เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา – ตอนที่ 211 ถานซวงซวงกับสุนัขห้ามเข้า (1)/ตอนที่ 212 ถานซวงซวงกับสุนัขห้ามเข้า (2)

ตอนที่ 211 ถานซวงซวงกับสุนัขห้ามเข้า (1) ริมแม่น้ำฉินหวย หอแห่งแรก เดิมก็เป็นร้านอาหารแห่งแรกของแคว้นหลิวอวิ๋นอยู่แล้ว ลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาดั่งสายน้ำไม่มีหยุด แต่ช่วงนี้หอแห่งแรกแห่งนี้ไม่รู้ไปนำของที่เรียกว่าอาหารบำรุงสุขภาพมาจากไหน ไม่เพียงรสชาติล้ำเลิศยังสามารถรักษาโรครักษาบาดแผลได้ด้วย ด้วยเหตุนี้หอแห่งแรกจึงตั้งกฎขึ้น หากไม่มีเงินมากพอเป็นหลักประกัน แม้แต่ประตูหน้าร้านก็ไม่สามารถเข้ามาได้ นานวันเข้าหอแห่งแรกก็กลายเป็นสถานที่ที่เหล่าคนรวยเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น ลูกค้าของหอแห่งแรกก็ไม่ลดลงถึงขนาดที่ว่ามีผู้คนจำนวนมากจากทุกสารทิศมาที่นี่เพียงเพื่ออาหารบำรุงสุขภาพหนึ่งชาม ถานซวงซวงยืนอยู่หน้าประตูร้านหอแห่งแรก ดวงตาของนางหลับลงเบาๆ คงเพราะบาดแผลยังไม่หายดีนักต้องการคนข้างๆ คอยประคองจึงจะสามารถเดินได้ ก็เป็นเช่นนี้ ทุกย่างก้าวทำให้นางเจ็บจนหน้าซีดขาวเหงื่อไหลไม่ขาดสาย “อวี้เฉิน วันนี้ท่านแอบบออกมาจากบ้านตระกูลเฉิน เพียงเพื่อพาข้ามาทานอาหารบำรุงสุขภาพ เช่นนี้ไม่ค่อยดีกระมัง?” นางเม้มปากเบาๆ ดวงตาแฝงด้วยความลำบากใจ ราวกับเป็นห่วงหลิ่วอวี้เฉินจริงๆ หลิ่วอวี้เฉินโอบเอวถานซวงซวงด้วยความสงสาร “วันนี้ท่านพ่อมีงานที่ท้องพระโรงข้าจึงแอบหนีออกมาได้ แผลของเจ้าหายช้านักมีเพียงอาหารบำรุงสุขภาพเท่านั้นที่จะช่วยเจ้าได้ เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องคิดมาก ข้าไม่สามารถทนมองเจ้าเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ได้” ซวงเอ๋อร์ทำเพื่อเขาจึงเสียสละมากมายเพียงนี้ ตระกูลถานก็ถูกเขาทำให้ลำบากไปด้วย ท่านพ่อก็ไม่ยินยอมให้เขาไปมาหาสู่กับซวงเอ๋อร์อีก แม้แต่ท่าทีของท่านแม่ก็เปลี่ยนไป นี่ทำให้เขายิ่งปวดใจเข้าไปอีก! ในบรรดาทุกคนมีเพียงซวงเอ๋อร์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรที่สุด เขาไม่สามารถละทิ้งนางได้ ไม่เช่นนั้นจะต่างอะไรกับเศษมนุษย์เล่า? “อวี้เฉิน…” ถานซวงซวงยิ้มในที่สุด หลังจากถูกโบยนี่เป็นรอยยิ้มแรกของนาง ยังคงงดงามโดดเด่น งามล่มเมือง[1] “ขอบคุณ…” ริมฝีปากนางยกยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณที่ถึงตอนนี้ท่านไม่ทิ้งข้า ข้าถานซวงซวงชีวิตนี้จะไม่มีวันผิดต่อท่าน” รอยยิ้มนี้ เสียงนี้ ดุจดั่งมือข้างหนึ่งจับกุมดวงใจหลิ่วอวี้เฉิน