ตอนที่ 123 เฟิงหรูซวงที่ตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก (4)
ถานซวงซวงกำมือแน่น ใบหน้าอันงดงามของนางเปลี่ยนเป็นหงิกงอในทันใด แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นมองตรงไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนหลังของหมาป่าสีขาว
เฟิงหรูชิง…เจ้ากลับมาอีกทำไม เจ้ามีทุกอย่าง แต่ข้ามีเพียงหลิ่วอวี้เฉินคนเดียว ทำไมเจ้าต้องกลับมาแย่งชิงเขากับข้าด้วย
ถ้าเจ้าไม่กลับมาอีกเลย ก็ดีสิ
น่าเสียดาย ตอนนี้สายตาของหลิ่วอวี้เฉินจับจ้องแต่เฟิงหรูชิง ไม่ได้สังเกตความชั่วร้ายที่อยู่ในแววตาของถานซวงซวง
สายตาของเขามองเหม่อจนกระทั่งภาพคนหายลับไปจากถนน เขายังเรียกสติกลับคืนมาไม่ได้ มองดูนางเดินจากไปอยู่อย่างนั้น
เฟิงหรูชิง…กลับมาแล้วจริงๆ ?
แถมยังพาพวกสัตว์วิเศษฝูงใหญ่กลับมาด้วย?
เหตุใดเฟิงหรูชิงในตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่อยู่ในความทรงจำของเขาที่ชอบก่อเรื่อง เป็นอันธพาลที่ใครๆ ก็รังเกียจ ช่างแตกต่างกันเสียจริง
เปลี่ยนไปจนกระทั่งเขาแทบไม่รู้จักนาง
หลิ่วอวี้เฉินหลับตาลงเบาๆ ในหัวกำลังฉายภาพที่เขาเจอเฟิงหรูชิงตลอดสองเดือนที่ผ่านมา
และเขาก็พบว่า หญิงสาวที่เคยตามรังควานเขาในสมัยก่อนนั้น เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ !
“อวี้เฉิน”
ถานซวงซวงเก็บซ่อนควานแค้นไว้ในใจ เมื่อนางเห็นหลิ่วอวี้เฉินมองเหม่อไปที่ถนน ใจของนางรู้สึกเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง ปวดใจจนหน้าซีดขาว นางรีบจับมือของหลิ่วอวี้เฉินไว้ ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำตา
หลิ่วอวี้เฉินตั้งสติได้ เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจ รู้สึกว่าตนไม่ควรจ้องมองเฟิงหรูชิงอย่างนั้น ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ซวงเอ๋อร์เสียใจแค่ไหน
“ซวงเอ๋อร์ เจ้าอย่าคิดมาก ข้าแค่ตกใจ…ที่นางเปลี่ยนไปเท่านั้น”
ถานซวงซวงหัวเราะ “อวี้เฉิน ข้าจะไม่เชื่อใจท่านได้อย่างไร ข้าก็แค่ดีใจเพราะเห็นนางปลอดภัยกลับมาเท่านั้น ความจริง…นางเปลี่ยนไปก็เป็นเรื่องดี ข้าจะทำตามสัญญาที่ยอมให้เจ้าแบ่งความรักไปให้นางบ้าง ข้าจะไม่ทำตัวเป็นองค์หญิงคิดแต่จะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนถานซวงซวงพูดแบบนี้ เขาต้องรีบปฏิเสธเพื่อปลอบประโลมใจหญิงที่เขารัก
ครั้งนี้ หลิ่วอวี้เฉินไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร
ถานซวงซวงกำมือแน่นขึ้น นางปวดใจจนสลัดความคิดไม่ได้
หลิ่วอวี้เฉินสนใจในตัวนางผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ไม่ ไม่ได้ นางไม่ยอมให้ใครมาแย่งเขาไปทั้งนั้น ไม่ยอมเด็ดขาด !
…
ตั้งแต่รู้ว่าเฟิงหรูชิงหายตัวไป จวนแม่ทัพก็อลหม่านไปหมด
น่าหลานจิ้งพาคนออกตามหานางที่เขาสัตว์วิเศษด้วยตัวเอง ส่วนแม่ทัพเฒ่าอายุมากแล้ว เกือบเป็นลมหมดสติไปเพราะความกังวลใจ ทำให้น่าหลานฉางเฉียนตกใจจนไม่กล้าอยู่ห่างพ่อแม้เพียงก้าวเดียว เขาจึงอยู่ที่จวนคอยดูแลแม่ทัพเฒ่า
แต่คิดไม่ถึงว่า ปัญหาจะมาพร้อมๆ กันแบบนี้ น่าหลานไต้เอ๋อร์คุณหนูแห่งจวนแม่ทัพก็หายตัวไปด้วย!
