ตอนที่ 416 : แกป่วยรึเปล่า?!
ปากของซุนเว่ยอ้ากว้างและดวงตาของเขาราวกับกําลังจะระเบิดออกมา
พระเจ้า
นี่มันนรกอะไรกัน?
คนที่อยู่รอบๆพวกเขาก็พากันสับสน!
ห่างออกไปไม่ไกลหลันหน่วนหยานที่แอบมองดูอยู่และพบว่าชูเยวเพิ่งกําลังเดินตรงเข้าไปหาเจียงเฉินเธอก็โกรธมาก
ฮ่ม!
ชูเสี่ยวเมิ่งเธอนี่น่ารําคาญจริงๆ
แต่อย่างไรก็ตามแล้วความคิดของเจียงเฉินเป็นยังไงบ้าง?
เขาคงจะไม่ทําตัวเป็นขยะหรอกนะ?
หลันหน่วนหยานกลัวมากว่าชูเสี่ยวเพิ่งจะสามารถดึงดูดความสนใจของเจียงเฉินได้สําเร็จไปฟูเหม่ยที่ร่ํารวยนับหมื่นล้านความสวยกว่า 95 คะแนน สวยงามและเซ็กส์ซี่
เจียงเฉินคงจะไม่…
หลันหน่วนหยานกลัวมาก
แต่ใครจะไปรู้ – ในวินาทีต่อมา
เมื่อเจียงเฉินเงยหน้าขึ้นเขาก็ผลักชูเสี่ยวเพิ่งออกไป “ผมคิดว่าคุณคงจะจําคนผิดแล้ว ผมเป็นเพียงยามรักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ คุณคงจะไม่ต้องการรบกวนการทํางานของผมหรอกใช่ไหม?
ชูเสี่ยวเพิ่ง: “???
ซุนเหว่ย: “???
หลันหน่วนหยาน “???”
ตื่นเต้น!
สามีของฉันต้องแบบนี้สิ!
แม้ว่าเขาจะพบกับสิ่งล่อใจอย่างชูเสี่ยวเพิ่งแต่ใจของเขาก็ไม่หวั่นไหว!
น่าประทับใจมาก
สามีฉันจะให้ขาไก่กับนาย!
ชูเสี่ยวเพิ่งสับสนอยู่ครู่หนึ่งและเธอก็รู้ด้วยว่าเจียงเฉินนั้นเป็นคนเด็ดขาดมีหลักการและไม่ย่อท้อ
เธอทําอะไรไม่ถูกแต่เธอก็รู้สึกรักเขามากขึ้น
เธอพูดกับเจียงเฉินว่า “อม สามีฉันจะรอนายอยู่ในไนท์คลับนะ”
เธอกระพริบตาและจากไป
ซุนเว่ยและคนอื่น ๆ ยังคงอยู่ในความงุนงงและตกตะลึง
เทพธิดากับยามรักษาความปลอดภัยมันเป็นอะไรที่เข้ากันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ฮ่าฮ่าฮ่า
ซุนเว่ยโล่งใจและหัวเราะออกมา
ฮ่าฮ่าฮ่า
เทพธิดากับยามรักษาความปลอดภัยจะไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง เรื่องแบบนี้มันก็ควรมีแต่ในเทพนิยายใช่ไหม?
ในความเป็นจริงมันคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอกถูกไหม?
ซุนเว่ยมองแผ่นหลังของชูเสี่ยวเพิ่งอย่างตื่นกระหายและต้องการตามเธอเข้าไป
แต่ใครจะรู้
เจียงเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อยและก้าวไปข้างหน้าและปิดทางเข้า!
“ผมต้องขอโทษด้วย คุณไม่สามารถเข้าไนท์คลับนี้ได้!”
ซุนเหว่ย: “???”
คนรวยรุ่นที่สองคนอื่น: “??? ”
ร้อยใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน!
ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง!
“อะไรนะ”
ดวงตาของซุนเว่ยเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ “นายกล้าหยุดฉันงั้นหรอ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?
เจียงเฉินพูดเบาๆว่า “ผมไม่สนใจว่าคุณเป็นใครในสายตาผมคุณเป็นแค่คนยากจน!”
ซุนเว่ย: “…”
ลูกน้องคนอื่นๆ “…”
ยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ”..”
เจ้าโง่จสับสนเล็กน้อยและชี้ไปที่ซุนเว่ยก่อนจะพูดว่า “พี่เฉินผมรู้สึกว่ายังไง ผู้ชายคนนี้ ก็แต่งตัวไม่เหมือนคนจนที่ไม่มีเงินนะ?”
