ตอนที่ 431 : เจียงเฉินสามารถทําเงินได้จริงๆหรอ?
เมื่อถึงคราวของเจียงเฉินทุกคนก็หันมาดูพร้อมๆ กัน เจียงเฉินเม้มริมฝีปาก ใบหน้าของเขาไม่มีใครสามารถมองออกว่าเขากําลังรู้สึกอะไรอยู่
เขาหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา
“เห้อ ผมตั้งร้านแผงลอยริมถนนทั้งสองชั่วโมงตั้งแต่เช้า ถึงจะขายได้ไม่มากเท่าไหร่แต่สามารถเพิ่มวีแชทของสาวๆมาได้ 65 คน!”
“อะไรนะ?”
เหล่ายามรักษาความปลอดภัยขี้เหร่พากันอิจฉาขึ้นมาทันที!
ลูกตาแทบจะหลุดออกมา!
โอ้พระเจ้า!
ให้ตายเถอะ!
เจียงเฉินนายยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?
พวกเราตากแดดตากฝนตากเหงื่อมาทั้งวันเพื่อเปิดร้าน แต่นายกลับไปหาสาวๆเนี่ยนะ?
พวกเขาพากันอิจฉาขึ้นมาทันที “เจียงเฉิน นายอุ้งานงั้นหรอ?”
“เจียงเฉินนายเป็นอะไรไป?”
“ฉันขอร้องต่อพระเจ้าเจียงเฉิน นายช่วยสอนประสบการณ์ของนายให้ฉันหน่อย”
“ฉันตั้งร้านแผงลอยมาทั้งวัน แค่สแกนวีแชทของสาวคนเดียวยังไม่ได้เลย! แล้วนายทําได้ยังไงกัน?!”
เจียงเฉินมองดูด้วยความสิ้นหวัง
“พวกนายคิดว่าฉันมีทางเลือกด้วยหรอ ฉันเองก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน”
“ล่าสองชั้นแทบไม่ได้ขายอะไรเลย ฉันเอาแต่มองหาที่ร่มๆแล้วก็หาเก้าอี้มาตั้งแล้วนอนหลับเล่นอย่างสบายๆ”
“จากนั้นฉันก็ห้าสินค้ามาวางไว้ที่พื้นแล้วก็แปะป้าย QR Code ลงไป–” “อันที่จริงฉันไม่ต้องการขายอะไรทั้งนั้นด้วยซ้ํา ฉันแค่ทําๆไปก็เท่านั้นเอง” เจียงเฉินถอนหายใจออกมาและพูดว่า “แล้วหลังจากนั้นฉันก็เลยเผลอหลับไป”
ยามรักษาความปลอดภัยคนอื่น “…”
เจียงเฉินหยักไหล่และพูดออกมา “แต่พอทันทีที่ฉันตื่นขึ้นมาฉันก็พบว่าสิ่งของที่ชั้นวางเอาไว้มันถูกกวาดเอาไปหมดแล้ว!”
“ไม่เหลืออะไรเลย!”
“พวกขโมยนิสัยไม่ดีจริงๆ”
“แต่ว่าบนโทรศัพท์มือถือของฉันกลับมีบันทึกการชาระเงินมากมายซึ่งฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ําว่ามันมาจากไหน”
“แล้วในวีแชทของฉัน นอกจากยอดโอนเงินซื้อขายแล้วก็ยังมียอดโอนเงินที่ไม่รู้ว่าเป็นค่าอะไรอีกตั้งมากมาย”
“แถมยังมีคําขอเป็นเพื่อนในวีแชทของผู้หญิงอีก 65 คน!”
เจียงเฉินพูดออกมาด้วยใบหน้าเศร้า
“ว้าว–
พวกเขาพากันปรบมือ
พระเจ้า!
พวกเราทํางานตากแดดมาทั้งวันแค่คุยกับผู้หญิงยังไม่ได้เลย
ส่วนนายหาที่นอนหลับฝันดีพอตื่นมาก็ขายของหมดเกลี้ยงแถมยังได้แอดวีแชทสามมาถึง 65 คน?
สวรรค์จะไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยไหม?
