ตอนที่ 367 รังแกคนมากเกินไป
ลัวย่าวหัวเหลือบไปมองที่ซุนเชี่ยนหยุน ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แสนจะสับสน
ซุนเชี่ยนหยุนเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทีที่โอหังอวดดี ” พวกแกควรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ แม้จะออกไปข้างนอก พวกแกก็จบเห่อยู่ดี “
เสียงดัง ” ผัวะ ” หยางโปตกใจแล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ก็เห็นว่าแก้มของซุนเชี่ยนหยุนแดงกล่ำ เห็นอวี่เหวินเอามือลง
” หยุดนะ ! ” ซุยเหอจั๋วตะโกน ” แกอยากตายรึไง ! “
อวี่เหวินเหลือบไปมองที่ซุยเหอจั๋วและไม่ได้พูดอะไร เขาหันไปหาทั้งสามคนแล้วกล่าว ” พวกเราไปกันเถอะ ! “
ตาอ้วนหลิวมือข้างหนึ่งถือมีดแล้วพาตัวซุนเชี่ยนหยุนออกไป ซุนเชี่ยนหยุนเมื่อถูกอวี่เหวินตบไปหนึ่งที ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก ทำได้เพียงแค่จำยอมตามพวกเขาไป !
ลัวย่าวหัวจ้องไปที่ใบหน้าของซุนเชี่ยนหยุนแล้วขยับมุมปาก หลังจากนั้นเขายังถอนหายใจและไม่พูดอะไร
ทั้งหมดเดินไปที่ลิฟต์และกำลังจะเข้าไปข้างใน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วตกใจ ” ย่าวหัว เกิดอะไรขึ้น ? “
หยางโปมองด้วยความประหลาดใจ เขารู้จักอีกฝ่าย นั่นก็คือ เย่เหวยหลิน ในเวลานั้นลัวย่าวหัวพยายามที่จะทำให้อีกฝ่ายพอใจ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องมันจะมาถึงขั้นนี้ !
ลัวย่าวหัวหันไปมองเย่เหวยหลินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ” พี่เย่ พี่มาช้าไปก้าวหนึ่งแล้ว “
เย่เหวยหลินเห็นมีดที่อยู่ในมือของตาอ้วนหลิวและเห็นซุนเชี่ยนหยุนถูกจับเป็นตัวประกัน ” ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ? สังคมเล็กขนาดนี้ ทุกคนเงยหน้าไม่เห็น ก้มหน้าก็เจอ ทำไมมันเลยเถิดมาถึงจุดนี้ได้ ? “
พูดจบ เย่เหวยหลินก้าวออกมา เขาหันไปมองหยางโป ” พี่น้องหยางไม่ได้เจอกันนาน กลับไปถ้ามีเวลาช่วยฉันสักอย่างนะ ! “
ไม่ทันรอให้หยางโปได้ตอบ เย่เหวยหลินก็เห็นซุนเหอจั๋วเดินออกมาจึงทักไป ” ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ? “
ซุนเหอจั๋วรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นเย่เหวยหลิน ” คุณมาที่นี่ได้ยังไง ? “
” ผมมาที่นี่เพื่อทำงานในฐานะผู้สร้างสันติและตอนนี้ไม่ได้สูญเสียอะไรมากในเรื่องนี้ ทุกคนพบกันด้วยรอยยิ้ม ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้เหรอ !” เย่เหวยหลิน กล่าวต่อไป
ซุนเหอจั๋วขมวดคิ้ว ” งั้นคุณก็ให้พวกมันปล่อยน้องสาวของผมมาได้แล้ว ! “
ตาอ้วนหลิวกำลังจะปล่อยมือ หยางโปกล่าวห้าม ” จะปล่อยไปก่อนไม่ได้ พวกเราต้องออกไปคุยกันก่อน ! “
ตาอ้วนหลิว จู่ๆ ก็กลับมากระชับมืออีกครั้ง แต่โชคดีที่ซุนเชี่ยนหยุนไม่ได้ขัดขืน
