ตอนที่ 384 นัดบอด
เสียงรถไซเรนตำรวจ หยางโปเห็นรถตำรวจนับสิบคันกำลังปิดล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว กลุ่มตำรวจติดอาวุธก็รีบวิ่งพุ่งออกมาและตรงเข้าไปที่ใจกลางร้านสวรรค์บนดินทันที !
หยางโปคาดเดาตอนจบเอาไว้แล้ว แต่พอเห็นฉากใหญ่แบบนี้ เขาก็ยังรู้สึกตกใจมาก เพราะสิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดไม่ใช่แค่สภาพตรงหน้า เขาต้องครุ่นคิดถึงความหมายทั้งหมดของปฏิบัติการนี้ ว่าทำไมถึงมีการดำเนินการแบบนี้ ？ หรือว่านี่จะเป็นสัญญาณความพินาศย่อยยับล่วงหน้าของตระกูลซุน ?
หยางโปหันกลับมามองเย่เหวยหลิน ฝ่ายตรงข้ามรู้เรื่องนี้มานานแล้ว ตอนนี้พอมาคิดคิดดู เย่เหวยหลินก็คงจะรู้แล้ว สรุปแล้วนี่มันหมายความว่าอะไร ?
ดวงตาของหลิวยียีเบิกกว้าง เธอรีบมองไปในทิศทางของร้านสวรรค์บนดิน ตามความเห็นของเธอ ร้านนี้มีเบื้องหลังที่ลึกลับมากจริงๆ เธอยังจำได้อย่างชัดเจนว่ามีคนเคยเล่าให้เธอฟัง ว่าร้านนี้เคยตีรองผู้อำนวยการท่านหนึ่ง และภายหลังชายคนนั้นก็สั่งให้ทหารมาหนึ่งคน แต่ก็ถูกทีมรักษาความปลอดภัยคุมเชิงกันอยู่ ผลที่ตามมาไม่รู้เป็นยังไง แต่ร้านสวรรค์บนดินก็ยังคงมีอยู่จนถึงตอนนี้ !
หลิวยียีอดไม่ได้ที่จะมองดูพวกหยางโปสองคนนั้นอีกครั้ง ตัวตนของเถ้าแก่ถังเธอก็รู้อย่างชัดเจน และสามารถออกมาจากที่นั้นได้อย่างง่ายดาย ถึงขนาดไม่ต้องจ่ายค่าเหล้า แต่ดูเหมือนว่าฐานะของสองคนนี้จะดีกว่าเถ้าแก่ในร้านมากทีเดียว !
ในไม่ช้า หยางโปก็เห็นผู้คนมากมายในร้านค้าถูกตำรวจจับกุมตัวเอาไว้และเดินออกมา
เย่เหวยหลินมองแล้วยิ้มจางๆ ” หลายคนที่นี่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังหนึ่งในหนานกิง มีหลายคนที่เชื่อจริงๆ ฮ่าฮ่า แต่จริงๆแล้วพวกเขาจบจากวิทยาลัยเถื่อนออกมา มีหลายคนเดิมทีไม่มีการศึกษา จึงได้รับการฝึกฝนมาระยะเวลาหนึ่ง จนทำให้มีฐานะทางสังคมเปลี่ยนไป ? “
หยางโปหันกลับมา นายคุ้นเคยมากไหม !
เย่เหวยหลินตกตะลึงไปสักพัก นายอย่ามาพูดพล่ามไร้สาระมันเป็นเรื่องธรรมดา นายหันกลับไปถามผู้หญิงคนนั้นซิ
หลิวยียีตอบกลับอย่างรวดเร็ว ใช่ ใช่ ฉันเคยเห็นผู้หญิงพวกนั้นเป็นการส่วนตัว พวกนั้นดื่มเหล้าสูบบุหรี่ พูดแต่คำหยาบ ถ้าแต่งตัวให้ดีๆ ก็เป็นสิ้นค้าราคาสูงได้แล้ว การฝึกอบรมภายในของพวกเขา คือไปหาอาจารย์จากวิทยาลัยการแสดง และเรียนการแสดงละครเท่านั้น !
