บทที่ 322 ยิ้มการค้า!
ในตอนที่ทุกคนเห็นภาพที่ปรากฏบนหน้าจอต่างก็ตกตะลึงจนนิ่งค้างไปแล้ว!
แบบนี้ก็ได้เหรอ
มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ
ทางด้านจิ่งหรานที่ยามปกติมีสีหน้าเข้มงวดจริงจังและค่อนข้างเย็นชา ตอนนี้ถึงกับหลุดปากอุทานออกมาว่า ให้ตายเถอะ!
“ให้ตายเถอะ! จริงๆ เลย!”
เพียงประโยคเดียว ดึงดูดสายตาทุกคน ทำให้ทุกคนพากันหันมามองทางเขา
หยางหลินชะงักไป เธอมองจิ่งหรานแล้วพูดว่า “หัวหน้าจิ่ง คุณเดาได้แล้วหรือคะ”
กระทั่งหมอส่องกล้องก็ยังแปลกใจ “นี่ ถ้าจะวิเคราะห์ออกมาก็ค่อนข้างยากเลยนะครับ น่าจะเดาได้ยากอยู่นะครับ”
ถูกต้อง แม้เงาดำจะมีลักษณะพิเศษ แต่หากจะเดาให้ถูกว่านี่คือยุงตัวหนึ่งก็ดูจะเพ้อฝันไปสักหน่อย
ถูกต้อง!
ในส่วนลึกของหลอดลมด้านซ้ายของผู้ป่วย มีซากยุงอยู่ตัวหนึ่ง!
สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในหลอดลมด้านซ้ายก็คือยุงตัวนี้
ตัวการแท้จริงที่ทำให้คนไข้หญิงไอก็คือมันนั่นเอง!
ใครจะไปคิดว่าสิ่งแปลกปลอมที่อุดอยู่ในหลอดลมจะเป็นยุงตัวใหญ่ตัวหนึ่ง มันพิสดารเกินไปแล้วจริงๆ
จิ่งหรานหน้าแดง “ไม่ใช่ว่าผมเดาได้ แต่เป็นหมอเฉินต่างหากครับ!”
เมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้ทุกคนก็พากันมองไปทางเฉินชางโดยพลัน
เขาคือใคร?
เขามาจากไหน?
เขายอดเยี่ยมขนาดนี้เลยหรือ?
คำถามยอดฮิตทั้งสามปรากฏในสมอง คนทั้งสามต่างมีท่าทีมึนงง
เฉินชางส่งเสียงกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง “เอาสิ่งแปลกปลอมออกมาก่อนเถอะครับ”
ตอนนี้ทุกคนจึงค่อยมีปฏิกิริยาขึ้นมา หมอส่องกล้องเริ่มขยับมือ ทำงานไปอย่างระมัดระวัง
ความจริงแล้วเคสนี้ไม่ยากเลย แต่ตอนนี้ ที่สุดของความแปลกใจ และที่สุดของความกังวลคงอยู่ที่ตัวผู้ป่วย ในตอนที่เธอได้ยินทุกคนอุทานออกมาว่าให้ตายเถอะ เธอก็เกิดสับสนโดยพลัน
อะไรกันแน่ที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงจนมีสภาพเช่นนี้ เธออยากรู้จริงๆ ว่าตัวเองทำเรื่องผิดแผกพิสดารอะไรไว้ หรือจะมีซุนหงอคงเข้าไปอยู่ในนั้น
ผ่านไปหลายนาที ในที่สุดสิ่งแปลกปลอมในหลอดลมก็ถูกเอาออกมาได้สำเร็จ
รอบตัวยุงมีสารคัดหลั่งปกคลุมเอาไว้ แต่ลักษณะไม่ได้ดูดีเหมือนอำพัน ออกจะน่าเกลียดด้วยซ้ำ
ตอนนี้ในใจของจิ่งหรานสัมผัสได้ถึงความโง่งมของตนแล้ว เขาคิดไปถึงประโยคที่เฉินชางกระซิบข้างหูเขาเมื่อครู่นี้ว่า ‘อาจจะเป็นยุงก็ได้ครับ’
เฉินชางรู้ได้อย่างไรว่าเป็นยุง แม้จะพูดว่าอาจจะ แต่…อย่างน้อยอีกฝ่ายก็พูดคำนี้ออกมาจริงๆ
เขารีบหยิบผลซีทีสแกนขึ้นมาเปรียบเทียบ มองอยู่นาน สุดท้ายก็หาจุดร่วมที่ดูคล้ายกันของพวกมันได้แล้ว ดูเหมือน…บางที…อาจจะ…คล้ายยุง?
แม่มันเถอะ คุณคิดได้ยังไง
เนื่องจากการทำซีทีสแกนเป็นการสแกนไปทีละชั้นทำให้เห็นเป็นเงาฟ้าๆ หากคุณจินตนาการถึงภาพเสมือนแบบนี้ได้ คุณจะต้องมีความสามารถในการจินตนาการย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอย่างสูง
หากเป็นเช่นนั้น…ก็ใช่ว่าจะเดาไม่ได้
แต่ว่า…มันจะยากเกินไปหรือเปล่า
ในสายตาที่จิ่งหรานใช้มองเฉินชางเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความเหลือเชื่อ
คุณยังทำอะไรได้อีกครับพี่ชาย!
