ตอนที่ 330 กำจัดความยุ่งยาก
หยางโปนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเจ้าเล่ห์เพทุบายหน้าด้านกันซึ่งๆหน้าได้แบบนี้ เห็นชัดๆว่าพูดโกหก
ในขณะที่เขากำลังอ้าปากตาค้างอยู่นั้น ชายหัวล้านก็โบกมือขึ้นมา ทุกคนที่อยู่ด้านหลังก็ล้อมกันเข้ามา เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ หยางโปก็รู้ในทันทีว่าต้องมีการทะเลาะกันอย่างแน่นอน
เขาถอยร่นไปด้านหลัง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปคลำๆหาๆอยู่ด้านข้าง แต่กลับไม่เจอลัวย่าวหัว เมื่อเขาหมุนตัวไป ก็พบว่าลัวย่าวหัวได้วิ่งออกไปแล้ว แต่ก็ยังไม่วายตะโกนออกไปโดยไม่ลืมที่จะหันหลังกลับไปว่า
” ยังไม่วิ่งอีก ! “
หยางโปจึงได้หมุนตัวแล้วก้าวเท้าวิ่งออกไปทางด้านหลังทันที เมื่อทั้งสองคนวิ่งเข้าไปในประตูหมุน ชายหัวล้านก็วิ่งตามมาถึงด้านหลังพอดี หยางโปจึงเกิดไหวพริบขึ้น จากนั้นก็ผลักประตูย้อนกลับไปด้านหลังเพื่อให้ชายหัวล้านคนนั้นหยุดอยู่ในนั้น !
เดิมทีประตูหมุนเป็นประตูอัตโนมัติ หยางโปจึงต้องออกแรงให้มากกว่าชายหัวล้านคนนั้น ดังนั้นเขาจึงได้ถูกผลักจนลื่นไถลลงไป !
ลัวย่าวหัวจึงได้วิ่งมาดึงหยางโป ” เร็วเข้า ขัดขวางพวกเขาไปก็ไร้ประโยชน์ ยังไงก็มีประตูด้านข้างอยู่อีก ! “
หยางโปได้ยินแบบนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็เห็นว่ามีคนทะลักออกมาจริงๆ
เมื่อออกจากประตูหมุนได้ ทั้งสองคนก็มองไปทางถนนใหญ่ทั้งสองฝั่ง หยางโปไปทางซ้าย ลัวย่าวหัวไปทางขวา แต่หยางโปก็คว้าเอาลัวย่าวหัวเอาไว้ ” ทางนี้เป็นถนนใหญ่ ยังพอมีร้านค้าอยู่ ! “
” อ่า ! ” ลัวย่าวหัวจึงคล้อยตาม แล้ววิ่งตามหยางโปไปข้างหน้า
ด้านหลังมีการไล่ตามมาอย่างกระชันชิด หยางโปจึงได้หันไปมองลัวย่าวหัว ” นายมีเพื่อนอยู่ที่นี่สองสามคนไม่ใช่เหรอ ? “
” ไม่มี ที่นี่มันมองโกเลียนอก ฉันจะไปรู้จักคนมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกันเล่า ? ” ลัวย่าวหัววิ่งไปพลางหอบแฮ่กแฮ่กไปพลาง เมื่อหันไปมองก็พบว่าชายหัวล้านได้ไล่ตามมาจนใกล้จะถึงตัวแล้ว เขาจึงได้เร่งความเร็วขึ้นไปอีกขั้น
หยางโปเองก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย จึงได้ด่าทอออกไปว่า ” ถ้านายไม่มี แล้วเมื่อกี้แสดงความแข็งกร้าวทำซากอะไรเล่า ? “
” ฉันเห็นนายแสดงความแข็งกร้าวออกไป ฉันเลยคิดว่านายต้องมีที่พึ่งอย่างแน่นอน ” ลัวย่าวหัวจึงอดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้
หยางโปเกือบจะกระอักเลือดออกมา เขาทำได้เพียงตั้งใจวิ่งไปข้างหน้าต่อ จนกระทั่งพบรถจักรยานที่จอดอยู่ริมถนนข้างหน้า เขาจึงได้รีบยื่นมือไปคว้าเอาไว้ จากนั้นก็โยนออกไปด้านหลัง
การวิ่งเดิมทีก็ทำให้สูญเสียพลังงานไปเป็นจำนวนมากอยู่แล้ว ดังนั้นการคว้าเอาจักรยานแล้วโยนออกไปมันก็ไม่สามารถขวางชายหัวล้านเอาไว้ได้มากพอ กลับทำให้เขาช้าลงไปสองก้าวอีกด้วย หยางโปจึงได้ร้อนใจขึ้น
” ปรี๊ด ! ปรี๊ด ! “
เสียงนกหวีดดังไล่ตามมาจากด้านหลัง หยางโปจึงได้หันกลับไปดู แล้วก็อดที่จะตกใจขึ้นมาไม่ได้ เขาเห็นรถเต่าสีแดงคันหนึ่งขับพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็ว รถคันนั้นก็ไม่ได้ระมัดระวังถึงความปลอดภัยสักนิดอีกด้วย จนทำให้พุ่งชนสิ่งกีดขวางเข้ามาตลอดเส้นทาง !