หยางโปพูดไม่ออกทันที เขาหันไปมองก็เห็นถังพังจื้อถูกนำตัวออกมา หน้าของเขาเต็มไปด้วยอาการบูดเบี้ยวบวมช้ำเขียว สีหน้าหดหู่จนเขาทนดูไม่ได้
” ไปกันเถอะ ที่นี่คงไม่มีเหตุการณ์อุบัติเหตุอะไรเพิ่มแล้ว ” หยางโปพูด
เย่เหวยหลินเหลือบไปมองหยางโป ” งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ ! “
รถขับไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นหลิวยียีก็พูดขึ้น พวกคุณปล่อยฉันลงข้างหน้า ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเอง
หยางโปหันกลับมามองและพูดว่า โอเค งั้นก็ลงข้างหน้านี่แหละ
หลิวยียีตกตะลึง เธอเบิกตากว้างใส่หยางโป เธอนึกไม่ถึงว่าหยางโปจะไม่เข้าใจความหมายของเธอ !
เย่เหวยหลิน หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ” ไม่น่าล่ะนายถึงไม่มีแฟน ความหมายของเธอมันชัดเจนมาก คือต้องการให้นายไปส่งนะ ! “
หยางโปเหลือบตาจ้องเขม็งไปที่เย่เหวยหลิน นี่คือสิ่งที่เขาเพิ่งเอ่ยปากพูด หยุดรถตรงด้านหน้า
เย่เหวยหลินหยุดรถอย่างหมดหนทาง หลิวยียีหันหน้าไปมองหยางโป ในใจผิดหวังมาก เธอพูดพึมพำว่า นายไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลยจริงๆ !
รอจนหลิวยียีเดินไปไกลแล้ว เย่เหวยหลินก็หันมามอง ” นายทำแบบนี้ ดีแล้วจริงๆเหรอ ? “
” ดีแล้วล่ะ ! ” หยางโปพูด เขาลังเลเล็กน้อย แล้วอธิบายมาอีกหนึ่งประโยค ” ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอพูดความจริงไหม หรือว่าแค่โกหกก็เลยพูดออกไปแบบนั้น ? “
เย่เหวยหลินส่ายหัวและไม่พูดมากอีก
เช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สอง หยางโปก็ได้รับโทรศัพท์จากลัวย่าวหัว
” นายรู้ไหม ？ร้านสวรรค์บนดินถูกปิดไปแล้ว แถมยังถูกปิดเป็นเวลาหกเดือนเลยนะ ! นี่เป็นการลงโทษที่รุนแรงที่สุดเลยจริงๆ ! ” พอลัวย่าวหัวเอ่ยปาก เห็นได้ชัดว่าเขาอดที่จะตกใจไม่ได้
หยางโปยิ้ม อืม นั่นเป็นเรื่องดีสิ สถามที่บนโลกใบนี้จะได้ไม่มีที่ทำร้ายคนลดน้อยลงไปอีกที่ !
ลัวย่าวหัวดูถูกหยียดหยาม ” บ้าไปแล้ว ! เดิมทีฉันตั้งใจจะพานายไปเที่ยวที่นั้น ตอนนี้ไม่มีที่ให้ไปเที่ยวเล่นแล้ว ถ้านายพูดแบบนี้ นายคงเสื่อมสมรรถภาพทางเพศแล้วแน่ๆ ? “
พูดพล่ามไร้สาระอะไร ？ใช่สิ นายไม่กลับหนานกิงแล้วเหรอ ？ เรื่องการประมูลนายจัดการเสร็จหมดแล้วเหรอ ? หยางโปพูด
เมื่อลัวย่าวหัวได้ยินประโยคนี้ เขาก็กระโดดลุกขึ้นมาทันที นายไม่พูดจะดีกว่า พอนายพูดแบบนี้ ฉันก็อยากจะต่อยนายเลยจริงๆ ทุกวันนี้นายไม่มีอะไรต้องทำ แต่ทุกวันฉันต้องรับสายของหนานกิง ยังต้องใช้อีเมล์ทำงานส่วนรวม จนยุ่งยากเกินไปจริงๆ !
