บทที่ 142 การเจาะสวนหลอดเลือดดำ!
เมื่อได้ยินคำพูดของต้วนปัวแล้ว ทุกคนจะยังมีอารมณ์กินข้าวที่ไหนกัน?
ต่างพากันชักเท้าวิ่งไปแล้ว!
ยังดีที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกล ทุกคนใช้ความเร็วระดับวิ่งแข่งร้อยเมตร ใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็มาถึงโรงพยาบาล
เพิ่งเข้ามาที่แผนกฉุกเฉิน ก็เห็นหมอเวรในแผนกฉุกเฉินมีเหงื่อเต็มหน้า ยืนกอดอุปกรณ์สวนหลอดเลือดอยู่ตรงนั้น มองดูผู้ป่วยอย่างทำอะไรไม่ถูก และจางเผิงหมอแผนกศัลยกรรมทั่วไปก็กำลังร้อนใจที่ใส่สายสวนให้ยาไม่เข้า
รถพยาบาลห้าคันจอดรออยู่นอกแผนกฉุกเฉิน เป็นดังยมทูตที่คอยกระตุ้นผู้คน แสงสว่างอันริบหรี่คล้ายการนับถอยหลังในใจคน
จางเผิงมีเหงื่อเต็มหน้า “หมอหวัง ทางคุณเป็นยังไงบ้าง?”
หวังเคอแผนกฉุกเฉินก็เริ่มร้อนรน “ไม่ได้ ผมเจาะไม่ได้ เนื้อเยื่อส่วนใหญ่ของผู้ป่วยเสียหายหนัก หาเส้นเลือดไม่เจอ! โธ่เว้ย…อยู่ที่ไหน ให้ตายเถอะ!”
หวังเคอร้อนใจจนเริ่มสบถคำหยาบออกมา สถานการณ์เช่นนี้ไม่อาจยืดเยื้อต่อไปได้แล้ว ทุกวินาทีที่ผ่านไปนับเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ ผู้ป่วยที่ช็อกจากแผลไฟไหม้รุนแรงเช่นนี้อยู่ในสภาวะอันตรายมาก
หมอประจำรถฉุกเฉิน 120 หลายคนก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ พวกเขากำลังหาเส้นเลือดของผู้ป่วยเพื่อแทงเจาะสายสวนเข้าไป แต่พวกเขาที่เจาะเส้นเลือดมาไม่น้อย ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้!
ครั้งแรก!
ล้มเหลว!
ครั้งที่สอง!
ยังคงล้มเหลว!
ครั้งที่สาม…
พวกเขาไม่กล้าลองอีกแล้ว ในตอนที่ล้มเหลว จะเจาะเข้าไปได้หรือไม่ยังไม่ต้องพูดถึง แต่ขั้นตอนในการเจาะอาจทำลายเส้นเลือดใต้กระดูกไหปลาร้าจนทำให้เกิดปัญหา!
เดิมทีผู้ป่วยก็อยู่ในสภาวะช็อคอยู่แล้ว ความดันโลหิตต่ำจนอันตราย ตอนนี้หากเสียเลือดอีก ผลลัพธ์คงเลวร้ายจนไม่กล้าจินตนาการ!
ทันใดนั้นหมอประจำรถฉุกเฉินหลายคนก็เริ่มมือสั่น!
จะทำอย่างไรดี?
หวังเคอทนไม่ไหวอีกต่อไป “จางเผิง ให้ตายสิ! คุณบอกว่าหัวหน้าแผนกของพวกคุณกำลังจะมาแล้วไม่ใช่หรือ? ใกล้หรือยัง? ทำไมยังไม่มาอีก! ถ้าเขายังไม่มาอีก ผู้ป่วยคงไปไม่ถึงเมืองอันหยางแน่!”
จางเผิงจะไม่ร้อนใจหรือไร?
เห็นผู้ป่วยลมหายใจรวยระรินอยู่ตรงหน้า เขาร้อนใจราวถูกไฟแผดเผานานแล้ว เมื่อได้ยินหวังเคอพูดเช่นนี้ก็ตอบไปอย่างขุ่นเคือง “แล้วหัวหน้าแผนกของพวกคุณล่ะ? หัวหน้าแผนกของพวกเรายังรู้จักมา หัวหน้าแผนกของพวกคุณก็เหมือนกับพวกปัญญาอ่อน โทรศัพท์ก็ไม่รู้จักรับ หัวหน้าแผนกฉุกเฉินควรทำเรื่องแบบนี้หรือ?”
ทั้งสองระเบิดอารมณ์ใส่กัน เดิมทีสถานการณ์เช่นนี้ก็สร้างความร้อนใจอยู่แล้ว แต่ทั้งสองคนไร้ความสามารถจะรับมือ ทั้งยังไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้เพียงโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ
ตอนนี้ต้วนปัววิ่งมาด้วยท่าทีกระหืดกระหอบ “มัวแต่ทะเลาะอะไรกันอยู่!”
