ตอนที่ 271 หมาป่าเดินอยู่ในป่าดีๆ กระบี่ก็ตกลงมาจากฟ้า (3)
บนหลังของเสือโคร่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่
เชียนหนิงมองเห็นหญิงสาวเพียงด้านหลัง ผมยาวสลวยและชุดสีแดงงดงาม
ร่างเพรียวของหญิงสาว งามดั่งภาพวาดชิ้นเอก
“คุณหนู เหมือนข้าได้เห็นเทพธิดาเลยเจ้าค่ะ” เชียนหนิงจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ขี่เสือโคร่งมาด้วยแววตาตกตะลึง
ไม่รู้ว่าเพราะในยามวิกฤตเช่นนี้ การมีหญิงสาวปรากฏกายขึ้นเพื่อให้ความช่วยเหลือ ทำให้นางเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้งหรือไม่ ดังนั้น นางจึงรู้สึกว่า เพียงแค่มองจากด้านหลังของหญิงสาวคนนี้ ความงามของนางก็เอาชนะหญิงทุกคนบนโลกนี้ได้
ความสง่างามและความสามารถ ไม่เป็นรองใครในใต้หล้า
ไม่อาจหาใครเทียบได้!
ตูม!
การพุ่งชนของเสือโคร่งนั้น ทำให้ร่างของชายวัยกลางคนถอยไปข้างหลัง
ทันทีที่เขาปล่อยมือ หญิงสาวที่ถูกเขาบีบคออยู่นั้นก็พลันตกลงไปในอ้อมอกของเฟิงหรูชิงด้วยความบังเอิญ
ถังอิ่นลืมตาขึ้นมา มองเห็นใบหน้าที่แสนงดงาม
งามราวกับหยก งามจนไร้ที่ติ
เฟิงหรูชิงใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของถังอิ่นไว้ นางคิ้วขมวดเบาๆ และเม้มริมฝีปาก สีหน้าของนางดูสงบ แต่ในความสงบนั้น แฝงด้วยพายุที่พร้อมจะโหมกระหน่ำช่างน่าหวาดกลัว
แววตาของถังอิ่นตกตะลึงมึนงง เหตุใดนางรู้สึก…คุ้นหน้าหญิงสาวผู้นี้เหลือเกิน มันดูเหมือน…เฟิงหรูชิงที่ผอมลงไปยี่สิบชั่ง?
“เป็นเจ้าใช่หรือไม่” นัยน์ตาของหญิงสาวดูว่างเปล่า
เปรียบดั่งหลุมบ่อลึกที่พร้อมจะดูดกลืนหัวใจของนางไปทั้งดวง
ในขณะนั้นหัวใจของถังอิ่นเต้นระรัวขึ้นทันที การที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเฟิงหรูชิงนั้น ช่างแสนอบอุ่น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสบายใจ
“ลงไป”
เฟิงหรูชิงเหวี่ยงถังอิ่นออกไปจากอ้อมกอดอย่างไม่เกรงใจ ถังอิ่นล้มเซลงใกล้ๆ เชียนหนิง การล้มกระแทกทำให้นางรู้สึกมึนงง หน้ามืดตาลายไปหมด
“คุณหนู!” เชียนหนิงรีบคลานเข้าไปหาถังอิ่น แววตาจ้องมองไปยังหญิงสาวบนหลังเสือโคร่งด้วยท่าทีสงสัย “ทำไมข้ารู้สึกว่า…หญิงสาวผู้นั้น…ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับองค์หญิงเฟิงหรูชิง”
นัยน์ตาของถังอิ่นดูไม่สบอารมณ์ “เป็นนาง ข้าไม่มีทางจำเสียงนางผิด นางคือ…เฟิงหรูชิง”
รู้ๆ กันอยู่ว่าเฟิงหรูชิงกับนางคือศัตรูหัวใจกัน แล้วเหตุอันใดท้ายที่สุดถึงมาช่วยนาง
แถมยัง…ฝ่ายตรงข้ามคือผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ เฟิงหรูชิงนั้นแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว ถึงยอมต่อสู้กับผู้มีฌานระดับเสวียนอู่เพื่อปกป้องนาง
“ฮือๆ คุณหนู…” เชียนหนิงร้องไห้โฮออกมา “เฟิงหรูชิงช่างเป็นคนดีนัก เพื่อช่วยชีวิตคนที่ไม่คุ้นเคยอย่างเรา นางไม่ห่วงแม้แต่ชีวิตของตัวเองเลย”
สายตาของถังอิ่นมองตรงไปยังเฟิงหรูชิง แววตามีประกายบางอย่างที่เข้าใจได้ยาก
“และยัง…” เชียนหนิงปาดน้ำตา น้ำเสียงสะอึกสะอึ้น “นางไม่ต้องการให้การปะทะนี้กระทบไปถึงคุณหนู เลยโยนคุณหนูลงมาตรงหน้าข้า นางทำเพื่อปกป้องคุณหนูเจ้าค่ะ”
เฟิงหรูชิง…ช่างเป็นคนที่แสนดีในปฐพีจริงๆ
เฟิงหรูชิงที่ถูกยกยอความดี “…”
ความจริงแล้ว ตอนแรกนางรับถังอิ่นเอาไว้ ก็เพราะถังอิ่นตกลงตรงหน้านางพอดี เสือโคร่งนั้นไม่ชอบให้คนนอกโดนตัวมัน นางจึงไม่ปล่อยให้ถังอิ่นตกกระแทกลงบนหลังเสือโคร่ง
สุดท้ายจึงโยนถังอิ่นออกไป
ก็เพราะนางเกะกะขวางทางนี่! มาขวางทางแก้แค้นให้เจ้าหมาป่า!
