ตอนที่ 398 : มันเป็นแผน!
โรงแรม
หลังจากที่เจียงเฉินและซูเสี่ยวเสี่ยวเล่นเกมรักกันกว่าสองชั่วโมงพวกเขาก็นอนลงและพักผ่อน
เมื่อเริ่มรู้สึกเบื่อก็เปิดทีวี
ช่องโทรทัศน์ปักกิ่ง
สิ่งที่กําลังออกอากาศอยู่ก็คือภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่กําลังขึ้นไปบนรถสีขาวและหลังจากนั้นภาพก็เริ่มพร่ามัวเมื่อมันหันไปที่หมายเลขทะเบียนรถ
“มาดูรายง่านยข่าวถัดไปกันค่ะ ล่าสุดที่วงแหวนที่ 2 ของเมืองหลวงมีหญิงสาวหายตัวไปเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อนหลังจากที่เธอขึ้นรถสีขาวในภาพไปเธอก็ไม่กลับมาอีกเลย เธอถูกสงสัยว่าเธอนั้นถูกลักพาตัวไป หากคุณมีเบาะแสใดๆกรุณาโทรมาที่ XXX เพื่อแจ้งเบาะแส…”
“และเราขอเตือนพี่น้องประชาชนทุกท่านโปรดระมัดระวังตัวของท่าให้ดีและอย่าได้ขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าง่ายๆ…”
เจียงเฉินขมวดคิ้ว
ทําไมมันถึงมีแก๊งค์ลักพาตัวในเมืองหลวงได้? มันบ้ามาก!
เช้าวันต่อมาเจียงเฉินก็ยังคงขี่จักรยานไปทํางาน
ระหว่างทาง
ก็มีสาวสวยผ่านมาเห็นเจียงเฉินพอดี ดวงตาของเธอสว่างขึ้นมาทันที
ว้าว!
หล่อจนแทบระเบิด!
ในชั่วพริบตาเธอก็คิดวางแผนขึ้นมาทันที
ฮิฮิฮิษ
วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ น้องชายนายมาคนเดียวหรอ?”
“ทําไมหรอครับ?” เจียงเฉินมองไปที่สาวงาม
สาวสวยเจ้าเล่ห์ “นายอยากซื้อน้ําหน่อยไหม?”
เธอเขย่าขวดน้ําแร่ในมือของเธอ
เจียงเฉิน “ทําไมผมต้องซื้อน้ําคุณด้วย?”
สาวสวย “ซื้อให้แฟนนายไง”
เจียงเฉินมองสาวสวยก่อนจะส่ายหัวด้วยความรังเกียจ แม้ว่าเธอจะสวยถึง 80 คะแนนแต่ความเจ้าเล่ห์ของเธอนั้นมากเกินไปเพียงแค่มองเขาก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายมีเจตนาไม่ดี
เจียงเฉิน “ขอโทษที ผมมีแฟนแล้ว”
เสร็จแล้วก็หนีไปทันที
หึหึ คิดว่าฉันไม่เคยเล่นโต่วอินยังไง?
ซื้อน้ําให้แฟน!
ซื้อน้ําให้แฟน
สองประโยคนี้มันต่างกันมาก!
ภาษาจีนนั้นทั้งกว้างและลึกซึ้ง
เมื่อสาวสวยเห็นว่าเจียงเฉินมีแฟนอยู่แล้วเธอก็ได้แต่เดินออกไป
ต่อมาก็มีชายหน้าตาขี้เหล่คนหนึ่งเดินผ่านมาเจอสาวสวยพอดีและในตอนนี้เขาก็รู้สึกหิวน้ํามากเขาจึงเดินเข้าไปหาสาวสวย
“คนสวย ผมขอซื้อน้ําแร่นี่ได้ไหม?”
สาวสวยมองไปที่ชายหน้าตาขี้เหล่
“ไม่ขาย!”