หยอกเย้าอย่างหนักหน่วง ทำให้แววตาเขาฉายแววสับสนอยู่ชั่วพริบตา ไม่รู้ว่าเหตุใด วินาทีนี้ในหัวของเขากลับปรากฏร่างอ้วนท้วนใหญ่โตขึ้นมา มุมปากยกยิ้มเย็นอย่างไม่รู้ตัว ท่านพ่อต้องการให้เขาสู่ขอเฟิงหรูชิง ฝันไปเถอะ! เมื่อก่อนเห็นแก่ที่เฟิงหรูชิงเชื่อฟังเขา เขาจึงยินยอมรับความอัปยศนี้! แต่ตอนนี้ไม่ว่าในใจเฟิงหรูชิงจะมีเขาหรือไม่ เขาก็ไม่มีทางสู่ขอหญิงอ้วนเช่นนั้นอีก! โลกใบนี้ไม่มีคนมีความสามารถคนใดไม่ชอบคนเก่ง ไม่มีผู้ชายคนใดไม่อยากแต่งภรรยาเลอโฉม! เขาก็เป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง และตัดสินใจแบบที่ผู้ชายคนใดก็ทำ! คิดได้ดังนี้หลิ่วอวี้เฉินก็กุมมือถานซวงซวงฉีกยิ้มอ่อนโยน “ซวงเอ๋อร์ พวกเราเข้าไปกันเถอะ ข้าได้ยินว่าอาหารบำรุงสุขภาพพวกนี้ได้ผลดีนัก จะต้องช่วยแผลเจ้าได้มากแน่” ถานซวงซวงพยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มบาง ปล่อยให้หลิ่วอวี้เฉินโอบร่างของนางเข้าไปในหอแห่งแรก หลิ่วอวี้เฉินไม่ได้เห็นเลยว่าในตอนที่เขาละสายตาออกมานั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของถานซวงซวงก็หายไป ถูกแทนด้วยความร้ายกาจอาฆาตพยาบาทและโหดร้าย ราวกับอสรพิษตัวหนึ่ง เพียงไม่นานคนของหอแห่งแรกก็นำพวกเขาเข้าไป แน่นอนว่าหลิ่วอวี้เฉินไม่ได้จองที่นั่งชั้นพิเศษไว้ล่วงหน้า ก็ย่อมต้องนั่งที่นั่งในโถงใหญ่ แต่ว่าขอเพียงได้ทานอาหารบำรุงสุขภาพให้บาดแผลของถานซวงซวงฟื้นฟู ต่อให้เป็นห้องโถงเขาก็ยอม …………………………. ตอนที่ 212 ถานซวงซวงกับสุนัขห้ามเข้า (2) ทว่า… หลังจากหลิ่วอวี้เฉินได้ยินราคาอาหารที่เสี่ยวเอ้อร์[2]แจ้งสีหน้าก็เปลี่ยนไป “พวกเจ้าหอแห่งแรกคิดจะปล้นกันหรือไร? ซุปบำรุงเลือดถ้วนหนึ่งถึงแสนตำลึง? แล้วยังนั่นอะไร…ก็แค่ยาใส่ขาหมูเท่านั้นกลับขายสองแสนตำลึง? พวกเจ้าเหตุใดไม่ไปปล้นเลยเล่า?” หลิ่วอวี้เฉินโมโหจัด อย่างไรเสียตระกูลหลิ่วก็ยังอยู่ใต้การดูแลของท่านพ่อ และปกติแล้วเงินออมที่เขาสามารถใช้ได้ก็ไม่มาก รวมกันแล้วแค่ห้าแสนตำลึง ตอนนี้แค่อาหารสองจานก็ใช้ไปแล้วค่อนหนึ่ง? เสี่ยวเอ้อร์เหลือกตามองบน “คุณชายท่านนี้หากทานไม่ไหวยังจะมาร้านเราอีกทำไม? นี่เป็นคำสั่งของท่านผู้เฒ่า หากถานซวงซวงแห่งตระกูลถานมาให้ใช้ราคานี้เก็บค่าอาหาร ถ้าไม่ไหวก็ออกไป!” “เจ้า…” หลิ่วอวี้เฉินโกรธจนกระอักเลือด คนของหอแห่งแรกนี่เจ้ากี้เจ้าการนัก หากไม่ใช่เพราะมีเพียงหอแห่งแรกที่ทำอาหารบำรุงสุขภาพได้ เขาไม่มีทางมาใช้เงินโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้เด็ดขาด น่าเสียดาย