ตอนที่ 62: สุนัขไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยกินได้
อยากจะเห็นจริงๆว่าจะไล่ฉันออกไปยังไง
เจียงเฉินยิ้มอย่างเย็นชาและเตรียมที่จะเอาบัตรตํารวจออกมา
ทันใดนั้นเว่ยหยงเซียงและจางเทียนเหิงก็เดินลงบันไดมาพร้อมกัน และเมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้ เว่ยหยงเซียงก็ตัวสั่นและตกใจ
นั่นไม่ใช่ประธานเจียงใช่ไหม?
คนที่ไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งจะสร้างลมสร้างฝนไว้ที่โรงพยาบาลหมิงเต่อ!
เว่ยหยงเซียงก้าวออกไปข้างหน้าและหยุดพวกรปภ.เอาไว้ทันทีก่อนจะผู้จัดการของตัวเอง “เกิดอะไรขึ้น”
“โอ้! ขอโทษด้วยครับเจ้านายที่ทําให้เสียอารมณ์ตอนทานอาหารไป”
ผู้จัดการร้านอ้วนพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “เจ้านาย คุณจาง มันเป็นแบบนี้ คนคู่นี้กําลังจะสร้างปัญหาในร้านอาหารและผมกําลังจะไล่พวกเขาออกไป”
ลูกค้าในร้านอาหารส่ายหัวและถอนหายใจ
“โอ้ แย่แล้ว หัวหน้าใหญ่สองคนมาถึงที่นี่แล้ว!”
“ผู้อํานวยการสํานักงานกฏหมายเทียนกวน ก็เป็นเพื่อนกับเจ้านายด้วย”
“แขนพวกเราเกาะต้นขาเขาไว้ไม่ไหวแน่นอน”
แขกในร้านต่างพูดคุยกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้จัดการก็แข็งแกร่งขึ้นด้วยความมั่นใจในตัวเอง
วันนี้เขาจะต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเขานั้นเหมาะสมจะเป็นผู้จัดการร้านที่สุด!
เขาชี้ไปที่เจียงเฉินและหลันหน่วนเยี่ยนและพูดว่า “พวกคุณสองคนรีบออกไปจากที่นี่ซะ นี่คือผู้อํานวยการจางเทียนเพิ่งถ้าทําให้เขาขุ่นเคืองระวังโดนฟ้องล้มละลายไม่รู้ตัวด้วย!”
จางเทียนเพิ่งมองหน้าผู้จัดการร้านอย่างเฉยเมยและกําลังจะเดินออกไปข้างหน้าเพื่อจับมือกับเจียงเฉิน
แต่เว่ยหย่งเซียงนั้นโมโหขึ้นมาทันที เขาชี้ไปที่หน้าผู้จัดการร้านก่อนจะด่าออกมา
“หุปปากเดี๋ยวนี้”
จากนั้นเขาก็รีบเดินไปข้างหน้าเพื่อจับมือเจียงเฉิง “คุณ เจียงมันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
คุณเจียง?
ทันใดนั้นทุกคนก็ตกใจ เจ้าของร้านอาหารเรียกหนุ่มหล่อว่าคุณเจียงได้ยังไงกัน?
สมองเขาไม่ได้กระทบกระเทือนใช่ไหม?
เป็นไปได้ไหมที่เขายังมีสถานะบางอย่าง? !
จางเทียนเหิงก็ตกใจเช่นกัน
เขาประเมิณเจียงเฉินต่ำไปจริงๆ สถานะและภูมิหลังของเจียงเฉินก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ!
จางเทียนเหิงมองไปที่ผู้จัดการร้านอย่างเย็นชา “แกพูดอะไรของแก! สํานักงานกฏหมายเทียนกวนของฉัน มีอํานาจอย่างที่นายพูดงั้นหรอ! สํานักงานกฏหมายของฉันมี ไว้เพื่อช่วยเหลือประชาชนเพื่อให้ได้รับความยุติธรรม!”
จากนั้นเขาก็ก้าวไปสองสามก้าวและเดินไปอยู่ข้างเจียง เฉิน
เว่ยหย่งเซียงก็ตกตะลึงเช่นกัน “พี่เทียนเหิง พี่รู้จักเขาด้วยหรอ”
จางเทียนเพิ่งยิ้มออกมา “แน่นอนว่าต้องรู้จัก เขาก็คือผู้ถือหุ้นอันดับสองของบริษัทกฎหมายเทียนกวนที่เพิ่งจะพูดถึงไปยังไงล่ะ”
โอ้พระเข้า!
เว่ยหย่งเซียงตกตําลึง
ผู้จัดการร้านก็เช่นกัน
ทุกคนต่างก็ตกตะลึง!
ลองนึกภาพตําแหน่งที่น่าสะพรึงกลัวของเขาดูสิ?
หัวใจของผู้จัดการร้านหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาเพิ่งบอกว่าสํานักงานกฎหมายเทียนกวนจะฟ้องล้มละลายเขา แล้วตอนนี้ล่ะ?