หลังจากนั้นเธอก็เดินจากไปทันที
ทิ้งไว้เพียงชายหน้าตาขี้เหล่เอาไว้เบื้องหลัง
เจียงเฉินมาที่อาคารศูนย์กลางทางการเงินระหว่างประเทศ
เริ่มทํางาน
ในตอนนี้เขานั้นยังไม่รู้เลยว่าระบบจะให้รางวัลกับเขาผ่านการเป็นยามรักษาความปลอดภัยได้ยังไงดังนั้นเขาจึงได้แต่ลองทําทุกอย่างที่ทําได้เท่านั้น
และวันนี้หน้าที่ของเขาก็คือการลาดตระเวน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป…
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป….
ไม่มีเหตุฉุกเฉินอะไรทุกอย่างปกติดี
ตอนนี้ก็ถึงเวลา 10 โมงเช้าแล้ว
เจียงเฉินที่กําลังลาดตระเวนอยู่ทันใดนั้นเขาก็พบกับสาวสวยสวมกางเกงยีนส์เดินมาแต่ไกล เธอเดินมาเจอโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นเธอจึงรีบหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เจียงเฉิน “???”
โทรศัพท์มือถือตก?
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ทําไมฉันถึงไม่เห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้?
เรื่องนี้ดึงดูดความสนใจของเจียงเฉินเขาสัมผัสได้ว่าเรื่องนี้จะต้องไม่ปกติแน่
ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่สาวสวยเก็บขึ้นมาก็มีเสียงโทรเข้า
“สวัสดีครับ คุณเก็บโทรศัพท์ของผมได้ใช่ไหม?”
“นี่คือโทรศัพท์ของคุณหรอคะ?”
“ใช่ครับ มันเป็นโทรศัพท์ของผมคนสวยคุณช่วยนํามันมาคืนให้ผมได้ไหมครับ โทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นของผมมันมีความสําคัญกับผมมาก ผมสามารถให้เงินคุณ 10,000 หยวนเป็นค่าตอบแทนได้นะ”
อะไรนะ?
ให้เงิน 10,000 หยวนเป็นค่าตอบแทน?
สาวสวยในกางเกงยีนส์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที นี่เป็นโชคของฉันแล้ว! ในที่สุดน้องชายที่บ้าน ก็จะได้เรียนตามที่เขาต้องการสักที!
“ตกลงค่ะ ฉันจะรออยู่ที่ริมถนนนอกประตูอาคารศูนย์กลางทางการเงินระหว่างประเทศ ฉันใส่แจ็กเก็ตสีดํานะคะ
“โอเคครับ ผมจะรีบไป”
เจียงเฉินที่นั่งฟังห่างออกไปไม่ไกลก็ขมวดคิ้ว
โทรศัพท์เก่าๆแบบนี้เนี่ยนะถึงกับต้องให้เงินตอบแทน 10,000 หยวน?
ไม่ว่าจะมองยังไงก็น่าสงสัย
และการที่โทรศัพท์ดังทันทีที่มีคนหยิบมันขึ้นมานี่ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปกันใหญ่
ไม่กี่นาทีต่อมารถ Volkswagen สีดําก็ขับเข้ามา
ชายวัยกลางคนก็เดินลงมาหาสาวสวยในกางเกงยีนส์
“คนสวย เธอคือคนที่เจอโทรศัพท์ของฉันใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะ ข้อมูลในนั้นมันสําคัญกับผมมากจริงๆและผมก็ไม่ได้สํารองข้อมูลเอาไว้ด้วย ถ้าเกิดมันหายไปคงยุ่งแน่ๆ”
หลังจากนั้นชายวัยกลางคนก็ขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า
แล้วชายวัยกลางคนก็เอาโทรศัพท์ไปตรวจสอบ
“สาวสวยนี่เป็นโทรศัพท์ของฉันจริงๆ ฉันขอ QR Code ของเธอหน่อยได้ไหมฉันจะได้โอนเงินให้”
สาวสวยในกางเกงยีนส์รีบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วเปิด QR Code ของวีแชทแล้วยื่นให้ชายวัยกลางคน
“อะ แบตหมด!” ชายวัยกลางคนลูบหัวตัวเองและพูดออกมา “เอ่อ ขอโทษจริงๆนะแบ ตมันหมดพอดี”
“อ๋อ งั้น….”
