ตอนที่ 143 ลูกไม้ของกั๋วซือ (1)
หนานเสียนสีหน้าเรียบเฉย แววตาสงบนิ่ง
“เรื่องของข้า…ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า”
หญิงคนนั้นยิ้มอย่างงดงาม รอยยิ้มของนางทำคนให้หลงใหล ทำให้ชายทั้งหลายต้องคลุ้มคลั่งเพราะนาง
แน่นอนว่ามีข้อยกเว้น
อย่างเช่นชายที่อยู่ตรงหน้านาง นัยน์ตาของเขาดูเย็นชาไร้อารมณ์ ใบหน้าเรียบเฉย
“หนานเสียน เจ้ายอมลดตัวเองเพื่อผู้หญิงคนเดียว เจ้าคิดว่า…คนพวกนั้น…จะยอมหรือ” นางยิ้มน้อยๆ สีหน้าเหมือนกำลังรู้สึกตลก “เจ้าอย่าลืมฐานะแท้จริงของตัวเอง”
ฟึบ!
ทันใดนั้น นัยน์ตาอันเย็นชาของหนานเสียนก็มีประกายร้ายกาจ เขายื่นฝ่ามือออกปล่อยพลังใส่หญิงผู้นั้น
ตัวของนางกระเด็นไปตกข้างหลัง หากนางไม่รีบคว้ากิ่งไม้เอาไว้ คงตกกระแทกสภาพสะบักสะบอม
“ฐานะแท้จริงของข้าเป็นอะไร มันไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเจ้าเลยแม้แต่น้อย” หนานเสียนเดินเข้าไปหาหญิงคนนั้นช้าๆ สายตาของเขามองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเหยียดหยาม ใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีแสงจันทร์ตกกระทบแสดงให้เห็นถึงท่าทีอันเย็นชา “ในเมื่อข้ากล้าเปิดเผยร่องรอย ก็แสดงว่าข้าไม่กลัวพวกเจ้าจะตามไปรังควานนาง”
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหญิงผู้นั้นต้องชะงักลง นางเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง ใบหน้าอันงดงามแสดงความรู้สึกตกตะลึง
“หนานเสียน…เจ้า…ไม่กลัวจริงหรือ”
หรือว่า…เขาไม่ได้เป็นห่วงผู้หญิงคนนั้น จึงไม่กลัวคนพวกนั้นจะตามไปหานาง?
“พวกเจ้าจะไปหานางก็ได้…แต่ผลลัพธ์…คงไม่มีใครรับไหวหรอกนะ!” หนานเสียนเดินผ่านหญิงคนนั้นไป สายตาของเขาไม่มองนางแม้แต่น้อย “คนที่ข้าจะปกป้อง ไม่มีใคร…จะแตะต้องนางได้แม้ปลายเส้นผม”
เสียงของเขาเรียบเฉยดุจสายลม แต่รุนแรงดุจค้อนยักษ์ ทุบลงไปกลางใจของนางเต็มแรง
แววตาของนางดูตกตะลึง ราวกับคิดไม่ถึงว่าหนานเสียนจะปกป้องคนคนหนึ่งได้ถึงเพียงนี้
ทั้งยังเป็น…ผู้หญิงเพียงคนเดียว?
