ตอนที่ 95 เจ้าของหอแห่งแรก (4)
หอแห่งแรก
ที่เก๋งสำเภาซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป
เมื่อเฟิงหรูชิงเดินเข้าไป สิ่งแรกที่มองเห็นคือชายที่กำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้ท่าทางขี้เกียจ
ชายคนนั้นดูขี้เกียจและชั่วร้าย เขาวางแขนบนที่รองแขน นัยน์ตาสีทองมีประกายชั่วร้าย เขายิ้มและมองไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามา
ในเก๋งสำเภา เสียงกู่เจิงดังกังวาน ด้านหลังฉากกำบัง พอจะมองเห็นหญิงสาวที่กำลังดีดกู่เจิงได้บ้าง
“เจ้าต้องการพบข้าเพราะเรื่องอาหารบำรุงสุขภาพใช่ไหม” เฟิงหรูชิงกอดอก ยิ้มและยักคิ้วถามชายผู้นั้น
ชายผู้นั้นไม่ตอบคำถามเฟิงหรูชิง เขาพูดอย่างท่าทางขี้เกียจ “มานั่งข้างๆ ข้าสิ”
เฟิงหรูชิงมองด้านข้างของชายผู้นั้น พบว่าไม่มีเก้าอี้ นางสีหน้าหงุดหงิด “เจ้าจะให้ข้านั่งที่พื้น หรือนั่งบนตักเจ้าล่ะ”
“การที่เจ้าได้นั่งข้างๆ ข้าถือเป็นวาสนาของเจ้า แม้จะนั่งที่พื้นก็ไม่เห็นเป็นไรนี่?”
เฟิงหรูชิง “…”
นางคิดผิดไปแล้ว นางอยากเรียกความรู้สึกดีที่ให้เขาไปกลับคืนมา
“หรือว่าเจ้าอยากนั่งบนตักข้าล่ะ” ชายผู้นั้นยิ้ม “ข้ากลัวว่าจะถูกเจ้าทับไส้แตก เจ้านั่งบนพื้นดีกว่านะข้าว่า”
“…”
นางอยากตบเขาให้ตาย ต้องทำอย่างไร
เฟิงหรูชิงสูดหายใจเข้าลึกๆ “ขอโทษด้วย ข้ากลับก่อนล่ะ”
นางกลับหลังหัน ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเดินออกจากเก๋งสำเภาไป ก็มีภาพกายของคนมาโผล่ขวางทางนางเอาไว้อย่างกับผี
ชายผู้นั้นยังคงมีรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์
แต่คราวนี้ เฟิงหรูชิงกลับไม่รู้สึกว่ามันมีเสน่ห์ แต่มีความรู้สึกว่า…อยากจะตีเขาให้ตาย!
แต่ถ้านางสู้เขาไม่ได้ล่ะก็…
“หลบไป!” นางพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
จิ่วหมิงหยีตา แววตาอันร้ายกาจส่งประกายออกมา “อายเสียจนโกรธเชียวเหรอ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลั้นใจยอมให้เจ้านั่งตักเอาไหม ถึงอย่างไรหน้าของข้าเจ้าก็จับแล้ว ตักของข้าให้เจ้านั่งดูคงไม่เป็นไร?”
เฟิงหรูชิงอึ้ง
ทั้งๆ ที่นางตบหน้าเขาต่างหาก! ตบหน้าน่ะ! เพราะในโลกนี้ คนที่นางอยากลูบไล้ใบหน้ามีแค่กั๋วซือเท่านั้น ใครจะเทียบกั๋วซือได้
“ถ้าเจ้าไม่เข้าเรื่องสักที ก็ไสหัวไปซะ!” เฟิงหรูชิงหัวเราะหึ
จิ่วหมิงยิ้ม รอยยิ้มของเขาช่างงดงาม แม้แต่เฟิงหรูชิงก็ต้องยอมรับ จากใบหน้าที่มองเห็นเพียงครึ่งเดียว หน้าตาจิ่วหมิ่งคงไม่เลวแน่ๆ
แต่ไม่รู้เพราะอะไร เขาถึงต้องสวมหน้ากากครึ่งหน้า หรือว่าอีกครึ่งหนึ่งมีฝีคล้ายริดสีดวง เลยให้ใครเห็นไม่ได้?
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เฟิงหรูชิงจึงมองจิ่วหมิงด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ
เห็นแก่เจ้าหมอนี่ที่ใบหน้ามีริดสีดวง นางจะยอมอภัยให้เขาสักครั้ง!