เจียงเฉินพูดด้วยสีหน้าที่หดหู “เอาจริงๆฉันตกใจมากเลยนะ ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมาก ใครจะไปคิดว่าสาวๆจะพากันเพิ่มเพื่อนฉันขนาดนี้”
“แล้วก็ยังมีผู้หญิงอีสานคนที่มีนิสัยแย่ๆ”
“เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่ได้ต้องการสื่ออะไร และพวกเธอก็ไม่ได้ขาดอะไรตราบใดที่พวกเธอเดินผ่านมาและเห็นรูปลักษณ์ของฉันพวกเธอก็จะหยุดทันที”
“แล้ว–
“พวกเธอก็จะเข้ามาพูดคุยกับฉัน”
“ฉันเองก็รู้เรื่องนี้ดีและฉันก็ไม่ชอบมากด้วย”
“แต่พวกเธอก็ยังคงคอยรบกวนอยู่ตลอด”
“พวกเธอมักจะเข้ามาพูดว่า….”
“น้องชายช่วยทิ้งวีแชทให้กับฉันหน่อยได้ไหม”
“น้องชายนายหล่อมากเลยนะขอเบอร์ติดต่อหน่อยได้รึเปล่า”
เจียงเฉินบีบเค้นน้ําตาของตัวเองออกมา “คิดว่าฉันอยากเจอเรื่องแบบนี้งั้นหรอ มันทําให้การทํางานของฉันลําบากมากเลยนะ”
เจียงเฉินพูดออกมาแล้วก็ว่าเขานั้นอดทนมามากพอแล้ว
ยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ “…”
ให้ตายเถอะ!
เห็นใจจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมาเลย!
พระเจ้า เจียงเฉินคนนี้จริงๆเลย…..
ยามรักษาความปลอดภัยหลายคนก็ยังคงอิจฉาอยู่ในใจ! เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนที่จะเปิดวีแชท ยอดขายภายในวันเดียวของเขานั้นเท่ากับ… หนึ่งหมื่นหยวน!
หนึ่งหมื่นกว่าหยวน!
“นายไปขายบ้าอะไรมาถึงสามารถได้เงินมาหนึ่งหมื่นหยวนในเวลาเพียงแค่วันเดียว?”
หัวหน้าโจวตกใจมาก
เจียงเฉินพูดออกมาอีกครั้ง “ตอนแรกผมไม่รู้ว่าจะขายอะไรดีก็เลยหาของมาตั้งขายเอาไว้ตามที่ผมได้พูดไว้ก่อนหน้านี้”
“แต่สุดท้ายมาถึงเวลาบ่ายผมก็เลยเปลี่ยนใจ” “ผมจะไม่ขายอะไรทั้งนั้น!”
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างมั่นใจในตัวเอง
“นายไม่ได้ขายอะไร แล้วเงินนี้มาจากไหน?”
ยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นไม่เชื่อ
เจียงเฉินยิ้มออกมา “เดี๋ยวทุกคนก็จะได้รู้เอง รอดูกันเองดีกว่า”
เจียงเฉินกลับไปที่แผงลอยและเปิดป้าย
“ผมเป็นหนุ่มหล่อ หากต้องการถ่ายรูปคู่กับผม ก็จ่ายมา 10 หยวน สแกนจ่ายที่ป้ายได้เลย!”
ยามรักษาความปลอดภัยทุกคนตกตะลึง–
พระเจ้าและความปรานี้เกินไปแล้ว! เสร็จแล้วจึงเชิญก็ไปนอนอยู่บนเก้าอี้อย่างมีความสุขจนกระทั่งผล็อยหลับไป
หลับ!
ในเวลานี้เองก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามา
ในตอนที่เธอเห็นป้ายร้านเป็นครั้งแรกเธอก็ขาออกมา
“ใครกัน? ตลกจัง”
แต่หลังจากที่สาวสวยเห็นเจียงเฉินนอนอยู่ ตาของเธอก็เบิกกว้างทันที
(ONO)!
ฝีเท้าก็อย่าไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
“ว้าว
”
สาวสวยอุทานออกมา
หลังจากนั้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาะ
สแกนคิวอาร์โค้ด!
จ่ายเงิน!
ยามรักษาความปลอดภัยที่ดูอยู่ “…..”
พระเจ้า!
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
พวกเราทํางานหนักกันแทบเป็นแทบตายเหงื่อออกราวกับว่าตากฝนอยู่ เพื่ออะไรกัน?
เจียงเฉินแค่นอนก็สามารถทําเงินได้แล้ว?
ถ่ายภาพกับสาวสวย?
