เนตรเซียนทะลุสมบัติ – ตอนที่ 986 ทางขรุขระบนภูเขา

เสี่ยวหลินที่นั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะกินข้าว เมื่อเห็นเหยียนหรูหยูกินผลไม้ไปสองสามชิ้น จึงรีบเอ่ยทัก
” คุณเหยียน คุณชอบกินผลไม้ใช่ไหม ? ผมเอากล่องกีวีใส่หีบมาด้วยหีบหนึ่ง กีวีเป็นของดี สามารถบำรุงผิวพรรณ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ ! ”
เหลียงหรงมองผู้ช่วยคนเก่งของตัวเอง และรู้สึกอับอายมาก ตั้งแต่เสี่ยวหลินได้พบกับเหยียนหรูหยู ก็ขยันและกระตือรือร้นไม่หยุด แต่เมื่อเขาเห็นหยางโปไม่ได้พูดอะไรมาก ก็พอจะเข้าใจว่าทั้งสองไม่น่าจะเป็นแฟนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรมากเช่นกัน
เหยียนหรูหยูขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่ายหน้าจะเอ่ยปากปฏิเสธ แต่เสี่ยวหลินกลับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้ว คนอื่นๆที่นั่งอยู่ข้างๆก็พากันอดหัวเราะไม่ได้
ไม่นาน เสี่ยวหลินก็นำผลกีวีกลับมาและพลางอธิบายไปด้วยว่า ” นี่คือผลกีวีจากตูเจียงเยี่ยนที่ดีที่สุดในประเทศ ผมตั้งใจนำมาด้วยกล่องหนึ่งเป็นพิเศษ ทุกคนล้วนมีส่วนแบ่ง ”
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น เหยียนหรูหยูกลับยืนขึ้นและเดินกลับเข้าห้องไป
ทำเอาเสี่ยวหลินนิ่งอึ้งไปทันที เขามองไปทางเหยียนหรูหยู ” คุณเหยียนนี่คุณ ? ”
หยางโปที่นั่งอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ถ้าว่ากันตามปกติแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงจะใจแข็งแค่ไหน ก็มักจะแพ้ให้กับผู้ชายที่เอาอกเอาใจ จะแค่หน้าด้านหน้าทนหน่อย ก็มักจะมีโอกาสจีบสาวติดเสมอ เกรงว่าเสี่ยวหลินก็คงคิดแบบนี้เช่นกัน แต่เขาไม่เข้าใจว่า ความคิดของเหยียนหรูหยูไม่สามารถตัดสินด้วยกฎเกณฑ์ปกติทั่วไปได้
เหยียนหรูหยูไม่สนใจเขาเลยเสียด้วยซ้ำ เดินกลับเข้าห้องไปเลย
เสี่ยวหลินลุกขึ้นยืน อยากจะตามไปอีกครั้ง แต่เหลียงหรงอดที่จะตะโกนห้ามไว้ไม่ได้ “ เสี่ยวหลิน กลับมา ! คุณเหยียนเหนื่อยมากแล้ว ต้องการพักผ่อน นายอย่าไปรบกวนเธอเลย ! ”
เสี่ยวหลินอ้าปาก แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
เหลียงหรงหันไปทางหยางโปและเอ่ยปากขอโทษ ” ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ทำขายหน้าคุณแล้ว ”
หยางโปส่ายหัว “ ทุกคนรีบไปพักผ่อนเถอะ หนทางพรุ่งนี้เดินทางกันลำบาก โดยเฉพาะคนขับรถทุกท่าน จะต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ”
“ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ” เหลียงหรงกล่าว
หยางโปจึงไม่พูดอะไรมาก และเดินกลับไปที่ห้อง
รอจนหยางโปออกไปแล้ว เหลียงหรงก็กวักมือเรียกเสี่ยวหลินมาหา ” นายมากับฉัน ! ”
