ตอนที่ 308 บ้านเก่า
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น ไม่นานทุกคนก็ต่างพากันแยกย้ายออกไป
หลิวเหลียงอวี่หันไปพูดกับหยางโปว่า ” ฉันคิดว่านายจะไม่กลับมาซะแล้ว “
” ตอนผมเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอก ก็ยังรู้สึกคุ้นเคยที่นี่เหมือนเดิม ” หยางโปยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น เขายังเป็นวัตถุที่สมบูรณ์แบบอยู่เช่นเคย
หลิวเหลียงอวี่มองวัตถุโบราณที่ตั้งอยู่บนชั้นวาง ด้วยท่าทางตื่นตกใจ ” นายซื้อมาจากที่ไหนเหรอ ? “
” พานเจียหยวน ” หยางโปพูดขึ้น
หลิวเหลียงอวี่ประหลาดใจขึ้นมา แต่ ไม่นานเขาก็ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า ” โชคดีจริงๆเลยที่นายมีเวลาเดินเยี่ยมชมอยู่ตลอด ตอนนี้ฉันกลับมาเร็ว น่าจะต้องรออีกสักหน่อย “
หยางโปยิ้มเล็กน้อย โดยไม่มีพูดอะไรออกไปอีก
ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง หลิวเหลียงอวี่ก็ได้เอ่ยปากขึ้นว่า ” ก่อนหน้านั้น สมาคมนักสะสมที่อยู่ในตลาดอยากจะเชิญนายเข้าร่วมสมาคมด้วย แต่ก็หานายไม่เจอ ดังนั้นการ์ดเชิญจึงถูกส่งมาหาฉันที่นี่ ฉันก็ลืมบอกนายในช่วงฉลองปีใหม่ ครั้งนี้เลยอยากจะบอกนายสักหน่อย “
ในขณะที่พูด หลิวเหลียงอวี่ได้ล้วงเข้าไปหยิบการ์ดเชิญขึ้นมาวางเอาไว้บนโต๊ะ
หยางโปกวาดตามอง ” ได้ ผมจะกลับไปดูละกัน ! “
” ยังไง นายก็รีบบอกฉันก็แล้วกันว่าจะปฏิเสธหรือตกลง ? ที่นั้นต้องการคำตอบจากฉัน นายบอกกับฉันโดยตรงก็พอ ” หลิวเหลียงอวี่พูดขึ้น
หยางโปหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า ” งั้นก็ช่างมันเถอะ ผมเองก็ไม่มีอารมณ์จะไปเข้าร่วมกิจกรรมหรอก “
” ฉันรู้สถานการณ์ในตอนนี้ดี ” หลิวเหลียงอวี่พูดขึ้นอย่างจนปัญญา หลังจากพูดคุยกันอีกไม่กี่ประโยคเขาก็แยกจากไป
หยางโปเสียเวลาไป 1 วันเต็ม ด้วยการเก็บกวาดทำความสะอาดในร้านค้า เขานำผลงานล้ำค่าจัดวางเอาไว้ด้านนอกเพียงครึ่งหนึ่ง เพราะแบบนี้จะทำให้ง่ายต่อการเก็บกลับเข้าตู้ในเวลากลางคืน
วันที่สองของการเปิดร้าน เพราะคนที่รู้นั้นมีไม่เยอะมากนัก ดังนั้นการค้าของหยางโปจึงไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าที่ควร
วันที่สอง หยางโปได้ขับรถออกไปยังไซต์ก่อสร้างที่กำลังปรับปรุงโรงประมูลจินหลิงชุน ภายในห้องนั้นยังปรับปรุงแก้ไขไปเพียงแค่ครึ่งเดียว หยางโปเห็นซือห้าวที่ลัวย่าวจ้างมาเป็นผู้จัดการในตอนนี้
เมื่อชือห้าวเห็นหยางโปก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเอ่ยปากอธิบายว่า ” ผู้อำนวยการหยาง ช่วงนี้เป็นวันเฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีน คนงานจึงได้กลับไปฉลองก่อนแล้ว ดังนั้นจึงส่งผลให้การทำงานเป็นไปอย่างล่าช้า “
หยางโปโบกมือไปมา ” ปกติ ใครๆก็ต้องกลับไปเฉลิมฉลองวันปีใหม่ทั้งนั้นแหละ แล้วจะกลับมาทำงานกันเมื่อไหร่ละ ได้ทำการตกลงกับฝ่ายก่อสร้างเอาไว้ไหม ? “