“เจ้าคือใคร” ชายวัยกลางคนสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “ต้องการมาสอดเรื่องของจวนเฟิงอวิ๋นอย่างนั้นหรือ”
สีหน้าของเฟิงหรูชิงราบเรียบไม่สะทกสะท้านใดๆ นางชูกระบี่ขึ้นมาพร้อมกล่าวถามด้วยเสียงเรียบๆ “กระบี่เล่มนี้ ใช่ของเจ้าหรือไม่”
ชายวัยกลางคนตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาเพิ่งใช้มันโจมตีถังอิ่นไป แต่สุดท้ายถังอิ่นหลบได้ คิดไม่ถึงว่าจะตกอยู่ในมือของหญิงสาวคนนี้
…………………………..
ตอนที่ 272 หมาป่าเดินอยู่ในป่าดีๆ กระบี่ก็ตกลงมาจากฟ้า (4)
ชายวัยกลางคนหัวเราะด้วยน้ำเสียงถากถาง “ของข้าเอง เจ้าจะทำไม”
“ของเจ้าเหรอ แบบนี้ก็ดี” เฟิงหรูชิงยิ้มมุมปาก เปลวเพลิงแห่งความโกรธได้ก่อเกิดขึ้นในดวงตาของนาง
บรรยากาศพลันเปลี่ยนเป็นความมืดมนน่าขนลุก เจ้าหมาป่าของนาง ปกตินางยังทำใจใช้กระบี่ฟันมันไม่ได้ ไอ้สารเลวนี่กลับทำให้เจ้าหมาป่าเลือดไหล!
“กระบี่เล่มนี้ เจ้ามีไว้ทำร้ายคน ในวันนี้ ข้าก็จะใช้กระบี่ของเจ้า…ฆ่าเจ้าซะ!”
สิ้นคำของเฟิงหรูชิงนั้น เสือโคร่งร้องคำรามออกมาและกระโจนเข้าใส่ชายวัยกลางคนอย่างบ้าคลั่ง
“สัตว์วิเศษระดับห้าอย่างนั้นหรือ” ชายวัยกลางคนรับรู้ถึงพลังของเสือโคร่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนในทันที
ก่อนนี้คุณหนูเคยพูดไว้ว่าถังอิ่นพาสาวใช้มาด้วยแค่คนเดียว ดังนั้นจวนเฟิงอวิ๋นจึงส่งเขามาเพียงคนเดียว คนแห่งจวนเฟิงอวิ๋นนั้นต่างก็ยุ่งกันมาก ไม่จำเป็นต้องเปลืองกำลังคนโดยใช่เหตุ ใครจะคิดว่า จู่ๆ จะมีหญิงสาวจากไหนไม่รู้โผล่มาด้วยอีกคน แถมหญิงสาวคนนี้ยังขี่สัตว์วิเศษระดับห้ามา!
“ยายหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร” สายตาชายวัยกลางคนดูร้ายกาจ
“ข้าคือคนจากจวนเฟิงอวิ๋น เจ้าช่วยคนที่จวนเฟิงอวิ๋นหมายจะฆ่า พวกข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
เฟิงหรูชิงเลียริมฝีปากล่างเบาๆ รอยยิ้มแฝงไปด้วยทั้งความโอหังและอำมหิต
“ข้าไม่สนว่าเจ้ามาจากจวนเฟิงวงเฟิงอวิ๋นไหนทั้งนั้น ทำร้ายหมาป่าของข้า เจ้าสมควรตาย!”
