ปกติแล้วการผสมน้ำยาฟอกไตธรรมดาไม่ยาก
แต่ความจริง หากใช้กับอาการป่วยที่แตกต่างกัน ต้องปรุงน้ำยาฟอกไตที่แตกต่างกัน นี่จึงเป็นส่วนสำคัญในการปรุงน้ำยาฟอกไต!
ไม่ได้ง่ายถึงขนาดที่ว่าเอาผงยาฟอกไตมาผสมกันแล้วเอาไปใช้แก้พิษได้ทันที!
ภายในห้องจัดเก็บ เฉินชางมองไปยังอุปกรณ์และผงยาแต่ละอย่างเบื้องหน้า รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
เขาคิดไม่ถึงว่าทักษะการปรุงน้ำยาฟอกไตที่ตนคิดว่าไม่ดีจะเป็นทักษะระดับปรมาจารย์ไปได้!
ที่โรงพยาบาลอันดับสองใช้น้ำยาฟอกไตแบบสำเร็จรูป เฉินชางจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก แต่ความจริงมีวิธีที่ดีกว่านี้ เช่นการควบคุมอัตราส่วนของน้ำยาฟอกไต จะทำให้น้ำยาฟอกไตมีประสิทธิภาพดีขึ้น
ส่วนผสมสำคัญของน้ำยาฟอกไตมี โซเดียมคลอไรด์ แคลเซียม แมกนีเซียม โซเดียมแลคเตท และกลูโคส ซึ่งต้องรักษาสภาวะน้ำยาฟอกไตให้สมดุลกับร่างกายมนุษย์ ดังนั้นส่วนผสมภายในจึงต่างกันไม่มาก
ผู้ป่วยที่ถูกพิษเมทานอลต้องใช้การฟอกไตทางช่องท้องเพื่อปรับเปลี่ยนสภาวะของเลือด และยังต้องใช้เพื่อกำจัดพิษอีกด้วย!
หวังเซี่ยงจวินรู้สึกร้อนใจ “เสี่ยวเฉิน รีบหน่อยเถอะครับ!”
เฉินชางส่ายหน้า “หัวหน้าแผนกครับ ผมต้องดูใบทดสอบทางเคมีของผู้ป่วยก่อนถึงจะทำได้ อาการของผู้ป่วยไม่เหมือนกันก็ต้องปรับเปลี่ยนรายละเอียดของน้ำยาฟอกไตไปด้วย และอาจต้องเพิ่มตัวยาบางอย่างเข้าไปด้วยนะครับ”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงักไปทันที!
นี่คือยอดฝีมือ!
แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจแต่ก็ยังรู้สึกตื่นตะลึง
ดังเช่นคำพูดที่ว่าแม้จะไม่เข้าใจก็รู้สึกว่าเจ๋งมาก
ที่ผ่านมาทุกคนใช้การปรุงแบบมาตรฐานมาตลอด
ใครจะไปคิดว่าน้ำยาฟอกไตจะมี “สูตรส่วนตัว” ด้วย!
หวังเซี่ยงจวินก็ถูกเฉินชางทำเอาชะงักไปเช่นกัน ลอบพิจารณาอยู่ในใจ ตอนนี้แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองเก่งขนาดนี้เลยหรือ? นี่มันผู้เชี่ยวชาญจากที่ไหนกัน? อายุน้อยขนาดนี้ หรือว่าจะเป็น…พวกจบจากนอก?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเซี่ยงจวินก็รู้สึกว่าการขยายตัวของผู้มีความสามารถในปีนี้เพิ่มขึ้นมาก อีกไม่นานจะเป็นช่วงรับสมัครงานในโรงพยาบาลของมณฑลตงหยางส่วนครึ่งปีหลังแล้ว เขาคิดจะขอโควต้าจากหัวหน้าสักหลายๆ โควต้า ต้องการให้โรงพยาบาลตงต้ามีที่ยืนในสังคมบ้าง
หวังเซี่ยงจวินพยักหน้า เรียกให้หมอนำประวัติผู้ป่วยมาให้
เฉินชางใช้เวลาหลายนาทีในการทำความคุ้นเคยกับอาการป่วย จากนั้นจึงเริ่มพิจารณา!
ผ่านไปหลายนาที เขาก็เริ่มงานปรุงยา!
หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จ เฉินชางก็เดินเข้าไปในเขตปลอดเชื้อ เริ่มปรุงน้ำยาฟอกไตให้ผู้ป่วยคนแรก!