“เฟิงหรูชิง หลายปีที่ผ่านมาเข้าได้ยินแต่เรื่องเหลวไหลของเจ้า ไม่คิดว่าคราวนี้ เจ้าทำให้ข้าต้องมองเจ้าใหม่ สมแล้วที่เป็นลูกของน่าหลานฮองเฮา” จิ่วหมิงเดินเข้ามาใกล้เฟิงหรูชิง “ดังนั้น ครั้งนี้ที่ข้ามาพบเจ้า ก็เพื่อร่วมมือกับเจ้า”
“ร่วมมือเหรอ”
“ถูกต้อง ก็เป็นอย่างที่เจ้าพูด ข้ามาด้วยเรื่องอาหารบำรุงสุขภาพของเจ้า เจ้าขายอาหารบำรุงสุขภาพให้ข้า ข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยสิ่งที่เจ้าคาดไม่ถึง”
เฟิงหรูชิงถามด้วยความตื่นเต้น “ตอบแทนด้วยอะไร”
“หอแห่งแรกของข้ามีร้านขายยาวิเศษ ตามปกติแล้วยาวิเศษระดับสามขึ้นไปจะไม่วางขายในร้าน ยาวิเศษระดับสามเองก็วางขายน้อยมาก ทันทีที่วางขายก็จะมีคนซื้อไป แต่ข้าจะให้ป้ายคำสั่งของหอแห่งแรกกับเจ้า เจ้าสามารถซื้อยาวิเศษล้ำค่าในร้านได้ทุกชนิด”
จิ่วหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอเพียงเป็นสิ่งที่ร้านของข้ามี และเจ้ามีปัญญาจ่าย ข้าจะขายให้เจ้า ตกลงไหม”
เฟิงหรูชิงหมดอารมณ์ นางนึกว่าจิ่วหมิงจะตอบแทนด้วยของอย่างอื่น ที่แท้ก็แค่ยาวิเศษเท่านั้น
ตอนนี้ยาวิเศษระดับสามไม่มีประโยชน์อะไรกับนางทั้งนั้น ราคาก็แพงหูฉี่ อย่างดีก็ทำได้แค่ยกให้ฝูเฉินเป็นอาหาร แล้วนางจะยอมรับข้อแลกเปลี่ยนทำไม ไม่สู้ยกระดับความสามารถของตัวเอง แล้วปลูกยาวิเศษระดับสามให้ได้เร็วๆ ยังจะดีเสียกว่า
ตอนที่ 96 ร่วมมือ (1)
“ข้ามีธุระ ขอตัวล่ะ” นางเดินออกจากเก๋งสำเภาไป จิ่วหมิงเดินไปขวางทางเฟิงหรูชิงไว้ เขาจ้องหน้านาง
“เจ้าต้องการอะไร”
เสียงอันทุ้มลึกและดูชั่วร้ายของชายผู้นั้น ทำให้เฟิงหรูชิงหยุดเดิน นัยน์ตามีประกายบางอย่างที่ยากจะสังเกตเห็น
“ข้าต้องการหอแห่งแรกของเจ้าครึ่งหนึ่ง!”
เฮอะ!
ทันทีที่พูดจบ ตาแก่สวีก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมา แววตาที่ดูไม่สนใจอะไรแบบในตอนแรกของเขาหายไป กลับกลายเป็นแววตาของความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“องค์หญิงโลภเกินไปหรือเปล่า ท่านรู้ไหมว่าหอแห่งแรกมีความสำคัญอย่างไร เอะอะก็จะเอาหอแห่งแรกครึ่งหนึ่ง?”
เฟิงหรูชิงยิ้มและไม่มีท่าทีโกรธ “ข้ารู้สิ แล้วข้าก็รู้ว่าอาหารบำรุงสุขภาพของข้ามีความสำคัญอย่างไร มันไม่ใช่แค่อร่อย แต่ยังช่วยรักษาโรค มีผลดีกว่ายาของหมอเสียอีก ถ้าหอแห่งแรกของเจ้ามีอาหารบำรุงสุขภาพพวกนี้ กำไรคุ้มกับที่ยอมแลกกับข้าแน่นอน?”
ตาแก่สวีคิดจะพูดต่อ แต่จิ่วหมิงยกมือขึ้นห้าม เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา
จิ่วหมิงมองดูเฟิงหรูชิงด้วยรอยยิ้มเลวๆ “เจ้าหนู เจ้าไม่กลัวข้าจะฆ่าเจ้า แล้วแย่งอาหารบำรุงสุขภาพมาเหรอหรือเวลาที่ข้าได้อาหารบำรุงสุขภาพมาแล้วก็ฆ่าปิดปากเจ้าน่ะ?”
