เช้าวันรุ่งขึ้น สมาชิกทั้งสามของตระกูลเจี่ยนก็มาถึงโรงเรียนมัธยมปลายเชิ่งหัวก่อนเวลา
เวินน่วนมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของเจี่ยนหยุ่นน่าว ในทางกลับกันเจี่ยนชูฉิงและเจี่ยนหยุ่นเฉิงมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของเจี่ยนอีหลิง
สองวันที่ผ่านมานั้นผ่านไปอย่างยากลำบากอย่างถึงที่สุดสำหรับโม่ฮุ่ยฉิง เธอไม่ได้บอกโม่ชืออวิ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่อยากให้ลูกสาวกังวล เธออยากให้ลูกสาวตั้งใจเรียน
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถซ่อนเหอเจี่ยนจวินจากลูกสาวได้ ทุกวันนี้เขาไปเยี่ยมบ้านของพวกเธอแทบทุกวัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอะอะ แต่การปรากฏตัวอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเธอรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
โม่ฮุ่ยฉิงต้องการให้เหอเจี่ยนจวินทำอะไรบางอย่าง หากเขาทำอะไรพลาด เธอก็สามารถเตรียมหลักฐานเพิ่มเติมสำหรับฟ้องหย่าได้
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ทำอะไรเลย การปรากฏตัวของเขาเพียงแค่เพื่อสร้างความรังเกียจให้กับโม่ฮุ่ยฉิงและโม่ชืออวิ้น
วันนี้เป็นการประชุมครู-ผู้ปกครองครั้งแรกของลูกสาวเธอในปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมปลาย โม่ฮุ่ยฉิงขาดไม่ได้ซึ่งนั่นจะทำให้ลูกสาวอับอาย
ดังนั้น ไม่ว่าช่วงนี้จะเจอเรื่องลำบากยากแค้นแค่ไหน โม่ฮุ่ยฉิงก็ยังแต่งตัวเหมือนเดิม เธอสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุด และปรากฏตัวที่ห้องเรียนของโม่ชืออวิ้น
การประชุมครู-ผู้ปกครองทุกครั้ง เป็นช่วงเวลาที่โม่ฮุ่ยฉิงรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมากที่สุด
ครูมักจะยกย่องลูกสาวเธอ สิ่งนี้ทำให้พ่อแม่คนอื่นๆมองเธอด้วยความอิจฉา
อ่านตอนล่าสุดที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com
เธอใช้ชีวิตมาทั้งชีวิตอยู่ที่จุดต่ำสุดของสังคมชนชั้น ไม่มีอะไรที่เธอสามารถอวดได้ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่เธอภาคภูมิใจ ทุกคนต้องมองขึ้นไปหาเธอ
ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะเป็นชนชั้นสูงหรือเจ้าของธุรกิจ คราวนี้พวกเขาต้องมองเธอด้วยสายตาอิจฉา พวกเขาต่างพากันอิจฉาที่เธอมีลูกสาวที่ยอดเยี่ยม
อย่างไรก็ตาม วันนี้โม่ฮุ่ยฉิงไม่สามารถมีความสุขได้อย่างแท้จริงนัก
เธอรู้ว่าพ่อแม่ของเจี่ยนหยุ่นน่าวก็จะมาอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน
เธอกลัวเหลือเกินว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงจะเข้ามา เธอไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้น
หัวใจเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นเวินน่วนเข้ามาทางประตูหน้า เวินน่วนแต่งตัวหรูหรา
ในบรรดาทุกคนในตระกูลเจี่ยน เวินน่วนมีอารมณ์ที่นุ่มนวลที่สุด
เสียงเธอนุ่มนวลเมื่อเธอพูด
ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาของการทำงานในตระกูลเจี่ยน เวินน่วนทำดีที่สุดให้กับเธอเสมอมา เธอไม่ถือจริงๆถ้าป้าโม่ต้องการลาพัก ต่อให้ป้าโม่ทำผิดพลาดอยู่บ้าง เวินน่วนก็จะไม่เอาจริงเอาจังนัก
อย่างไรก็ตาม โม่ฮุ่ยฉิงรู้ดีว่าเวินน่วนจะไม่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนที่เคยทำมาก่อน อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังดีกว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงมาก เจี่ยนหยุ่นเฉิงเป็นปีศาจสำหรับเธอในตอนนี้
