บทที่ 245 หนึ่งคำสะเทือนพื้นพิภพ
ไม่ใช่ว่าเฉินชางไม่เย็บ แต่เพราะยังไม่ถึงเวลา!
การปลูกถ่ายผิวหนังในครั้งนี้ โยกย้ายผิวหนังมาจากสามตำแหน่งในเวลาเดียวกัน อีกทั้งเย็บผิวหนังในเคสนี้กลับเป็นขั้นตอนที่เป็นหัวใจสำคัญที่สุดด้วย
จะทำอย่างไรให้ผิวหนังที่โยกย้ายมาทั้งสามชิ้นเย็บเชื่อมติดกันได้อย่างกลมกลืนราวกับเป็นเนื้อเดียวกัน และในวันข้างหน้า หลังจากที่บาดแผลหายสนิทแล้วได้ผลลัพธ์ที่ไม่ส่งผลกระทบในด้านความงามกับด้านโครงสร้างของใบหน้า
สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่า!
แต่ถ้าเย็บผิวหนังทั้งสามชิ้นนี้แยกกันทีละชิ้นก็จะไม่ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ
เพราะเดิมทีการปลูกถ่ายผิวหนังก็คือการโยกย้ายผิวหนัง ไม่ใช่สิ่งที่ธรรมชาติควรเป็น ถ้าเย็บก่อนเลยทีละชิ้นก็จะเกิดความยุ่งยากหลายประการ
ดังนั้นสิ่งที่เฉินชางต้องการจะทำก็คือเย็บพร้อมกันทั้งสามชิ้น
ฉินเสียงมองเฉินชางทีหนึ่ง อดถามไม่ได้ว่า “เสี่ยวเฉิน…ทำไมคุณไม่เย็บละครับ”
เฉินชางตอบอย่างราบเรียบ “เย็บทั้งหมดทีเดียวให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า”
คำตอบสั้นๆ เพียงไม่กี่คำ กลับทำให้ฉินเสียงรู้สึกราวกับมีเสียงฟ้าร้องกึกก้องในหัวใจ
ต้องมีศักยภาพแบบไหนถึงรับประกันได้ ถึงตอบอย่างไม่สะทกสะท้านเช่นนี้ได้
เย็บทั้งหมดทีเดียวมีผลลัพธ์เพียงสองทาง ทางหนึ่งคือได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า!
อีกทางหนึ่งคือได้ผลลัพธ์ที่แย่กว่า!
แต่เฉินชางกล้าทำเช่นนี้ ฉินเสียงรับประกันได้เลยว่าจะต้องเป็นทางแรก ก็คือจะต้องได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า!
เมื่อฉินเสียงคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดตั้งใจสังเกตอย่างละเอียดไม่ได้
เฉินชางหันตัวไป สวีข่ายหลินก็ยื่นเข็มพร้อมไหมสำหรับเย็บผิวหนังให้เขาแล้ว
ฉินเสียงชะงัก เขาพยักหน้าด้วยความพอใจ สายตาที่เขามองสวีข่ายหลินอ่อนโยนขึ้นมาก
สวีข่ายหลินใบหน้าแดงระเรื่อ ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จแล้วหนึ่งหน!
ดูแล้วถ้าคิดจะประจบหัวหน้าฉิน ก็แค่ต้องประจบเฉินชางเท่านั้นเอง แค่ประจบเฉินชางหัวหน้าฉินก็ปลื้มใจแล้ว อืมมม…ชีวิตในที่ทำงานมีกระบวนท่าของมันอยู่
การเย็บผิวหนังเริ่มขึ้น!
เฉินชางรับคีมจับเข็มมา เขายังไม่เริ่มเย็บผิวหนังในทันที แต่ยื่นคีมจับเข็มให้กับฉินเสียง มือทั้งสองขยับแผ่นผิวหนังไปมา
ขั้นตอนนี้ใช้เวลานานหลายนาที…
ในช่วงระยะเวลาไม่กี่นาที สายตาของเฉินชางเข้าสู่กระบวนการจำลองภาพไม่ต่ำกว่าพันครั้ง
ในที่สุดเฉินชางก็ยื่นมือไปทางฉินเสียง ส่วนฉินเสียงก็รีบส่งคีมจับเข็มให้กับเฉินชาง
การเย็บผิวหนังเริ่มขึ้น!
การเย็บผิวหนังเป็นพรสวรรค์และจุดเด่นข้อได้เปรียบของเฉินชาง ภายใต้ดวงตาแห่งความงามที่สนับสนุนเขา ทำเขามองออกว่าทั้งหมดทั้งมวลควรจะดำเนินการอย่างไร
เขาเริ่มเย็บจากบริเวณคอ ทุกการปักเข็มช่างฉลาดหลักแหลม ถึงขั้นที่รู้สึกได้ถึงความงดงาม!