” คุณวางใจเถอะ ก่อนปีใหม่พวกเราได้ทำการเซ็นสัญญาข้อตกลงกับฝ่ายก่อสร้างเอาไว้แล้ว พวกเขาจะต้องกลับมาทำงานให้ตรงเวลา ก่อนหน้านั้นผมก็ได้ติดต่อไปแล้ว เกรงว่าน่าจะประมาณหลังวันที่ 15 เป็นต้นไปถึงจะกลับมาทำงานกันอย่างปกติ ” ชือห้าวพูด
หยางโปพยักหน้า เขาก็ค่อนข้างเข้าใจสถานการณ์นี้เป็นอย่างดี ” งั้นก็ดี ผู้อำนวยการลัวมาไม่ทัน ฉันจะอยู่โรงประมูลนี้ตลอดเวลา ถ้านายมีธุระอะไร ก็สามารถติดต่อฉันได้โดยตรงเลยนะ “
” ครับ หากมีเรื่องผมจะรายงานคุณคนแรกเลยครับ ” ชือห้าวพูดขึ้น
เมื่อแยกออกจากไซต์ก่อสร้างแล้ว หยางโปก็ได้ขับรถอ้อมรอบหนึ่ง จากนั้นก็เพิ่มความเร็วอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังบ้านเกิดทันที
ในตอนที่หยางโปขับรถมาถึงบ้านเกิด ก็เป็นเวลาเที่ยงเข้าไปแล้ว เขายืนอยู่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกเป็นกังวล ตั้งแต่ออกจากบ้านเกิดไปเมื่อ 3 ปีก่อน เขาก็ไปเร่ร่อนทำมาหากินด้วยตัวเอง เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะสามารถก้าวมาไกลได้ถึงวันนี้ แล้วก็ยิ่งคิดไม่ถึงว่าตัวเองและพ่อลูกหยางจะสามารถก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาอยู่ในสถานการณ์นี้ได้
เขาเคาะประตู ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก !
” เสี่ยวโป ! “
เฉิงหยวนซานเปิดประตูออกมา เมื่อเห็นหยางโปยืนอยู่ด้านนอก ก็ตื่นตกใจขึ้นมาในทันที ” เสี่ยวโป นาย…… นายมาได้ยังไง ? “
หยางโปพยักหน้า ” อื้อ กลับมาดูที่นี่สักหน่อยน่ะ ! “
เมื่อพูดจบ หยางโปก็ถือของเดินเข้าไปข้างในทันที เฉิงหยวนซานก็ขวางเอาไว้ไม่ทัน
เมื่อหยางโปเดินเข้าไป ก็เห็นลุงเขยและน้าสาวนั่งอยู่ในห้องรับแขก ต่างก็หันมามองเขาด้วยความตื่นตกใจ เขาเกิดความรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย ” น้าสาม พวกอาก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ แล้วแม่ละ ? “
” อ่า ? แม่ของนายเหรอ ? ” น้าสามอึ้งงันไป ” แม่นายไม่อยู่ “
” ไม่อยู่ ? แม่ไปไหน ? ” หยางโปมองออกไป ลางสังหรณ์แปลกๆก็ได้ปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขามองออกไปรอบๆทั้งสี่ทิศทาง การตกแต่งภายในห้องช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนมากเลยทีเดียว อีกทั้งยังสามารถมองออกด้วยว่าที่นี่เพิ่งจะปรับปรุงตกแต่งไปได้ไม่นาน นิสัยมัธยัสถ์ของแม่ ไม่มีทางยอมเสียเงินปรับปรุงตกแต่งมากมายขนาดนี้แน่ๆ
” อ่า ! ” น้าสามเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมา จากนั้นก็มองไปทางเฉิงหยวนซาน ” หยวนซาน คุณป้าของนายละ ? “
เฉิงหยวนซานอึ้งงันไปเล็กน้อย โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา
หยางโปนั่งลงบนโซฟาอย่างสบายๆ ก่อนจะนำของบำรุงกำลังขึ้นมาวางด้านข้าง จากนั้นก็หันไปมองน้าซาน แล้วพูดขึ้นว่า ” คนเป็นทั้งคนไม่น่าถึงกับหายสาบสูญไปหรอกมั้งครับ ? “
น้าซานหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ก่อนจะหยุดไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า ” แม่นายบอกว่าไม่มีเงินติดตัวแล้ว เลยอยากจะขายห้องนี้ไป ฉันเลยประเมินว่าที่นี่มันธรรมดาเกินไป ขายยังไงก็ไม่ได้เงินมากเท่าไหร่หรอก