แม้ว่าเจ้าโง่จูจะดูโง่แต่เขานั้นก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเขา เขารู้สึกว่าซุนเว่ยควรจะมีเงินอยู่บ้างเพราะท้ายที่สุดซนเว่ยก็เพิ่งจะอวดรถสปอร์ตของเขาไป
ซุนเว่ยที่ได้ฟังเจ้าจูก็ยกหน้าอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจแล้วพูดว่า “ได้ยินไหม? ฉันรวย! โว้ย!”
เจียงเฉิน “ผู้ชายคนนี้ก็มีรถ เขาก็มีเงินเหมือนกันหรอ?”
พรูด!
ซุนเหว่ยล้มลงกับพื้น
ให้ตายเถอะ!
ยามรักษาความปลอดภัยคนนี้โง่เกินไปแล้ว!
รถของฉันมันเหมือนรถธรรมดาหรอ?
ของฉันมันเป็นบูกัตติ เลยนะโอเคไหม?
30 ล้าน!
เจียงเฉินหัวเราะและส่ายหัวก่อนจะพูดว่า
“ดูเหมือนว่าทุกคนจะยังไม่เข้าใจ! อย่าไปหลงกลเปลือกนอกของเขากันสิ! ที่จริงเขาเป็นแค่คนยากจนะ”
เจ้าโง่ที่ได้ยินเจียงเฉินเขาก็เชื่อมั่นในคําพูดของพี่เฉินของตัวเองอย่างเต็มที่เขามองเข้าไป ในดวงตาของซุนเว่ยและพูดอย่างดูถูก “นายได้ยินสิ่งที่พี่เฉินพูดแล้วใช่ไหม เจ้านายของเราบอกว่าคนที่ไม่มีเงินไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเด็ดขาด! นายไม่สามารถเข้ามาได้!”
ให้ตายเถอะ!
พวกเขาเป็นยามรักษาความปลอดภัยจากบริษัทไหนกันแม้แต่ระบุว่าคนไหนจนคนไหนรวยถึงยังไม่สามารถทําได้?
“พวกนายจะไปเข้าใจอะไร? พวกนายใช้ตาข้างในดูถึงได้บอกว่าฉันยากจน?!”
ซุนเวียตะโกนออกมา
“ใช่แล้วพี่เฉิน พี่มั่นใจได้ยังไงว่าพวกเขาเป็นคนยากจนที่เจ้านายไม่อนุญาตให้เข้าไป?” เจ้าโง่จูถามออกมา
เจียงเฉินลูบริมฝีปากของเขาและพูดว่า
“นายยังจําได้หรือเปล่าว่าเจ้านายของพวกเราพูดถึงเรื่องมาตรฐาน”
“จําได้ครับ!” เจ้าโง่จรีบหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาซึ่งเขารู้ตัวดีว่าเขานั้นไม่สามารถจํารายละเอียดไว้ในสมองของเขาได้ดังนั้นเขาจึงเขียนมันลงสมุด
“เจ้านายพูดว่า!”
เจ้าโง่จมองดูอยู่ซักพักก่อนจะตะโกนว่า
“กลุ่มผู้ชายที่ไม่มีผู้หญิงมาด้วยจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในไนท์คลับ!”
กลุ่มคนรวยที่สองที่ได้ยินก็พากันล้มลงกับพื้น!
ให้ตายเถอะ!
เพราะไม่มีผู้หญิงมาด้วยนะ?!
เจ้าโง่จุตบหัวของเขาและพูดอย่างแน่วแน่ว่า “พี่เฉิน! หรือว่าใช่แล้ว! คนกลุ่มนี้ยากจนแน่ๆ! พวกเขาก็แค่สุนัขโสดที่ห่วยแตกว่ายามรักษาความปลอดภัยอย่างพวกเราอีก! แฟนสักคนก็ยังไม่มี!”
ซุนเว่ยและคนอื่นๆพากันล้มลงอีกครั้ง
น่าสงสารผม
หมาป่าแห่งซานหลี่ถุนถูกยามรักษาความปลอดภัยโง่ๆดูถูกว่าพวกเขาเป็นแค่สุนัขโสดที่แย่กว่ายามรักษาความปลอดภัย!
แรงอาฆาตพยาบาทเริ่มถูกส่งออกมาจากดวงตาของบรรดาคนรวยรุ่นที่สอง
“ไอ้พวกบ้า!”