สิ่งนี้ทำให้ทุกครั้งที่ฉินเสียงยืนดูอยู่ข้างๆ อดกล่าวจากใจจริงไม่ได้
นี่คือพรสวรรค์…
สิ่งที่คนทั่วไปได้แต่อิจฉา
หวังอวี้ซานยืนกอดอกอยู่ที่หน้าจอถ่ายทอดสด สายตาจับจ้องที่การเย็บผิวหนังของเฉินชางชนิดตาไม่กะพริบ ไม่วอกแวกแม้แต่นิด!
ไม่จำเป็นต้องให้ใครบอก เขาก็เขาใจแล้วว่าเฉินชางต้องการจะทำอะไร!
เย็บแผ่นผิวหนังทั้งหมดในคราวเดียว
พ่อหนุ่มคนนี้…ช่างกล้าหาญมากจริงๆ
แต่เมื่อคิดไปถึงพฤติกรรมทั้งหมดที่เขาทำตั้งแต่เริ่มผ่าตัด หวังอวี้ซานก็อดปล่อยวางไม่ได้ นี่เป็นเด็กหนุ่มที่สมบูรณ์แบบที่เขาแสวงหา ทุกการกระทำสร้างความตกตะลึงให้ผู้พบเห็น
แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น!
สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือชั่วขณะนี้
ซึ่งก็คือการเย็บผิวหนังในขั้นตอนสุดท้าย!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หวังอวี้ซานอดรู้สึกตื่นเต้นน้อยๆ ไม่ได้ ทั้งยังรู้สึกตั้งตาคอยด้วย!
บางที…อาจจะได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ!
การปลูกถ่ายผิวหนังเคสนี้เป็นดั่งศิลปะที่ยอดเยี่ยมเลิศล้ำ ดูเป็นร้อยครั้งก็ไม่มีเบื่อ!
ภายในโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่ว ทุกคนต่างคาดเดาได้ว่าเฉินชางจะทำอะไร แต่ละคนถึงกับกลั้นหายใจราวกับเป็นคนเย็บเอง!
ถึงอย่างไรเสีย การเย็บประเภทนี้ต้องใช้ระดับความประณีตขั้นสูงมาก พวกเขากลัวว่าถ้าตนเองหายใจแรงเกินไปจะทำให้เสียสมดุลได้…
แต่ละคนดูด้วยความตั้งอกตั้งใจ
ตอนนี้ฉินเสียงอยากที่จะควักปอดของตนเองออกมาแล้วฉาบไว้ด้วยปูนซีเมนต์ มีชีวิตอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องหายใจจะดีที่สุด
เขามองมือทั้งสองข้างของเฉินชาง ช่างมั่นคงจริงๆ แถมยังปราดเปรียวมากด้วย
ทำให้ฉินเสียงคิดถึงตัวละครในเรื่องกระบี่ใจพิสุทธิ์ที่เป็นปรมาจารย์ด้านการใช้เข็ม!
ส่วนสวีข่ายหลินมองสีหน้าของเฉินชางอย่างระมัดระวัง อืม มือตนยังว่างอยู่ ถ้ามีอะไรต้องการ ตนจะรีบหยิบยื่นให้ทันที
ส่วนเรื่องเรียนรู้ทักษะการผ่าตัด…
สวีข่ายหลินถอดใจไปแล้ว…
การผ่าตัดที่ระดับยากขั้นสุด ความประณีตขั้นสุด มาตรฐานสูงขั้นสุด
นี่เป็นการผ่าตัดที่…ตนฝึกฝนได้หรือ
เห็นได้ชัดว่าเกิดขอบเขตความสามารถไปแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหน่วยความจำในสมองที่มีอยู่ ต่อให้เพิ่มหน่วยความจำเข้าไป ก็ไม่มีทางจำสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมด!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สวีข่ายหลินยังคงรู้สึกว่าตนทำสิ่งที่ตนควรทำก็พอแล้ว
เมื่อสวีข่ายหลินเห็นเฉินชางเย็บผิวหนังได้อย่างน่าทึ่ง เธออยากกล่าวเพียงหนึ่งประโยคว่า เย็บได้สวยมากจริงๆ
เรียนรู้?
เรียนไม่ไหวหรอก…
เวลาแต่ละนาที แต่ละวินาที ผ่านไปอย่างรวดเร็วดุจสายน้ำ
ฉินเสียงรู้สึกว่าตนเองเริ่มจะขาดออกซิเจน
ในที่สุด…
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่…ฉินเสียงรู้สึกว่าวันนี้เขาประหยัดอากาศบริสุทธิ์ของประเทศไปไม่น้อย
ในตอนที่เฉินชางมัดปมสุดท้าย
ฉินเสียงก็สูดลมหายใจเข้าในที่สุด ทว่าในตอนที่เขาก้มศีรษะดูผลงานของเฉินชางอย่างละเอียด เขาก็หายในเข้าอย่ารวดเร็วทันที!
เยสเข้!
ยอดเยี่ยม!
เฉินชางชำเลืองมองฉินเสียงทีหนึ่ง
ฉินเสียงทำเสียงจุ๊ๆๆ แสดงความประหลาดใจ “เก่งมากจริงๆ!”
เฉินชางชะงัก นี่คือสิ่งที่ผมอยากได้ยิน?
ดีที่สวีข่ายหลินเข้าใจแก่นสารของการดำรงชีวิตในที่ทำงานแล้ว เธอรีบเตรียมทำความสะอาดผิวหนัง พร้อมกล่าวว่า “หมอเฉิน คุณเหนื่อยแล้ว คุณพักก่อน เดี๋ยวฉันทำความสะอาดผิวหนังเอง”
เฉินชางพยักหน้า “รบกวนด้วยนะครับ”
เมื่อเดินพ้นเตียงผ่าตัดไปแล้ว เฉินชางก็อดบิดขี้เกียจไม่ได้ ขยับคอซ้ายขวา การผ่าตัดที่ยาวนานเช่นนี้ เหนื่อยมากจริงๆ
จู่ๆ เฉินชางก็รู้สึกว่า ต่อไปโรงพยาบาลควรจะเพิ่มรายการ ‘แผ่นแปะแก้ปวด’ อีกหนึ่งรายการ
ถึงอย่างไรเสียก็ต้องผ่าตัดทุกวัน ไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีวันที่จะนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดแล้วเป็นฝ่ายถูกผ่าตัดเสียเอง!
คำกล่าวโบราณกล่าวไว้ว่าอย่างไรนะ
ถ้าเราผ่าตัดให้ผู้อื่น ผู้อื่นก็จะเป็นคนผ่าตัดให้เรา!
ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักงานของโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่วต่างก็ลุกขึ้นด้วยความวิตกกังวลถึงขีดสุด
ทุกคนต่างชะเง้อเฝ้าคอย รอดูใบหน้าหลังจากล้างทำความสะอาดแล้ว
วิตกกังวล!
กระสับกระส่าย!
เฝ้าคอย!
นี่คืออารมณ์ความรู้สึกของทุกคน ณ เวลานี้
ทันทีที่สวีข่ายหลินล้างทำความสะอาดใบหน้าเสร็จ ทันใดนั้นใบหน้าของโต้วซินก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน!
“เยสเข้!”
“เยสเข้!”
“เยสเข้!”
ทันทีที่ทุกคนต่างก็อุทานเป็นเสียงเดียวกัน ‘เยสเข้’ พยาบาลที่เข็นรถเข็นยาอยู่ด้านนอกก็ตกใจจนตัวสั่น ทำเอาแทบจะประคองรถที่เข็นเอาไว้ไม่อยู่ คุณป้าแม่บ้านที่เก็บกวาดทำความสะอาดตกใจจนไม้ถูพื้นหลุดมือ
ผู้ป่วยในที่เดิมทีจะเข้ามาพบแพทย์ ตกใจจนหน้าถอดสี หันหลังแล้ววิ่งหนีไปทันที
ผู้ป่วยสองสามรายที่กำลังจะรับประทานยา จู่ๆ ก็ลืมไปเลยว่ายาที่อยู่ในมือคือยาอะไร เป็นยาของใคร
ข่าวซุบซิบของโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่วแพร่กระจายออกไป ‘ใครกันแน่ที่รวมตัวกันส่งเสียงตะโกนกู่ร้อง คุณป้าแม่บ้านตกใจจนหน้าถอดสี แท้จริงแล้วเบื้องหลังแอบซ่อนงำอะไรไว้ พยาบาลที่เข็นรถเข็นยาคิดจะวิ่งไปไหนกันแน่ ยาในมือของผู้ป่วยเป็นยาของใครกันแน่…ขอบคุณที่ติดตามหนังสือพิมพ์รายวันโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่ว!’
ในเวลานี้ หวังอวี้ซานตบโต๊ะทีหนึ่ง ตะโกนเสียงดังลั่น “ดี!”
เขากล่าวชมว่าเป็นการปลูกถ่ายผิวหนังที่ดีที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา!
ยอดเยี่ยมมากจริงๆ!
กล่าวตามความจริงว่า ผลการเย็บผิวหนัง ผลลัพธ์ที่ได้เหนือความคาดหมายของทุกคน
ใครจะไปคาดคิดว่าการปลูกถ่ายผิวหนังจะประสบความสำเร็จได้ถึงขนาดนี้!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากเย็บผิวหนังแล้ว คาดไม่ถึงว่า…จะได้ผลลัพธ์ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้!
หวังอวี้ซานมองหมอหนุ่มคนนี้!
จมสู่ความเงียบขรึม!
ถ้าเฉียนเลี่ยงอยู่ตรงนี้ จะต้องพบว่าในแววตาของหวังอวี้ซานมีความเฝ้าปรารถนาแฝงอยู่แน่ มีแผนการอยู่ในใจ!
จะต้องเก็บตัวเฉินชางไว้ให้ดี อย่าให้ใครเห็น!