ชายหัวล้านจึงได้กระโดดหลบไปริมถนนด้วยความตกใจ
หยางโปเองก็หลบไปด้านข้างเช่นเดียวกัน แต่เขากลับไม่กล้าลดความเร็วลง
” ขึ้นรถเร็ว ! “
เมื่อหยางโปได้ยินเสียงตะโกนของผู้หญิงดังขยายออกมาจากในรถ เขาก็หมุนตัวไปมอง แล้วก็พบว่าคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับก็คืออู่อี !
” ขึ้นรถ ! ” หยางโปตะโกนบอกลัวย่าวหัว
ในขณะที่พูด เขาก็ได้ขยับเข้าไปใกล้รถมากขึ้น จนรถต้องลดความเร็วลง หยางโปสามารถเปิดประตูรถได้ แต่กลับไม่สามารถกระโดดเข้าไปได้
อู่อีทำได้เพียงแค่ลดความเร็วลงไปอีก หยางโปจึงได้หันกลับไปมองด้านหลัง แล้วก็เห็นว่าชายหัวล้านได้วิ่งตามมา เขาจึงได้กระโดดขึ้นรถไปโดยที่ไม่สนใจความกลัวอีก !
” ปัง ! ” เสียงหนึ่งดังขึ้น หยางโปปิดประตูลงแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนว่า ” อ่า ” เขาจึงได้รีบหันกลับไปมอง แล้วก็พบว่าชายหัวล้านได้จับเอาประตูรถเอาไว้ได้ ประตูถูเปิดออก จนถูกโยนออกไป !
” นั่งดีๆละกัน ! ” อู่อีตะโกนเสียงดัง เมื่อพูดจบ เธอก็เหยียบคันเร่งอย่างรวดเร็วทันที !
เมื่อรถเพิ่มความเร็ว ลัวย่าวหัวก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
หยางโปมองไปทางด้านข้าง ก็พบว่าชายหัวล้านได้พุ่งเข้ามาพยายามที่จะกระโดดขึ้นมาทางฝั่งคนขับ แต่แล้วรถก็เพิ่มความเร็วกะทันหัน จึงทำให้เขาชนเข้ากับเหล็กด้านนอกของตัวรถยนต์ระหว่างรถคันหน้าและรถคนหลัง !
” ปัง ! ” เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น หยางโปสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่พัดผ่านเข้ามา ประตูรถของฝั่งคนขับได้ถูกชายหัวล้านดึงออกไปแล้ว หยางโปจึงมองผ่านกระจกหลังไป แล้วก็พบว่าชายหัวล้านได้ลื่นไถลไปกับประตูรถสักพักแล้ว
เมื่อเห็นว่าด้านหลังไม่มีรถตามมาจากกระจกหลังแล้ว เขาจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วรีบรัดเข็มขัดนิรภัยทันที !
หยางโปหันกลับไปมองที่นั่งด้านหลัง แล้วก็พบว่าลัวย่าวหัวกำลังหอบแฮ่กๆอยู่ ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ
หยางโปมองไปทางอู่อี ” ขอบคุณมากครับ ! “
อู่อีหันกลับไปมอง พร้อมกับยิ้มบางๆออกมา ” ไม่ต้องขอบคุณหรอก “
เมื่อกลับไปถึงโรงแรม ในขณะที่ยืนอยู่ตรงล็อบบี้ หยางโปก็เห็นอู่อีเดินตามเข้ามา เดิมทีที่เขารู้สึกระแวดระวังในใจ เขาจึงได้ขวางเธอเอาไว้ ” คุณผู้หญิงอู่อี ตอนนี้ก็ตีหนึ่งแล้ว คุณน่าจะกลับไปพักผ่อนได้แล้วนะครับ “
อู่อีเบิกตากว้าง จากนั้นก็พูดกับหยางโปด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาว่า ” เถ้าแก่ร้านบาร์เหล้าก็รู้ที่อยู่ของฉัน ถ้ากลับไปตอนนี้…… “
อู่อียังไม่ทันพูดจบ กลับได้สาธยายอันตรายของตัวเองออกมาอย่างละเอียด ส่งผลให้หยางโปรู้สึกลำบากใจขึ้นมาในทันที เขาเกิดความสงสัยในตัวอู่อีอยู่เต็มอก แต่ถึงยังไงเมื่อสักครู่อู่อีก็ช่วยพวกเขาสองคนเอาไว้ ตอนนี้ถึงได้จัดการค่อนข้างยาก
” ฉันช่วยเธอเปิดห้องให้ห้องหนึ่งละกัน ” ลัวย่าวหัวพูดขึ้นโดยตรง
หยางโปอ้าปากกำลังจะพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออะไรออกมา
เมื่อส่งอู่อีกลับไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว ลัวย่าวหัวก็มองไปทางหยางโป ” ฉันหมดหนทาง มีเพียงวิธีนี่เท่านั้น “
หยางโปส่ายหน้า โดยไม่พูดอะไร นี่เป็นความยุ่งยากที่ตัวพวกเขายุแหย่จนเกิดเรื่องขึ้นมา ดังนั้นจึงต้องเป็นตัวเองที่จะต้องเก็บกวาดให้สะอาด
วันที่สอง หยางโปตื่นขึ้นมา อาบน้ำทำอะไรเสร็จก็เดินลงมายังห้องอาหารชั้นล่าง แล้วก็พบว่าลัวย่าวหัวและอู่อีนั่งทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนแล้ว
ตาอ้วนหลิวจึงถือโอกาสในช่วงตักอาหารเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหยางโป ” เกิดอะไรขึ้น “
” พูดยากครับ ” หยางโปจนปัญญา แต่ก็ยังไม่วายที่จะเล่าคร่าวๆให้อีกฝ่ายฟัง
ตาอ้วนหลิวตื่นตกใจมาก พร้อมกับเบิกตากว้างไปทางเขา จากนั้นก็หันไปมองลัวย่าวหัวอีกครั้ง ” น่าเอ็นดู พวกนายแสดงบทบาทผู้ชายเข้มแข็งช่วยสาวสวย ! ไม่รู้ว่าผู้หญิงจะเล็งคนไหนเอาไว้นะสิ ! “
เมื่อพูดจบ ตาอ้วนหลิวก็เดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร
หยางโปเองก็จนปัญญา เขาตักอาหาร จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามอวี่เหวิน
อวี่เหวินรวบผมยาวเอาไว้ด้านหลัง จนเผยให้เห็นใบหน้าที่ผอมตอบ แต่มีกลิ่นอายของศิลปะ เขาจ้องมองไปทางหยางโปด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็มองไปทางลัวย่าวหัว ” ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดา “
หยางโปพยักหน้า ” เธอชื่อว่าอู่อี “
” อู่อี ? ” อวี่เหวินมองออกไป แล้วก็เห็นว่าหยางโปพยักหน้า เขาอึ้งงันไป ” ชื่อนี้เหมือนกับชื่อของชาวญี่ปุ่นมาก เธอแซ่อะไร ? “
” ไม่ได้ถาม ” หยางโปพูด
อวี่เหวินกลับขมวดคิ้วขึ้นมา ” วันนี้เราต้องรีบไปให้ถึงยังจุดหมายปลายทาง เมื่อถึงที่นั้นแล้ว ทุกอย่างจะอันตรายมากยิ่งขึ้น การพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะมีปัญหาหรือไม่ ก็ต้องพบเจอกับระเบิดกระสุนแน่นอน นายคิดว่าจะทำยังไงต่อ ? “
หยางโปเข้าใจเหตุผลนี้ เขาจึงเกิดความลังเลขึ้น เขาจึงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้อีกฝ่ายฟัง
อวี่เหวินจ้องมองไปทางหยางโปอยู่สักพัก หยางโปแตะหน้าเล็กน้อย ” หน้าของฉันมีอะไรเหรอ ? “
” นายคิดว่าตัวเองหล่อไหม ? หรือสง่าไหม ? ” อวี่เหวินถามขึ้น
หยางโปส่ายหน้า
” งั้นคิดว่าผู้หญิงคนนี้เกาะติดนายมาทำไมละ คิดว่ามันเป็นเรื่องดีเหรอ ? ” อวี่เหวินไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร
หยางโปยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ ” ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องดี เพียงแต่กำลังคิดหาทางที่สมบูรณ์อยู่ก็เท่านั้น ! “
” วิธีการที่ดีที่สุด นั้นก็คือทิ้งเธอเอาไว้ ! “