“ฉันมีบัตรธนาคารอยู่น่ะงั้นเดี๋ยวตามฉันไปกดเงินก็แล้วกันตกลงไหม?”
“ตกลงค่ะ”
สาวสวยก็รู้สึกตื่นเต้นไปกับเงิน 10,000 หยวนที่เธอกําลังจะได้
ชายวัยกลางคนพูดออกมาอย่างกระตือรือร้น “ปะ ขึ้นรถไปธนาคารกัน!”
เขาเดินไปที่ประตูรถและเปิดให้สาวสวยเข้าไปนั่ง
ทันใดนั้น….
“เดี๋ยวก่อน!”
เจียงเฉินเดินเข้าไปและหยุด
“คนสวยถ้าคุณไปกับเขาคุณอาจไม่ได้กลับมาอีกเลยนะ”
“หมายความว่ายังไง!” สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปทันที
เจียงเฉินหัวเราะออกมา “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันคอยเดินตรวจตราอยู่แถวๆนี้ฉันไม่เคยได้ยินเสียงโทรเข้าโทรศัพท์เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ทําไมมันกลับดังขึ้นทันทีที่สาวสวยคนนี้เข้ามาหยิบล่ะ? หรือว่ามันกําลังรอใครบางคนมาหยิบมันอยู่?”
ชายวัยกลางคน “ฉันไม่เข้าใจว่านายกําลังจะพูดอะไร?”
เจียงเฉินดูถูกเหยียดหยามออกมา “แล้วการที่คุณบอกว่าแบตโทรศัพท์ของคุณมันหมดน่ะมันจริงหรอ ทําไมเมื่อกี้ผมเห็นว่าคุณเพิ่งจะกดปิดมันล่ะ?”
“นายเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!”
“ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระสักหน่อย คนปกติทั่วไปยังไงก็ควรมีสายชาร์จติดอยู่ในรถและมันก็ยังไม่สายที่จะเข้าไปชาร์จเพื่อเปิดเครื่องแล้วโอนเงินให้นะ มันคงไม่จําเป็นต้องไปถึงธนาคารหรอกมั้ง?”
ทันที่เมื่อสาวสวยได้ยินแบบนั้นเธอก็เชื่อเจียงเฉินไปถึงแปดส่วนแล้วและเหงื่อเย็นก็หลั่งออกมาเต็มตัวเธอ
เธอรีบวิ่งหนีไปซ่อนหลังเจียงเฉิน
เจียงเฉินยังคงพูดวิเคราะห์ต่อไป “แล้วเรื่องค่าตอบแทนอะไรนั่นก็คงเป็นของปลอม แต่การลักพาตัวคนต่างหากที่เป็นเป้าหมายหลักที่แท้จริงของคุณ!”
“ฉันไม่เข้าใจว่านายกําลังพูดถึงเรื่องอะไร?!”
ชายวัยกลางคนยังคงแกล้งไม่รู้เรื่อง
“ยังไม่ยอมรับอีกหรอ?” เจียงเฉินดูมั่นใจ “เมื่อคืนผมเห็นข่าวผู้หญิงคนหนึ่งหายตัวไปหลังจากขึ้นรถซึ่งนับจากตอนนั้นนี่ก็ผ่านไปแล้วกว่า 40 ชั่วโมง
เมื่อเจียงเฉินพูดออกมาเขาก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของชายวัยกลางคน
เป็นเขาจริงๆด้วย!
เห็นได้ชัดเลยว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป!
หญิงสาวมองชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวเธอกลัวจนรู้สึกหนาวขึ้นมาเธอค่อยๆก้าวถอยหลังออกไป!