ก่อนอื่นต้องปรุงน้ำยา Part B ก่อน เขาต้องเตรียมยาที่จำเป็นให้เรียบร้อย แล้วนำถังฟอกไต Part B ออกมา ใช้น้ำล้างให้สะอาดแล้วเริ่มใส่น้ำยา Part B เข้าไปในถัง โรงพยาบาลในเครือตงต้าใช้ผงของบริษัทเฟรเซนีอุส ดังนั้นจึงผสมตามอัตราส่วนของเฟรเซนีอุส
อัตราส่วนของน้ำยาฟอกไตของ Part A Part B และน้ำคือ 1:1 225:32 และ 75
หากเป็นโพแทสเซียมไอออนชนิดเข้มข้น เฉินชางจะเลือกสูตร 1:25-1 75mEQ/1 หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจใส่ตัวเสริมที่ปราศจากกรดอะซิติกเข้าไป
เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไปทุกนาที คนด้านหลังพากันมองเฉินชางอย่างเคร่งเครียด
ผ่านไปไม่นานเฉินชางก็หันมาพูดกับทุกคน “นี่คือน้ำยาฟอกไตของผู้ป่วยเตียงห้า ใช้ได้แล้วครับ”
ไม่กล่าวไม่ได้ว่า เฉินชางคิดว่าการปรุงน้ำยาฟอกไตเป็นงานที่ต้องใช้ความคิดอย่างเป็นระบบ
เพราะคุณต้องใคร่ครวญถึงสภาวะของผู้ป่วยจำนวนมาก!
อย่างเช่นผู้ป่วยเมื่อครู่นี้ เขามีอาการโรคหัวใจ จำเป็นต้องใช้แคลเซียมต่ำเพื่อลดความเสี่ยงที่จะไปกระตุ้นหัวใจ มิฉะนั้นพิษเมทานอลจะทำให้โรคหัวใจร้ายแรงขึ้น สุดท้ายจึงค่อนข้างอันตราย
ส่วนกลูโคสมีความเข้มข้นสามระดับให้เลือกก็คือ ห้าเปอร์เซ็นต์ สิบห้าเปอร์เซ็นต์ และยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ยิ่งใส่กลูโคสในน้ำยาฟอกไตมาก อัตราการดูดซึมก็ยิ่งมาก
เวลาไหลผ่านไปทุกชั่วขณะ ทุกคนไม่กล้ารบกวนเฉินชาง
จนกระทั่งเฉินชางปรุงน้ำยาฟอกไตผ่านช่องท้องให้ผู้ป่วยคนสุดท้ายเสร็จ บุคลากรทางการแพทย์ผู้หนึ่งก็วิ่งเข้ามา!
“หัวหน้าแผนกครับ ผู้ป่วยเตียงห้าฟื้นแล้ว!”
หวังเซี่ยงจวินชะงักไปทันที!
เห็นผลชัดขนาดนี้เชียวหรือ?
“ฟื้นแล้ว? ไป ไปดูผู้ป่วยหน่อย!”
ผ่านไปไม่นาน หวังเซี่ยงจวินก็วิ่งกลับมาอย่างเร่งร้อน!
ตอนนี้อาการของผู้ป่วยดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีอาการสะลึมสะลืออยู่บ้าง แต่อย่างน้อยก็ได้สติขึ้นมาแล้ว
เห็นผู้ป่วยได้สติ หวังเซี่ยงจวินที่เป็นหัวหน้าแผนกย่อมต้องรู้สึกยินดี!
“หมอเฉิน! ขอบคุณคุณมากจริงๆ ครับ น้ำยาฟอกไตที่คุณผสมให้ผลดีมากจริงๆ ตอนนี้ผู้ป่วยฟื้นแล้ว สภาวะการถูกพิษก็ลดน้อยลงด้วย ขอบคุณจริงๆ!” ตอนนี้หวังเซี่ยงจวินรู้สึกยินดียิ่ง ถึงอย่างไร ในฐานะที่เป็นหมอคนหนึ่ง เรื่องที่ทำให้ยินดีที่สุดก็คือการเห็นผู้ป่วยถูกช่วยชีวิตกลับมาจากอันตราย!
ตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหวังเซี่ยงจวินดังขึ้น ยังคงเป็นเถียนข่าย!
“หัวหน้าแผนกหวัง ผมให้โรงงานส่งน้ำยาฟอกไตไปแล้วนะครับ ตอนนี้อยู่ที่ลานหน้าโรงพยาบาล คุณส่งคนไปรับเถอะครับ! อีกเดี๋ยวผมจะถึงโรงพยาบาลแล้ว งานกู้ชีพคราวนี้พวกเราต้องทำได้ดีแน่!”