เขาเป็นถึงผู้ถือหุ้นอันดับสองของบริษัทกฎหมายเทียนกวน เขาที่พูดออกไปแบบนั้นไม่นับว่าพูดขายจําหรอ?
ในเวลานี้เจียงเฉินได้เล่าเรื่องทั้งหมดออกมาไม่สั้นไม่ยาว และบอกเว่ยหยงเซียงและจางเถียนเหิงเรื่องที่ผู้จัดการทํายัง ไงกับพี่สาวที่ตาบอดโดยตรง
เจียงเฉินยิ้มและพูดต่อ “หน่วนเยี่ยนก็ออกมาเพื่อเจรจาให้และแจ้งให้พวกเขาทราบถึงข้อกฎหมายในการอนุญาติให้สุนัขนําทางสามารถเข้ามาในที่สาธารณะได้ แต่คนพวกนี้ก็ยังปฏิเสธและยังจะขับไล่พวกเราออกไป”
จางเทียนเพิ่งพยักหน้าเห็นด้วยและพูดออกมา “ใช่มันมีข้อกฎหมายนี้อยู่คุณทําถูกแล้ว”
ผู้จัดการร้านรู้สึกละอายใจแล้ว และก็ยังเหงื่อเย็นๆอยู่บนหัว
เว่ยหยงเซียงโกรธจัดและชี้ไปที่ผู้จัดการร้านอ้วนและพนักงานเสิร์ฟ ” พวกแกออกไปเดี๋ยวนี้เลย และตั้งแต่วันพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีก!”
ผู้จัดการร้านอ้วนร้องไห้ขอร้อง
“คุณเจียง หัวหน้า ผมทําผิดไปแล้วผมไม่ดีเองไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของเขาไท่ซาน ให้โอกาสผมเถอะนะครับขอเพียงแค่ครั้งเดียว โอกาสเดียวเท่านั้น!”
“คุณเจียง ได้โปรดเถอะมันไม่ง่ายเลยกว่าผมจะมาถึงจุดนี้”
เจียงเฉินกล่าวเบาๆ “ไปขอโทษแฟนของฉัน”
ได้ยินคําพูด
ผู้จัดการร่างอ้วนก็ดูไม่ค่อยจะพอใจแต่ก็ยังไปขอโทษหลันหน่วนเยี่ยนอย่างไม่เต็มใจ
หลันหน่วนเยี่ยนเธอนั้นเป็นคนที่ใจดีและเธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้มีความอดทนอะไรมาก เธอจึงพูดออกมาเบาๆ
“ลุกขึ้น ฉันยกโทษให้นาย”
ชายร่างอ้วนและบริกรมองหน้ากันและแอบดีใจดูเหมือนว่าภัยพิบัติจะผ่านพ้นไปแล้ว
แต่ใครจะรู้
เจียงเฉินพูดออกมาเบาๆอีกครั้ง “ไปขอโทษพี่สาวคนนั้นด้วย”
ทันใดนั้นใบหน้าของผู้จัดการร่างอ้วนก็แข็งค้างและเขาก็โพล่งออกมา!
“ใครมันจะอยากไปขอโทษคนตาบอดกัน!”
แต่เมื่อเขารู้ตัวอีกทีก็สายเกินไปแล้ว
“เจ้านาย คุณเจียง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่พูดผิดไปหัวหน้า ผมขอโทษครับ !”
เว่นหยงเซียงส่ายหัว “ทําผิดบ่อยครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ มันคงเป็นเรื่องจริงที่สุด สุนัขไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยกินอึได้ ดังนั้นพวกแกเอาตัวมันทั้งคู่ออกไปเดี๋ยวนี้!”
รูปภ.ทั้งสี่เดินเข้ามาจับตัวผู้จัดการและพนักงาน เสิรฟ์ก่อนจะพาตัวออกไปทันที
ผู้จัดการร้านอ้วนและพนักงานเสิร์ฟหมดหวัง!
ปวดใจ! อยากจะร้องไห้!
พนักงานเสิรฟ์คนนี้เป็นหลานชายของเขา ตามแผนเขาควรจะได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าพนักงานเสิรฟ์แต่ตอนนี้
เหลือแต่เพียงน้ำตา
ทําไมฉันควบคุมปากเหม็นๆนี่ไม่ได้!
ทันใดนั้นลูกค้าในร้านอาหารก็พูดถึงเรื่องนี้กัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า! มีความสุขจริงๆ! ตอนนั้นพูดว่าจะไล่คุณเจียงออกไป แต่ตอนนี้เขาโดนไล่ออกแทน!”
” น่าหัวเราะจังเลย”
“หน้าบานขนาดนี้ เขินอายจังเลย”
“ล้อเล่นนะ ฉันอยากเตะนายสองคนออกไป!”