“แกกล้าพูดว่าพวกเราไม่มีแฟนอย่างงั้นหรอ? แย่กว่ายามรักษาความปลอดภัยอย่างพวกนายงั้นหรอ?!”
เจ้าโง่จูพูดออกมา “เล็กพูดไร้สาระได้แล้ว เจ้าของที่นี่บอกเอาไว้แล้วว่ากลุ่มผู้ชายที่มาที่นี่ โดยที่ไม่มีแฟนติดตามมาด้วยจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในอย่างเด็ดขาด!”
ซุนเว่ย “…”
“ลองดูนั่นสิ”
เจียงเฉินพูดออกมา “ที่เสื้อผ้าของพวกเขา”
ซุนเว่ยและคนอื่นๆที่ได้ยินแบบนั้นก็พากันหัวเราะออกมา
เพราะสิ่งที่พวกเขากําลังสวมใส่อยู่ทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าชั้นดีแถมยังเป็นเวอร์ชั่นที่ถูกตัดออกมาเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ
เพื่อที่จะไล่ตามแฟชั่นพวกเขานั้นไม่ลังเลที่จะลบโลโก้ของแบรนด์ออก
ทุกวันนี้แฟชั่นการสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกซ่อนแบรนด์เอาไว้กําลังได้รับความนิยม เพราะหลายคนมักจะใช้พวกมันโอ้อวด
เจ้าโง่จมองตั้งแต่หัวถึงเท้าของพวกเขาด้วยความระมัดระวัง
เขามองอยู่นานก่อนจะพูดออกมาว่า “พี่เฉิน! ปรากฏว่าพวกเขายากจนกันหมดเลยทุกคน!”
เจียงเฉินพยักหน้า “ไหนลองบอกหน่อยสิว่าท่าไม?”
“ก็เพราะว่าเสื้อผ้าที่พวกเขาใส่อยู่นั้นไม่มีโลโก้ของแบรนด์เลย!”
เจ้าโง่จพูดต่อ “ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังใส่เสื้อผ้าจากร้านแผงลอยที่ไม่มีแบรนด์อะไรเลย!”
ซุนเว่ยและคนอื่นๆพากันล้มลงอีกครั้ง
แขนขากระตุก
เจ้าโง่จพูดด้วยสีหน้าดูถูก “พวกนายไม่ต้องมาพูดเลยนะว่าเสื้อผ้าพวกนายเป็นของแบรนด์เนม ฉันว่ามันก็แค่ของที่ขายตามร้านแผงลอยมากกว่า! แม้แต่โลโก้ก็ไม่มีด้วยซ้ํา!”
สาวงามที่อยู่รอบๆพากันหัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตลกมาก!”
“คนพวกนี้ดูตลกดีจริงๆ”
“รปภ. คนนั้นหล่อมากเลยนะ!”
“คนใหญ่คนโตพวกนั้นดูน่าสงสารจริง”
“เจ้าพวกโง่!”
ซุนเว่ยกระโดดขึ้นมาด้วยความโกรธ “พวกมันเป็นโอต์กูตูร์! โอต์กูตูร์พวกแกรู้จักรึเปล่า?!”
“กันสูง?”
ดวงตาของเจ้าโง่จหรี่ลง!
ก่อนหน้านี้เจ้าของที่นี่ก็พูดถึงคําๆนี้!
เป็นไปได้ไหมว่าง
พวกเขาคือคนในตํานาน พวกเศรษฐีที่ซ่อนตัวอยู่?
“หึ เจ้านายของพวกแกก็เคยพูดถึงอยู่สินะ”
ซุนเว่ยกลายมาเป็นคนหยิ่งอีกครั้ง
เจ้าโง่จและเจียงเฉินกระซิบกัน
เจียงเฉินพยักหน้าและกลั่นยิ้ม
เจ้าโง่จเดินไปที่ด้านข้างของซุนเว่ยและเดินวนรอบสองสามรอบ
ซุนเว่ย: “…”
เจ้าโง่จูเอามือของเข้าจับไปที่กันของซุนเว่ย!
ซุนเหว่ยกรดออกมา!
“แกทําอะไรของแก แกป่วยรึเปล่า”
เจ้าโง่จยังคําราม: “ใครป่วย? นายคิดว่าฉันอยากจะจับกันสูงของนายงั้นหรอ ถ้าฉันไม่จับฉันจะรู้ได้อย่างไรว่านายกันสูงหรือกันต่ํา ฉันจะไปแน่ใจได้ยังไงว่านายรวยจริง?”
