ตอนที่ 318 ละครตลก
สภาพจิตใจของซ่งห้าวซวนในวันนี้ถือว่าไม่เลวมากทีเดียว เขาตั้งใจใส่สูทสีขาวเป็นพิเศษ เฝ้ารอคอยการเก็บเกี่ยวที่มากพอ และช่วงเวลาสุดท้ายก็มาถึง ร้านขายวัตถุโบราณล้วนแต่นำพากำไรจำนวนมหาศาลมาให้เขาในทุกวัน กำไรเหล่านี้ทำให้เขาอิ่มอกอิ่มใจมาก จนกระทั่งเขาลืมไปว่าตัวเองนั้นมีเป้าหมายอยู่
ที่โรงประมูลจินหลิง !
เพื่อคุณอา และเพื่อตัวเอง เขาต้องทำลายหยางโปให้ย่อยยับให้ได้ !
ในขณะที่ขับรถ BMW สีขาวทะลุเข้ามาในถนนที่คุ้นเคยนั้น ด้านหน้ากลับติดแออัดอย่างฉับพลัน เมื่อนั่งรอในรถกว่า 20 นาทีแล้ว ซ่งห้าวซวนก็ยังไม่เห็นว่ารถด้านหน้าไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน เขาเสียเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงอีกครั้ง ในที่สุดก็ขับรถออกไปด้านข้าง แล้วเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถเก็บเงินของห้างสรรพสินค้า ซึ่งที่นี่อยู่ไม่ห่างจากร้านฮ้าวซวนเก๋อมากนัก เขาสามารถเดินไปได้
หลังจากที่เลี้ยวเข้ามาในถนนที่คุ้นเคยแล้ว ไม่นานซ่งห้าวซวนก็ค้นพบว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง เพราะเขาเห็นกลุ่มคนจำนวนมากยืนล้อมกันอยู่ด้านหน้า คนเหล่านี้น่าจะเป็นชนวนที่ทำให้เกิดรถติดอย่างแน่นอน แต่ เมื่อเขามองไปด้านหน้า ก็เห็นกลุ่มคนกำลังรุ่มกันก่อเรื่องอยู่หน้าร้านของเขา !
ในใจของเขาจึงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ซ่งห้าวซวนจึงได้รีบวิ่งไปข้างหน้า และเขาก็เห็นว่าบริเวณรอบนอกของกลุ่มคนนั้นมีตำรวจรักษาความสงบกำลังพูดจาโน้มน้าวอยู่ เขาจึงอดที่จะสบถด่าทอออกมาว่า ” ขยะ ” ไม่ได้ ! แต่แล้วเขาก็เริ่มเกิดความสงสัยขึ้นมา เพราะเขาได้ยินเสียงตะโกนของคนเหล่านั้นว่า คืนสินค้า ? จะเป็นไปได้ยังไง ?
เมื่อคิดได้ เขาก็หมุนตัวเตรียมจะออกไปจากที่นี่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าคนที่ยืนล้อมกันอยู่หน้าประตูเหล่านั้น ได้ทำการทุบประตูป้องกันขโมยอย่างดีจนเกิดเสียงดังปังๆ เขาจึงได้บันดาลโทสะขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งเข้าไป !
” จับเอาไว้ ! รีบจับเอาไว้ ! เจ้าโจรพวกนี้ ต้องการอะไร ! ” ซ่งห้าวซวนตะโกนออกไปเสียงดัง
เสียงตะโกนของซ่งห้าวซวนจมหายลงไปในเสียงเอะอะโวยวายของกลุ่มคน จึงไม่ได้ถูกทุกคนสังเกตเห็น แต่แล้วกลับมีเพื่อนร่วมงานที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนนั้นเห็นเถ้าแก่พุ่งเข้ามา จึงอดที่จะชี้ออกไปทางซ่งห้าวซวนไม่ได้ ” เถ้าแก่ เถ้าแก่ พวกเขาจะพังร้านแล้ว ! “
เสียงตะโกนของเพื่อนร่วมงาน ทำให้จุดสนใจของทุกคนได้ถูกดึงดูดลงมาบนตัวของซ่งห้าวซวนในชั่วพริบตาเดียว จนกระทั่งเสียงเอะอะโวยวายในตอนนี้ก็ได้เงียบลง
ซ่งห้าวซวนรีบหยุดก้าวขาต่อในทันที จากนั้นก็มองออกไปด้วยความประหลาดใจ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยพูดบรรยายต่อหน้าคนกว่าร้อยคนมาก่อนก็ตาม แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาแห่งความเคียดแค้นชิงชังราวกับหมาป่าของคนเกือบร้อยคนจริงๆ เขากลับรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างของตัวเองนั้นแทบจะอ่อนระทวยลงในชั่วพริบตาเดียว !