” ถ้าหากไม่ปล่อยน้องสาวของฉัน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะประนีประนอมในเรื่องนี้ ! ” ซุนเหอจั๋วยืนกราน
” พวกเราไปกันเถอะ ! ” อวี่เหวินกล่าวย้ำอีกครั้ง
ทุกคนเดินเข้าไปทางลิฟต์ หยางโปมองกลับไปที่ซุนเหอจั๋ว ” อย่าคิดจะหยุดลิฟต์ แกควรเข้าใจด้วยว่า จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผู้หญิงคนเดียวอยู่ในนั้นนานเกินไป ! “
” ไอ้ระยำ ! “
ลงมาถึงชั้นหนึ่งทุกคนดูผ่อนคลายเล็กน้อย แล้วเห็นว่าซุนเหอจั๋วและพวก ออกมาจากลิฟต์อีกตัว
” ตอนนี้ปล่อยน้องสาวของฉันมาได้แล้ว ! ” ซุนเหอจั๋วจ้องมองหยางโป ” ในตอนนี้ พวกแกยังมีโอกาสที่จะประนีประนอมกันได้นะ ! “
หยางโปขมวดคิ้ว ” ประนีประนอมเหรอ ? แกเคยคิดที่จะประนีประนอมกับพวกเราด้วยเหรอ ? “
ซุนเหอจั๋วนิ่งลง ” ถ้าแกส่งของมาให้ฉัน พวกเราก็สามารถประนีประนอมกันได้ ! “
หยางโป ไม่ได้มองซุนเหอจั๋วอีก แล้วหันหลังกลับ เดินออกไป
ซุนเหอจั๋วจ้องมองไปที่กลุ่มของหยางโป ” ลัวย่าวหัว แกจะพาเชี่ยนหยุนออกไปแบบนี้เชียวเหรอ ? แกลืมสัญญาที่ให้ไว้เมื่อหลายปีก่อนไปแล้วเหรอ ? “
ลัวย่าวหัวนิ่งเงียบ ไม่ได้หยุดเดิน
เย่วเหวยหลินมองสถานการณ์ตรงหน้าของเขาคิดๆดูแล้ว ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเอ่ยปากถาม ” สัญญาอะไรเมื่อหลายปีก่อน ? “
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสโมสรเห็นกลุ่มของพวกเขา ในเวลานั้นก็ตื่นตระหนกกันอย่างกับไก่บินสุนัขกระโดดวิ่งพล่าน
พนักงานต้อนรับสาวเมื่อเห็นพวกเขาออกมา ก็ตื่นตระหนกตกใจจนน้ำชาหกใส่สมุดลงทะเบียนจนเปียก !
หลังจากออกจากสโมสรในที่สุดทุกคนก็โล่งใจ ซุนเชี่ยนหยุนหัวเราะเยาะ เข้าใจเหตุการณ์ที่ละเอียดอ่อนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ในขณะที่พวกเขากำลังมองหารถยนต์อย่างว่างเปล่า ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินใครบางคนตะโกน ” เสี่ยวโป ขึ้นรถ ! “
หยางโปหันไปมองและเห็นว่ามีรถแลนด์โรเวอร์จอดอยู่ไม่ไกล พวกเขาจับซุนเชี่ยนหยุนไปที่รถ เมื่อทั้งสี่คนเข้าไปในรถ จึงปล่อยซุนเชี่ยนหยุน ออกไป !
หยางโปนั่งที่นั่งข้างคนขับ หันไปมอง ” นายมาที่นี่ได้ยังไง ? “
ชุยอี้ผิงหันไปมองหยางโป ยิ้มแล้วกล่าว ” มันไม่ใช่ความลับอะไรเลยพอได้ยินฉันก็รู้แล้ว นายน้อยซุนนัดนายมาเจอที่นี่ เมื่อกี้ดูเหมือนพวกนายจะจับสาวตระกูลซุนเป็นตัวประกัน มันเกิดความขัดแย้งอะไรขึ้นละ ?
” พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อน แขนของหยางโปหักแล้ว ! ” ลัวย่าวหัวกล่าวแทรก
ชุยอี้ผิงสะดุ้งตกใจ ” อะไรนะ ? เกิดอะไรขึ้นกับแขนของนาย ? มันหักได้ยังไง ? หรือซุนเหอจั๋ว ไอ้เด็กนั้นมันทำเหรอ ? “
ชุยอี้ผิงถามคำถามเหล่านี้อย่างเร่งรีบ หยางโปรู้สึกว่าเขาเอนหลังแล้วรถเร่งไปข้างหน้า !