เมื่อเห็นพวกต้วนปัวเข้ามาแล้ว หมอเวรของแผนกฉุกเฉินก็ราวกับเห็นพระผู้ช่วย “หัวหน้าแผนกต้วน สวัสดีครับ!”
หวังเคอไม่ด่าคนแล้ว รีบลุกขึ้นยืน “หัวหน้าต้วน!”
ต้วนปัวไม่พูดอะไรมาก รีบตรวจสอบสภาพของผู้ป่วยทันที หลังจากเข้าใจคร่าวๆ แล้วก็ขมวดคิ้ว “แบบนี้ต้องใช้หลอดเลือดใต้ไหปลาร้าแล้ว!”
ตอนนี้ผู้ป่วยอยู่ในอาการช็อก ต้วนปัวเจาะรูสำหรับสวนอุปกรณ์ใหม่อีกรุ่นหนึ่ง เขาใช้กระบอกฉีดยาทดสอบเจาะเข้าไปก่อน โดยรักษาเข็มให้อยู่ในระดับขนานกับผิวหนังสามสิบองศา ทั้งขยับและดึงเล็กน้อย แต่ว่า…
เข็มเข้าไปได้ประมาณสี่เซ็นติเมตรก็ยังดูดเลือดออกมาไม่ได้!
คราวนี้ต้วนปัวตื่นตะลึงไปแล้ว!
ตอนนี้ไม่อาจแทงลึกไปมากกว่านี้แล้ว มิฉะนั้นจะทำลายเส้นเลือดใต้กระดูกไหปลาร้า
ต้วนปัวรีบดึงเข็มกลับ ขณะที่ดึงเข็มกลับมาก็ยังไม่มีเลือดออก!
ตอนนี้ต้วนปัวก็เริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว เขารีบดึงเข็มออกจนมาถึงชั้นใต้ผิวหนัง เปลี่ยนทิศทางในการแทงเข็มไปอีกครั้ง สัมผัสหาจุดในการเจาะเบื้องต้นต่อไป!
แค่การเจาะเบื้องต้นยังทำได้ไม่ดี แล้วจะพูดถึงการเจาะสวนหลอดเลือดได้อย่างไร?
ตอนนี้พยาบาลพูดขึ้นว่า “หัวหน้าต้วน ผู้ป่วยความดันโลหิตต่ำลงอีกแล้วค่ะ!”
เฉินชางมีสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน!
ผู้ป่วยที่อยู่ในสภาวะช็อกเช่นนี้ก็มีความดันเลือดต่ำอยู่แล้ว อีกทั้งการไหลเวียนเลือดผ่านอุปกรณ์ต่อพ่วงก็ค่อนข้างแย่ การให้ยาทางหลอดเลือดดำส่วนกลางเป็นวิธีที่เร็วที่สุด!
แต่ตอนนี้กลับเจาะใส่สายสวนไปที่หลอดเลือดดำไม่ได้! กลายเป็นอุปสรรคอันยากลำบากที่ขวางกั้นการช่วยชีวิตผู้ป่วยไปแล้ว!
เฉินชางรีบเดินเข้ามา “ขออุปกรณ์เจาะเส้นเลือดให้ผมชุดหนึ่งด้วยครับ ขอบคุณ”
พยาบาลชะงักไป “คุณเป็นใครคะ?”
เฉินชางยังไม่ทันพูดอะไร ต้วนปัวก็เอ่ยปาก “นี่คือหมอเฉินแห่งแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสอง พวกคุณต้องให้ความร่วมมือกับเขาเต็มที่ หากเกิดปัญหาอะไรผมรับผิดชอบเอง!”
เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ พยาบาลก็ชะงักไป จากนั้นจึงพยักหน้า หยิบถุงมือและอุปกรณ์เจาะเลือดขึ้นมาอีกหนึ่งชุด!
ระดับทักษะการเจาะหลอดเลือดดำของเฉินชาง…น่าอนาถมาก!
ดูเหมือนจะอยู่แค่ระดับต้น!
หากว่ากันตามเหตุผล การเจาะหลอดเลือดดำเพื่อใส่อุปกรณ์เช่นนี้เป็นทักษะที่หมอในแผนกฉุกเฉินต้องมี แต่เป็นเพราะการเจาะหลอดเลือดดำเกิดปัญหาได้ง่าย และส่วนใหญ่ก็จะส่งผลอันตรายถึงผู้ป่วย ดังนั้นหลี่เป่าซานจึงเข้มงวดมาก ปกติจะให้หมออาวุโสทำด้วยตัวเอง
วันนี้ได้หนังสือทักษะมา เฉินชางจึงเลือกใช้ไปทันที!
[ติ๊ง! ใช้หนังสือทักษะสำเร็จ ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะการเจาะหลอดเลือดดำ! กรุณาเลือกคุณสมบัติพิเศษ]
ในขณะที่เฉินชางกำลังลังเลอยู่นั้นเอง หวังเคอที่อยู่ด้านข้างก็รีบพูดขึ้นมาว่า “หมอต้วน ผมไม่กล้าเจาะแล้วครับ ไม่งั้นคงต้องเกิดปัญหาแน่ ผู้ป่วยบาดเจ็บจากไฟรุนแรงเกินไป ผมหาหลอดเลือดดำไม่เจอ!”
เฉินชางอยากเลือกคุณสมบัติเจาะอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากลังเลไปครู่หนึ่ง จึงเลือกเจาะแม่นยำ!
[ทักษะเจาะเลือดดำ: ระดับสูง คุณสมบัติพิเศษ: เจาะเลือดแม่นยำ!]
เฉินชางสวมถุงมือ เปิดถุงอุปกรณ์สำหรับเจาะ จากนั้นจึงหยิบเข็มเจาะขึ้นมาแล้วเริ่มเจาะ
หมอหยางที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้เข้าพอดีจึงพูดไปว่า “หมอเฉิน…คุณไม่ใช้กระบอกฉีดยาลองทดสอบดูก่อนหรือ…”
ยังไม่ทันพูดจบ เฉินชางก็ลุกขึ้น พูดกับพยาบาลว่า “เอาอุปกรณ์เจาะออกมาให้ผมอีกชุดหนึ่งครับ!”
พยาบาลที่อยู่ข้างๆ อดพูดไม่ได้ว่า “หมอเฉินคะ คุณใช้กระบอกฉีดยาลองเจาะดูก่อนเถอะค่ะ หากเจาะโดยใช้อุปกรณ์สวนหลอดเลือดไปทีละครั้งแบบนี้…”
ตอนนี้เอง พยาบาลน้อยหน้ากลมที่กำลังเตรียมให้ยาผู้ป่วยอยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นว่า “อาจารย์หลิวคะ หมอเฉินเจาะเรียบร้อยไปแล้ว!”
เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ พลันดึงดูดความสนใจของทุกคนขึ้นมาทันที!
เร็วขนาดนี้เชียว?
ทุกคนพยายามเจาะกันอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังไม่เสร็จสักครั้ง หมอเฉินเจาะครั้งเดียวก็เสร็จเลยหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่ได้ใช้กระบอกฉีดยาทดสอบเจาะก่อนด้วยซ้ำ…
นี่มันจะ…สุดยอดเกินไปแล้ว!
ต้วนปัวก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน เสี่ยวเฉินคนนี้จะเก่งเกินไปหรือเปล่า?
เฉินชางไม่ได้หยุดมือ เขาหยิบอุปกรณ์เจาะขึ้นมาแล้วพูดกับพยาบาลหน้ากลมร่างอ้วนที่คอยติดตามอยู่ด้านข้างตนว่า “ช่วยผมเตรียมอุปกรณ์เจาะชุดถัดไปเลยครับ”
พยาบาลพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น จากนั้นจึงหันไปหยิบอุปกรณ์เจาะอีกสามชุดแล้วเดินตามหลังเฉินชางไป
หนึ่งนาที…เจาะได้หนึ่งคน!
อีกหนึ่งนาที…เจาะได้อีกหนึ่งคน!
พยาบาลน้อยหน้ากลมมองดูจนใจเต้นแรง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นแล้ว!
จะอย่างไรหมอเฉินก็เร็วเกินไปจริงๆ พริบตาเดียวก็เจาะเข้าไปแล้ว แม่นยำเป็นอย่างมาก
พวกเขาละสายตาไปไม่ถึงสิบนาที หมอเฉินก็เจาะใส่อุปกรณ์สวนหลอดเลือดให้ผู้ป่วยทั้งห้าคนจนเสร็จแล้ว หมอประจำรถฉุกเฉินก็มองจนตาค้าง นี่เป็นใครจากที่ไหนกัน? ทําไมถึงเก่งขนาดนี้!
หมอแผนกศัลยกรรมทั่วไปมองไปที่เฉินชาง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใส พยาบาลรีบเข้ามาให้ยาผ่านสายสวนเลือด อาการของผู้ป่วยจึงดีขึ้น
หวังเคอแห่งแผนกฉุกเฉินที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามา พูดอย่างยินดีว่า “พี่หมอ คุณเก่งจริงๆ ผมชื่อหวังเคอ แผนกฉุกเฉินครับ”
เฉินชางยิ้ม “ผมชื่อเฉินชาง ทำงานอยู่ที่แผนกฉุกเฉินเหมือนกันครับ!”
หวังเคอยิ้มอย่างยินดี “วันนี้หากไม่ได้คุณผู้ป่วยเหล่านี้…คงพูดยากจริงๆ!”