ส่วนหยวนซานก็จะแต่งงานพอดีด้วย ห้องภายในบ้านก็ใช้ไม่พออย่างแน่นอน ดังนั้นจึงเซ้งขายออกไป “
หยางโปมองออกไป จากนั้นก็อ้าปากถามขึ้นว่า ” เซ้งขายไปได้เท่าไหร่ละ ? “
” 250,000 “
หยางโปพยักหน้า ราคานี้ไม่ถือว่าสูงเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ต่ำเกินไป เป็นราคาที่สูงกว่าราคาตามจริงของห้องนี้ซะอีก น้าซานน่าจะไม่ได้โกหกจริงๆ
” แม่อยู่ที่ไหน ? ” หยางโปถอนหายใจออกมา ก่อนจะถามขึ้น
” กลับชนบทไปแล้ว พ่อนายมีบ้านเก่าอยู่ที่บ้านเกิด ตอนแรกฉันก็อยากให้แม่นายอยู่เฉลิมฉลองด้วยกันนะ แต่เธอยืนยันว่าจะกลับ ตอนนี้เธอน่าจะอยู่บ้านหลังเก่าในชนบทแล้ว ” น้าซานพูดขึ้น
หยางโปพยักหน้า ” น้าซาน ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ขอตัวกลับก่อนก็แล้วกันครับ “
” เสี่ยวโป กินข้าวแล้วรึยัง ? ถ้ายังไม่กิน น้าซานจะไปหามาให้ “
” ไม่ต้องหรอกครับ “
” เอายาบำรุงนี้ไปด้วย เอาไปให้แม่ของนายเถอะ “
” ไม่เป็นไร ผมซื้อมาให้คุณ “
หยางโปเดินออกไปยังพื้นที่เล็กๆ จากนั้นก็ขับรถไปยังชนบททันที เขาจำบ้านหลังเก่าในชนบทไม่ได้แล้ว เขาจำได้แค่ว่าตอนที่กลับไปนั้นเขายังเด็กมาก ต่อมาเมื่อคุณปู่และคุณย่าเสีย เขาก็ไม่ได้กลับไปอีกเลย เขาเองก็คิดไม่ถึงว่า แม่หยางจะทำแบบนี้ นั่นคือการขายบ้าน
เมื่อใช้การถามทางในการนำล่อง ในที่สุดหยางโปก็เดินทางมาถึงชนบทจนได้ สิ่งปลูกสร้างในชนบทนั้นได้รับการซ่อมแซมขึ้นมาใหม่ไปกว่าครึ่ง เขาจำไม่ได้ว่าบ้านเก่านั้นอยู่ที่ไหน ทำได้เพียงแค่จอดรถแล้วถามทางเท่านั้น
” คุณลุง บ้านของหยางเจี้ยนหมิงไปทางไหนครับ ? ” เมื่อหยางโปเจอกับชายแก่ชราคนหนึ่ง เขาก็ได้ลงจากรถมาถามทางทันที หยางเจี้ยนหมิงคือพ่อของหยางโปนั่นเอง
” หยางเจี้ยนหมิง ? ” ชายชราเกิดความสงสัยขึ้นเล็กน้อย ” หยางเจี้ยนหมิงไม่อยู่ที่นี่กว่า 20 ปีแล้ว ครอบครัวของเขาน่าจะย้ายไปในเมืองแล้วละ ! “
” ครอบครัวของเขาไม่มีบ้านเก่าเหรอครับ ? ” หยางโปดึงบุหรี่มวนหนึ่งออกมาแล้วยื่นออกไป
ชายชรายิ้มตาหยีพร้อมกับรับมา ” อ่า บ้านเก่าน่ะมี บ้านหลังคารั่วที่อยู่ทางตะวันตกของชนบทหลังนั้น นายเดินไปตามทางทิศตะวันตก เมื่อถึงแล้วก็จะเห็นเองแหละ ! “
” ครับ ขอบคุณมากจริงๆ ” หยางโปพูดขึ้น
เมื่อขึ้นรถแล้วเขาก็ขับตรงไปทางทิศตะวันตกทันที ถนนในชนบทนั้นแคบมาก แต่ก็ราบเรียบมาก เมื่อขับรถมาถึงทิศทางตะวันตกของชนบท ก็เห็นบ้านหลังคารั่วเก่าผุพังหลังหนึ่ง ในที่สุดเขาก็จำได้ขึ้นมาทันที นี่เป็นสถานที่ที่เขาเคยมาตอนเด็กๆ
รากฐานของชนบทถูกปกคลุมไปด้วยอาคาร 3 ชั้นที่มีชื่อว่า เสี่ยวหยางฝาง บ้านมุงหลังคาแห่งนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างที่เก่าแก่ที่สุดในชนบท หยางโปสามารถมองเห็นแผ่นกระเบื้องหลังคาที่ผุพังไปแล้วได้อย่างชัดเจน
หยางโปเห็นเสื้อผ้าที่กำลังตากแดดอยู่นอกบ้าน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลงมา แม่หยางต้องย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วแน่ๆ