” เขาคือเถ้าแก่ ให้เขาคืนเงินมาเดี๋ยวนี้ ! “
เสียงตะโกนดังขึ้น ทำให้ทุกคนได้ปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาในทันที ทุกคนจึงได้กรูกันเข้าไปหาซ่งห้าวซวน
ซ่งห้าวซวนหมุนตัวกำลังจะวิ่งไปด้านหลัง แต่เท้าของเขากลับอ่อนแรงลง อัมพาตไปทั้งตัว สุดท้ายก็ล้มลงไปกองกับพื้น
ตำรวจที่เฝ้าระวังอยู่รอบทิศทางต่างพากันตื่นตกใจ จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันที เพื่อจะช่วยเขาออกมา แต่คนที่พุ่งเข้าไปนั้นมากมายยิ่งกว่าคลื่นยักษ์ที่สาดอย่างกระหน่ำเสียอีก ใครก็ไม่สามารถขัดขวางได้ !
หยางโปที่ยืนอยู่ในร้าน มองเห็นภาพนี้ ก็เกิดอาการหวั่นไหวขึ้นมาไม่น้อย !
ชุยอี้ผิงที่กำลังมองดูความวุ่นวายอยู่บนถนน ก็ได้ยินเสียงตะโกนโห่ร้องเช่นเดียวกัน เขาหมดคำพูด ซ่งห้าวซวนนั้นเป็นคนที่ไอคิวต่ำจริงๆ เมื่อเจอกับสถานการณ์นี้จะไม่วิ่งได้ยังไง ?
” เขาพุ่งเข้าไปในร้านแล้ว ! ” คนชราที่อยู่ในร้านหยางโปก็ได้ตะโกนออกมาอย่างฉับพลัน
หยางโปเงยหน้ามองออกไป โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดประตูฝั่งตรงข้าม คนที่กรูเข้าไปเป็นจำนวนมากนั้น ไม่ต้องคิดเยอะก็รู้ได้ว่า กลุ่มคนที่พุ่งเข้าไปนั้นต้องการแย่งชิงของที่อยู่ในร้านจนหมดเกลี้ยง !
” เถ้าแก่ ให้ฉันออกไป ฉันจะไปเอาของ ไม่อย่างนั้นฉันจะขาดทุนมหาศาลเลยละ ” คนชราตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลัน
หยางโปมองไปทางละครตลกด้านหน้า เขาหมุนตัวแล้วจ้องเขม็งไปทางอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ” แย่งของของทุกคน คุณคิดว่าจะวิ่งหนีพ้นเหรอครับ ? คนที่คอยสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกก็มากมายขนาดนั้น ! “
คนชราถูกขู่จนตื่นกลัวไปในทันที เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาอีก
หยางโปหมุนตัวแล้วมองออกไปต่อ เขาไม่ยอมเปิดประตู เพราะเขากลัวว่าภายในร้านจะต้องพบเจอกับการพุ่งเข้ามาจากคนภายนอกเหล่านั้น ถึงยังไงตอนนี้ด้านนอกก็มีคนมากมายขนาดนั้น ยังไงก็ไม่มีทางพบเจอกับความเสียหายได้ ซ่งห้าวซวนเปิดกิจการมาหลายวันแล้ว ของที่โดนซื้อไปก็เยอะ ไม่แปลกที่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองมากมายขนาดนี้กลับมา
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควรดำรงตนอยู่ในความไม่ประมาท ถ้ามีคนตะโกนโห่ร้องขึ้นมาจริงๆ ก็อาจจะมีคนพุ่งตามกันเข้าไปในร้านก็เป็นได้ !
ซ่งห้าวซวนถูกช่วยออกมาจากกลุ่มคนเหล่านั้นในที่สุด หยางโปเห็นว่าในกลุ่มคนที่ถูกตำรวจจำนวนมากขัดขวางอยู่ด้านหลังนั้นมีคนๆหนึ่งพุ่งออกมาไปจากด้านหลัง เสื้อสูทสีขาวดุจหิมะที่เขาสวมใส่นั้นล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยรอยเท้า !
กลุ่มคนที่อยู่ด้านนอก ยังคงยืนหยัดประท้วงจนมาถึงช่วงเที่ยง จึงจะค่อยๆสลายตัวไป หยางโปจึงได้เปิดประตูให้คนชราออกไป
ในตอนที่คนชราจากไปนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พร้อมกับต่อว่าหยางโปว่ายืดเยื้อการชดเชยของเขา
หยางโปไม่ได้พูดอะไรมากความ เรื่องนี้ไม่ได้เล็กๆเลย เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะจัดการมันยังไง ?