เฟิงหรูชิงยิ้มและใช้นิ้วใช้ไปที่ศีรษะของตัวเอง “สูตรอาหารบำรุงสุขภาพทั้งหมดอยู่ในหัวของข้า ยิ่งกว่านั้นข้ายังคิดค้นสูตรอาหารบำรุงสุขภาพใหม่ๆ ออกมาได้ เจ้าจะฆ่าหรือทำร้ายข้ากลับได้ประโยชน์น้อยกว่าร่วมมือกับข้าอีก”
ความจริงแล้ว อาหารบำรุงสุขภาพเหล่านี้ ฝูเฉินกับชิงหานเป็นคนช่วยนางปรับสูตรให้ต่างหาก
เพราะถึงอย่างไร ผู้มีอำนาจบารมีอันยิ่งใหญ่ในทวีปนี้ที่ครอบครองยาวิเศษก็มีไม่น้อย ถ้าหากไม่ปรับสูตรละก็ พวกเขาอาจทำอาหารบำรุงสุขภาพทั่วไปให้กลายเป็นอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษได้
อาหารบำรุงสุขภาพเป็นไพ่ใบสุดท้ายของนาง นางจะไม่ยอมให้สูตรรั่วไหลออกไปได้แม้แต่น้อย หากเปรียบเทียบกัน อาหารบำรุงสุขภาพทั่วๆ ไปอย่างดีก็มีฤทธิ์แค่หนึ่งในร้อยของอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษเท่านั้น มันไม่ส่งผลอะไรกับนาง
“หอแห่งแรกข้าคงแบ่งให้เจ้าไม่ได้” จิ่วหมิงชายตามองเฟิงหรูชิง น้ำเสียงแบบขี้เกียจ ดูชั่วร้ายและโอหัง “แต่ว่าผลประโยชน์อะไรที่เกิดจากร้านอาหารและโรงน้ำชาภายใต้สังกัดหอแห่งแรก ข้าแบ่งครึ่งให้เจ้าได้ อีกอย่าง ต่อไปเจ้ายังได้ชื่อว่าเป็นนายใหญ่ของหอแห่งแรก แบบนี้ดีไหม”
เฟิงหรูชิงเอามือลูบคาง ครุ่นคิดอย่างหนัก
“เจ้าหนู” จิ่วหมิงเดินเข้ามาใกล้ๆ เฟิงหรูชิง ก้มหน้าแล้วยิ้ม ลมหายใจของเขาร้อน เขาตบแก้มของหญิงสาวเบาๆ “กำลังความสามารถของหอแห่งแรกอย่างข้า แสดงออกมาให้เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าเจ้ารับปากข้า ข้าจะช่วยเจ้าสืบหา…สาเหตุการตายของน่าหลานฮองเฮา”
ทันใดนั้นเฟิงหรูชิงกำมือแน่น นางเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปที่จิ่วหมิงตาไม่กะพริบ
“เจ้าหมายความว่า เสด็จแม่ของข้า…ไม่ได้สิ้นพระชนม์ระหว่างการคลอด?”
ตั้งแต่เฟิงหรูชิงเกิดมาใครๆ ต่างก็บอกนางว่าแม่ของนางตายระหว่างคลอดนาง บัดนี้เมื่อได้ยินคำของจิ่วหมิง การตายของแม่นางคงไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างที่ใครพูดกัน
“เฮอะ” จิ่วหมิงหัวเราะแกมเย้ยหยัน “กำลังความสามารถของแคว้นหลิวอวิ๋นด้อยไปหน่อย ถ้าจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่าง อาศัยเพียงฮ่องเต้เสด็จพ่อเจ้า เกรงว่าคงไม่ง่ายขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้เขาคงสืบได้ความไปแล้ว”
เฟิงหรูชิงก้มหน้า ลมหายใจของนางแรงขึ้นกว่าปกติ
น่าหลานฮองเฮาไม่ได้สิ้นพระชนม์ระหว่างคลอด! แม้แต่เสด็จพ่อของนางก็ยังสืบหาสาเหตุการตายเบื้องหลังของเสด็จแม่นางไม่ได้ ผู้มีอำนาจเบื้องหลังเรื่องนี้ จะยิ่งใหญ่แค่ไหน
“ทำไมเจ้าต้องบอกเรื่องนี้กับข้าด้วย” เฟิงหรูชิงยักคิ้วและยิ้มแสยะ จ้องมองไปที่จิ่วหมิง
