ตอนที่ 326 ทางทิศเหนือตลอดเส้นทาง
หยางโปยืนขึ้นเล็กน้อย โดยที่ตัวเองไม่ได้แสดงอาการรีบร้อน เขาจ้องมองไปทางพระคัมภีร์ปี่โม๋ แล้วก็สังเกตเห็นว่าแผ่นไม้ไผ่กระดูกเล่มนี้มีกระดูก 20-30 ท่อน
ไม่นานลำแสงที่สุขสกาวแพรวพราวก็ปรากฏขึ้นมา ณ เบื้องหน้าสายตาของเขา และมันก็ค่อยๆรวมตัวกันบนพระคัมภีร์แผ่นไม้ไผ่ หยางโปตื่นตกใจขึ้นมาในทันที เพราะเขาสังเกตเห็นว่าระดับความหนาของลำแสงนั้นแตกต่างจากราชวงศ์หยวน และสมัยจักรพรรดิหยวนหนิงจงไม่เท่าไหร่นัก !
หยางโปมองไปทางแผ่นกระดูกตรงหน้านั้น จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปถามหญิงสาวผมสั้นว่า ” ผมขอเปิดดูหน่อยได้ไหมครับ ? “
หญิงสาวผมสั้นนึกไม่ถึงว่าหยางโปจะแสดงความสนใจต่อพระคัมภีร์กระดูกแปลกประหลาดชิ้นนี้ เธอจึงอดที่จะพูดตักเตือนไม่ได้ว่า ” นี่เป็นอักษรอี๋ นายอ่านเข้าใจเหรอ “
หยางโปยิ้มเล็กน้อย ” ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ดูนิดหน่อยเท่านั้นเอง “
หญิงสาวผมสั้นเกิดความลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า ” ได้ ฉันจะเปิดให้นายดูหน่อยละกัน “
หญิงสาวผมสั้นเดินไปตรงเคาร์เตอร์คิดเงิน จากนั้นก็อธิบายให้แก่หญิงสาวร่างอ้วนคนนั้นฟัง หญิงสาวร่างอ้วนก็มองไปทางหยางโปแวบหนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงหึออกมาเล็กน้อย
ไม่นาน หญิงสาวผมสั้นก็ช่วยเปิดตู้สินค้าให้แก่หยางโป จากนั้นก็เอาถุงมือยื่นให้กับหยางโป ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นว่า ” ระวังหน่อย ของเหล่านี้มีราคาแพงมาก ! “
หยางโปก้มหน้าลงมอง แล้วก็เห็นป้ายสินค้าที่เขียนตัวเลขอยู่ที่ 500,000 หยวน เขาจึงได้พยักหน้า ” ผมขอดูก่อน บางทีอาจจะซื้อไปก็ได้ “
” ซื้อไปก็ดีนะ จะได้ทำวิจัยเกี่ยวกับอักษรอี๋ด้วย ” หญิงสาวผมสั้นพูด
” ถ้าผมจะซื้อ คุณจะได้เปอร์เซ็นต์อยู่ที่เท่าไหร่ ? ” หยางโปยิ้มพร้อมกับมองออกไป
หญิงสาวผมสั้นยิ้มเยาะออกมา ” ไม่มาก ไม่มากหรอก “
หยางโปใส่ถุงมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็ทำการเปิดแผ่นกระดูกนั้นอย่างเบามือ ตัวอักษรอี๋ที่เขียนอยู่บนแผ่นกระดูกก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้นมาเป็นประจักษ์แก่สายตาของเขา พระสูตรกำเนิด พระสูตรภูตผีปีศาจ พระสูตรเรียกวิญญาณ พระสูตรปกป้องกายหยาบ พระสูตรรักษาโรคภัยไข้เจ็บ พระสูตรคำสาป !
หลังจากที่หยางโปเห็นคำสุดท้าย เขาก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที เพราะเขามั่นใจว่าหลังจากที่เขาเห็นพระสูตรคำสาป ในช่วงที่เขาเกิดความลังเลสงสัยอยู่นั้น พวกเขาทั้งสี่ต้องประสบพบเจอกับความโชคร้าย จนได้รับคำสาป ตอนนี้เมื่อเห็นพระสูตรคำสาป เขาจึงอดที่จะตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาไม่ได้ !!
แต่ไม่นานหยางโปก็นึกขึ้นได้ว่าคัมภีร์ประเภทนี้ไม่น่าจะปรากฏออกมาให้เห็นกันได้ง่ายๆขนาดนั้น บางทีอาจจะต้องสอดคล้องกับการพฤติกรรมที่สัมพันธ์กัน หรือไม่ก็เครื่องมือทางศาสนา เขาเพิ่งจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ถ้ามันล้นเอ่อขึ้นมาจริงๆ คงได้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน !
เมื่อเห็นส่วนท้าย หยางโปก็ต้องอ้าปากตาค้างอีกครั้ง เมื่อเขาอ่านประโยคนั้นอย่างละเอียด ” ฟื้นคืนชีพเถอะ อาณาจักรที่ถูกทอดทิ้งโดยเหล่าทวยเทพ ! “
ในตอนที่เขาอ่านประโยคนี้ เขาก็นึกถึงตัวอักษรจีนบนคทาขึ้นมาได้ในทันที หลังจากที่อ่านอย่างละเอียดแล้ว เขาก็พบว่าบันทึกระหว่างสองสิ่งนี้มีความคล้ายคลึงกัน ! คัมภีร์เล่มนี้เป็นสมบัติล่ำค่าของราชครูบาเยที่หลงเหลือทิ้งเอาไว้ !
หยางโปม้วนคัมภีร์นี้กลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง เขาสัมผัสได้ว่ามือทั้งสองข้างของตัวเองนั้นสั่นเทาเล็กน้อย หญิงสาวผมสั้นที่ยืนอยู่ด้านข้างของเขาได้มองมา แต่ก็เห็นว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็น เขาจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
” ช่วยห่อคัมภีร์กระดูกและเครื่องเขียนนี้ให้ผมหน่อยนะครับ ” หยางโปข่มอารมณ์ความตื่นเต้นเอาไว้ในใจ ก่อนจะพูดขึ้น
เมื่อหญิงสาวผมสั้นได้ยินคำพูดของหยางโป ก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที ” จริงเหรอค่ะ ? “
หยางโปพยักหน้า ” ครับ ! “
หญิงสาวผมสั้นรีบกุลีกุจอขึ้นมาในทันที เธอหมุนตัวแล้วเดินเข้าไปข้างใน ก่อนจะพูดอธิบายขึ้นว่า ” ฉันจะไปใส่กล่องให้นะคะ ! “
เมื่อหญิงสาวร่างอ้วนเล่นเกมส์จบแล้ว เธอก็หันหน้ามองมาทางนี้ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวผมสั้นนั้นเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี เธอจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ภายในใจ ก่อนจะส่งเสียง หึ ออกมา ” เสี่ยวหยวน ถึงเวลาแล้ว เธอเลิกงานได้แล้ว ! “
” ฉันขายได้ตั้ง 700,000 หยวนเชียวนะคะ ! ” หญิงสาวผมสั้นพูดกับหญิงสาวร่างอ้วนด้วยความตื่นเต้น
หญิงสาวร่างอ้วนอึ้งงันไป เธอมองไปทางหยางโปแวบหนึ่ง ” เธอพูดเล่นใช่ไหม ? ที่บอกว่าเขาซื้อของไปตั้ง 700,000 หยวนน่ะ ? นี่มันเป็นราคาที่สามารถซื้อสินค้าได้ทั้งร้านเลยนะ ? “
” ไม่ มันเป็นของโบราณ ที่ฉันขายได้ไม่ใช่กระดูกแกะสลักในยุคปัจจุบัน แต่เป็นของโบราณที่อยู่ในนี้ต่างหาก ! อีกทั้งมันก็มีราคาอยู่ที่ 700,000 หยวนจริงๆอีกด้วย ! ” หญิงสาวผมสั้นวิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ เมื่อพูดจบ เธอก็หมุนตัวไปมองหญิงสาวร่างอ้วน แล้วพูดเสียงต่ำๆว่า ” ฉันขอส่วนที่หักเป็นเปอร์เซ็นด้วยได้ไหม ? “
หญิงสาวร่างอ้วนเกิดความลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่วายพยักหน้าเป็นอันตอบตกลง
หญิงสาวผมสั้นตื่นเต้นดีใจยกใหญ่ จากนั้นก็รีบกุลีกุจอไปทำการใส่กล่องให้หยางโปทันที
ไม่นาน หญิงสาวร่างอ้วนก็เดินออกมา จึงได้เห็นสินค้าสองชิ้นที่เขาเลือก เธอยิ่งตื่นเต้นดีใจเข้าไปอีก เธอมองไปทางหยางโป ด้วยแววตาที่ประหลาดใจ
หยางโปรีบรับสินค้าที่ห่อเป็นอย่างดีมา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทันที
เมื่อกลับมาถึงห้อง หยางโปก็รีบนำคทาออกมา พร้อมกับเปิดคัมภีร์กระดูกนั้นทันที หลังจากนั้นก็ทำการอ่านอย่างละเอียด ไม่นานเขาก็มั่นใจได้ในที่สุดว่าคทาและคัมภีร์กระดูกล้วนแล้วแต่เป็นของราชครูบาเยที่หลงเหลือทิ้งเอาไว้ให้ !
หยางโปรู้สึกตกใจขึ้นมาในทันที เพราะของทั้งสองชิ้นได้มาอยู่ในมือของเขา นี่เป็นโชคชะตาใช่ไหม ? แต่เมื่อนึกถึงคัมภีร์คำสาปเล่มนั้น เขาก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่นงันงกขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเขาย่อมที่จะไม่ต้องการรับโชคชะตาแบบนี้ !