เมื่อทั้งสองคนเดินออกไป เสี่ยวหลินก็รีบยื่นบุหรี่ให้เหลียงหรงและช่วยจุดบุหรี่ให้เขา “ ผู้การเหลียง ผมไว้หน้าพวกเขามากแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของผมบังคับให้ผมมาเข้าร่วมในครั้งนี้ ผมไม่มีทางมาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีสาวสวยขนาดนี้อยู่ด้วย เธอสังกัดอยู่ในหน่วยงานของคุณใช่ไหม ? ”
เหลียงหรงเหลือบมองไปที่เสียวหลิน ” เสียวหลิน ฉันหวังว่านายจะระมัดระวังในการจัดการเรื่องนี้ให้มากขึ้น พ่อของคุณเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงโฆษณาคณะกรรมการพรรคมณฑล แต่พวกเขาถูกเบื้องบนส่งตัวมา อีกทั้งยังมีภูมิหลังที่ลึกมาก ”
เสี่ยวหลินส่ายหัว “ ผู้การเหลียง คุณไม่ต้องกังวล ผมหลินซุนไม่ใช่คนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี จะไม่สร้างปัญหาให้คุณอย่างแน่นอน ! ”
เหลียงหรงพยักหน้า “ เสี่ยวหลิน ภารกิจก่อนหน้านี้ คุณก็ไม่เคยได้เข้าร่วมมาก่อน ครั้งนี้พ่อของคุณให้คุณมาเข้าร่วม ได้บอกอะไรกับคุณไว้กันแน่ ? ”
“ พ่อของผมบอกว่า ให้ผมทำความรู้จักกับคนที่มาเข้าร่วม เดิมทีผมก็ยังไม่เต็มใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า การที่ผมสามารถมาที่นี่ได้นั้น มันฉลาดมากจริงๆ พ่อของผมต้องการให้ผมมาหาคุณ.Aileen-novel.
เหยียนอย่างเห็นได้ชัด สาวสวยขนาดนี้ ต้องเป็นพ่อของผมที่วางแผนไว้ให้แล้วแน่ๆ ! ” หลินซุนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา
เหลียงหรงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าประโยคนี้มีบางอย่างผิดปกติ แต่กลับไม่รู้ว่ามันผิดที่ตรงไหน
วันที่สอง ทั้งกลุ่มกินข้าวเช้ากันแล้วขึ้นรถ หยางโปคิดมาตลอดทางผ่านถนนบนภูเขามาก่อนหน้านี้แล้ว แต่เมื่อรถแล่นมาอยู่บนถนน เขาถึงได้รู้ว่าถนนบนภูเขาก่อนหน้านั้น มันแค่ขี้ปะติ๋วเดียวเท่านั้นนับอะไรไม่ได้เลย
ข้างไหล่ทางเป็นหน้าผาสูงชัน เมื่อมองจากระยะไกล หยางโปยังรู้สึกค่อนข้างที่จะวิงเวียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรถกำลังขับแล่นตามถนนบนภูเขาที่คดเคี้ยว ตามขอบไหล่ทางยังสามารถมองเห็นเศษซากรถปรักหักพังบางส่วนได้
สีหน้าของหลินซุนค่อนข้างจะซีดเผือด เขามองไปที่คนขับ ” พี่จาง พวกเราขับช้าๆหน่อยเถอะ
ช้าหน่อย ! ”
คนขับรถจางดูสงบมาก เขาหัวเราะเหอๆและพูดขึ้นว่า ” อย่ากังวลไป ทำไมหน่วยงานถึงส่งผมมาขับรถให้ทุกคน นั่นเป็นเพราะผมเดินทางไปกลับถนนเส้นนี้มาหลายสิบครั้งแล้ว ”
คำพูดเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่คนขับกลับจับจ้องไปที่ถนน ไม่กล้าแม้แต่ที่จะคิดฟุ้งซ่าน
เหลียงหรงเหลือบมองหลินซุน และขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กลับไม่พูดอะไรมาก
ยิ่งไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ ถนนบนภูเขาก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น หยางโปถึงกับสัมผัสได้ว่ารถกำลังขับไปข้างหน้าในแนวเกือบ 90 องศา ตอนที่รถพุ่งลง รถเหมือนกำลังบิน ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะอยู่ !