การผ่าตัดด้านศัลยกรรมทรวงอกคุณก็ทำได้ดีขนาดนั้น ทักษะการจินตนาการภาพเสมือนก็ยังยอดเยี่ยมขนาดนี้ คุณช่วยทำให้โพสต์-ด็อก(นักวิจัยหลังปริญญาเอก)ของสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีนเหล่านั้นมีความภาคภูมิใจในตนเองหลงเหลืออยู่บ้างได้หรือเปล่า
ในตอนที่จิ่งหรานมองไปทางเฉินชางอีกครั้ง ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความนับถือแล้ว!
นี่มันท่านเทพชัดๆ!
ส่วนหยางหลินที่อยู่ข้างๆ ก็มีท่าทางเช่นเดียวกัน ความตกตะลึงที่มีต่อเฉินชางพุ่งทะยานไปถึงชั้นฟ้า!
เธอรีบเดินเข้ามาแล้วกุมมือเฉินชางพลางกล่าวว่า “คุณคนนี้ รู้จักกันไว้หน่อยนะคะ ฉันคือหยางหลินอยู่แผนกฉุกเฉิน ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ”
เฉินชางยิ้มบางๆ “หมอหยางสวัสดีครับ ผมคือเฉินชาง เป็น…”
ในขณะที่เฉินชางกำลังจะแนะนำสังกัดและอาจารย์ของตัวเอง ไม่นึกว่าอยู่ดีๆ หยางหลินจะตบขาฉาดใหญ่!
“หมอเฉิน! คุณก็คือหมอเฉิน! ว่าแล้วทำไมถึงน่าสนใจและหน้าตาคุ้นๆ แบบนี้!”
เฉินชาง “???”
หยางหลินตบมือเฉินชางเบาๆ แล้วกล่าวด้วยใบหน้าตื่นเต้น “หมอเฉินจำฉันไม่ได้หรือคะ คุณคือเฉินชาง หมอเฉินแห่งแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองใช่หรือเปล่าคะ คุณลองคิดให้ดีสิ…”
หยางหลินออกท่าออกทางเป็นคำใบ้ให้เฉินชาง “โรงงานเคมี…พิษ…สูตรน้ำยาฟอกเลือด…คิดออกหรือยังคะ”
เฉินชางชะงักไป ดูเหมือนจะเคยเจอกันจริงๆ แต่เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับหยางหลินเลย
แต่โบราณว่าคนเราไม่ควรตบหน้าผู้ที่ยิ้มให้ หมอหยางชื่นชมตนขนาดนี้ ก็ควรจะยิ้มการค้าตอบกลับไปถึงจะถูก!
ด้วยเหตุนี้เฉินชางจึงหัวเราะออกมา “อ้อ! คุณก็คือหมอหยางนี่เอง ผมคิดออกแล้วครับ ผมก็ว่าอยู่ทำไมคุ้นหน้าคุณแบบนี้! สุดยอด สุดยอดไปเลย!”
หยางหลินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเบิกบานใจ “ใช่แล้ว ตอนนั้นหากไม่ใช่หมอเฉินผสมน้ำยาฟอกเลือดแบบเฉพาะให้พวกเรา ผู้ป่วยสองคนนั้นคงเป็นร้ายมากกว่าดี!”
จิ่งหรานและหมอส่องกล้องที่ยืนมองอยู่ข้างๆ รู้สึกงุนงงเล็กน้อย
ตอนนี้หยางหลินจึงเริ่มพูดไม่หยุด เธออธิบายให้พวกเขาฟัง บรรยายเสียจนความเปล่งประกายของเฉินชางเจิดจรัสประหนึ่งเปลวไฟที่ถูกราดด้วยน้ำมันเลยทีเดียว
เมื่อฟังจบจิ่งหรานก็เงียบไปเลย!
ทำไมคุณผสมน้ำยาฟอกเลือดที่พลิกแพลงได้มากมายได้ด้วยล่ะ
คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า
จิ่งหรานมองเฉินชาง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าบุคคลเบื้องหน้ากลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว
เดิมทีคิดว่าอีกฝ่ายก็เหมือนกับตนเอง เป็นผู้มีพรสวรรค์ในด้านศัลยกรรมทรวงอกเหมือนกัน
หลังจากคิดดูอีกที มีแค่ตัวเองที่เป็นอัจฉริยะในด้านศัลยกรรมทรวงอก ส่วนคนอื่นเขาทำได้ทุกอย่าง เป็นตัวประหลาดแห่งวงการแพทย์!
ไม่สิ ตอนเย็นต้องกลับไปคุยกับเกิ่งเหยียนสักหน่อยว่าเฉินชางยังมีอะไรที่คนอื่นไม่รู้อีกหรือเปล่า!
ดั่งคำโบราณที่ว่า…รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง
หลังจากพูดจบหยางหลินก็ถอนใจออกมา “ตอนได้เจอกันวันนั้น จริงๆ ฉันอยากแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกับหมอเฉินไว้ด้วย แต่ยุ่งจนลืมไปเลย วันนี้จะไม่ลืมแล้ว มาๆๆ หมอเฉิน คุณจะสแกนฉันหรือจะให้ฉันสแกนคุณดีคะ”
หลังจากแลกเปลี่ยนวิธีการติดต่อกันแล้ว หยางหลินก็พูดยิ้มๆ ว่า “ตอนนี้คุณคิดถึงเรื่องของฉันออกแล้วใช่ไหมคะ ฉันก็ว่าแล้วว่าทำไมคุณถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับฉันเลย ตอนนั้นฉันเป็นคนยกถังน้ำยาฟอกเลือดให้คุณ หากไม่ใช่เพราะฉัน ใครจะยกถังใหญ่ขนาดนั้นได้ล่ะคะ”
ทุกคนตะลึงพรึงเพริด…
เฉินชางก็นิ่งอึ้งไปแล้ว
ให้ตายเถอะ…จำได้จริงๆ ด้วย
จิ่งหรานก็ตกใจจนตาค้างไปแล้ว คิดว่าเธอทำงานลำบากยากเย็นอะไรเสียอีก ที่แท้ก็ทำงานใช้แรงเบ็ดเตล็ดนี่เอง
ตอนนี้ผู้ป่วยหญิงลุกขึ้นมาแล้ว เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ถูกนำออกมาจากหลอดลมเป็นยุงตัวหนึ่ง สีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยพลัน ถึงขั้นวิ่งไปข้างถังขยะแล้วอ้วกออกมาเลยทีเดียว!
ทุกครั้งที่คิดว่าในหลอดลมอันน่ารักของตนเองถึงกับมีซากยุงอยู่ตัวหนึ่ง เธอก็รู้สึกมวนท้อง อยากอาเจียนจนทนไม่ไหว
หมอส่องกล้องที่ดูอยู่ก็มีสีหน้าสับสน
น่ารังเกียจมากเหรอ นี่เป็นของที่หาได้ยากมากเลยนะ มีค่ายิ่งกว่าอำพันซะอีก!
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีของตนที่ได้เห็นเจ้าสิ่งนี้
ผ่านไปหลายนาที สภาพของคนไข้หญิงก็ค่อยๆ ฟื้นตัว แต่สีหน้ายังคงขาวซีดอยู่บ้าง
หมอส่องกล้องถามว่า “เอ่อ คุณผู้หญิง คุณอยากได้ยุงตัวนี้อยู่หรือเปล่าครับ”
คนไข้หญิงได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง รีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที
หยางหลินชะงักไป จู่ๆ ก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เธอมองไปทางเฉินชางแล้วพูดว่า “หมอเฉิน วันหลังพวกเราก็ติดต่อกันอีกนะคะ ฉันมีอะไรอยากคุยกับคุณหลายอย่าง”
พูดจบก็วิ่งออกไปด้านนอก “คุณผู้หญิง รอก่อนค่ะ คุณยังไม่ได้ชำระค่าใช้จ่าย โธ่…อย่าวิ่งสิคะ!”
เฉินชางที่เห็นดังนั้นก็นิ่งอึ้งไปแล้ว
หมอส่องกล้องที่อยู่ข้างๆ ทอดถอนใจออกมา “เฮ้อ เป็นผลงานชิ้นเอกที่ดีจริงๆ ผมเคยเห็นของแปลกๆ ที่หายากมากมาย มีทั้งขนหงิกงอ มีทั้งฟัน มีทั้ง…เอ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นยุง! หาดูได้ยากจริงๆ”
เฉินชางมองไปที่หมอส่องกล้อง อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาระลอกหนึ่ง ชายคนนี้คงไม่ได้มีรสนิยมสะสมของแปลกๆ หรอกใช่ไหม
แต่ว่า…มีขนหงิกงอในหลอดลมหมายความว่าอะไรน่ะ
ทำไมผมไม่ค่อยรู้เรื่องเลยล่ะครับ…
แต่นี่ก็หาดูได้ยากจริงๆ เนื่องจากปกติหากยุงจะบินเข้าไปในลำคอก็จะถูกลมหายใจดันมันออกมา ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เข้าไปในลำคอได้ก็จะไม่รอดแล้ว ยุงที่กล้าบินเข้าหาความตายจนถึงหลอดลมจึงหาได้ยากมากจริงๆ
ที่เฉินชางรู้เรื่องนี้เพราะเขามีทักษะการตรวจเอกซเรย์ทรวงอกระดับสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นผลตรวจที่แปลกประหลาดขนาดไหนก็เห็นได้ทั้งนั้น เพราะแบบนี้เขาถึงเดาได้ว่าเป็นยุง
แม้จะเป็นเช่นนั้น เฉินชางก็ทำได้เพียงคาดเดา! แต่ไม่กล้ามั่นใจ
