ตอนที่ 387 การนัดหมายที่ทะเลสาบไร้นาม
หยางโปแปลกใจเล็กน้อย แต่เขานึกไม่ถึงว่าเถ้าแก่แปลกหน้าที่มีสำเนียงกวางตุ้งคนนี้จะให้ส่วนลดแบบนี้ !
เขาหันไปมองมีย่า เพราะยังไงซะมันก็คือของมีย่าไม่ใช่ของๆเขา ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจไม่ได้
มีย่าดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย เธอมองหยางโปและถามอย่างงงๆ ซื้อหรือไม่ซื้อดี ？
หยางโปยิ้มจางๆ ราคานี้พูดได้เลยว่าเป็นความจริงใจที่เถ้าแก่กู่มีให้แล้ว !
มีย่าได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า
หยางโปหันไปมองเถ้าแก่กู่ ขอบคุณมากจริงๆครับ !
เถ้าแก่กู่หัวเราะ ไม่ต้องเกรงใจไป ธุรกิจของเราชื่นชอบคนมีการศึกษา โดยเฉพาะคนที่มีความสามารถอย่างคุณหยาง ไม่ทราบว่าอาจารย์หยางพอจะมีเวลาว่างไปดื่มชาที่ออฟฟิศผมสักสองแก้วไหม ？
หยางโปมองเถ้าแก่กู่ และมีความลังเลอยู่ในใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขามองไปที่ลัวย่าวหัวและอีกสองคนนั้น เห็นว่าพวกเขาไม่มีความคิดเห็นอะไร เขาก็เลยพยักหน้า งั้นก็รบกวนเถ้าแก่กู่แล้ว
” คุณหยางเชิญ เป็นความโชคดีของผม ไม่รบกวนเลย ！ เถ้าแก่กู่พายมือเชิญทุกคนให้ไปที่ด้านหลังของสำนักงาน ด้วยท่าทางสุภาพ
ในตอนที่เดินตามหลังเถ้าแกกู่ ลัวย่าวหัวสกิดหยางโปเล็กน้อย ” คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกนะ ？ “
หยางโปส่ายหัว ฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่เคยติดต่อกับเขามาก่อน
ลัวย่าวหัวพยักหน้า เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเงยหน้ามองหยางโป แล้วพูดอย่างจริงจังว่า
นายได้ไปลักพาตัวหลอกเอาเงินลูกสาวของเขามารึเปล่า ？
หยางโป เหลือบมองลัวย่าวหัวที่อยู่ด้านข้างเหมินย่าหนาน ” ฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย มีแต่นายนั้นแหละที่กำลังจะทำแบบนั้น ! “
ลัวย่าวหัวถูกพูดขัดคอ จนเขาหยุดก้าวเดินในทันที
เหมินย่าหนานสกิดเขาเล็กน้อย หรือเหมือนหยางโปไปที่ไหนเขาก็จะสามารถได้ราคาโปรโมชั่นที่นั้นเหรอ ？
ผมก็ไม่แน่ใจนัก ลัวย่าวหัวส่ายหัว
ทุกคนเข้ามาในสำนักงานและนั่งลง สำนักงานของเถ้าแก่กู่อยู่ทางทิศใต้ แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างกระจกใสเข้ามา แสงแดดอบอุ่นและค่อนข้างร้อน ชาร้อนกรุ่นอยู่ในแก้วน้ำชา ใบแตกยอดตั้งตรง สักพักในห้องก็มีบรรยากาศที่หอมกรุ่น
หยางโปจิบชา และไม่พูดอะไร
ทันใดนั้นเถ้าแก่กู่ ก็หัวเราะออกมา คุณหยางเป็นผู้เชี่ยวชาญ และมีระดับความรู้ที่ลึกซึ้งในการวินิจฉัยและตรวจสอบวัตถุโบราณ นี่เป็นสิ่งที่ผมได้ยินมานานแล้ว
หยางโปรีบพูดอย่างถ่อมตัวว่า คุณกู่เกรงใจเกินไปแล้ว ผมแค่ได้ศึกษามาบ้างเท่านั้น
เถ้าแก่กู่โบกมือ และนิ่งไปสักพัก ไม่ทราบว่าคุณหยางพอจะเคยคิดถึงการทำงานพาร์ทไทม์ในอาชีพนี้ไหม ?
หยางโปรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย เถ้าแก่กู่หมายความว่ายังไงเหรอครับ ?
ผมหวังว่าคุณหยางจะสามารถมาทำหน้าที่เป็นผู้วินิจฉัย และตรวจสอบวัตถุโบราณของร้านเราได้ ? เถ้าแก่กู่พูด
หยางโปกับลัวย่าวหัวสบตากัน คาดเดาบางอย่างอยู่ในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง เถ้าแก่กู่ล้อเล่นแล้ว ถึงผมจะอยู่ในด้านการวินิจฉัยและตรวจสอบวัตถุโบราณที่ถือว่ามีความรู้ แต่สำหรับเครื่องประดับเงินทอง เครื่องประดับหยก ผมไม่ได้มีประสบการณ์ทางด้านนี้มากนัก ?
เถ้าแก่กู่หัวเราะ คุณหยางถ่อมตัวเกินไปแล้ว กลัวว่าคุณจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของผู้มีชื่อเสียงในการวินิจฉัยและตรวจสอบวัตถุโบราณ ผมแค่อยากจะขอใช้ชื่อคุณหยางมาประดับเอาไว้ ถ้าเจอเข้ากับเหตุการณ์ที่สำคัญจริงๆ คุณหยางก็ออกหน้าให้สักหน่อย ก็เพียงพอแล้ว ผมไม่ได้ให้ทำงานอะไรมากมาย
หยางโปมอง เขาลังเลขึ้นมา เขาเดาได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร มันก็เป็นเพียงการใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงของเขาเพื่อดึงดูดลูกค้าเท่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในงานมากนัก ทุกปีเขาก็จะมีเงินจำนวนไม่น้อยโอนเข้ามาในบัญชีของเขา นี่สามารถพูดได้เลยว่ามีคุกกี้บนฟ้าตกลงมาให้กินชัดๆ !
แต่หยางโปกลับส่ายหัวปฏิเสธ เถ้าแก่กู่ยกย่องเกินไปแล้ว ผมเกรงว่าจะทำงานนี้ให้สำเร็จไม่ได้ !
หยางโปมองไปทางเถ้าแก่กู่ เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องง่ายมาก แต่เขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และเขาก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน เงินเล็กน้อยพวกนี้สำหรับเขาแล้ว ไม่ได้ดึงดูดเขามากนัก
เถ้าแก่กู่จ้องไปที่หยางโปชั่วครู่หนึ่ง ” คุณหยาง ไม่คิดอีกสักหน่อยเหรอครับ ? “
หยางโปส่ายหัว ขอบพระคุณในความเมตตาของเถ้าแก่กู่จริงๆ
เถ้าแก่กู่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ น่าเสียดายจริงๆ ผมหวังว่าจะมีโอกาสได้ร่วมมือกันในอนาคตนะครับ !
หยางโปยิ้ม เขาพูดอ่อนน้อมถ่อมตนอีกสองสามประโยค
ไม่ช้า หยางโปและคนอื่น ๆ ก็ขอตัวกลับ
ออกจากร้านค้า มีย่ามองไปที่หยางโป ก็รู้สึกสงสัยจึงถามว่า งานสบายๆพวกนี้สามารถทำเงินได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้เงินแล้ว ทำไมไม่ตอบตกลงไปล่ะ ？
หยางโปส่ายหัว ให้ของใคร ต้องติดหนี้บุญคุณ อีกฝ่ายทำแบบนี้แบบไม่มีเหตุผล ผมไม่ได้คุ้นเคยกับพวกเขา ถ้าพวกเขาใช้ชื่อเสียงของผมไปขายหยกปลอม ผมไม่กลายเป็นโจรเหรอ ?
มีย่าตกตะลึงไป ร้านพวกเขาออกจะใหญ่โต ยังขายของปลอมด้วยเหรอ ？
หยางโปเหลือบมองหยกสีม่วงในมือของมีย่า ถึงแม้จะไม่ใช่ของปลอม แต่ราคาก็สูงมาก
ใช่ไหม ?