หวังเซี่ยงจวินหัวเราะเสียงเย็น หัวหน้าเถียนคนนี้เก่งแต่กับพวกอ่อนแอจริงๆ!
อย่างไรก็ตาม ในเมื่อส่งมาแล้ว เฉินชางก็ควรกลับได้แล้ว
หวังเซี่ยงจวินยกมือขึ้นมองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว!
เขาชะงักไปทันที!
จากนั้นจึงยิ้มอย่างขออภัย “ไม่ได้สังเกตเลยว่าดึกขนาดนี้แล้ว…หมอเฉิน รบกวนคุณแล้วครับ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”
“เรื่องวันนี้โชคดีจริงๆ ที่มีคุณ ผมยังมีงานต้องทำคงไปส่งไม่ได้ เอาแบบนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ผมจะไปที่โรงพยาบาลพวกคุณ จะไปขอบคุณหัวหน้าแผนกของคุณด้วยตัวเอง!”
เฉินชางยิ้ม จากนั้นจึงโบกมือลา วันนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ!
เริ่มจากเย็บแผลให้ผู้ป่วยไปหกสิบห้าคน ต่อมาก็ต้องทำการสอดท่อฟอกไตทางช่องท้องอย่างวุ่นวาย จากนั้นยังต้องวิ่งมาผสมน้ำยาฟอกไตที่นี่อีก ตั้งแต่หกโมงจนถึงเที่ยงคืน ไม่ได้หยุดพักเลย
เหนื่อยมากจริงๆ…
เฉินชางรู้สึกเหมือนเอวไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป
นี่เขาต้องไปบำรุงไตหรือเปล่า?
“หัวหน้าหวังเกรงใจไปแล้วครับ คุณลำบากกว่าผมมาก นี่เป็นงานที่พวกเราสมควรทำอยู่แล้ว”
เฉินชางมองชายวัยกลางคนหัวโล้นคนนี้ แม้ไม่หล่อ แต่ในร่างกายกลับแฝงไปด้วยพลังอันเร่าร้อนที่คล้ายจะแผ่ออกมาอยู่ตลอดเวลา
นี่คือคนที่แก่ที่มีจิตวิญญาณของคนหนุ่ม!
งานรักษาเป็นงานที่ถูกหลอมรวมเข้ากับบรรยากาศได้ง่าย
แต่ไหนแต่ไรวีรบุรุษไม่จำเป็นต้องใช้พื้นหลังเพื่อขับเน้นให้โดดเด่น สิ่งที่ผู้เป็นหมอเหลือทิ้งไว้มีเพียงแผ่นหลังไม่มีพื้นหลังใดๆ
เฉินชางหันกลับไปมองหวังเซี่ยงจวินที่หัวล้านไปมากแล้ว ปีนี้เขาอายุห้าสิบกว่า แต่กำลังวิ่งไปที่แผนกฉุกเฉิน ทำให้อดถอนใจออกมาไม่ได้
ชีวิตคนเรา มักมีบางคนช่วยแบกรับภาระที่พวกเขารับไม่ไหว!
นี่เรียกว่ารับชะตาชีวิตไม่ได้สินะ?
เพื่อให้ชีวิตของทุกคนปลอดภัยและแข็งแรง มักจะมีคนบางคนเดินก้าวไปเบื้องหน้าพร้อมภาระอันหนักอึ้ง!
เฉินชางเดินออกไปทางประตูใหญ่ของโรงพยาบาล พบว่ารถจักรยานสีเหลืองที่ตัวเองจอดไว้เมื่อครู่นี้ยังอยู่ที่เดิม พลันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ทันใดนั้นเขาก็รีบเข้าไปสแกนโค้ดด้วยความยินดี ขับจักรยานกลับไปที่โรงพยาบาล
ความจริงความสุขก็เรียบง่ายแค่นี้
เรียบง่ายในแบบที่ว่าออกจากบ้านไม่อยากเดินก็พบจักรยานให้ใช้พอดี
เรียบง่ายแบบที่ว่าช่วยคนอื่นแก้ปัญหาได้ทำให้รู้สึกสบายใจ
เรียบง่ายแบบที่ว่ากลับไปได้นอนพักผ่อนสบายๆ…
ดึกแล้ว เฉินชางขับรถจักรยานพลางฮัมเพลงไปทางโรงพยาบาลอันดับสองอย่างสบายอารมณ์
บนไหล่คล้ายจะเปล่งรัศมี แต่เบื้องหน้าคือแสงไฟที่รายเรียงไปตามถนนธรรมดา
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของ NPC ระดับสูงหวังเซี่ยงจวิน +10!]