ดูเหมือนว่าความตื่นเต้นสนุกสนานของชุยอี้ผิงได้ลดลงไปแล้ว จากนั้นก็มองออกไปข้างนอก ” เดิมทีฉันคิดว่าร้านฮ้าวซวนเก๋อจะยังยืนหยัดไปได้นานกว่านี้ นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ! “
หยางโปอึ้งงันไป เดิมทีเขาคิดว่าอีกฝ่ายนั้นจะมาไกล่เกลี่ยข้อพิพาทเหล่านี้ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดในตอนนี้แล้ว กลับไม่ใช่ว่าเขามีความหมายอื่น พวกเขาอยากเห็นธุรกิจของหยางโปแย่ลง ไม่มีรายได้ เมื่อเป็นแบบนี้ การกลับไปหาครอบครัวน่าจะดีที่สุดแล้ว !
หยางโปหัวเราะออกมาเบาๆ ” อย่าลืมนะ ว่าฉันยังมีซื่อเหอหยวนแห่งหนึ่งอยู่ในเมืองปักกิ่ง ถ้าจะให้ฉันล้มละลาย เกรงว่าจะต้องใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว “
ชุยอี้ผิงตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาในทันที เขาคิดไม่ถึงว่าประโยคที่ฟังดูอนิจจังจะทำให้หยางโปเดาความคิดของเขาได้ เขารีบหัวเราะแล้วพูดว่า ” นายก็คิดมากเกินไป “
หยางโปไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
เมื่อชุยอี้ผิงจากไป หยางโปก็มองไปทางขยะที่อยู่บนถนน หลายวันมานี้มีละครตลกเกิดขึ้น ถึงหยางโปจะเป็นพระเอก แต่เขาก็ยังสามารถเล่นบทบาทของผู้ชมได้อีกด้วย
ไม่นาน หยางโปก็สลัดหลุดพ้นจากเรื่องวุ่นวายที่มีส่วนพัวพันเรื่องนี้ออกไปได้ เขาไม่ได้มีเวลามานั่งเล่นเกมส์กับอีกฝ่าย
แต่ ข่าวของลัวย่าวหัวรวดเร็วมาก ไม่นานก็โทรศัพท์เข้ามา
” นึกไม่ถึงว่าจะล้มเร็วขนาดนี้ ? เราสูญเสียไปไม่น้อยเลยนะ ! “
” นายจะไปสูญเสียอะไร ? ” หยางโปไม่เข้าใจ
ลัวย่าวหัวหัวเราะออกมา ” เดิมทีเราจะได้ร่ำรวยในเส้นทางนี้แล้วเชียว ดันหยุดชะงักลงซะได้ มันน่าเสียดาย ! มันน่าเสียดายจริงๆ !
หยางโปส่ายหน้า ” นี่ไม่นับสิ ! “
เมื่อพูดจบ หยางโปก็ได้ยินเสียงพูดมาจากด้านนอก ” เถ้าแก่หยาง ยินดีกับความร่ำรวยด้วย !
เมื่อหยางโปเงยหน้าขึ้นแล้วมองออกไป ก็เห็นว่าลัวย่าวหัวได้มายืนอยู่ด้านนอกแล้ว ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะบิดลูกบิดเข้ามา
” นายมาได้ยังไงเนี่ย ? ” หยางโปถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ลัวย่าวหัวจึงยิ้มแล้วพูดว่า ” ถ้าไม่มาตอนเช้า จะได้เห็นฉากที่น่าคึกคักแบบนี้เหรอ ? หาดูยากจะตาย ! “
หยางโปส่ายหน้า แล้วก็ไม่ได้ยกประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก ก่อนจะเอ่ยปากว่า ” นายบอกว่าอีกนานกว่าจะกลับมาไม่ใช่เหรอ ? ทำไมถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้ละ จัดการเรื่องราวในเมืองปังกิ่งเรียบร้อยแล้วเหรอ ? “
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ” ที่นี่เปิดร้านแล้ว ดังนั้นฉันก็ต้องกลับมาคุมงานสิ “
หยางโปขมวดคิ้ว ” ดูจากแก้มทั้งสองข้างที่แดงระเรื่อของนายแล้ว นายต้องกลับไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวมาอย่างแน่นอน ขอข้อมูลหน่อยสิ สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ? อีกฝ่ายเป็นยังบ้าง ? “
ลัวย่าวหัวมองไปทางหยางโปด้วยความตื่นตกใจ ” บอกมา ใครเป็นคนบอกนาย ? “
หยางโปหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา ” ไปหาครอบครัวมาจริงๆด้วย ฉันเห็นว่าอายุของนายก็ปาไปตั้งเท่าไหร่แล้วเลยคิดว่านายน่าจะถูกบีบบังคับให้แต่งงานอย่างแน่นอน เลยเดาไปมั่วๆ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นความจริง !
” นาย ! ” ลัวย่าวหัวชี้ไปทางหยางโป เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปอีกดี
