เนตรเซียนทะลุสมบัติ – ตอนที่ 342

ตอนที่ 342 พบหัวหน้าตระกูล

หยางโปเดินออกมาจากร้านกาแฟ เขาไม่สนใจการสนทนาครั้งนี้เลยสักนิด จากที่เขาดูแล้ว ข้อเรียกร้องของหลี่หมิ่นนั้นเกินไปจริงๆ แต่ว่าคิดถึงข่าวที่สืบมาได้จากทางชุยอี้ผิงนั้น เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าสงสารมาก

หลังจากเลี้ยวเข้าซอยแล้ว หยางโปกำลังจะไปหาที่กินข้าว เขาก็บังเอิญมองเห็นหูชิงชิงกอดหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านไป หญิงสาวคนนั้นอายุสักยี่สิบปี หน้าตางดงาม สวมเสื้อครึ่งท่อนขนแกะสีขาวหิมะ รวมกับเอวแล้ว จึงเผยเรือนร่างอ่อนละมุนให้เห็น

หยางโปเร่งหันหน้าไป คิดจะแกล้งทำเป็นไม่เห็น

หูชิงชิงกลับมองเห็นเขา ถึงกับถือวิสาสะเอ่ยทักขึ้นมาก่อน ” ศิษย์พี่หยาง พี่กลับมาเมืองหลวงเมื่อไหร่ล่ะ ? ทำไมไม่ไปหาอาจารย์บ้างเลย ? “

หยางโปหันกลับไปอย่างลำบากใจเล็กน้อย ก่อนหน้าเขารู้ว่าหูชิงชิงน่าจะคบหาอยู่กับแอร์โฮสเตสคนหนึ่ง เขาเหลือบมองหญิงสาวด้านหน้าแวบหนึ่ง ที่มีท่ายืนเหมาะสม คล้ายกับคนเมื่อครั้งก่อนจริงๆ

” ฉันเพิ่งมาถึงเมืองหลวงตอนบ่ายวันนี้ เลยยังไม่อยากไป ” หยางโปหัวเราะ ” พวกเธอมาช้อปปิ้งกันเหรอ ? “

” พวกเรากำลังจะหาร้านกินข้าวกันน่ะ ! ศิษย์พี่กินข้าวไปรึยัง ? ไปกินด้วยกันไหม ? ” หูชิงชิงยิ้มให้

หยางโปรู้สึกว่าครั้งนี้ท่าทีของอีกฝ่ายแปลกมากๆ แต่ว่าเขายังคงรีบส่ายหน้าแล้วตอบ ” พวกเธอไปกินเถอะ ฉันจะเดินเล่นสักหน่อย “

หูชิงชิงเหลือบมองหยางโป ” ถ้างั้นก็ดี พวกเราไปกินข้าวแล้วนะ “

กล่าวจบ หูชิงชิงก็กอดหญิงสาวเดินออกไป หูชิงชิงแสดงออกอย่างมีมารยาทเต็มเปี่ยมตลอดขั้นตอน

หยางโปมองสถานการณ์กะทันหันของหูชิงชิงแล้วก็ส่ายหน้า หูชิงชิงถึงกับคบหากับหญิงสาวที่สวยขนาดนี้ !

หยางโปเดินไปครู่หนึ่ง หาร้านบะหมี่เข้าไปนั่งสักร้าน บะหมี่ยังไม่มาเสิร์ฟ หูชิงชิงก็โทรศัพท์มาหาเขา

” นายอยู่ที่ไหน ? ” หูชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แฝงด้วยความโกรธเบาๆ

หยางโปรู้สึกสับสนเล็กน้อย ” มีอะไร ? “

” นายอยู่ที่ไหน ? ” หูชิงชิงเอ่ยถามต่อ

หยางโปขมวดคิ้ว จึงบอกที่อยู่ของตนเองไป ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอีกสักประโยค หูชิงชิงก็รีบตัดสายไป

หยางโปกำลังจะกินบะหมี่ หูชิงชิงก็มาหาเขาแล้ว เธอเดินตรงเข้ามาตรงหน้าหยางโป ตบโต๊ะอย่างแรง

” นายต้องชดใช้ให้ฉัน ! “

หยางโปตกใจจนสะดุ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมอง มองเห็นหูชิงชิงถึงกับมีสีหน้าโศกเศร้า ท่าทีเหมือนกำลังจะร้องไห้ นี่ไม่ใช่หูชิงชิงเลยสักนิด !

คนในร้านบะหมี่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทางนี้ ต่างพากันเงยหน้าขึ้นมามอง

หยางโปมักรู้สึกถึงสายตารอบด้านแฝงไปด้วยท่าทีดูถูก ราวกับเขาเหมือนกับพวกฟันแล้วทิ้งยังไงอย่างนั้น

” เธอจะให้ฉันชดเชยอะไรให้เธอ ? “

หูชิงชิงถึงค่อยสังเกตเห็นสถานการณ์รอบข้าง เธอมองไปด้านข้าง ในใจก็ตื่นตระหนก เอ่ยด้วยเสียงที่เบาลง ” นายออกไปกับฉันหน่อย ! “

หยางโปยิ้มบาง เขาเดาเรื่องที่อีกฝ่ายพูดถึงได้ เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย แล้วฝืนยิ้ม ” งั้นเหรอ ? ยังไงก็บอกให้มันชัดเจนหน่อย ที่แท้แล้วฉันต้องชดเชยอะไรให้เธอ ? ชดเชยด้วยการหาแฟนสาวสวยให้เธออีกคนหนึ่งเหรอ ? “

เสียงของหยางโปไม่เบา ดังนั้นแขกที่กำลังทานบะหมี่รอบด้านล้วนได้ยินประโยคนี้ของเขา คนหนุ่มบางคนมองหูชิงชิงตั้งแต่เข้ามา ลอบพิจารณาเธอมาตลอด พอได้ยินประโยคนี้แล้ว บะหมี่ในปากก็พุ่งออกมา จนเขาไอไม่หยุด !

เขาอกหักจริงๆ !

หูชิงชิงใบหน้าแดงก่ำ เธออายจนโกรธ ” หยางโป นายพูดไร้สาระอะไร ? “

หยางโปมองหูชิงชิง ” ฉันพูดไร้สาระเหรอ ? “

หูชิงชิงโกรธมาก เธอดึงหยางโปแล้วลากเขาออกไปนอกร้าน

หยางโปปล่อยให้อีกฝ่ายลากเขาออกไป รอจนถึงนอกร้านแล้ว หูชิงชิงก็จ้องหยางโปเขม็ง ” นายรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ? “

หยางโปหัวเราะ ” แน่นอน ไม่เป็นไร ฉันมองเห็นแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งแง่อะไรกับพวกเธอจริงๆ นะ “

หูชิงชิงโกรธจนแทบทึ้งผมตัวเอง เธอส่ายหน้าไม่หยุด ครู่หนึ่งถึงค่อยจ้องหยางโปอย่างถมึงทึง ” หยางโป ไอ้สารเลว ! “

กล่าวจบ หูชิงชิงก็ถึงกับหันหลังแล้วจากไป

หยางโปรู้สึกสับสนมาก เขานึกเสียใจอยู่บ้าง ตัวเองไม่ควรพูดเรื่องนั้นของอีกฝ่ายต่อหน้าคนอื่นเลย เธอก็แค่รสนิยมมีปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น นี่ไม่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไร

คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งจะเดินไปสองก้าว ก็มองเห็นหูชิงชิงหันหลังเดินกลับมา ” เถ้าแก่หลิ่วให้ฉันมาบอกข่าวนาย เขาลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันแกะสลักหยกครั้งใหญ่เอาไว้ให้นายแล้ว นายเตรียมก็ตัวสักหน่อย การแข่งเริ่มวันที่สามของเดือนหน้า ! “

พูดจบหูชิงชิงก็หันหลังเดินจากไปอีกครั้ง หยางโปได้ยินแบบนั้นก็อึ้งตะลึงงันไป เขาคิดไม่ถึงว่าหูชิงชิงถึงกับอยากจะมาบอกเรื่องนี้กับเขา ตอนนี้พอเขามาคิดดูแล้ว น่าจะเป็นตัวเองที่แย่งโอกาสของอีกฝ่ายแน่ นี่จึงเป็นเหตุที่เธอให้เขาชดเชยสินะ พอคิดถึงตรงนี้ หยางโปก็อดนึกเสียใจไม่ได้ เมื่อกี้เขาพูดผิดไปแล้วจริงๆ

หยางโปหยิบโทรศัพท์มือถือ กำลังจะโทรศัพท์ไปขอโทษอีกฝ่าย แต่กลับมองเห็นหูชิงชิงหันหลังเดินกลับมาอีกครั้ง หยางโปก็อดที่จะมองไปอย่างประหลาดใจไม่ได้

หูชิงชิงเหมือนจะขัดเขินอยู่บ้าง แต่ว่ายังคงมีสีหน้านิ่งและกล่าวเสียงเย็น ” บ้านแฟนสาวของฉันซื้อเครื่องลายครามมา พรุ่งนี้นายช่วยไปดูให้ฉันหน่อย ! “

หยางโปชะงัก เมื่อเขาได้ยินคนสวยพูดว่า ” แฟนสาว ” สองคำนี้ ทำไมเขาถึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขนาดนี้นะ ?

หูชิงชิงมองเห็นหยางโปนิ่งไป ก็อดเอ่ยเสียงเย็นไม่ได้ ” นายจะไปไม่ไป ? “

หยางโปพยักหน้า ” ได้ พรุ่งนี้เธอโทรหาฉันก็แล้วกัน ! “

หูชิงชิงพยักหน้า หันหลังแล้วก็จากไป

หยางโปส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว เขาก็ไม่ควรไปหาหลิ่วมีดเดียว เขาเอ่ยถามเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจน ที่บอกว่าการแข่งขันการแกะสลักหยกครั้งใหญ่คืออะไรกันแน่ แต่ว่าเขาก็พอเดาได้ หลิ่วมีดเดียวทำไปก็เพื่อยกระดับฐานะของตน ถึงได้ช่วยลงสมัครให้กับตน เรื่องแบบนี้เขาปฏิเสธไปไม่ได้

ตอนนี้ก็ถึงช่วงปลายเดือนแล้ว ยังเหลืออีกห้าวันก็จะผ่านเดือนนี้ไป พูดอีกอย่างก็คือเขายังมีเวลาอีกแปดวันก็จะถึงวันแข่งขันแล้ว เขายังไม่เข้าใจกติกาการแข่งขัน แต่เขาก็รีบร้อนไม่ได้

วันต่อมา หยางโปยังไม่ตื่นนอน ก็ได้รับสายจากหูชิงชิง

หูชิงชิงกังวลใจเล็กน้อย ” วันนี้นายตื่นนอนเร็วหน่อย อย่ามาสายล่ะ ! “

หยางโปประหลาดใจเล็กน้อย เขามองเวลา แต่เพิ่งจะหกโมงกว่า ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย เขาอดที่จะเอ่ยถามอย่างประหลาดใจไม่ได้ ” ทำไมเธอตื่นเช้าขนาดนี้ ? “

” ไม่ต้องถามมาก นายตื่นเร็วหน่อยก็พอ สักแปดโมงครึ่งแล้วมารวมตัวที่จุดนัดหมายให้ตรงเวลา ! ” หูชิงชิงตวาด

หยางโปสงสัย ” วันนี้คงไม่ใช่วันเจอครอบครัวของเธอหรอกนะ ? ทำไมถึงกระวนกระวายอะไรขนาดนั้น ? “

” นายรู้ได้ยังไงว่าใช่ ? ” หูชิงชิงแค่นเสียงเย็นแล้วตัดสายทิ้งไป

หยางโปถือโทรศัพท์ รู้สึกอึ้งตะลึงขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าตนจะเดาถูก นี่เป็นการเจอครอบครัวจริงๆ แต่ว่าถ้าหากอีกฝ่ายไม่รู้ แล้วคิดว่าเพื่อนสนิทมาหา

หยางโปพลันรู้สึกยุ่งยากขึ้นมา เขารู้สึกว่าตนเองเข้าร่วมในเรื่องแบบนี้ไปแล้ว นี้เป็นการกระโดดลงไปในกองไฟตั้งแต่แรกแล้ว และไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดลงที่ไหนอีกด้วย

เมื่อเขาลุกจากที่นอน ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว หยางโปก็กินข้าวอย่างขอไปที แล้วขับรถมุ่งหน้าไปที่นัดหมาย ท้ายที่สุดก็มาถึงก่อนเวลานัด