นได้
“อีหลิงอยู่ไหน” จ๋ายหวินเชิ่งถาม ความโกรธในน้ำเสียงเขาค่อนข้างชัดเจน
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าชายคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจี่ยนอีหลิงแล้ว จ๋ายหวินเชิ่งคงเผาเขาให้เป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
“ทําไมนายต้องโกรธ? ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของอีหลิง นายคิดว่าฉันตั้งใจจะทําร้ายเธอหรือไง? ฉันแค่พาเธอออกมาหาอะไรสนุกๆทํา เธอจะกลับไปภายหลัง”
เจี่ยนอี้เหิงรู้ว่าสิ่งใดเหมาะสม และสิ่งใดไม่เหมาะสม ด้วยเหตุนี้ เขาจะต้องพาเจียนอีหลิงกลับบ้านอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้กลัวความโกรธของจ๋ายหวินเชิ่ง กลับกัน เหตุผลที่เขาพาเธอกลับบ้านก็เพราะเจี่ยนอีหลิงยืนยันเช่นนั้น
เมื่อกี้นี้ เจียนอีหลิงพูดย้ำหลายครั้งว่า เธออยากกลับบ้านก่อนสามทุ่ม
เมื่อเจียนอี้เหิงได้ยินแบบนี้ เขาโกรธแต่ก็ทําอะไรไม่ถูก
ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังต้องฟังความปรารถนาของอีหลิง ดังนั้นเขาจําเป็นต้องส่งเธอกลับให้ตรงเวลา
หากเขาไม่ทําเช่นนั้น อีหลิงจะไม่พอใจเขา
และด้วยเหตุนี้ เมื่อเวลาสามทุ่มตรง เจี่ยนอีหลิงก็มาถึงประตูอพาร์ตเมนต์
เจียนอีหลิงยังคงสวมเสื้อแจ็คเก็ตของเจี่ยนอี้เหิง
เมื่อจ๋ายหวินเชิ่งเห็นเจี่ยนอีหลิง สุดท้ายหัวใจเขาก็สงบลง
จากนั้นเขาก็จ้องเขม็งไปที่เจี่ยนอี้เหิง เจียนอี้เหิงกําลังยืนอยู่ข้างหลังเจี่ยนอีหลิง
รอยยิ้มของเจี่ยนอี้เหิงยังคงเบ่งบานราวกับดอกไม้ ราวกับว่าไม่รู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ของจ๋ายหวินเชิ่งที่มีต่อเขา ยิ้มและโบกมือให้กับเจียนอีหลิง “ราตรีสวัสดิ์- พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธออีกน้า”
“อือ” เจี่ยนอีหลิงตอบขณะที่เธอพยักหน้า
จากนั้นเจี้ยนอี้เหิงก็หันหลังเดินจากไป เขาไม่หันกลับมามองยามที่เดินจากไปนั้น ขณะจ๋ายหวินเชิ่งจ้องไปที่เจียนอี้เหิงที่กําลังเดือดดาลและหยิ่งยะโสที่กําลังจากไป
จากนั้นจ๋ายหวินเชิ่งก็ปิดประตู เขาก้มหน้ามองเจี้ยนอีหลิง
เจียนอีหลิงก็เงยหน้าขึ้นมองจ๋ายหวินเชิ่งด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกับเธอสักอย่าง
ดังนั้นเจี้ยนอีหลิงจึงรอให้เขาพูด
อย่างไรก็ตาม หลังจากรอไปชั่วขณะ จ๋ายหวินเชิ่งก็ไม่ได้อ้าปากพูดอะไรออกมา แต่เขาหันหลังและเดินเข้าไปในห้องทํางาน
เจี่ยนอีหลิงไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงทําแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เธอตามจ๋ายหวินเชิ่งเข้าไปในห้องทํางานด้วยเช่นเดียวกัน
ทั้งสองคนต่างเงียบเหมือนเช่นเคย
แต่ทว่า เสียงท้องร้องก็ดังก้องขึ้นทําลายความเงียบ
เมื่อได้ยินเสียงท้องร้อง เจี้ยนอีหลิงก็หันไปมองจ๋ายหวินเชิ่ง