มุมปากของเจียงเฉินกระตุก “ผมว่าตอนนี้มันก็คงเห็นได้ชัดแล้วว่าคุณก็คือคนร้ายที่ก่อเหตุในคดีนั้นหรือไม่ก็เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิด”
“ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่นายพูด!” ชายวัยกลางคนรู้ตัวดีว่าตัวตนของตัวเองนั้นถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์แล้วและเขาก็ได้แต่พยายามปฏิเสธอย่างตื่นตระหนก
เจียงเฉินเยาะเย้ย “ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรแต่ตอนนี้ผมโทรแจ้งตํารวจไปแล้ว”
เมื่อเจียงเฉินพูดจบเส้นงไซเรนของรถตํารวจก็ดังมาแต่ไกล
สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปทันที่เขาตื่นตระหนกและเตรียมที่จะหนี
แต่ใครจะรู้…..
เจียงเฉินใช้จังหวะนี้เหยียดขาของตัวเองออกไปและสกัดขาของชาววัยกลางคน
“โอ้ยNN”
ชายวัยกลางคนไม่สนใจเท้าของตัวเองเมื่อเขาถูกเจียงเฉินสกัดเขาก็ล้มลงอย่างรุ่นแรงและกลิ้งไปบนพื้นสองสามรอบใบหน้าของเขากระแทกกับพื้นจนเปลี่ยนเป็นสีม่วงและจมูกก็เริ่มบวมเป่ง
เจียงเฉินที่ได้รับทักษะการต่อสู้มาจากระบบก็เข้าไปบิดมือขวาของชายวัยกลางคนและกดตัวเขาลงกับพื้นจนชายวัยกลางคนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก
และแล้วตํารวจก็มาถึงอย่างรวดเร็ว
“ใครเป็นคนแจ้งความมาครับ?”
“ผมเอง ผมเป็นยามรักษาความปลอดภัยและผู้ชายคนนี้ผมสงสัยว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการถูกลักพาตัวของหญิงสาวเมื่อวานนี้…”
และเจียงเฉินก็ได้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้น(ตํารวจในพื้นที่นี้ไม่รู้จักเจียงเฉินและก็ไม่มีความจําเป็นที่จะต้องเปิดเผยตัวตน)”
“อะไรนะ?”
ต่ารวจพากันตกใจและตื่นตัวขึ้นมาทันที พวกเขารีบหยิบกุญแจมือออกมาและล็อคตัวชายวัยกลางคนทันที
หลังจากนั้นเจียงเฉินและสาวสวยกางเกงยีนส์ก็ได้ไปที่สถานนีตํารวจเพื่อให้ปากค่าสําหรับการทําคดี
สุดท้ายหลังจากตรวจสอบประวัติของชายวัยกลางคนปรากฏว่าเขานั้นเป็นอาชญากรระดับ A ที่กําลังต้องการตัว!
และเขานั้นก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของหญิงสาวในข่าวเมื่อวานนี้ด้วย
เจียงเฉินที่ออกมาจากสถานนีต่ารวจก็ได้รับขอบคุณจากตํารวจสาวสวยมากมาย
“ครั้งนี้ฉันทํางานในฐานะยามรักษาความปลอดภัยแต่สามารถช่วยไขคดีใหญ่ได้ฉันจะได้รางวัลจากระบบไหมนะ?”
เจียงเฉินตั้งตารอ
รับประทานอาหารกลางวันตอนเวลาเที่ยง
ในเวลานี้เรื่องการจับกุมอาชญากรเมื่อเช้านั้นก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งทีมรักษาความปลอดภัยและมันก็ได้กระจายไปจนถึงบริษัทรักษาความปลอดภัยและในอาคารศูนย์กลางทางการเงินระหว่างประเทศ
สร้างความฮือฮาครั้งใหญ่!
เจียงเฉินที่กําลังลาดตระเวนในตอนบ่ายก็มีคนเข้ามาถ่ายรูปกับเขามากมาย
เจียงเฉิน “…”
และก็โชคดีที่ความกระตือรือร้นของคนเหล่านี้มันช่วยให้เขารู้สึกเบื่อน้อยลงไปมาก
ในระหว่างที่กําลังลาดตระเวนด้วยความเบื่อหน่าย….
ทันใดนั้น!
–
ก็มีความเคลื่อนไหวที่ดึงดูดความสนใจจากเจียงเฉิน!
