ครั้งนี้ ชายในชุดสูทหลายคนที่รออยู่ที่ประตูโรงเรียนก็เข้ามาแยกเจี่ยนอีหลิงออกจากเจี่ยนหยู่เจี๋ย
เจี่ยนอีหลิงพูดกับเจี่ยนหยู่เจี๋ยว่า “อย่ากลัว รอข่าวจากฉัน”
หลังจากนั้น เจี่ยนอีหลิงก็ติดตามคนเหล่านั้นไป
เจี่ยนหยู่เจี๋ยถูกชายในชุดสูทคนหนึ่งในนั้นยึดเอาไว้ทำให้เขาไม่สามารถติดตามไปได้
เจี่ยนหยู่เจี๋ยดิ้นรนอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถสะบัดหลุดออกไปได้
เรี่ยวแรงของเด็กสิบเจ็ดปียังไม่อาจสู้ไหวหากต้องเผชิญกับผู้ที่ฝึกฝนมาอย่างเชี่ยวชาญ
“ปล่อยผม ปล่อยผม พวกนายห้ามทำร้ายน้องสาวอีหลิง”
เจี่ยนหยู่เจี๋ยตะโกนอย่างโกรธแค้นไปยังชายวัยกลางคนในชุดสูทซึ่งจำกัดความเคลื่อนไหวของเขาไว้
สุภาพบุรุษนั้นตอบอย่างสุภาพว่า “คุณสามารถวางใจได้ นายน้อยหยู่เจี๋ย พวกเราเป็นเพื่อนของคุณหนูเจี่ยน ไม่เพียงพวกเราไม่ทำร้ายเธอ พวกเรายังจะช่วยเธออีกด้วย คุณหนูเจี่ยนไม่ต้องการให้คุณต้องเจ็บปวด ดังนั้นคุณควรรอข่าวจากเธออย่างสบายใจ คุณต้องเชื่อเธอว่ามีความสามารถที่จะจัดการเรื่องนี้ได้”
เมื่อชายในชุดสูทเห็นว่าเจี่ยนอีหลิงได้จากไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงปล่อยตัวเจี่ยนหยู่เจี๋ย
ยามเมื่อเขาเป็นอิสระแล้ว เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็ไม่สนใจว่าเขานั้นยังเรียนอยู่ เขาวิ่งออกไปจากโรงเรียน แต่เพราะว่าเขาไม่มีรถให้โดยสาร ดังนั้นเขาจึงได้แต่วิ่งวนไปเวียนมาอยู่แถวนั้น
###
หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงขึ้นไปบนรถ ชายที่อยู่ในรถก็ถามเจี่ยนอีหลิง
“คุณหนูเจี่ยนต้องการไปที่ไหนตอนนี้”
“บ้านตระกูลเจี่ยน เอาคนนั้นมาหรือยัง”
“รถได้จอดอยู่ที่ด้านข้างถนนหน้าบ้านตระกูลเจี่ยนแล้ว
“ดี”
สุดท้ายเจี่ยนอีหลิงก็เปิดโทรศัพท์และเรียกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของเจี่ยนหยุ่นเฉิง
เจี่ยนหยุ่นเฉิงดูเหมือนจะรอรับสายอยู่แล้ว ดังนั้นทันทีที่เธอโทรไปเขาก็รับสายอย่างรวดเร็ว
“เซี่ยวหลิงเหรอ”
เสียงของเจี่ยนหยุ่นเฉิงนั้นมีความกระวนกระวายและเป็นกังวล
“อื้อ”
“น้องสบายดีไหม น้องไปที่ไหน” เจี่ยนหยุ่นเฉิงพยายามควบคุมเสียงของตัวเอง
“สบายดี อีกยี่สิบนาทีกลับบ้าน”
“น้องสบายดีจริงๆใช่ไหม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“มีของต้องการให้ดู”
“เซี่ยวหลิง”
เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ได้รับคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมจากเจี่ยนอีหลิง เพราะว่าเจี่ยนอีหลิงได้วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว
ยี่สิบนาทีให้หลัง ที่ประตูบ้านตระกูลเจี่ยน
เจี่ยนชูฉิง เวินน่วน และเจี่ยนหยุ่นเฉิงพากันมารอที่ประตู
เมื่อเห็นรถที่รับตัวเจี่ยนอีหลิงไปเมื่อกี้นี้ปรากฏขึ้น พวกเขาทั้งสามคนต่างดูตื่นเต้นและตึงเครียด
เพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามีอะไรรอพวกเขาอยู่
ประตูรถเปิดออกแต่ไม่เห็นเจี่ยนอีหลิงแต่อย่างใด
มีแต่เพียงชายวัยกลางคนสองสามคนในชุดสูทที่แต่งอย่างเรียบร้อยออกมาจากรถ
คนเหล่านี้ดูเหมือนจะได้รับการฝึกมาอย่างดี ไม่เหมือนคนทั่วไป
“ลูกสาวฉันอยู่ไหน เซี่ยวหลิงอยู่ไหน” เวินน่วนถามอย่างเร่งรีบ
“โปรดส่งตัวลูกสาวผมคืนมา” เจี่ยนชูฉิงใบหน้าบูดบึ้ง ดวงตาของเขานั้นจ้องเขม็ง
“คุณเจี่ยน คุณนายเจี่ยน ไม่ต้องกังวล คุณหนูเจี่ยนตอนนี้สบายดี พวกเราเป็นเพื่อนเธอ พวกเราไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอได้รับอันตรายแน่นอน พวกเรามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อให้พวกคุณดูอะไรบางอย่าง”
ชายคนหนึ่งอธิบายอย่างสุภาพ
ในเวลาเดียวกันประตูรถที่ได้จอดอยู่ข้างถนนก็เปิดออก
คนหลายคนออกมาจากประตูรถ พวกเขาคุมตัวชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนกำลังอับอายออกมา
ทันทีที่พวกเขาเห็นใบหน้าของชายคนนั้น เจี่ยนชูฉิงกับเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็พากันตกตะลึง
พวกเขาได้ติดตามชายคนนี้มาพักหนึ่งแล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะลืมหน้าตาของชายคนนี้
ในเมื่อชายคนนี้หลบหนีไปจากเมืองเหอเหย่วน จึงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับพวกเขาในการสืบหาตัว พวกเขายังติดตามหาชายคนนี้ไม่ได้
และในวันนี้ ชายคนนี้ก็กลับปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆต่อหน้าพวกเขาแบบนี้
“คุณเจี่ยน คุณนายเจี่ยน นายน้อยเจี่ยน ผมมีวิดีโอบางอย่างที่จะแสดงให้พวกคุณดู”
ชายวัยกลางคนยื่นคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่มีวิดีกล้องวงจรปิดบนหน้าจอให้อย่างสุภาพ