ซุนเว่ยตกตะลึง
กันสูง? ก้นต่ํา?
แกเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?
คนรวยรุ่นที่สอง “…”
สาวสวยหัวเราะคิกคัก!
“ฮ่าฮ่าฮ่าง ตลกจัง!”
“นี่มันสนุกกว่าการเต้นมาก!”
“ก้นสูง ก้นต่ํา รปภ.คนนี้เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ฉันถ่ายรูปไว้แล้ว เชวี่ยหยิน! ไปกันเถอะ!”
ชเสียวเมิงและหลันหน่วนหยานที่มองดอยู่จากระยะไกลก็อดไม่ได้ที่จะกุมท้องหัวเราะออกมา
นี่มันตลกมาก
ซนเว่ยโกรธจนใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ทําไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้?
ตัดสินใจว่าใครรวยจากตําแหน่งกัน?
สมองคนพวกนี้ยังปกติอยู่หรือเปล่า?
“รีบหันมาให้ฉันจับดีๆได้แล้ว!”
เจ้าโง่จพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “ไม่เห็นจะสูงเลย! ต่าจะตายไป! ไม่รวยแน่ๆ!”
พรูด
ซุนเวียน้ําลายฟูมปากและล้มลงกับพื้น
ยอมแพ้!
เจียงเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พวกนายได้ยินแล้วใช่ไหม? น้องชายของฉันก็เห็นว่าผู้ตายเป็นคนจนดังนั้นพวกนายไม่สามารถเข้าไปได้!”
“แก แกะ”
ซุนเว่ยกระโดดขึ้นมาจากพื้น
“พวกแกจะบอกว่าฉันไม่มีเงินสินะ
ริมฝีปากของซุนเว่ยกระตุกก่อนที่จะเยาะเย้ยออกมา
หยิบเงินออกมา 100 หยวน!
ตามไนต์คลับทั่วไปทิป 100 หยวนนั้นถือว่าหรูมากแล้ว
“ฉันให้พวกแก!”
ซุนเว่ยยัดเงิน 100 หยวนให้กับเจ้าโง่ “ตอนนี้แกเชื่อรึยังว่าฉันเป็นคนรวยแล้วฉันเข้าไปได้หรือยัง?”
แต่ใครจะรู้
เจ้าโง่จูตะโกนออกมา “อย่าขยับ!”
เสียงดังลั่น
ซุนเว่ยและคนอื่นๆกลัวเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหวอะไร
เจ้าโง่จุขมวดคิ้วและตะโกนออกมาว่า “พวกนายคิดว่าฉันเป็นคนโง่งั้นหรอ? เงินพวกนี้บรรลัยค่า! มันไม่ได้อยู่ในสายตาของฉันด้วยซ้ํา! จําหน่ายของพวกเราบอกว่ามีพวกชอบสร้างปัญหาไม่น้อยที่ใช้เงินเบี่ยงเบนความสนใจและพยายามแอบเข้าไปข้างใน
ขณะที่พูดเจ้าโง่ก็ยกซุนเว่ยขึ้น
ซุนเว่ยตกใจและกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
ความหยิ่งยโสของคนรวยรุ่นที่สองค่อยๆหายไป
เจ้าโง่จโยนซุนเว่ยออกไปปัก
ซุนเวียนอนกองกับพื้น
น่าสงสารผม
หมาป่าแห่งซานหลีถุนถูกเจ้าโง่จุขวางทางและโยนออกจากร้านไป!
ซุนเว่ยลุกขึ้นไม่ได้เป็นเวลานาน
คนรวยรุ่นที่สองที่อยู่รอบๆมองหน้ากันด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
“แกเจ้าหน้ารปภ.งี่เง่า แกรอก่อนเถอะ!”
“น้อยน้อยซุน ผมจะสอนให้พวกมันเป็นคนเอง!”
“พวกแกตายแน่!”
ในเวลานี้เองNN
เจ้าของไนท์คลับและหัวหน้าโจวก็รีบวิ่งออกมาจากข้างในNN
เมื่อเห็นว่าซุนเว่ยถูกโยนลงบนพื้นใบหน้าของเจ้าของไนท์คลับก็ซีดเผือด!
เพราะเขานั้นรู้จักกับซุนเว่ย!
ซุนเวียนั้นมักจะมาซื้อของที่ซานหลี่ถุนอยู่เสมอ เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคือเศรษฐีที่ไม่อาจทําให้โกรธเคืองได้โดยเด็ดขาด!
“อ๊ะ! นายน้อยซุน!”