“จะให้ผู้อํานวยการฟ้องล้มละลายผู้ถือหุ้นของตัวเอง ตลกเกินไปแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า”
“หัวเราะแทบตาย ผู้จัดการร้านนี้ช่างแย่จริงๆ”
เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงเฉินดูดีขึ้นเล็กน้อยเว่ยหยงเซียงก็โล่งใจ แต่เรื่องนี้มันยังไม่จบเร็วขนาดนั้น
เว่ยหยงเซียงหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้เจียงเฉิน “คุณเจียงในบัตรใบนี้มีเงินอยู่อย่างน้อยสามล้าน ผมต้องขอโทษด้วยเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมด หวังว่าคุณเจียงจะรับมัน
เจียงเฉินผลักกลับ: “ไม่ คุณไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้หรอก”
เว่ยหย่งเซียงยื่นมันอีกครั้ง “คุณเจียง ถ้าคุณไม่ยอมรับใจของผมก็คงกังวลอยู่ตลอดคุณยอมรับมันเถอะครับ ฉันรู้ว่า 3 ล้านหยวนนั้นไม่ค่ามากสําหรับคุณ”
ท้ายที่สุดแล้วจางเทียนเหิงก็อยู่ในที่ทํางาน และทักษะในการสังเกตคําและสีของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก ในเวลานี้การเป็นผู้สร้างสันติไม่เพียงแต่ทําให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองสั้นลงเท่านั้น แต่ยังเพิ่มมิตรภาพระหว่างพวกเขาด้วย
“คุณเจียง ยอมรับเถอะ หย่งเซียงอยากให้คุณเพื่อความสบายใจ ถือซะว่าเป็นค่าน้ำชา”
“ฮึก~~~”
ลูกค้าถอนหายใจเมื่อได้ยิน
ประณามมัน!
ชาแบบไหนกันกินที่ได้คุ้มเลยตั้ง 3 ล้าน!
กลัวว่าจะไม่ใช่ชาที่นางฟ้าส่งมาจากสวรรค์!
เจียงเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นคุณก็เอาไปบริจาคให้นักเรียน ยากจนบนเขาก็แล้วกัน ในอนาคตสังคมยังต้องการพวกเขาอยู่”
”ตกลง”
เว่ยหย่งเซียงและจางเทียนเพิ่งมองหน้ากันในดวงตาของพวกเขามีแต่ความชื่นชมที่มีต่อเจียงเฉิน
หลันหน่วนเยี่ยนหลับตาลง เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอนั้นจับตัวเจียงเฉินอยู่ตลอดเวลา
ดวงตาของเธออดไม่ได้ที่จะส่องประกายแสงออกมา และคิดกับตัวเองว่า “เจียงเฉินเขาเป็นคนดีจริงๆ”
“อีกอย่าง ไม่รู้ทําไมตอนที่เขาพยายามปกป้องฉันมันทําให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ”
“มันต่างจากตอนที่พ่อปกป้องฉันตอนเด็กมากจริงๆ”
“และที่มากไปกว่านั้นคือเขายืนหยัดเพื่อพี่สาวที่ตาบอดคนนี้ด้วย”
“ถ้าวันนี้คนที่อยู่ตรงนี้เป็นพ่อหรือลุงเรียนเพิ่งพวกเขาคงจะไม่สนใจเรื่องนี้แน่ๆ”
“และเขายังใจดีบริจาคเงินให้กับเด็กๆบนเขาอีก”
ในฐานะทนายคนหนึ่งหลันหนวนเยี่ยนได้เห็นอะไรมามากมาย
เธอเจอคนมาหลายประเภทแล้ว
แต่คนแบบเจียงเฉินที่ไม่เพียงแค่หล่อทั้งยังน่าดึงดูดและไม่เอาแต่อ้างนุ่นนี้แถมยังเต็มไปด้วยความยุติธรรมและจิตใจที่มีเมตตา
กลัวว่าบนโลกนี้จะหาคนที่สองได้ยากกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก
เขา…น่าทึ่งจริงๆ
โดยที่หลันหนวนเยี่ยนจะก็ไม่ได้สังเกตแต่ดวงตาของเจียงเฉินดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย
ในเวลานี้เอง พี่สาวคนตาบอดก็พาสุนัขนําทางอาหวงมาขอบคุณพวกเขา
พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา พี่สาวตาบอดยื่นมือออกมาจับมือของเจียงเฉินและของหลันหน่วนเยี่ยนและพูดออกมา “ขอบคุณทั้งคู่มากๆเลยนะ พวกคุณดีจริงๆฉันจะจดจพวกคุณทั้งคู่ตลอดไป
หลันหนวนเยี่ยนแก้มแดงก่อนจะกล่าวว่า “มันเป็นสิ่งที่หนูควรทําค่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”
พี่สาวตาบอดดึงเชือก “อาหวงขอบคุณพี่ชายพี่สาวเร็ว”
อาหวงส่ายหางไปมาก่อนจะวิ่งเข้ามาทางเจียงเฉินแล หลันหน่วนเยี่ยน และแสดงความขอบคุณในแบบของมัน
หลันหน่วนเยี่ยนลูบหัวของอาหวงอย่างเบาๆ
“เก่งมากเลย-อาหวง นายเป็นตาของพี่สาวนะ เพราะฉะนั้นในอนาคตก็พยายามเข้าล่ะ ”