สาวสวยปลุกเจียงเฉินขึ้นมาและยิ้มหวาน “หนุ่มหล่อ มาถ่ายรูปก็ฉันหน่อยได้ไหม?” เจียงเฉินหันไปมองด้วยความขี้เกียจ
80 คะแนน!
ถือว่าดี!
น่าสนใจ!
ลุกขึ้นไปถ่ายรูปด้วย เสร็จแล้วก็เตรียมตัวกลับไปนอนต่อ
แต่ใครจะไปรู้ว่าสาวสวยจะยังไม่ยอมเลิกรา “เดี๋ยวฉันโอนเงินให้นายอีก 990 หยวน! แล้ว เดี๋ยวมาถ่ายรูปกับฉันอีก 99 รูปนะ!”
พรูด!
ยามรักษาความปลอดภัยทุกคนพากันล้มลงกับพื้น!
นี่มันบ้าอะไรกัน!
“การตั้งร้านแผงลอยมันเหนื่อยจริงๆ”
“เห้อ แม้แต่จะไปกินข้าวยังยากเลย
เจียงเฉินพูดบ่นออกมา ให้ตายเถอะ พวกเราอยากจะตื่นายสักที่จริง
ทําเงินได้ตั้งหนึ่งพันหยวนในขณะที่นอนมีอะไรที่ยังไม่น่าพอใจอีก?
ในขณะที่เจียงเฉินกําลังพูดคุยกับเหล่ายามรักษาความปลอดภัยคนอื่นอยู่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของยามรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามา “ไม่ดีแล้ว พวกเราไปดูเร็วมีบางอย่างเกิดขึ้นที่แผงขายของของเจ้าโง่จ!”
???”
เจียงเฉินขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าโง่จ?
เขารีบเดินไปที่อีกฝั่งหนึ่งของตลาดทันที
เจ้าโง่ตั้งร้านขายของอยู่ที่นั่น
เขาขายเครื่องดื่ม “มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?”
เจียงเฉินถามออกมา
“ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เขากําลังปิดร้านเขาดันไปทํารถ Porsche ของเจ้าของร้านข้างๆเป็นรอย ตอนนี้เขาก็เลยถูกจับตัวเอาไว้และถูกบังคับให้จ่ายเงินชดใช้
เจียงเฉินเดินตรงไปยังกลุ่มฝูงชนที่กําลังมุงดูอะไรบางอย่าง
ผู้คนจํานวนมากกําลังมุงดูด้วยความตื่นเต้นและพูดคุยกัน
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“เจ้าของร้านแผงลอยสองคนทะเลาะ คนหนึ่งที่ขายเครื่องดื่มปิดร้านไประวังก็เลยทําให้รถ Porsche ของร้านข้างๆเป็นรอย!”
“เอ่อ ตัวเองขับรถ Porsche แล้วทําไมถึงยังต้องมาทําอาชีพนี้อยู่อีกหรอ?”
“ไม่เข้าใจอะไรเลยใช่ไหม นายไม่เห็นบอกว่าที่นี่มีรถหรูๆมากมาย!”
“นายจะไปเข้าใจอะไรกับความคิดของคนรวย? ในตอนนี้ตลาดกลางคืนกลับมาเปิดใหม่แล้วก็มีคนตัวเล็กๆมาขายของมากมายทําไมพวกเขาถึงจะมาร่วมสนุกด้วยไม่ได้?”
ใบหน้าของเจียงเฉินค่อยๆมืดมนลง
ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ยามรักษาความปลอดภัยและจียงเฉิงก็เดินผ่าฝูงชนเข้าไป
“หลีกทางหน่อย!”
“ให้พี่ใหญ่ของพวกเราเดินเข้าไปหน่อย!”