เมื่อเวินน่วนเดินเข้าไปใกล้เธอ โม่ฮุ่ยฉิงก็ก้มหน้าลงทันที เธอไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเวินน่วน
ด้วยความกังวลใจ เธอเห็นเวินน่วนเดินผ่านเธอไป นั่งลงที่เบาะ ที่มีชื่อของเจี่ยนหยุ่นน่าวอยู่
เมื่อเห็นสิ่งนี้ โม่ฮุ่ยฉิงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ดูเหมือนว่าเวินน่วนไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรรุนแรงต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก
ครึ่งแรกของการประชุมครู-ผู้ปกครองดำเนินไปด้วยดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ผ่านไปครึ่งหนึ่งของการประชุม ครูก็ได้เชิญผู้ปกครองของนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดในชั้นเรียนขึ้นมาพูดคุยบนเวที ครูต้องการให้ผู้ปกครองแบ่งปันข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาเลี้ยงลูก
นี่เป็นงานประจำปี พ่อแม่ส่วนใหญ่เคยชินกับสิ่งนี้อยู่แล้ว
โม่ชืออวิ้นเป็นหนึ่งในนักเรียนชั้นนำในชั้นเรียนของเธอมาโดยตลอด ดังนั้นทุกๆปี โม่ฮุ่ยฉิงจึงมีโอกาสพูดคุยต่อหน้าผู้ปกครองคนอื่นๆ
ปีนี้ไม่มีข้อยกเว้น เธอได้ยินครูพูดว่า “ ตอนนี้โปรดเชิญผู้ปกครองของโม่ชืออวิ้นขึ้นพูดบนเวที” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ โม่ฮุ่ยฉิงก็รู้สึกตื่นเต้นและประหม่าในเวลาเดียวกัน
โม่ฮุ่ยฉิงค่อยๆลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว อย่างไรก็ตามเวินน่วนก็ได้ลุกขึ้นยืนและหยุดโม่ฮุ่ยฉิงไว้
“แม่ของโม่ชืออวิ้นไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดบนเวทีในฐานะผู้ปกครองของนักเรียนดีเด่น แม้ว่าผลการเรียนของลูกสาวจะดี แต่เธอก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดคุยกับทุกคนได้ พฤติกรรมและความประพฤติเธอเสื่อมเสียและไม่ซื่อสัตย์”
การขัดขวางของเวินน่วนนั้น ทำให้ผู้ปกครองทุกคนในชั้นเรียนต่างพากันมองเธอ
บทที่ 336 สร้างความอับอายให้กับป้าโม่ในการประชุมครู-ผู้ปกครอง 3
อยู่ในชั้นเรียนเดียวกันมาสามปี ผู้ปกครองทุกคนรู้จักเวินน่วน พวกเขารู้ว่าเธอคือคุณนายเจี่ยน
ในช่วงหลายปีก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นสามีเธอหรือเธอที่เข้าร่วมการประชุมครู-ผู้ปกครอง ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก
ดังนั้นการพูดขัดขึ้นมาอย่างกะทันหันในวันนี้ จึงค่อนข้างเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด
ร่างกายของโม่ฮุ่ยฉิงชะงักค้างอย่างรุนแรง เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงไปที่เวินน่วน หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความวิตกกังวล
ครูรีบถามเวินน่วนเกี่ยวกับเรื่องราวนี้ “คุณนายเจี่ยนเกิดอะไรขึ้น”
เวินน่วนอธิบายอย่างไม่เร่งรีบ “โม่ฮุ่ยฉิงเป็นแม่บ้านของครอบครัวฉันมาเกือบสามปีแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งถูกไล่ออกจากครอบครัวของเรา เธอประพฤติไม่สุจริต และพยายามทำร้ายครอบครัวของเรา”
“เดี๋ยวก่อน คุณนายโม่เป็นคนแม่บ้านของคุณงั้นเหรอ”
ผู้ปกครองต่างพากันรู้สึกประหลาดใจกับข่าวนี้
“แต่ก่อนหน้านี้ เราเคยมีการประชุมครู-ผู้ปกครองหลายครั้ง ทำไมฉันไม่เคยได้ยินคุณพูดแบบนั้น”
ผู้ปกครองอีกคนถาม