” ใครบอกว่าฉันไม่มีงานทำ ？ ตอนนี้ฉันต้องไปแกะสลักแล้ว ! ” หยางโปรีบพูดขัดขึ้นมา
มือข้างเดียวนายจะแกะสลักอะไรได้ ? ลัวย่าวหัวพูดดูถูกขึ้นมา
หยางโปจนปัญญา มองไปที่แขนขวา มันผ่านมาหลายวันแล้ว แขนขวาของเขาค่อยๆดีขึ้นมามาก แต่เขาก็ยังไม่สามารถใช้แรงได้ ” ตาอ้วนหลิวไปไหน ？ “
” เขาเหรอ ไปดูที่ดินของเขาน่ะสิ ! หลังจากได้รับที่ดินแปลงนั้น เขาตื่นเต้นมากจนตอนนี้ไปอยู่ที่ดินที่เขาได้ครอบครองนั้นแล้ว ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว
พูดแล้ว ลัวย่าวหัวก็ส่งเสียงไอปลอม ๆออกมา แค่กแค่ก วันนี้นายมีอะไรทำไหม ?
หยางโป ถือโทรศัพท์ นายมีเรื่องอะไรรึเปล่า
อืม ฉันมีเรื่องที่อยากจะให้นายช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อย ถือว่าช่วยพี่ชายสักเรื่อง เดียวกลับมาฉันจะเลี้ยงข้าวนายเอง ! ลัวย่าวหัวพูด
หยางโปรู้สึกประหลาดใจมาก เรื่องอะไรเหรอ
” นายรออยู่ที่บ้าน อืม จะดีที่สุดแต่งตัวสักหน่อย ฉันจะรีบไปรับนายทันที ! ” ลัวย่าวหัวกังวลนิดหน่อย พูดจบก็วางสายไปทันที
หยางโปถือโทรศัพท์ด้วยความสงสัย แต่เขาก็ไปเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นก็แต่งตัวให้เรียบร้อยเล็กน้อย ขณะที่กำลังเป่าผมอยู่ ลัวย่าวหัวก็มาถึง
ลัวย่าวหัวจ้องมองหยางโป แล้วก็พยักหน้าอย่างพอใจ ไม่เลว !
” วางใจได้ ฉันไม่ทำให้นายอับอายใครแน่ ! ” หยางโปพูด
หลังจากขึ้นรถแล้ว หยางโปก็ถามลัวย่าวหัวแต่เขาก็ไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน นี่จึงทำให้หยางโปอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น
รถหยุดอยู่นอกถนนสายเก่า มีคนสองคนเดินเข้ามา เมื่อเดินมาถึงด้านนอกร้านกาแฟ ลัวย่าวหัวชี้เข้าไปด้านในและเดินเข้าไป
ร้านกาแฟมีขนาดไม่ใหญ่และเงียบมาก ระหว่างโต๊ะ ก็กระจัดกระจายไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียว กิ่งไม้เลื้อยห้อยอยู่บนเก้าอี้ ชิงช้ากวัดแกว่งไปมา
ทันทีที่ หยางโปเข้าประตูมา เขาก็เห็นลัวย่าวหัวเดินไปข้างหน้า หยางโปเหลือบตามอง ก็เห็นว่าลัวย่าวหัวเดินไปในทิศทางโต๊ะที่มีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ ผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณ 26 หรือ 27 ปีสวมชุดเครื่องแบบสีดำ ชุดเครื่องแบบเต็มยศสีดำเล็ก ๆ แนบชิดเอวคอดเรียวยาว เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวสอดใส่เข้าไปในกระโปรง แต่งหน้าอ่อนๆ ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยลักษณะที่องอาจห้าวหาญ
ผู้หญิงอีกคนอายุประมาณยี่สิบสามยี่สิบสี่ปี สวมชุดเดรสสีฟ้าถักลายลูกไม้ ผิวขาว รูปลักษณ์สวยงาม
หยางโปเกิดความแปลกใจ เดินตามไป ก็เห็นลัวย่าวหัวเดินตรงไปที่ตรงหน้าหญิงชุดดำ รอยยิ้มบนใบหน้าสดใสขึ้นมาทันที
เมื่อเห็นหยางโปเดินเข้ามา ลัวย่าวหัวก็พูดแนะนำ ย่าหนานนี่คือหยางโปน้องชายของผมเอง
พูดไปเขาก็มองมาที่หยางโป ชี้ไปที่ผู้หญิงในเครื่องแบบแล้วพูดว่า นี่คือ เหมินย่าหนาน
หยางโปยิ้มแล้วมองดู ก็เข้าใจได้ทันทีว่า คนคนนี้คงเป็นคู่นัดบอดของลัวย่าวหัว สวมชุดแบบนี้ ดูแล้วมีความฉลาดเฉียบแหลมมากทีเดียว !