แม้ว่าเจียงเฉินจะเข้าไปอยู่ในทีมรักษาความปลอดภัยได้ไม่นานแต่ว่าเขานั้นก็ ได้รับความ เคารพจากคนอื่นมาก แม้แต่หัวหน้าโจวก็ยังต้องรู้สึกกลัวเขา และสําหรับยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นหากพวกเขาเจอกับเรื่องอะไรขอเพียงแค่เจียงเฉินออกหน้าให้ทุกอย่างก็จะมีทางแก่เจียงเฉินเดินตรงไปที่ใจกลางฝูงชนและพบเห็นเจ้าโง่กาลังถูกคนรวยรุ่นที่สองกักตัวไว้
คนรวยรุ่นที่สองคว้าคอเสื้อของเจ้าโง่จและก็ยังมีคนรวยรุ่นที่สองอีกมากมายที่รายล้อมเขาด้วยเจตนาร้าย
และพวกเขาก็ได้ยินเสียงของเจ้าโง่จที่พูดออกมาว่า “ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ตั้งใจ! แต่แกก็ต้องชดใช้! แกต้องชดใช้ให้ฉันห้าหมื่นหยวน ฉันถึงจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไป…มาอย่างนั้นล่ะก็ ม!”
คนรวยรุ่นที่สองคว้าคอเสื้อของเจ้าโง่จและเยาะเย้ยออกมา “แต่ผมไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น ถ้าผมมีเงินมากขนาดนั้นแล้วผมจะมาตั้งร้านแผงลอยทําไม” เจ้าโง่จขอความเมตตาซ้ําแล้วซ้ําเล่า
“แล้วยังไง? นายมันก็แค่คนจน! รู้หรือเปล่าว่ารถคันนี้มูลค่าเท่าไหร่?! Porsche 911 นําเข้า! รถหรูมูลค่าสองล้านหยวน! พวกเรายอมถอยให้ลงมาเหลือแค่ห้าหมื่นแล้วนายยังจะเอาอะไรอีก?!”
คนรวยรุ่นที่สองอีกคนนึงก็ตะโกนออกมา
เจ้าโง่จุดูเขินอาย “แต่ว่าตลาดกลางคืนเต็มไปด้วยผู้คนแล้วพวกคุณขับรถหรูราคาแพงขนาดนี้มาทําไมกัน แล้วถึงยังไงผมก็คงไม่มีเงินจ่ายให้พวกคุณหรอก”
“ไม่ยอมจ่ายเงินสินะ!”
คนรวยรุ่นที่สองพากันหัวเราะออกมา “เงินห้าหมื่นนั้นผมไม่มีหรอก”
“งั้นก็ไปแจ้งความ! ลดมูลค่าขั้นละสองล้านหยวนดูซิว่าประกันจะจ่ายให้เท่าไหร่! อย่างน้อย ทางนั้นก็คงพูดว่าสองแสนแน่นอน!”
คนรวยรุ่นที่สองคนนั้นพูดออกมาอย่างหยิ่งผยอง
มีการพูดคุยกันเกิดขึ้นมากมาย
“ทําไมพวกเขาถึงเป็นคนแบบนี้กันนะ”
“รถหรูมูลค่าคันละสองล้านหยวน! พระเจ้าช่วย!”
“ตลาดกลางคืนก็มีคนพลุกพล่านอยู่แล้ว แต่เขาจงใจขับรถหรูราคาแพงขนาดนี้เข้ามาในฝูงชนได้ยังไงกัน?”
“ดยังไงก็คงจงใจชัดๆ! บางทีอาจจะเป็นเขาด้วยซ้ําที่ขับไปชนเอง!”
เมื่อเจ้าโง่จุกําลังหมดหวังเขาก็เห็นเจียงเฉินเดินเข้ามา
“มีเรื่องอะไรหรอ?”
เจ้าโง่จรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็วและอ้อนวอนออกมา “พี่เฉินผมไม่ระวังก็เลยทํารถของพี่ชายที่อยู่ข้างๆเป็นรอย
คนรวยรุ่นที่สองที่เห็นว่าเจียงเฉินนั้นยืนอยู่ฝั่งเดียวกับเจ้าโง่จุและสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ เขาก็เยาะเย้ยออกมา “อะไรกัน นายเป็นพี่ใหญ่ของเขางั้นเหรอ เป็นพี่ใหญ่ที่ดูดีไม่น้อยเลยนะ ในเมื่อพี่ใหญ่ของนายอยู่ที่นี่แล้วก็จ่ายเงินให้ฉันได้แล้ว!”
คนรวยที่สองหลายคนพากันหัวเราะเยาะเย้ยเจียงเฉินอย่างไร้ความปราณี
จากมุมมองของพวกเขาเจียงเฉินนั้นก็แค่คนชั้นต่าคนหนึ่ง เจียงเฉินเดินไปที่รถ Porsche และมองดู เขาพบว่าตัวรถนั้นมีรอยขีดข่วนบ้างเท่านั้น ไม่ จําเป็นต้องเปลี่ยนอะไรไหม แค่ทําสีนิดหน่อยก็พอแล้ว และที่สําคัญถ้าหากว่ามันมีการชนขึ้นจริง ลอยมันก็ควรที่ชัดเจนมากกว่านี้
บางทีนี่อาจจะเป็นพวกต้มตุ้น!