เวินน่วนตอบคำถามของพวกเขา “ ฉันไม่ได้พูดอะไรก่อนหน้านี้ เพราะฉันไม่คิดว่ามันจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับการที่เธอจะเป็นแม่บ้านของฉันหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันกำลังบอกพวกคุณก็ไม่ใช่เพราะเธอเป็นแม่บ้าน แต่เป็นเพราะเธอประพฤติตัวไม่ซื่อสัตย์”
”ขณะที่เธอพูด เวินน่วนก็หยิบ USB ออกมา “ถ้าใครต้องการหลักฐาน ฉันมีอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่กล่าวโทษใครบางคนอย่างผิดๆ หากพวกคุณมีคำถามใดๆ ครูสามารถแสดงเนื้อหาของ USB ให้พวกคุณดูได้”
เวินน่วนเตรียมตัวมาอย่างดี
อย่างไรก็ตาม ผู้ปกครองส่วนใหญ่ก็ได้ข้อสรุปของตนเองแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องเห็นเนื้อหาของ USB เพื่อที่จะสรุปถึงภาพรวมออกมา
ใบหน้าของโม่ฮุ่ยฉิงไร้สีเลือด เธอรู้สึกถึงสายตาที่เจ็บแสบนับไม่ถ้วนมองมาที่เธอ ร่างกายเธอเริ่มสั่นเทา
เธอรู้สึกอับอายและกลัว
สิ่งที่ทำให้โม่ฮุ่ยฉิงกลัวที่สุดก็คือ นี่คือโรงเรียนมัธยมปลายเชิ่งหัว นี่อยู่ต่อหน้าครูของโม่ชืออวิ้นและพ่อแม่ของเพื่อนเธอ
ในอนาคตทุกคนจะมองลูกสาวเธออย่างไร เวินน่วนทำให้เกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่ในวันนี้
“คุณนายเจี่ยน ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้ในโอกาสนี้ นี่คือการประชุมครู-ผู้ปกครองของลูกสาวของฉัน เรื่องระหว่างฉันและครอบครัวของคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกสาวของฉัน ถ้าคุณคิดว่าฉันทำงานไม่ดี คุณก็ควรคุยกับฉัน คุณไม่ควรใช้สิ่งนั้นเป็นข้ออ้างในการสร้างความปั่นป่วน อีกทั้งคุณไม่จำเป็นต้องใช้มันเพื่อทำลายชื่อเสียงของลูกสาวฉันต่อหน้าครูและพ่อแม่ของเพื่อนเธอ เธอไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายกับครอบครัวคุณ”
เสียงของโม่ฮุ่ยฉิงสั่นสะท้าน ในเมื่อเธอเต็มไปด้วยความปวดร้าว
“โม่ฮุ่ยฉิง หากสิ่งใดที่ฉันพูดไปแล้วเป็นเท็จ คุณก็สามารถหักล้างฉันได้ อย่างไรก็ตาม หากสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง คุณก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะบอกได้ว่าฉันทำลายลูกสาวของคุณ ถ้าคุณสามารถทำสิ่งที่คุณได้ทำลงไปแล้ว ฉันก็สามารถพูดสิ่งที่ฉันเคยพูดได้เหมือนกัน เพียงเพราะฉันไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าคุณยังไม่ได้ทำ คนที่ทำลายลูกสาวของคุณ จริงๆแล้วก็คือคุณ ไม่ใช่ฉัน”
เวินน่วนเพิกเฉยต่อเสียงร่ำร้องอย่างปวดร้าวของโม่ฮุ่ยฉิงโดยสิ้นเชิง เธอหันไปหาครูและพูดว่า “โปรดรับคำแนะนำจากฉันและยกเลิกกิจกรรมที่จะให้ผู้ปกครองคนนี้พูดบนเวที ผู้ปกครองที่ประพฤติไม่ดีไม่ควรให้คำแนะนำคนอื่น”
ครูเห็นด้วยในทันที ครูได้วางแผนไว้เบื้องต้นแล้วว่าจะขอให้โม่ฮุ่ยฉิงเล่าประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกให้ดี อย่างไรก็ตามในเมื่อเธอประพฤติตัวไม่ดี แล้วจะมีอะไรจะเล่าให้ฟังอีก
ดังนั้นครูจึงรีบข้ามไปยังส่วนถัดไปของการประชุมครู-ผู้ปกครอง
โม่ฮุ่ยฉิงยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงทางเดินของห้องเรียนสักพัก
จากนั้นด้วยเท้าที่สั่นเทา เธอจึงค่อยลากขากลับไปยังที่นั่งของเธอ
พ่อแม่คนอื่นๆที่นั่งอยู่ในชั้นเรียนมอบความรู้สึกรังเกียจให้เธอเป็นครั้งคราว
โม่ฮุ่ยฉิงรู้สึกราวกับว่าเธอนั่งอยู่บนหมุดและเข็มตลอดเวลา
สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่โปรดปรานของเธอ กลับกลายมาเป็นห้องทรมานของเธอ
