บทที่ 187 เบื้องหลังการนัดรวมตัวกันรับประทานอาหารของหมอ
ช่วงเวลานัดรวมตัวกันกันคือช่วงเย็นตอนหกโมงครึ่ง สถานที่นัดหมายคือร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจการค้าเทียนเจีย
การนัดรวมตัวกันในวันนี้ใช้เงินแผนกจ่าย แผนกฉุกเฉินส่วนใหญ่ต่างก็มากันหมด ยกเว้นอันเยี่ยนจวินที่อยู่เวร
ปกติแผนกฉุกเฉินนัดรับประทานอาหารร่วมกันน้อยมาก ดังนั้นในครั้งนี้ทุกคนก็เลยดูคึกคักเป็นพิเศษ
หลี่เป่าซานตั้งใจนำเหล้าชั้นดีสองสามขวดมาจากบ้านด้วย เขาไม่ดื่มเหล้า แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่อนุญาตให้คนอื่นดื่ม
แผนกฉุกเฉินมีลักษณะพิเศษที่ต่างแตกต่างจากแผนกอื่น ก็คือมีครบทุกช่วงวัย วัยสูงอายุ วัยกลางคน วัยหนุ่มสาว วัยหนุ่มสาวมีจำนวนมากอย่างเห็นได้ชัด สาเหตุหลักเป็นเพราะแผนกฉุกเฉินมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นบ่อย ดังนั้นจึงมีการจ้างแพทย์แบบชั่วคราวเข้ามาเป็นจำนวนมาก
แผนกที่มีคนวัยหนุ่มสาวจำนวนมากก็ย่อมมีความคึกคักมากกว่า การรับประทานอาหารร่วมกันหนึ่งมื้อจึงเป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนาน
รับประทานอาหารไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็พาชายหนุ่มหนึ่งคนกับหญิงสาวหนึ่งคนเข้ามา ทุกคนแต่งกายเป็นนักธุรกิจมาก
ผู้ชายที่เดินเข้ามาใบหน้าเต็มไปด้วยความอบอุ่นเป็นมิตร เขาเดินเข้ามาด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน หลังจากที่เห็นหลี่เป่าซานแล้ว เขาก็กล่าวทักทาย “หัวหน้าหลี่ บังเอิญจังเลยนะครับ วันนี้นัดรวมตัวกันรับประทานอาหารเหรอครับ”
หลี่เป่าซานสีหน้างงงวย เขาลุกขึ้นพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย “ครับ สวัสดีครับประธานจ้าว”
ผู้ชายคนนี้ดูอายุไม่มาก แม้จะดูราวสี่สิบกว่าแล้ว ทว่าดูภูมิฐานมาก ถ้าใช้คำพูดของหวังเชียนก็กล่าวได้ว่าดูเป็นคนร่ำรวย ของแบรนด์เนมทั้งตัว ดูแล้วราคาไม่เบา
คนบางคนดูภูมิฐานด้วยความภูมิฐานที่แท้จริง แต่คนส่วนใหญ่ความภูมิฐานกลับเป็นความภูมิฐานที่ขับให้เด่นด้วยเงินทอง
ชายภูมิฐานหัวเราะออกมา หลังจากที่เขาทักทายเฉินปิ่งเซินกับคนอื่นๆ ทีละคนแล้วจึงกล่าวว่า “ผมผ่านมาพอดีก็เลยแวะเข้ามาทักทายสักหน่อย รับประทานกันให้อร่อยนะครับ ผมไม่รบกวนเวลาแล้ว”
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็พยักหน้าให้กับหลี่เป่าซาน มอบรอยยิ้มให้แล้วเดินออกไป
ส่วนหลี่เป่าซานก็รีบตามออกไป เถียนเซียงหลานหัวหน้าพยาบาลก็วิ่งตามออกไปด้วย
เฉินชางเคยเห็นชายคนนี้ เขามักจะมาที่แผนกอยู่บ่อยครั้ง ถ้าหยวนฟางอยู่ด้วยจะต้องจำหญิงสาวหน้าตาดีคนนั้นได้แน่
ประธานจ้าวท่านนี้เป็นประธานบริษัทยาในมณฑลตงหยาง อย่ามองว่าแค่แวะเข้ามาด้วยอารมณ์เบิกบานเหมือนเข้ามาทักทายเพื่อนเก่า
ความจริงแล้วตอนที่เขาแวะเข้ามาทักทายเมื่อครู่นี้มีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนมาก ก็คือบอกให้หลี่เป่าซานรู้ว่าใครเป็นคนจ่ายค่าอาหารให้
คนพวกนี้เจนโลกมาก จึงไม่วางตัวโอ้อวดต่อหน้าคนอื่น แวะเข้ามาทักทายพอเป็นพิธี หลังจากที่เดินออกไปแล้ว หลี่เป่าซานถึงพบว่าเขาจ่ายค่าอาหารไปแล้ว
จ่ายให้ครั้งสองครั้งคุณคงไม่พูดอะไร แต่จ่ายให้บ่อยครั้งเข้าคุณจะยังเฉยได้อยู่หรือ
ความจริงแล้วการนัดรวมตัวกันรับประทานอาหารในแผนกเช่นนี้ มักจะมีตัวแทนจำหน่ายยาตามมาจ่ายค่าอาหารให้
หลี่เป่าซานไม่อยากสร้างความขุ่นข้องหมองใจกับคนกลุ่มนี้ วัตถุประสงค์ที่สำคัญที่สุดก็คือปัญหาเรื่องการสั่งยาที่ใช้ในแผนกฉุกเฉิน
ยาที่แผนกฉุกเฉินใช้มีความแตกต่างจากยาทั่วไปมาก เพราะยาที่ใช้ในแผนกฉุกเฉินใช้ส่วนใหญ่เป็นยาที่ใช้ช่วยชีวิตผู้ป่วยทั้งสิ้น
ดังนั้นหลี่เป่าซานจึงเข้มงวดกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่ยาที่มียี่ห้อเก่าแก่ ผ่านการทดสอบมาเป็นเวลายาวนาน หลี่เป่าซานจะไม่ใช้ยาเหล่านั้นเด็ดขาด!
ยกตัวอย่างเช่น แผนกฉุนเฉินมักจะมีผู้ป่วยที่อยู่สภาวะเจ็บปวด ยาไอบูโพรเฟน (Ibuprofen)[1] จะเป็นยาชนิดหนึ่งที่เห็นได้บ่อยสุด อีกทั้งยังเป็นยาที่ใช้เยอะมากในแผนกฉุกเฉิน
คนส่วนมากเวลาไปซื้อยาที่ร้านขายยามักจะไม่ดูยี่ห้อยา ไม่ดูชื่อโรงงานที่ผลิต ขอแค่เป็นยาไอบูโพรเฟน (Ibiprofen) ก็ซื้อแล้ว
เป็นเพราะคนส่วนใหญ่มองว่าโรงงานผลิตยาโรงงานไหนก็เหมือนกัน ถึงอย่างไรเสียก็เป็นยาไอบูโพรเฟน (Ibiprofen) เหมือนกัน ส่วนประกอบของตัวยาก็คงไม่ต่างกัน
แต่ในทุกปีแผนกฉุกเฉินเจอเหตุไม่คาดฝันเกี่ยวการใช้ยาอยู่บ่อยครั้ง
ถึงขั้นที่พอเกิดเรื่องขึ้น คุณจะหาสาเหตุไม่ได้ว่ามาจากอะไร นี่เป็นเรื่องที่ร้ายแรงถึงชีวิต
เมื่อสองสามปีก่อนแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลตงหยางใช้ยานอร์อิพิเนฟริน (Norepinephrine)[2] เพื่อช่วยชีวิตผู้ป่วยแล้วก็เกิดเรื่องขึ้น
ถึงแม้ว่าใครๆ ต่างก็รู้ว่ายานอร์อิพิเนฟริน (Norepinephrine) คือยาอะไร แต่โรงงานผลิตยาชนิดนี้ก็มีเยอะมาก ส่วนใหญ่ยี่ห้อที่เห็นบ่อยสุดคือ ลี่อานซู เทียนจินเย่าอานจีซวน เซี่ยงไฮ้เหอเฟิง ที่ผลิตยาชนิดนี้ได้
แต่ยาธรรมดาตัวทั่วไปหนึ่งชนิด กลับนำพาความตายมาสู่ผู้ป่วยได้!
หลี่เป่าซานรู้ว่าเหตุผลที่จ้าวคังปั๋วมาที่นี่มีวัตถุประสงค์อะไร
ดังนั้นเขาก็เลยรีบลุกแล้ววิ่งตามออกไป
ให้คนอื่นเลี้ยงข้าวเราจะปากอ่อน ยอมอีกฝ่ายง่ายขึ้น รับสิ่งของจากคนอื่นเราจะมืออ่อน ยื่นมือให้ความช่วยเหลืออีกฝ่ายง่ายขึ้น ทำให้ท่าทีของเราอ่อนข้อลง เป็นคำกล่าวแต่โบราณที่สมเหตุสมผลไม่เคยเปลี่ยน
หลังจากที่วิ่งตามจ้าวคังปั๋วออกมาแล้ว หลี่เป่าซานก็ส่งสายตาบอกเป็นนัยๆ ให้เถียนเซียงหลานรู้
เถียนเซียงหลานเข้าใจในทันที รีบลุกไปจ่ายค่าอาหารทันที
จ้าวคังปั๋วยิ้ม “หัวหน้าหลี่คุณไม่ต้องเกรงใจ ร้านอาหารแห่งนี้มีข้อตกลงกับพวกผม พวกเรากินกันราคาไม่แพง แบบนี้ถือเป็นการช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายให้แผนกของเราไม่ใช่เหรอ!”
หลี่เป่าซานยิ้ม “ประธานจ้าวมีเงินมาก มีอิทธิพลมาก เงินจำนวนเท่านี้ไม่สะเทือนขนหน้าแข้ง แต่แผนกของเราเงินทุกสตางค์ต้องจดบันทึก เกิดมีปัญหาขึ้นมาผมหลี่เป่าซานรับผิดชอบไม่ไหว”
จ้าวคังปั๋วหัวเราส่ายหน้า “หัวหน้าหลี่พูดเป็นเรื่องตลกเลยนะครับ”
ระหว่างที่พูดอยู่นั้น จ้าวคังปั๋วก็ดึงหลี่เป่าซานมาข้างๆ “หัวหน้าหลี่ครับ พูดตามตรงนะครับ ยาของเรานำเข้าโรงพยายาบาลมาห้าหกปีแล้ว ประสิทธิภาพดีมากมาตลอด อีกทั้งราคาก็ถูกว่าบริษัทพวกนั้น สำหรับผู้ป่วยแล้วเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องน่ายินดี ถูกมั้ยครับ…”
“…จะว่าไปแล้วหมอเล็กๆ ในแผนกฉุกเฉินก็ต้องเลี้ยงดูครอบครัว คุณเข้าใจเรื่องนี้ดี ตอนนี้แผนกระบบทางเดินหายใจ แผนกโรคหัวใจก็ใช้ยาตัวนี้อยู่ ประสิทธิภาพดีมาก หัวหน้าหลี่รับไว้พิจารณามั้ยครับ”
หลี่เป่าซานพยักหน้า “ครับ ผมจะกลับไปคิดเรื่องนี้ให้รอบคอบ”
…
ในตอนค่ำ เฉินชางเพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน จางจื้อซินก็โทรมาหาเขา
“เสี่ยวเฉิน พรุ่งนี้ผมเข้าเวรที่แผนก ผมไปที่คลินิกศัลยกรรมไม่ได้แล้ว คุณไปที่คลินิก ถ้าคุณอยากเจอลูกค้าก็ได้ อยากจะผ่าตัดก็ได้ แต่…ระวังหน่อยนะครับ อย่าให้เกิดเรื่อง”
จางจื้อซินบอกกับเฉินชางอย่างคร่าวๆ
เฉินชางพยักหน้าพร้อมหัวเราะ “ครับ ผมรับทราบครับ เถ้าแก่จาง”
จางอวี้ซินเพิ่งจะวางสายไป ฟู่อวี้ฟางก็โทรเข้ามา
“เสี่ยวเฉิน ฉันพี่ฟู่เองนะ!”
จู่ๆ เฉินชางตนไม่รู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินชื่อนี้แล้ว!
“ครับ สวัสดีครับพี่ฟู่!”
ฟู่อวี้ฟางยิ้ม “เสี่ยวเฉิน พี่อยากให้เธอช่วยพี่เรื่องหนึ่ง…”
“…คือว่าพี่ มีน้องสาวแท้ๆ หนึ่งคน ปีนี้เพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ คือว่าหน้าอกไม่เจริญเติบโตตาม เคยพาไปตรวจที่โรงพยาบาลใหญ่แล้ว คุณหมอบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ เป็นเรื่องธรรมชาติที่เป็นมาแต่กำเนิด ไม่กระทบการใช้ชีวิตประจำวัน แต่เธอไม่พอใจกับรูปร่างของตัวเองมากๆ คิดแต่อยากจะทำศัลยกรรม โรงพยาบาลเล็กใหญ่ไปมาหมด ปีที่แล้วไปที่เกาหลี หมอพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ารูปร่างของเธอออกแบบทรงหน้าอกที่เหมาะสมค่อนข้างยาก”
เฉินชาง “พี่ฟู่ พรุ่งนี้พี่พาเธอมาที่คลินิกให้ผมดูก่อนแล้วเราค่อยว่ากันครับ อธิบายทางโทรศัพท์แบบนี้ ผมไม่รู้ว่าจะวิเคราะห์ยังไงน่ะครับ”
เมื่อฟู่อวี้ฟางได้ฟังดังนั้น เธอก็รีบพยักหน้าทันที “ได้ค่ะๆ งั้นตกลงตามนี้นะเสี่ยวเฉิน พรุ่งนี้พี่จะพาน้องสาวพี่ไปให้เธอช่วยดูว่าจะออกแบบยังไงดี”
เฉินชางยิ้ม ไม่ปฏิเสธ
ในวันนี้เขาไม่เหมือนตอนนั้นแล้ว
ตอนที่ยังไม่ผ่านประสบการณ์มาก่อน ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
…
หลังจากที่วางสายไปแล้ว ฟู่อวี้ฟางยิ้มพร้อมกล่าวว่า “น้องจ๋า พรุ่งนี้พี่จะพาเธอไปคลินิกเสริมความงาม หมอเสี่ยวเฉินความสามารถสูงมาก ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้เธอได้จริงๆ ก็ได้”
หญิงสาวหัวเราะ “พี่ พอเถอะค่ะ ผ่านมาตั้งหลายปีขนาดนี้แล้ว จะเล็กหน่อยก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงฉันก็ชินแล้ว!”
[1] ยาไอบูโพรเฟน (Ibuprofen) เป็นยาแก้ปวดชนิดหนึ่ง มีสีชมพูเข้ม มีฤทธิ์ต้านอักเสบมากกว่ายาพาราเซตามอล และสามารถบรรเทาอาการปวดประจำเดือนแทนพอนสแตนได้
[2] ยานอร์อิพิเนฟริน (Norepinephrine) เป็นยาที่มีลักษณะคล้ายกันกับอะดรีนาลีน ซึ่งเป็นโฮอร์โมนที่ร่างกายผลิตขึ้นมาเองได้ มีฤทธิ์ช่วยหดหลอดเลือด แพทย์จึงสังเคราะห์ฮอร์โมนนี้ขึ้นเพื่อนำมาใช้รักษาผู้ป่วยที่มีภาวะความดันโลหิตต่ำเฉียบพลัน หรืออาจใช้รักษาโรคอื่นๆ ตามดุลยพินิจของแพทย์