หยางโปเล่าเรื่องโดยละเอียดแล้วยังกล่าวถึงสถานการณ์ในที่เกิดเหตุอีกด้วย
ชุยอี้ผิง จ้องไปที่ด้านหน้า เค้นเสียงเย็น ” ให้ตายเถอะ ซุนเหอจั๋วมันนี้เลวระยำหมาจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี ! พ่อของมันซุนคุนหลินก็ไม่ใช่ว่าจะมีดีอะไร มีจุดประสงค์จะเอาตราหยกสืบบัลลังก์ไปทำไม ? ในใจของสุมาเจาทุกคนย่อมรู้ดี
( ความทะเยอทะยานที่ชัดเจนและเป็นที่รู้จักกันดี ) ฉันจะคอยดูว่าพวกมันว่าจะทำอะไร ! “
ไม่นาน หยางโปก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ชุยอี้ผิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ทั้งสี่คนก็พักอยู่ในห้องผู้ป่วย
หยางโปมองตาอ้วนหลิว ” ตาอ้วน นายไม่ได้ไปเที่ยวเมืองไทยเหรอ ? ไม่ใช่ว่านายจะไม่กลับมาเหรอ ? ทำไมนายถึงกลับมาได้ละ ? “
” เรื่องใหญ่ขนาดนี้ฉันจะไม่กลับมาได้ยังไง ? นายวางใจได้ ภรรยาและลูกๆของฉันถูกส่งไปอยู่สหรัฐอเมริกาแล้ว ” ฮ่ะๆ ตาอ้วนหลิวหัวเราะ
หยางโปมองไปที่อวี่เหวิน ” ตั้งแต่วันนั้น ฉันติดต่อนายไม่ได้เลย คิดว่านายหายไปแล้วซะอีก “
” ตราหยกอยู่ที่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั้นด้วย ! ” อวี่เหวินยังคงมีนาฬิกาเข็มทิศอยู่ในมือของเขา พูดโดยไม่แสดงความรู้สึกอะไร
หยางโปหัวเราะขึ้นมา เขาก็รู้ในกรณีนี้พวกเขาสามารถออกไปให้พ้นทางได้ แต่พวกเขากลับเลือกที่จะรีบมา !
เมื่อหันมาเห็นความโศกเศร้าของลัวย่าวหัว หยางโปก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจ เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมลัวย่าวหัวถึงชอบผู้หญิงแบบซุนเชี่ยนหยุนได้ ?
” เย่เหวยหลินคือคนที่นายชวนมาเหรอ ? ” หยางโปถาม
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ” ฉันคิดว่าเรื่องนี้สามารถจัดการได้อย่างสันติ แค่คิดไม่ถึงว่าพี่น้องตระกูลซุน จะโลภมากขนาดนี้ พวกเขาโลภมากเกินไปจริงๆ… “
ตาอ้วนหลิวส่ายหน้า ” แม้ว่ามันจะไม่เป็นแบบนี้มาก่อน เมื่อเผชิญกับการล่อตาล่อใจของตราหยกสืบบัลลังก์ เมื่อเผชิญสิ่งล่อใจเพื่อไปถึงยอดเขา พวกเขายังจะต้องเสี่ยง ! แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะส่งคนไปจับกุมพวกนายในสโมสรตนเอง ช่างเสียสติไปแล้วจริงๆ “
….
ชุยอี้ผิงเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้วหยิบมือถือออกมาโทร
” คุณปู่ ผมรับเสี่ยวโปมาแล้ว “
” ห๊ะ เขาเป็นไงบ้าง ? ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ? พวกเด็กตระกูลซุนไม่ได้ทำให้เขาลำบากอะไรใช่ไหม ? ” ฝั่งตรงข้ามพูดด้วยเสียงต่ำและแหบแห้ง
” เขาถูกตีจนแขนหัก “
” ว่าไงนะ ? พวกเด็กตระกูลซุนรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว ! “