เจ้าของไนต์คลับรีบเข้าไปช่วยซุนเว่ยลุกขึ้น
“ไม่ต้องมาช่วยฉัน!”
ซุนเวียตะโกนออกมาด้วยความโกรธ!
เขาลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธก่อนจะชี้ไปที่เจียงเฉินและเจ้าโง่จูก่อนจะพูดออกมา “ยามรักษาความปลอดภัยสองคนนี้คนหนึ่งบอกว่าฉันเป็นคนจนอีกคนหนึ่งกล้าทุบตีฉัน นายจะว่ายังไง?!”
เจ้านายตัวสั่นด้วยความกลัว
เขาจะไม่กล้าทําให้นายน้อยซุนโกรธได้ยังไง?
เขาหันไปหาเจียงเฉินและเจ้าโง่จและเตรียมที่จะไล่ทั้งสองคนออก
“บัดซบ! อย่าคิดว่าไล่สองคนนี้ออกแล้วเรื่องนี้จะจบ!”
ซุนเว่ยพูดออกมาอย่างดุเดือด “วันนี้ฉันต้องการคําอธิบายจากนาย!”
“บัดซบ! ยามรักษาความปลอดภัยสองคนนี้ทําลายฉันฉันจะปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง!”
ดวงตาของซุนเว่ยเปลี่ยนเป็นสีเขียวและเขาก็โบกมือ
กลุ่มคนรวยรุ่นที่สองรีบเข้าไปรุมล้อมเจียงเฉินและเจ้าโง่จูและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้
เมื่อชูเสี่ยวเมิ่งและหลันหน่วนหยานเห็นว่าเจียงเฉินกําลังจะถูกซุนเว่ยทําร้ายมันก็ทําให้พวกเธอรู้สึกโกรธมากและอยากจะรีบออกมาทันที
“กําลังจะตีกันแล้วงั้นเหรอ?”
“ยามรักษาความปลอดภัยสองคนนั้นบอกว่าซุนเว่ยเป็นคนจนและพวกเขาก็พยายามไล่ซุนเว่ยออกไป!”
“ครั้งนี้พวกเขาเจอจุดจบแน่!”
“เฮ้ ซุนเว่ยถือว่าเป็นที่หนึ่งของบรรดานายน้อยบนถนนซานหลี่ถุนแห่งนี้เลยนะ”
แต่ใครจะรู้ –
“พวกไม่ต้องการพูดอะไร?”
ในเวลานี้ –
เจียงเฉินกลับพูดออกมาอย่างใจเย็น “ฉันบอกว่าพวกนายยากจนแล้วมีปัญหางั้นหรอ?”
ทั้งสถานที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัดทันที
ทุกคนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
ถ้ายามรักษาความปลอดภัยคนนี้ไม่รู้จักซุนเวียมาก่อน ก็คงพอทําความเข้าใจได้ว่าทําไมเขาถึงพูดแบบนั้น
แต่ตอนนี้มันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้จัก…
“หึหึ
ซุนเว่ยหัวเราะด้วยความโกรธ เขามองไปที่เจียงเฉินด้วยความเยาะเย้ยและพูดว่า “ยามรักษาความปลอดภัยที่น่าสงสารแบบนายกล้าดียังไงถึงกล้าบอกว่าฉันยากจน? นายมีความมั่นใจอะไรใครเป็นคนให้ความกล้ากับแก?”
“ไม่มีใครให้ความกล้าหาญกับฉันทั้งนั้นแหละ”
เจียงเฉินพูดอย่างใจเย็น “เพราะนายยากจนเกินไปเมื่อเทียบกับฉัน นายมันยากจนมากนั่นแหละคือทั้งหมดที่ฉันสามารถพูดได้”
“อะไรนะ?”
ซุนเว่ยหัวเราะอย่างโกรธเคือง “นายหมายความว่ายังไง นายเนี่ยนะรวยกว่าฉัน นายมันก็แค่รปภ.ไม่ใช่ไง?”
ผู้ชมหัวเราะคิกคัก
ไม่มีใครเชื่อว่า รปภ. ของไนต์คลับจะมีเงินมากไปกว่าซุนเว่ยหมาป่าแห่งซานหลี่ถุนได้!
“รปภ.คนนี้ไม่ดูตัวเองเลย”
“เขาคงคิดว่าบ้านของเขาเป็นชาวนาและมีที่ดินก็ถือว่ารวยแล้วล่ะมั้ง”
“นายน้อยซุนสั่งสอนเขาให้เป็นคนหน่อย”