อย่างไรก็ตาม จ๋ายหวินเชิ่งตั้งใจก้มหน้าลง เขาปฏิเสธที่จะมองไปยังเจี่ยนอีหลิง
“นายยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ” เจียนอีหลิงถาม
“อือ”
“ทําไมนายถึงไม่กิน”
“ไม่มีอะไร”
“แล้วอยากกินอะไรไหม? ฉันจะทําอะไรบางอย่างมาให้นาย”
เมื่อได้ยินดังนั้น ในที่สุดจ๋ายหวินเชิ่งก็เงยหน้าขึ้น เขามองไปที่เจี่ยนอีหลิงและจ้องเข้าไปในดวงตาเธอ ทันใดนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะโกรธต่อไปดีหรือไม่
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอารมณ์เสียตั้งแต่แรก เจี่ยนอีหลิงได้ออกไปกับพี่ชายเธอ
ทว่า คําว่า “ฉันจะทําอะไรบางอย่างมาให้นาย” ได้ขจัดความโกรธในตอนเย็นของเขาไปอย่างสมบูรณ์
“โอเค” จ๋ายหวินเชิ่งตอบ
เมื่อจ๋ายหวินเชิ่งเห็นเจี่ยนอีหลิงลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาก็รีบเสริมว่า “อย่าทําอะไรที่ซับซ้อนเกินไป ทําอาหารที่ค่อนข้างง่ายก็พอ ข้าวต้มก็ได้”
“อือ” เจี่ยนอีหลิงตอบ
หลังจากที่เจี้ยนอีหลิงออกไปแล้ว จ๋ายหวินเชิ่งก็ทําการดูข้อมูลบนคอมพิวเตอร์ต่อไป คอมพิวเตอร์กําลังแสดงข้อมูลเกี่ยวกับเจียนอี้เหิง
หากอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบาย จ๋ายหวินเชิ่งก็จะทําให้มั่นใจว่าเจียนอี้เหิงจะไม่มีเวลาว่างเหลือ
บทที่ 508 พี่สาวอี้เหิงช่างสวยมาก
หลังจากที่เจี้ยนอี้เหิงกลับไปที่อพาร์ตเมนต์แล้ว เขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆเช่นเดียวกัน
เจียนอี้เหิงเป็นคนค่อนข้างยุ่ง เขามีหลายสิ่งที่ต้องทํา
อย่างไรก็ตาม เขายังคงแบ่งเวลาเพื่อออกไปกับเจียนอีหลิง ราวกับว่าเขากําลังทําสิ่งที่ดูเหมือนจะไม่มีความหมายมากนัก
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ควรค่าแก่การจดจําในช่วงเวลาของชีวิต มักเป็นสิ่งที่ดูเหมือนไร้ความหมายในแวบแรกของสายตา
สิ่งที่เขาจําได้ในช่วงเวลาของชีวิตก็คือความทรงจําที่แสนธรรมดาและไร้สาระกับตระกูลเขา
เจี่ยนอี้เหิงเปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็ซ่อนรูปโปรไฟล์และชื่อของตนเองก่อนจะอ่านข้อความของใครบางคน
[จะเอาหุ้นของฉินหงรุ่ยไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากนี้ การติดต่อกับโรงพยาบาลลั่วไห่เซินก็เป็นเรื่องยากเช่นเดียวกัน เหนือสิ่งอื่นใด ผมรู้ว่าฉินหงจื้อจะไม่ยอมให้หุ้นของฉินกรุ๊ปตกไปอยู่ในมือคนนอก]
[อืม เราต้องลอง]
[นายน้อยอี้เหิง ทําไมคุณถึงหมกมุ่นอยู่กับฉินกรุ๊ป? ถ้าตระกูลฉันค้นพบการกระทําของคุณ ตระกูลเจียนจะตกอยู่ในอันตราย]
[อืม ฉันแค่อยากจะมีส่วนในหุ้นของพวกเขา หลายคนมีความคิดแบบเดียวกับฉัน เราทุกคนเป็นนักธุรกิจ เป็นเรื่องปกติที่จะมีความคิดแบบนี้อยู่แล้ว? ตระกูลฉินจะโทษฉันที่มองการณ์ไกลได้ยังไง]
หุ้นของฉินกรุ๊ปไม่มีมูลค่าเนื่องจากราคาตลาด แต่หุ้นมีค่าเพราะผู้ถือหุ้นจะสามารถพูดในที่ ประชุมคณะกรรมการได้