คราวนี้ ถ้าไม่ได้น่าหลานฉางเฉียนรีบไปเอาเหล้าวิเศษมาให้แม่ทัพเฒ่าดื่ม เกรงว่าแม่ทัพเฒ่าคงจะเป็นลมหมดสติไปแล้ว
แต่ว่า…ในขณะที่จวนแม่ทัพกำลังอลหม่านอยู่นั้น มีเสียงแห่งความดีใจดังลั่นไปทั่วทั้งจวน
“ท่านแม่ทัพเฒ่า ท่านแม่ทัพ คุณหนูกลับมาแล้ว คุณหนูกลับมาแล้วและยังพาองค์หญิงกลับมาด้วยขอรับ!”
เมื่อเสียงนี้ดังจากกลางสวนมาถึงห้องโถงใหญ่ แม่ทัพเฒ่าตัวสั่นและรีบลุกยืนขึ้น ลมหายใจของเขาแรงและไม่เป็นจังหวะ หน้าแดงเพราะความตื่นเต้น
“ชิงเอ๋อร์กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว? ไต้เอ๋อร์ก็กลับมาแล้ว? ฉางเฉียน ข้าได้ยินถูกต้องหรือเปล่า พวกนางกลับมาแล้วใช่หรือไม่”
น่าหลานฉางเฉียนรู้สึกโล่งอก เขาพูดด้วยความดีใจ “ท่านพ่อ ข้าก็ได้ยินเหมือนกัน พวกนางกลับมาแล้ว!”
“เร็ว! พวกเรารีบไปรับพวกนางกันเถอะ!”
แม่ทัพเฒ่าไม่สนใครทั้งนั้น เขารีบเดินออกจากห้องโถงไป
ร่างกายของเขาดูแข็งแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ เดินเร็วราวกับเหาะไป เพียงพริบตาเดียวก็หายไปจากตรงหน้าน่าหลานฉางเฉียนแล้ว
……………………………….
ตอนที่ 124 บุญคุณความแค้นมลายไปไวดุจสายลมพัดผ่าน (1)
น่าหลานฉางเฉียนจ้องมองดูแม่ทัพเฒ่าเดินออกไป รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา ในเวลานั้นเอง บุญคุณความแค้นทั้งหมดล้วนมลายไปไวดุจสายลมพัดผ่าน ไม่ค้างคาในจิตใจของเขา
ในเมื่อเขาทำเป็นไม่สนใจไยดีองค์หญิงไม่ได้ แล้วเขา…จะถือสาความผิดที่นางเคยทำไว้ในอดีตทำไมอีก ขอเพียงครั้งนี้นางไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง สิ่งผิดพลาดในอดีตก็ให้มันแล้วๆ ไป
…
ด้านในจวน
แม่ทัพเฒ่าเดินอย่างรวดเร็ว แม้แต่ไม้เท้าที่เขาใช้ติดตัวตลอดก็ยังโยนทิ้ง สิ่งที่เขาเห็นเป็นอย่างแรก คือพวกสัตว์วิเศษที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่กลางสวน พวกสัตว์วิเศษยืนเรียงอย่างเป็นระเบียบ ราวกับทหารที่ผ่านการฝึกวินัยมาดี แม่ทัพเฒ่าน่าหลานตะลึง เขาหยุดเดิน สายตาดูว่างเปล่า ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ท่านปู่!” ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากตรงหน้า
ผู้เฒ่าน่าหลานเงยหน้ามอง จึงเห็นหมาป่าสีขาวเดินมาจากด้านหลังของฝูงสัตว์วิเศษด้วยท่าทีงามสง่าไม่ช้าไม่เร็ว
เฟิงหรูชิงกอดไต้เอ๋อร์เอาไว้ด้านหน้า นางกระโดดลงแล้วเดินไปทางผู้เฒ่าน่าหลานอย่างไม่รีบร้อนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มน้อยๆ น้ำเสียงนุ่มนวล ช่างน่าอภิรมย์
“ท่านตา ครั้งนี้ข้าทำให้ท่านต้องเป็นห่วง”