“เฮอะ”
จู่ๆ นางก็หัวเราะ
ยิ่งเป็นหญิงที่หนานเสียนสนใจ นางยิ่งรู้สึกอยากรู้ว่าเป็นใคร
แต่ว่า…
นิสัยของหนานเสียนทุกคนต่างรู้ดี หากคิดจะไปยุ่งกับคนที่เขาปกป้อง ต้องทำให้เขาโมโหแน่นอน
หนานเสียนในตอนนี้ ไม่ใช่คนที่พวกเรารับมือไหว
อีกอย่าง…
เมื่อสักครู่เขาเกือบจะฆ่านางแล้ว
“แต่…ยิ่งเขาไม่ให้ข้าไป ข้ายิ่งอยากรู้…” หญิงคนนั้นใช้นิ้วมือคลำริมฝีปาก รอยยิ้มงามชวนหลงใหล
นางเชื่อว่า หากนางไม่มีคนเหล่านั้นคอยหนุนหลัง ถ้า…นางหมดประโยชน์ หนานเสียนคงไม่ปล่อยแค่พลังจากฝ่ามือ แต่คงจะเอาชีวิตนางไปแล้ว
นี่เป็นครั้งแรก…ที่หนานเสียนมีความคิดอยากฆ่านาง
หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น จ้องมองดูชายที่ค่อยๆ เดินจากไปไกลภายใต้แสงจันทร์ นางขมวดคิ้วเบาๆ
ในขณะนั้นเอง…
ความรู้สึกได้ถาโถมมาจากช่องท้อง นางรีบเอามือกุมท้องแน่น ในขณะที่นางยังหาที่ปลดปล่อยไม่ได้ เสียงปู้ดก็ดังขึ้น ส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวล
หญิงคนนั้นหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
นาง…ท้องเสีย
โดยที่นางไม่ทันมีเวลาได้คิด นางก็รู้สึกปวดท้องขึ้นอีก นางหาส้วมไม่ทัน จึงต้องขับถ่ายในที่ที่ยืนอยู่
ก่อนนี้นางไม่ทันได้คิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อนางตั้งสติได้ ก็รู้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลกๆ
เหมือนว่า…พลังลมปราณจากฝ่ามือของหนานเสียน มีกลิ่นแปลกๆ จางๆ ปนอยู่ด้วย ตอนแรกนางไม่ทันสังเกตเห็น มาถึงตอนนี้จึงรู้ว่าหนานเสียนไม่เพียงปล่อยพลังใส่นาง แต่ยังยัดยาถ่ายใส่นางด้วย!
………………………………………
ตอนที่ 144 ลูกไม้ของกั๋วซือ (2)
“แม่นางจวงหลวน!”
เจ้ากรรม คนชุดขาวหลายคนเหาะลงมาจากกลางอากาศในเวลานั้น
เมื่อพวกเขาลงมาถึงพื้น ก็รีบเอามือปิดจมูก
จากนั้น…เมื่อมองเห็นจวงหลวนซึ่งนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น ทุกคนต่างอึ้ง จวงหลวนมึนงง ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็ส่งเสียงด้วยความโมโหออกมา
“พวกเจ้าจะยืนอึ้งอยู่ทำไม” คนกลุ่มนั้นเพิ่งตั้งสติได้จึงรีบหันหลังให้จวงหลวน
แต่พอมองเห็นได้ว่าชายชุดขาวพวกนั้นหน้าแดง ความงามของจวงหลวนใครๆ ต่างก็รู้ดี แต่หลายปีมานี้ไม่มีชายใดที่ใกล้ชิดนางได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง…การเห็นนางในสภาพแบบนี้
ตามหลักแล้ว เมื่อคนกลุ่มนี้มาหา จวงหลวนควรจะรีบปิดกระโปรงลง แต่เพราะนางถ่ายท้องไม่หยุด ถ้าลุกขึ้นคงจะเลอะขาแข้ง ดังนั้นนางจึงนั่งยองอยู่ที่พื้นไม่กล้าลุกขึ้นมา
“ใครบอกพวกเจ้าว่าข้าอยู่ที่นี่ ใครอนุญาตให้พวกเจ้ามา” จวงหลวนต่อว่าด้วยความโมโห เอาความโกรธที่เกิดขึ้นจากหนานเสียนระบายใส่คนกลุ่มนั้น
คนชุดขาวที่ยืนอยู่หน้าสุดหน้าแดง พูดตอบด้วยความเคารพ
“เมื่อครู่…พวกเราได้พบกับคุณชายหนานเสียน เขา…เขาบอกพวกเราว่าแม่นางจวงหลวนอยู่ที่นี่ และยังบอกว่าท่านได้รับบาดเจ็บ พวกเราก็เลยมา”
“หนานเสียน!”