เจียงเฉินรู้เลยทันทีว่าจะต้องทําอะไรต่อเขาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ค่าใช้จ่ายสําหรับทําสีมันไม่ถึงห้าหมื่นไม่ใช่หรือยังไง?”
“แกจะไปรู้***อะไรวะ”
เมื่อคนรวยรุ่นที่สองได้ยินเจียงฉันตั้งคําถามกับตัวเองเขาก็เลิกคิ้วและพูดออกมาอย่างเสียงดังว่า “พวกแกมันก็แค่พวกพ่อค้ายากจนรู้หรือเปล่าว่านี่มันคือลดราคาสองล้านหยวนเลยนะ”
เจียงเฉินยิ้มออกมา “คุณบอกว่าผมเป็นพ่อค้าจนๆคุณเองก็เป็นพ่อค้าแผงลอยด้วยไม่ใช่หรือยังไง?”
คนรวยรุ่นที่สองสําลักคําพูดของตัวเองทันที
ในเวลานี้เองคนที่อยู่รอบๆก็พากันหัวเราะออกมา
“ใช่ นี่มันไม่ใช่การหมายความว่าตัวเองก็เป็นคนจนด้วยหรอ?”
“อยากจะเป็นอะไรอีกล่ะ??”
“แก! แก! ดี! ได้?”
ควรรวยรุ่นที่สองพร้อมกับพวกเขาอีกหลายคนมองมาที่เจียงเฉินด้วยสายตาดุร้าย “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกล้าดียังไงถึงมาพูดโจมตีฉันคนนี้?!”
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “แถวนี้มีป้ายห้ามพูดถึงนายด้วยหรอ?” “ห์? คิดไม่ถึงจริงๆว่ายังจะกล้าปากดีอยู่อีก!”
คนรวยรุ่นที่สองเยาะเย้ยออกมา “สรุปแล้วนายเป็นพี่ใหญ่ของเขาใช่ไหม งั้นก็เอาเงินมาจ่าย ให้ฉันซะ!”
เจียงเฉินพูดอย่างเย็นชา “ก็อย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้รถคันนี้ไม่จําเป็นต้องใช้เงินซ่อมมากขนาดนั้น!”
“ผายลม!”
เส้นเลือดของคนรวยที่สองแทบจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ “จางหมิงนายบอกมันส์!”
คนรวยรุ่นที่สองคนหนึ่งลุกขึ้นยืน “ครอบครัวของฉันเปิดร้านขายรถ Porsche ฉันจะบอกให้ก็แล้วกันนะว่า สําหรับความเสียหายที่เกิดขึ้นแบบนี้หากนําไปซ่อมค่าใช้จ่าย 50,000 ถือว่ายังน้อยไปมาก!”
“ร้านขายรถงั้นหรอ? อยากจะขาจริงๆ!”
เจียงเฉินพูดออกมา “มันไม่สําคัญหรอกว่าราคาจะสูงแค่ไหนแต่คนที่มีรถที่มีมูลค่าขนาดนี้คงไม่โง่พอที่จะไม่ทําประกันเอาไว้ และก็ไม่จําเป็นต้องมาเรียกร้องค่าเสียหายห้าหมื่นหยวนกับคนที่ไม่มีเงินด้วย!”
“หึหึ คนจนพวกแกจะไปรู้อะไร! พวกแกคิดว่าโลกใบนี้มันเป็นของพวกงั้นหรอ พวกแกคิดว่าสามารถตั้งกฏอะไรก็ได้ตามที่ต้องการเงินเหรอ?!”
คนรวยรุ่นที่สองพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง
“สรุปแล้วพวกนายต้องการเงินชดเชยห้าหมื่นสินะ?”
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างเย็นชา
“ไร้สาระ!”
คนรวยที่สองพากันเยาะเย้ยออกมา
“โอเคถ้าอย่างนั้น”
เจียงเฉินยิ้มออกมา “ฉันก็จะจ่ายเอง!”
ทุกคน “???”
