ตอนที่ 215 หินเสีย
“หินเถียนหวงประกอบด้วยบนไหล่เขา กลางไหล่เขา และล่างไหล่เขาสามแห่ง บนไหล่จะตั้งอยู่บริเวณต้นลำธารในภูเขา หินเถียนหวงที่เกิดที่นี่จะมีความโปร่งแสงสูง มีจิตวิญญาณ สีสันจะเป็นโทนสีขาวอมเหลืองเป็นหลัก เนื่องจากแหล่งต้นในต้นลำธาร หินเถียนหวงที่เกิดขึ้นก็จะใสวับวาวราวกับกระจก เงินห่อทองก็คือหินเถียนหวงระดับสูง”
“ตั้งอยู่กลางไหล่เขาก็เป็นส่วนระดับกลาง หินที่เกิดขึ้นจำนวนมากจะอยู่ในระดับมาตรฐาน อีกทั้งหินยังสะอาดชุ่มชื้น สีสันเข้มหนัก หินมีเนื้อเหมือนกับแครอทอย่างชัดเจน เหลืองน้ำมันไก่ก็จัดอยู่ในส่วนใหญ่ของระดับแบบนี้”
“ด้านล่างไหล่เขาเพราะว่าเป็นหลุมในละแวกใกล้เคียง ขาดน้ำชะล้างคุณภาพ ดังนั้นความโปร่งใสของหินจึงค่อนข้างแย่ โดยมากเป็นสีน้ำมันถัง สีน้ำตาลแดงเข้ม เนื้อค่อนข้างหยาบ”
ตาอ้วนหลิวความรู้กว้าง แต่เขาก็รู้ทุกเรื่องจริงๆ พูดออกมาก็เหมือนเหตุผลทางวิทยาศาสตร์
หยางโปจ้องมองเงินห่อทองอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็มองไม่เห็นปัญหาอะไร หยางโปรู้ว่าในวงการชื่อเสียงของตาอ้วนหลิวไม่เลวจริงๆ เพราะว่าเส้นสายของเขากว้างไกลมาก มีข้อมูลที่เชื่อถือได้ไม่น้อย สิ่งที่เขาแนะนำกว่าครึ่งล้วนสมเหตุผล ชิ้นนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
ตาอ้วนหลิวกล่าวพึมพำกับกู้ฉางซุ่น เถ้าแก่เถียนยืนอยู่ด้านข้าง เริ่มที่จินตนาการฟุ้งซ่านขึ้นมา
ตอนที่ตาอ้วนหลิวติดต่อเขา บอกว่าต้องการซื้อหินเถียนหวงก้อนหนึ่ง แต่ไม่ได้เจาะจงว่าก้อนไหน ตอนที่พวกเขามาถึง ตาอ้วนหลิวก็พูดถึงเงินห่อทองทันที นี่ทำให้เขาประหลาดใจมาก แต่ว่าคิดถึงคนมากมายที่ปกติแล้วจะบอกชื่อหินที่อยากซื้อว่าเงินห่อทองแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจ
การประหลาดใจเมื่อครู่ก็แสดงให้เห็นถึงธาตุแท้ภายใน แต่ตอนที่กู้ฉางซุ่นยกราคาขึ้นสูงถึงสิบล้านหยวนทันทีนั้น ความคิดของเขาไม่ต้องการสนทนาแล้ว ที่เรียกว่าสมบัติประจำตระกูลไม่ใช่เพราะว่าราคาที่คนอื่นบอกมาจะไม่ถึงระดับราคาในใจของเขาใช่ไหม?
เมื่อคิดเช่นนี้ เถ้าแก่เถียนก็คาดหวังขึ้นมาเล็กน้อย เขามองกู้ฉางซุ่น ในใจเกิดลางสังหรณ์ บางทีไม่แน่ว่าครั้งนี้อีกฝ่ายอาจจะให้ราคาที่ทำให้เขาตกใจมาจริงๆ ก็ได้?