นางก็แค่อยากออกไปจับสัตว์วิเศษมาใช้งาน เดิมคิดว่าไปเช้าเย็นกลับคงไม่สร้างความโกลาหล ใครเลยจะรู้ว่าสุดท้ายจะทำให้บรรดาญาติต้องเป็นห่วง
เรื่องนี้นางทำผิดไปจริงๆ
เมื่อได้เห็นหน้าของหญิงสาว สิ่งที่ผู้เฒ่าน่าหลานคิดจะพูดกลับกลายเป็นน้ำตาที่รื้นออกมา เขาปาดน้ำตาแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “กลับมาก็ดีแล้ว เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว”
ไม่ไกลออกไป น่าหลานฉางเฉียนกำลังเร่งฝีเท้าตามมา เดิมเขาคิดไว้ว่าจะสั่งสอนเฟิงหรูชิงสักหน่อย แต่ทันทีที่เห็นพวกสัตว์วิเศษที่ยืนเรียงหน้าอยู่เต็มสวน เขาก็อึ้งไป
“องค์หญิง นี่ท่านไปแย่งจากโรงค้าสัตว์มาหรือ”
เฟิงหรูชิงสีหน้าเซ็ง ในสายตาของลุง นางเป็นคนเลวขนาดนั้นเชียวหรือเรื่องพรรค์นี้ นางจะทำได้อย่างไร
“อู๊วๆ”
หมาป่าสีขาวเห่าด้วยความไม่พอใจ เห็นๆ อยู่ว่าเป็นผลงานของมัน ไปเกี่ยวอะไรกับพวกโรงค้าสัตว์นั่นคนพวกนั้นจับมันมาก็มากพอแล้ว ยังจะคิดแย่งผลงานอันแสนเหน็ดเหนื่อยของมันไป ต้องเป็นเพราะคนพวกนั้นอยากได้ผลเทียนหลิงกั่วแน่ๆ เลยอยากจะแย่งผลงานมันไป มันไม่มีทางปล่อยคนเลวพวกนั้นไปแน่!
ตอนนี้หมาป่าสีขาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่น่าหลานฉางเฉียนกลับคิคไม่ถึงว่าเขาเพียงพูดสนุกปากไปจะทำให้หมาป่าสีขาวรู้สึกชิงชังโรงค้าสัตว์ได้อย่างนั้น! เป็นความชิงชังของการถูกแย่งของกิน ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้!
“หุบปากซะ!”
ผู้เฒ่าน่าหลานหันไปจ้องหน้าน่าหลานฉางเฉียน “หลานสาวข้าเป็นอย่างนั้นที่ไหน”
“…”
น่าหลานฉางเฉียนไม่พูดอะไร
ถ้าเป็นเฟิงหรูชิงคนเดิม ก็คงเป็นคนแบบนั้นจริงๆ…สำหรับนางแล้วการแย่งของจากโรงค้าสัตว์ เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก
“ท่านตาเข้าใจข้าที่สุดเลย” เฟิงหรูชิงยิ้ม “ท่านลุง พวกนี้เป็นคนงานที่ข้าหามาได้วันนี้ พวกมันจะมาทำงานให้ข้า”
น่าหลานฉางเฉียนงุนงง
เอาสัตว์วิเศษมาเป็นคนงาน…ผู้หญิงคนนี้จะเอาสัตว์วิเศษพวกนี้มาเป็นทาสใช้แรงงานอย่างนั้นหรือ
เฟิงหรูชิงมองน่าหลานฉางเฉียนปราดเดียวก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร นางสีหน้าเซ็ง
“ข้ามีสิ่งตอบแทนให้พวกมัน!”
“…” น่าหลานฉางเฉียนมองดูสัตว์วิเศษพวกนั้นอย่างงุนงง ให้เงินเดือนพวกมันหรือ พวกมันใช้เงินเป็นด้วยหรือ
“องค์หญิง สัตว์วิเศษพวกนี้ถูกท่านหลอกมาใช่หรือไม่” น่าหลานฉางเฉียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ สำหรับตระกูลน่าหลานแล้วไม่ว่าสัตว์วิเศษหรือมนุษย์ก็มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน ท่านอย่าไปเอาอย่างคนข้างนอกที่ใช้แรงงานทาสสัตว์วิเศษ”
………………………………………..