สําหรับตอนนี้ ฉินหงจื้อถือหุ้นในฉินกรุ๊ปในเปอร์เซ็นต์สูงสุด แม้ว่าฉินหงรุ่ยจะไม่ได้ถือหุ้นมากนัก แต่ถ้าหุ้นของฉินหงรุ่ยถูกคนนอกถือหุ้น ก็จะมีเสียงของคนนอกในคณะกรรมการบริษัทสิ่งนี้จะคุกคามการครอบงําโดยเด็ดขาดของตระกูลฉิน มันจะกลายเป็นปัจจัยที่ไม่เสถียรในตระกูลฉินด้วย
[อืม…คุณพูดถูก]
[ไปทํางานของนายเถอะ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้หุ้นเหล่านั้น ถ้านายทําไม่ได้ ฉันก็ยังมีแผนอื่นอีก]
จากนั้นเจี้ยนอี้เหิงก็ปิดคอมพิวเตอร์ ต่อจากนั้นเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาหยิบเสื้อผ้าผู้หญิงเซ็กซี่ออกมา
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็ทําการแต่งหน้าใหม่อีกครั้ง
ทันใดนั้น เขาก็กลายเป็นผู้หญิงที่ร้อนแรงและเซ็กซี่
เจี่ยนอี้เหิงไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับการแต่งตัวต่างเพศ เขาไม่มีความหลงไหลในเสื้อผ้าสตรีเช่นเดียวกัน
ความจริงแล้ว มีเด็กผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่มีน้ำลายยืดออกมาจากปาก ที่ทําให้เขาใส่เสื้อผ้าผู้หญิง นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาสวมเสื้อผ้าแบบนี้
“เด็กโง่ ฉันเป็นพี่ชายเธอนะ”
“ไม่ เธอเป็นพี่สาวฉัน”
เสียงเธอดูเด็กเหลือเกิน
“ฉันเป็นพี่ชายเธอ”
“ไม่ เธอคือพี่สาว ฉันอยากมีพี่สาว คนอื่นต่างก็มีพี่สาว พี่อี้เหิงสวยเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่เธอต้องเป็นพี่สาวฉันอย่างแน่นอน”
เธอเม้มปากและจ้องมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ราวกับว่าเธอพร้อมที่จะร้องไห้ทุกเมื่อ
เมื่อเห็นเช่นนี้ แม่ของเจี่ยนอี้เหิงก็คํารามอย่างโกรธจัด “เจียนอี้เหิงอยากโดนตีเหรอ? กล้าดียังไงให้อีหลิงร้องไห้? ฉันจะตีแก”
ดังนั้น เจี่ยนอี้เหิงจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “อาา ก็ได้ ก็ได้ ฉันเป็นพี่สาวของเธอก็ได้”
จากนั้นเขาก็มอบตัวให้กับเด็กหญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าเขา
เด็กหญิงตัวเล็กๆเริ่มถักผมเปียให้เขา จากนั้นเธอก็เพิ่มดอกไม้ประดับไปบนผมเขา หลังจากนั้นเธอก็เริ่มทาลิปสติกที่ปากเขา
ในที่สุดเธอก็แต่งหน้าทั่วใบหน้าเขา
จากนั้นเธอก็แสดงผลงานศิลปะของเธอให้ทุกคนดูอย่างภาคภูมิใจ
ทุกคนในครอบครัวหัวเราะเมื่อเห็นเขา พวกเขาบอกว่าเขาดูดีมากเหลือเกินหลังการแต่งหน้า จากนั้นพวกเขาก็ชมเชยเด็กหญิงตัวเล็กๆว่าฉลาดและมีฝีมือ
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ถูกเรียกว่า “พี่สาวอี้เหิง”
อย่างไรก็ตาม เจียนอี้เหิงไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นคิด เขาไม่สนใจว่าพวกเขามองเขาอย่างไร
เขาไม่เคยสนใจว่าเขาจะมีหน้าตาเป็นอย่างไรในหัวใจของคนที่ไม่มีความหมายต่อเขา
แต่เขาสนใจเรื่องเดียวเท่านั้น และนั่นคือสมาชิกในตระกูลเขา