หยางโปมองไปรอบหนึ่ง หันหลังเดินไปทางมุมห้อง หินทางด้านนี้ก็มีก้อนที่โดดเด่นอยู่ตรงกลางสุด คุณภาพของหินก้อนอื่นแย่ไปสักหน่อย
หินในมุมห้องปกคลุมไปด้วยฝุ่นแล้ว จัดเรียงอยู่บนกระดานไม้ เล็กใหญ่ไม่เท่ากัน อีกทั้งกว่าครึ่งก็เป็นหินเถียนหวงที่ผิวด้านนอกขรุขระสีเหลือง
“หินเถียนหวงพวกนั้นยังไม่ได้ตัด!” เถ้าแก่เถียนกล่าว
หยางโปพยักหน้า หินเถียนหวงมีแค่แบบเนื้อสีแดงอย่างเดียว โทนภายในและภายนอกของหินเถียนหวงอาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ดังนั้นราคาของหินเถียนหวงทรงเหลี่ยมจึงสูง นำหินเถียนหวงทรงเหลี่ยมมาเลื่อย บรรพบุรุษเรียกว่า “ตัดหิน” คนโบราณมีคำกล่าวว่า “ความยากในการตัดหินมากกว่าฟ้าสว่าง” นี่เป็นเพราะว่าหินเถียนหวงยากที่จะมองเนื้อสีของมันว่าเป็นยังไงจากภายนอกได้ ตัดเปิดไปแล้วอาจจะเพิ่มมูลค่าหลายเท่า และอาจจะราคาตกติดดิน
บนชั้นหนังสือเป็นทรงเหลี่ยมทั้งหมด ตรงนี้ก็เท่ากับเป็นหินดิบ ความเสี่ยงสูงมาก ปกติแล้วน้อยคนที่จะมอง
หยางโปจับจ้องก้อนหินอย่างละเอียด
ภายนอกของหินทางด้านนี้ปรากฏอย่างธรรมดามาก สีสันไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ ถึงขนาดเหลืองน้ำมันไก่ก็เห็นได้น้อยมาก รูปการณ์แบบนี้ยากมากที่จะตัดออกมาเป็นหินเถียนหวงชั้นดีได้
หยางโปพลันฉุกคิด ตรงหน้าค่อยๆ พร่าเลือน ภาพตรงหน้าราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลง หินเถียนหวงราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลง หินสีเทา หินสีเหลือง ปรากฏขึ้นตรงหน้า
หยางโปยินดีมาก ตอนแรกเขาแค่อยากทดลองดู คิดไม่ถึงเลยว่าจะถึงกับมองทะลุผ่านไปได้
โลกตรงหน้าเปลี่ยนแปลงไป หยางโปมองเห็นฝุ่นที่ล่องลอย มองเห็นด้านล่างของสีหินอ่อนของหินเถียน
หวงปนเปื้อนสีดำ มีหินธรรมดาสีเทา ถึงขนาดมีก้อนหนึ่ง ถึงกับปรากฏสีเหลืองเปล่งประกาย!
หยางโปตกใจจนสะดุ้ง หินพวกนี้เหลือจากที่เถ้าแก่เถียนเลือกเอาไว้ เปลือกภายนอกดูไม่ดีอย่างมาก ดูท่าจะตัดออกมาเป็นหินไม่ดีมาแต่แรก แต่ท่ามกลางหินกองหนึ่งนี้ ถึงกับปรากฏเถียนหวงคุณภาพดีที่สุดขึ้น
หยางโปไม่ได้รีบเคลื่อนไหว เขามองต่อไป ไม่นานก็พบหินเถียนหวงอีกก้อนหนึ่งถึงกับมีสีน้ำมันไก่อยู่ด้วย เขาลังเลเล็กน้อยแล้วก็หยิบทั้งสองก้อนนี้ขึ้นมา เลือกมาก้อนหนึ่งแล้วค่อยหันหลังมองไปทางเถ้าแก่เถียน
“เถ้าแก่เถียน หินก้อนนี้ขายเท่าไหร่?”
เถ้าแก่เถียนประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าหยางโปจะถึงกับซื้อหินเสียพวกนั้น แต่ว่าสำหรับเขาแล้วหินเสียเดิมทีก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ “หินเสียพวกนั้นเถ้าแก่หยางเอาไปเลยเถอะ!”
หยางโปหัวเราะ เป่าฝุ่นด้านบนแล้วยิ้มกล่าว “เถ้าแก่เถียน ผมเห็นว่ามันไม่เลว อยากจะซื้อกลับไปดูเท่านั้น คุณไม่ต้องเกรงใจนะ”
เถ้าแก่เถียนกล่าวตามมารยาทประโยคหนึ่งแล้วหัวเราะ “เถ้าแก่หยางให้สักสามพันหยวนแล้วเอาไปได้เลย!”