จนถึงบัดนี้ จวงหลวนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าถูกหนานเสียนเล่นงานเข้าแล้ว!
เริ่มจากทำให้นางท้องเสีย แล้วจงใจชักนำคนกลุ่มนี้มาหานาง! เพื่อทำให้…ชื่อเสียงของนางป่นปี้!
เจ้าบ้านี่ ไปเอาอย่างลูกไม้เลวๆ แบบนี้มาจากไหน นางไม่มีทางปล่อยคนที่ทำให้หนานเสียนเสียนิสัยเป็นอันขาด!
…
จวนองค์หญิง
ด้านในห้อง เฟิงหรูชิงจามเสียงดัง นางเอามือลูบจมูก “ใครกำลังคิดถึงข้านะ”
ฉินเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง ดวงตาของเขาใสบริสุทธิ์ เขายิ้มน้อยๆ “ชิงชิงหน้าตาดีเป็นที่ต้องตาใครต่อใคร คนที่คิดถึงเจ้าต้องมีไม่น้อย”
“…” เฟิงหรูชิงเอามือลูบหัวตัวเอง “แต่ข้ารู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องดี ช่างเถอะเพราะอย่างไรคนที่ข้าเคยล่วงเกินมีอยู่เยอะแยะ คนที่คอยสาปแช่งข้าลับหลังมีเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด ข้ากลัวเสียเมื่อไร”
“ชิงชิง ดึกแล้วล่ะ เจ้าพักผ่อนเถอะ”
“ได้ จริงสิเฉินเอ๋อร์ พรุ่งนี้เจ้าเข้าวังเป็นเพื่อนข้าหน่อย”
กั๋วซือยังไม่กลับมา นางต้องไปหาเรื่องเจ้างูน้อยสักหน่อย บีบบังคับล่อลวงให้มันบอกข่าวคราวของกั๋วซือออกมา
…
ในแคว้นหลิวอวิ๋น แม้จะมีร้านขายยาวิเศษมากมายนับไม่ถ้วน แต่ก็มีร้านเปิดอยู่มากมายเหมือนเดิมในบรรดาร้านขายยาวิเศษ ที่มีชื่อเสียงที่สุดก็คือร้านของหอแห่งแรก
เมื่อเดินไปถึงร้านขายยาวิเศษของหอแห่งแรก เฟิงหรูชิงหยุดเดิน นัยน์ตาของนางแสดงการครุ่นคิด จากนั้นก็กลับหลังเดินเข้าร้านขายยาวิเศษไป ฉินเฉินยังคงทำตัวเหมือนเป็นองครักษ์ เดินตามหลังเฟิงหรูชิงเข้าไปยังร้านขายยาวิเศษ ขณะนั้นเอง เมื่อผู้คนในร้ายขายยามองมาเห็นหญิงสาวที่เดินเข้าประตูมา ต่างก็หยุดพูดจาเงียบเสียง สายตาของทุกคนดูตกตะลึงและมี…ความรู้สึกหวาดกลัว ชื่อเสียงเลวร้ายขององค์หญิงเป็นที่ประจักษ์ คนทั้งหลายต่างรู้ดี ผู้คนทุกเพศทุกวัยต่างพากันหวาดกลัวอยากไปให้พ้นจากตัวนาง ชาตินี้ไม่ต้องพบเจออีก
ที่ตู้ขายยา ใบหน้างดงามของถานซวงซวงปรากฏรอยยิ้ม ตรงหน้าของนางมียาวิเศษระดับสองวางอยู่ ดูเหมือนว่านางกำลังสอบถามราคาของยาวิเศษชนิดนั้นอยู่ ข้างๆ ถานซวงซวงมีหญิงงามวัยกลางคนท่าทีงามสง่ายืนอยู่ด้วย สายตาของนางที่มองดูถานซวงซวงเต็มไปด้วยความเมตตาเอ็นดูและความอ่อนโยน ทั้งยังมีรอยยิ้ม
………………………………………