ภายในรถดูค่อนข้างเงียบกริบอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนต่างกุมหน้าอก เพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา ถ้าอย่างนั้นคงจะขายหน้ามาก
รถไม่รู้ว่ารถหักเลี้ยวไปกี่รอบแล้ว แม้แต่หยางโปเวลานี้ก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผ่านหน้าผาสูงชันไป และดำดิ่งลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า มันล้วนทำให้ทุกคนหวาดผวากัน
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดรถก็ลดความเร็วลง หยางโปได้ยินทุกคนในรถต่างก็พากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก
รถหยุดลงอย่างช้าๆ คนขับจางหันกลับมาส่งยิ้มให้ทุกคน ” ทุกคนหยุดพักก่อน ผมจะสูบบุหรี่สักหน่อย ”
พอพูดจบ โดยที่ไม่รอให้เหลียงหรงพยักหน้า คนขับก็ลงจากรถไปแล้วเรียบร้อย
ทุกคนก็เดินตามกันลงไป หยางโปเดินออกไป ถึงได้พบว่าที่นี่อยู่บนเนินเขาลูกหนึ่ง แต่เพราะเนินเขานั้นราบเรียบ ดังนั้นถนนช่วงนี้จึงราบเรียบและกว้างขวางกว่าเล็กน้อย ที่นี่มีรถจอดพักอยู่สองคันแล้ว
หยางโปมองไปที่คนขับและเห็นว่าเขากำลังสูบบุหรี่อยู่ พอมองออกไปไกลๆ ก็พอจะเข้าใจว่าการเดินทางในเมื่อสักครู่มันอันตรายเกินไป คนขับรถก็คงกดดันมากเช่นกัน
หยางโปกำลังมองดูสภาพของเหยียนหรูหยูในขณะนั้น ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอาเจียนดังเข้าหูมา เขาหันกลับไปมองก็เห็นหลินซุนหมอบอยู่ข้างทาง และเริ่มอาเจียนออกมา
เพื่อนร่วมงานของเขารีบยื่นขวดน้ำให้เขา พลางตบไหล่เขา แล้วกระซิบถามว่า “ คุณโอเคไหม ? ”
หลินซุนส่ายหัว แต่ใบหน้าดูเจ็บปวดมาก
หยางโปมองไปทางเหยียนหรูหยู เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเธอเป็นปกติ ไม่มีอากการเปลี่ยนแปลงใดๆ เธอยังคงไม่ลืมที่ทอดสายตามองออกไปไกล แลดูสง่างามและกระปรี้กระเปร่า !
หลังจากพักผ่อนกันได้สักพัก หลินซุนถึงได้รู้สึกสบายตัวขึ้น เขามองไปที่เหยียนหรูหยู ด้วยใบหน้าที่ดูค่อนข้างเศร้าใจเล็กน้อย เขายังสู้ผู้หญิงไม่ได้เลยด้วยซ้ำ !
สิ่งสำคัญคือ เขาเทียบกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ !
หลังจากขึ้นรถใหม่อีกครั้ง การเดินทางต่อจากนั้นก็ดูง่ายขึ้น จนถึงเวลาประมาณบ่ายสองโมงกว่า ทั้งกลุ่มก็ได้มาถึงหลงซูโกวและติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐในท้องถิ่น
หยางโปต้องการให้ไปที่เกิดเหตุทันทีเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ แต่อีกฝ่ายกลับมีท่าทีค่อนข้างลำบากใจ “ ระยะทางมันค่อนข้างจะไกล กลัวว่าจะกลับมาไม่ทัน ”
หยางโปชะงักไปครู่หนึ่ง เขาอาศัยอยู่ในพื้นที่ราบ แม้ว่าจะเป็นข้ามเขตอำเภอหรือข้ามเขตจังหวัด เขาก็สามารถไปกลับได้ในวันเดียว มันยากที่เขาจะจินตนาการออกมาได้ นี่เป็นเพียงเมืองหนึ่งในเขตชนบท มันจะยากมากขนาดนั้นเลยเหรอที่จะไปกลับ !
“ อยู่บนเขาใช่ไหม ? ” หยางโปถาม
ผู้ประสานงานพยักหน้า ” บนภูเขา เมื่อคืนมีเด็กหายตัวไปอีกคนแล้ว ”
หยางโปตกใจมาก พวกเขาแค่มาช้าไปวันเดียว ” หายไปจากที่ไหน ? ”