ได้ยินแบบนั้นมีย่าก็พูดไม่ออกและยิ้มอย่างขมขื่น
ลัวย่าวหัวก็ไม่ได้ถามอะไรมาก มองไปที่เหมินย่าหนาน พวกเราไปช้อปปิ้งกันต่อเถอะ ?
เหมินย่าหนานลังเลเล็กน้อย มีย่าก็เดินไปสะกิดเธอ พี่ย่าหนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ามาช้อปปิ้งร้านเครื่องประดับแล้วน่าสนใจมากเลยนะ
เหมินย่าหนานยื่นมือออกไปขยี้หน้าผากมีย่า เธอมีผู้เชี่ยวชาญก็เลยรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญแล้วใช่ไหม ?
มีย่าหัวเราะออกมา ” มันประจวบเหมาะน่ะ ! “
เหมินย่าหนานเดินไปข้างหน้า เธอเต็มไปด้วยบุคลิกของราชินี ” งั้นพวกเราก็ไปช้อปปิ้งกันต่อเถอะ ! “
ลัวย่าวหัวเดินตามไป หยางโปก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขาทำได้เพียงเดินตามไปเท่านั้น
มีย่าเป็นคนอารมณ์ดีมีชีวิตชีวา เธอถามหยางโปไม่หยุด เมื่อพบเครื่องประดับหยกที่สวยงาม ก็จะดึงหยางโปไปศึกษาและดูรายละเอียดให้
เมื่อเหมินย่าหนาพบเครื่องประดับที่สวยงาม ก็จะพาลัวย่าวหัวไปวินิจฉัยและตรวจสอบวัตถุ จนทำให้ลัวย่าวหัวอยากจะร้องไห้ออกมา
เยี่ยมชมร้านทองสองร้าน พอถึงร้านที่สาม ในที่สุดเหมินย่าหนานก็ชอบจี้รูปสุนัขจิ้งจอกทองคำฝังหยก จี้สุนัขจิ้งจอกทำออกมารูปร่างไม่เหมือนใคร ดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้น ดูแล้วประณีตและงดงาม
เมื่อได้รับการยืนยันจากหยางโป เห็นราคาไม่เกิน 180,000 เหมินย่าหนานก็หยิบจี้ขึ้นมา จะให้พนักงานขายช่วยเธอห่อจี้ ก็ได้ยินเสียงลึกลับแปลกประหลาดดังมาจากข้างหลังของเธอ
เมื่อสักครู่ที่ฉันออกจากที่นี่ ไม่ได้บอกพวกคุณแล้วเหรอว่าเก็บจี้นี้เอาไว้ให้ฉันดีๆน่ะ ?
หยางโปหันกลับมาดู ก็เห็นซุนเชี่ยนหยุนเดินเข้ามาจากด้านนอกร้าน เธอแต่งตัวด้วยชุดหนังสีดำ รูปร่างน่าหลงใหล เดินเข้ามาอย่างมั่นใจ และนำพาความบ้าคลั่งเข้ามาด้วย
ลัวย่าวหัว ยืนขึ้น ซุนเชี่ยนหยุนเธอหมายความว่าไง ?
ซุนเชี่ยนหยุน มองลัวย่าวหัว สีหน้าดูถูกเหยียดหยาม โห่ คุณชายลัว ใครไปทำให้โกรธเหรอ ? ถึงได้ใส่อารมณ์ขนาดนี้ ? หรือว่าอยากจะตีฉันอีกสักรอบแต่ทำไม่สำเร็จล่ะ ?
เมื่อเห็นสีหน้าของลัวย่าวหัวโกรธ ซุนเชี่ยนหยุนก็ยิ้มหน่อยๆ แต่สีหน้าก็ยังมีเสน่ห์ ลัวย่าวหัว นายยังจำข้อตกลงของปีนั้นได้ใช่ไหม ? ตอนนั้นอยู่ที่ทะเลสาบไร้นาม นายเป็นคนรับปากกับฉันเองนะ ? หรือว่าตอนนี้ลืมไปหมดแล้ว ?
ลัวย่าวหัวเบิกตากว้างจ้องไปที่ซุนเชี่ยนหยุน สีหน้าของเขาโกรธมากจริงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