ตาอ้วนหลิวตกใจชะงัก “สามพันหยวน?”
พูดไปประโยคหนึ่งแล้วตาอ้วนหลิวก็ปิดปาก ธุรกิจชิ้นนี้เท่ากับเขาแนะนำมา เขาเป็นคนกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย ไม่ควรช่วยต่อรองอะไรให้ฝ่ายเดียว แต่เขานับหยางโปเป็นคนของตนเองก็อดที่จะเตือนสักประโยคหนึ่งไม่ได้
หยางโปย่อมรู้ว่าราคานี้ไม่ถูก “เถ้าแก่เถียน นี่ก็แพงไปนะ ผมเอาที่สามร้อยหยวน”
เถ้าแก่เถียนขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้น เธอซื้อหินเหลี่ยมชิ้นหนึ่งไหม ซื้อหินเหลี่ยมชิ้นหนึ่ง หินสามก้อนนี้ก็นับว่าเป็นของแถม”
กล่าวจบ เถ้าแก่เถียนก็มองไปทางกู้ฉางซุ่น จุดยืนของเขายังอยู่กับเถ้าแก่ซุ่น
หยางโปส่ายหน้า “ไม่ต้องพูดถึงของแถมอะไรแล้ว หินสามก้อนหนึ่งพันหยวน เป็นยังไง?”
“ก็ได้” เถ้าแก่เถียนลังเลครู่หนึ่งแล้วตอบตกลง
หินสามก้อนที่ไม่มีใครไปดูสักครั้งขายไปหนึ่งพันหยวน นับว่าไม่เลวแล้ว เขาหวังว่าจะมีคนโง่เหมือนหยางโปอีกสักหลายๆ คน
กู้ฉางซุ่นเห็นหยางโปหยิบของแล้ว เขาก็ไม่ได้ชักช้าอีก หันไปกล่าวกับเถ้าแก่เถียนว่า “เถ้าแก่เถียน คุณต้องมีราคาอยู่ในใจแล้วแน่ ผมนี่เป็นคนตรงๆ คุณบอกราคามา ถ้าหากเหมาะสม พวกเราก็จะทำการค้ากัน!”
เถ้าแก่เถียนตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาคิดไม่ถึงว่ากู้ฉางซุ่นจะใจกว้างขนาดนี้ ถึงกับให้เขาบอกราคา ก่อนหน้านี้ขายได้หนึ่งพันหยวนแล้ว ดังนั้นจะต้องไม่ใช่ตัวเลขที่ต่ำกว่านี้แน่
เถ้าแก่เถียนลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วถึงค่อยเปิดปากกล่าวลองเชิงออกมา “สิบแปดล้านหยวน!”
หยางโปตกตะลึงเล็กน้อย ตามคำกล่าวของเถ้าแก่เถียน ก่อนหน้านี้มีคนบอกราคาแปดล้านหยวนก็ถือว่าสูงที่สุดแล้ว ตอนนี้เขาเพิ่มมากกว่าเท่าตัวเต็มๆ ราคานี้สูงไปมากจริงๆ แต่ว่าเถ้าแก่เถียนยังเข้าใจดีว่าราคาไม่สูงถึงยี่สิบล้านหยวน
กู้ฉางซุ่นครุ่นคิดเล็กน้อย เขาเงยหน้ากล่าว “ช่างมันเถอะ ซื้อที่สิบแปดล้านหยวน!”
ความตั้งมั่นของกู้ฉางซุ่นสะเทือนขวัญเถ้าแก่เถียน ตอนแรกเขาคิดว่าราคานี้เป็นไปไม่ได้แล้ว แต่แรกก็คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะนับเป็นเศรษฐี เงินไม่ขาดมือมาตั้งแต่ต้น
ตาอ้วนหลิวหัวเราะกับเถ้าแก่เถียน “ยินดีด้วย! ยินดีด้วย!”
เถ้าแก่เถียนชะงักไป ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าจะดีใจหรือว่าจะทุกข์ใจ ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง ในใจพลันซับซ้อนยากบรรยาย
ขณะที่โง่งมสับสน ทั้งสองฝ่ายก็จัดการโอนเงิน ลงนามในสัญญาซื้อขาย ถึงขนาดตอนที่ทั้งสามจากไป เถ้าแก่เถียนก็ยังมึนงงอยู่เลย