แต่แล้วเขาก็นึกถึงคำถามได้ขึ้นมาอย่างหนึ่ง บาเยเป็นราชครูของราชวงศ์หยวน แต่ทำไมคทาถึงได้ปรากฏตัวอักษรอี๋ขึ้นมาละ ? อีกอย่างทำไมคัมภีร์ปี่โม๋ถึงได้มาอยู่ในมือของเขาด้วยละ ?
” ฟื้นคืนชีพ อาณาจักรที่ถูกทอดทิ้งโดยเหล่าทวยเทพ ” ประโยคในท่อนสุดท้ายที่พอจะเข้าใจได้โดยง่าย ซึ่งมันน่าจะเป็นคำพูดในการฟื้นคืนประเทศของราชวงศ์หยวน แต่หยางโปกลับรู้สึกว่าประโยคนี้ยังมีความหมายอื่นแฝงอยู่ !
เมื่อครุ่นคิดอยู่นาน หยางโปก็โทรศัพท์ไปหาตาอ้วนหลิว ” ช่วยติดต่ออวี่เหวินให้ฉันหน่อย ฉันจะไปมองโกเลียกับเขา ! “
ตาอ้วนหลิวตื่นตกใจขึ้นมาในทันที ” ก่อนหน้านั้นนายบอกว่าจะไม่ยอมไปไม่ใช่เหรอ ? “
” ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันออยากจะไปดูสักหน่อย ! ” หยางโปพูด
ตาอ้วนหลิวรีบพยักหน้า ” ฉันเองก็อยากจะโน้มน้าวให้นายไปด้วยนานแล้ว งั้นก็ดี ฉันจะรีบติดต่อลัวย่าวหัว เราจะได้ไปด้วยกัน ! “
” ตาอ้วนหลิว ไม่ต้อง ครั้งนี้พวกนายไม่ต้องไป ฉันจะไปกับอวี่เหวินคนเดียว ! ” หยางโปพูด
” ไม่ได้ ฉันไม่อยากให้นายไปเสี่ยงอันตรายมากขนาดนั้น ! ” ตาอ้วนหลิวพูดโต้แย้งกลับไป
” เราต้องไปด้วยกัน ! “
” คนยิ่งน้อย ก็จะยิ่งถูกเปิดเผยได้น้อยนะ พวกนายไม่ต้องไปหรอก ! ” หยางโปพูด
ตาอ้วนหลิวก็ยังโต้แย้งกลับมา หยางโปจึงได้ตัดบทพูดไปว่า ” อย่าบอกลัวย่าวหัวก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะไปพบอวี่เหวินตั้งแต่เช้า ต้องเตรียมตัวสักหน่อย “
เมื่อพูดจบ ไม่ทันรอให้ตาอ้วนหลิวพูดอะไรมาก หยางโปก็ทำการตัดสายไปในทันที
ครั้งนี้ เขาจำเป็นจะต้องไปสำรวจฐานของชาวญี่ปุ่นที่สร้างขึ้นอยู่ในมองโกเลียให้ได้ อย่างน้อยจะต้องพบเจอกับคทาที่นั้น การเดินทางครั้งนี้อันตรายมาก ดังนั้นเขาไปคนเดียวน่าจะดีกว่า !
ในตอนที่พบกับอวี่เหวินในร้านน้ำชานั้น หยางโปก็กำลังดื่มชาอยู่พอดี
อวี่เหวินไม่ได้นั่งลง นอกจากจะถามหยางโปว่า ” นายตั้งใจจะไปกับฉันจริงๆเหรอ ? “
หยางโปพยักหน้า ” ไปสิ เราจะไปด้วยกัน ! “
” ดี กลับไปเตรียมของไว้ให้พร้อม เราจะออกเดินทางกันช่วงบ่าย ! “
ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมาย ไม่นานก็แยกย้ายกันไป เดิมทีหยางโปตั้งใจจะถามสักสองสามประโยค แต่ต่อมาก็ปล่อยวางไป เขาไม่จำเป็นต้องถามอะไรให้มากความ การเดินทางครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว ถ้าเขาถามไปมันก็ไร้ประโยชน์ !
หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว หยางโปก็ออกจากร้านแล้วขับรถไปยังจุดหมายที่นัดกันเอาไว้ แล้วก็เห็นว่า
อวี่เหวินได้ขับรถออฟโรดไปจอดรออยู่ที่นั้นแล้ว
หยางโปนำกระเป๋าโยนไปไว้ด้านหลังรถ แล้วก็ขึ้นรถไป
ไม่ทันรอให้หยางโปได้เอ่ยปาก รถก็เคลื่อนตัวออกไป ตรงไปยังเมืองปักกิ่ง และขับขึ้นไปทางทิศเหนือทันที !