…
ท่ามกลางใบเฟิงซู่ที่อยู่ไม่ไกล ถังอิ่นนั่งอยู่อย่างเงียบๆ ดวงตามองไปยังเฟิงหรูชิง ภายในใจค่อยๆ เอ่อล้นไปด้วยความรู้ที่บอกไม่ถูก
“นางทำเพื่อข้า ถึงยอมทำถึงเพียงนี้…ทั้งๆ ที่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมาจากจวนเฟิงอวิ๋น นางยังเลือกที่จะเป็นศัตรูกับพวกเขา” ที่น่าแค้นใจคือถังอิ่นเข้าใกล้เฟิงหรูชิงในตอนแรกนั้น ทั้งหมดก็เพื่อหนานเสียน!
นางทำเพื่อหนานเสียน จึงจงใจหลอกลวงเฟิงหรูชิง!
ถังอิ่นรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ หากว่า…นางรู้ก่อนหน้าว่าเฟิงหรูชิงจะทำเพื่อนางเช่นนี้ นางจะไม่มีทาง…เป็นศัตรูกับเฟิงหรูชิงเด็ดขาด
“แต่…นางพูดว่าทำร้ายหมาป่าของนาง หมายความว่าอย่างไร” ถังอิ่นเงียบไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยถาม
เชียนหนิงเอียงหัวครุ่นคิด
“นางคงอยากจะพูดว่าทำร้ายคนของนาง คาดว่านางคงเผลอพูดผิดมากกว่าเจ้าค่ะ” ถังอิ่นอึ้งไป
ในภาพความทรงจำของนาง ปรากฏภาพอ้อมกอดอันอบอุ่นและความสบายใจขึ้นมาอีกครั้ง แก้มน้อยๆ แดงขึ้น นางก้มหน้าลงเล็กน้อยใช้นิ้วขีดเขียนพื้นไปมา
เฟิงหรูชิงคือคนที่เกิดมาเพื่อนาง
ความรู้สึกเช่นนี้ ดูเหมือนว่า…จะไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจ
“จริงสิ คุณหนู ไม่นึกเลยว่าเฟิงหรูชิงนั้นจะบรรลุฌานระดับหลิงอู่แล้ว แถมยังขี่สัตว์วิเศษระดับห้าเป็นพาหนะ ไม่เจอแค่ไม่กี่เดือน นางเก่งขึ้นเยอะเลย” เชียนหนิงเอามือเท้าคาง สายตาชื่นชมของนางจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนหลังเสือโคร่ง
ถังอิ่นชักสีหน้า “เจ้าเรียกชื่อจริงของนางแบบนั้นได้อย่างไร ทำไมไร้มารยาทเช่นนี้!”
“…”
คุณหนูเปลี่ยนไป ไม่ใช่คุณหนูคนที่ข้าเคยรู้จักอีกแล้ว
ถังอิ่นกัดริมฝีปากแน่น นางมองไปยังเฟิงหรูชิง
“จวนเฟิงอวิ๋นนั้นแข็งแกร่งนัก ถึงแม้จะเป็นคนสกุลถัง ก็อาจไม่ยอมเป็นศัตรูกับคนแห่งจวนเฟิงอวิ๋นเพื่อปกป้องคนไม่มีพรสวรรค์ใดอย่างข้า แต่ว่าคนที่เป็นศัตรูหัวใจอย่างนาง กลับเลือกที่จะทำ…”
“ดังนั้น หากว่านาง…หากว่านางต้องการแต่งงานกับหนานเสียนล่ะก็…ข้าจะถอนหมั้น นี่คือที่ข้าติดค้างนางไว้…”
“คุณหนู!” เชียนหนิงตกใจจนหน้าถอดสี “ท่าน…ชอบคุณชายหนานเสียนมากไม่ใช่หรือเจ้าคะ”
ถังอิ่นคอตก “ใช่ ข้าชอบ…หนานเสียน พวกผู้อาวุโสต่างพูดกันว่า เขาคือชายที่อ่อนโยนที่สุดในโลกนี้ อ่อนโยนราวกับแสงจันทร์ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เคยพบเจอเขา แต่กลับอยากพบเจอมาโดยตลอด แต่ถ้าคนที่แต่งกับหนานเสียนคือเฟิงหรูชิงละก็ อย่างนั้นข้าจะยอมตัดใจ”