ก่อนหน้านี้มีคนที่ได้ชิมอาหารบำรุงแล้วคิดอยากนำไปลองทำเอง แต่ทว่าหลังจากคนเหล่านั้นได้ลองแล้ว ไม่ใช่ยาบำรุงมากไปจนเลือดกำเดาไหลก็รักษาไม่ถูกจุด ไม่มีประโยชน์อันใดเลย แต่ที่หลิ่วอวี้เฉินไม่เข้าใจคือ อาหารบำรุงของหอแห่งแรกไม่ใช่ราคานี้นี่ เหตุใดจึงต้องขึ้นราคาเพราะถานซวงซวงมา? ถานซวงซวงได้ยินคำพูดของเสี่ยวเอ้อร์หน้าก็ซีดลงทันที นางกัดริมฝีปากแน่นเงยหน้าขึ้นใช้ดวงตาที่มีน้ำตาคลอมองไปทางเสี่ยวเอ้อร์ “ข้าขอถามได้หรือไม่ เหตุใด…พวกท่านหอแห่งแรก…ตั้งเป้ามาที่ข้า?” เสี่ยวเอ้อร์ยิ้มเย็นตอบ “เดิมทีคุณชายของพวกเราได้พูดไว้แล้ว สุนัขกับถานซวงซวงห้ามเข้า       แต่คุณชายรู้สึกว่าเช่นนี้เป็นการดูถูกสุนัขเกินไป ต่อมาก็คิดว่าเงินมาถึงหน้าประตูแล้วเหตุใดจะไม่รับ? ก็เลยตั้งกฎนี้ขึ้น!” ร่างของถานซวงซวงโอนเอนจนเกือบจะล้มลงกับพื้น ตั้งเป้ามาที่นางเช่นนี้ไม่ได้มีเพียงผู้เฒ่าหอแห่งแรก? ยังมีคุณชายลึกลับนั่นอีก? นางไปทำผิดต่อเขาที่ใดกัน ถึงได้มาดูถูกนางที่เป็นเพียงหญิงสาวอ่อนแอคนหนึ่ง? สุนัขกับถานซวงซวงห้ามเข้า หึหึ ชีวิตนี้นางไม่เคยได้รับความอยุติธรรมเช่นนี้มาก่อน! “พวกเจ้าหอแห่งแรกโอหังเกินไปแล้ว!” ได้เห็นท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจของถานซวงซวงแล้วหลิ่วอวี้เฉินก็โกรธแค้น ปึ้ง! เพียงตบโต๊ะดังขึ้นแววตามีไฟแห่งความโกรธแค้นเผาไหม้อยู่ ถานซวงซวงของเขาอ่อนโยนเชื่อฟังเช่นนี้ เหตุใดจึงมักมีคนหาเรื่องนาง เฟิงหรูชิงก็เป็นเช่นนี้ แล้วยังคุณชายหอแห่งแรกก็เป็นเช่นนี้อีก! การกระทำของหลิ่วอวี้เฉินดึงดูดสายตาเหล่าผู้คนในโถงใหญ่ สามารถเข้ามาในหอแห่งแรกได้มีแต่คนรวยทั้งสิ้น ฉะนั้นไม่มีใครไม่รู้จักหลิ่วอวี้เฉิน หลังจากที่เห็นเขากับถานซวงซวงปรากฎตัวที่นี่สายตาทุกคนก็มีความแปลกประหลาดใจ ตั้งแต่ถานไท่ฟู่ถูกปลด เสนาบดีหลิ่วก็เอ่ยวาจาไว้ว่าชาตินี้จะไม่ยอมให้ถานซวงซวงเข้าบ้าน! คิดไม่ถึงว่าพริบตาเดียวลูกชายตระกูลหลิ่วก็พาสาวงามมายังหอแห่งแรกเสียแล้ว แล้วยังมีเรื่องกับหอแห่งแรกอีก? “คุณชายหลิ่ว จะพาคนมาทานข้าวอย่างน้อยก็ต้องนำเงินมาให้พอ ไม่มีเงินแล้วคิดจะมากินมาดื่มที่หอแห่งแรกของพวกเราโยไม่จ่ายหรือ?” เสี่ยวเอ้อร์ของหอแห่งแรกมองดูธรรมดาๆ แต่สามารถทำงานในหอแห่งแรกได้จะมีสักกี่คนที่ธรรมดากัน? จะถูกหลิ่วอวี้เฉินข่มขู่ได้หรือ? อีกอย่าง ต่อให้คุณชายหลิ่วคลุ้มคลั่งก็ยังมีคุณชายของพวกเขาคอยหนุนหลังอยู่ เขาต้องกลัวอะไร? หากจะบอกว่าหอแห่งแรกเหตุใดหอแห่งแรกจึงพุ่งเป้าไปที่สองคนนี้… ต้นเหตุนั้นเขาไม่รู้แน่ชัด เพียงแต่ได้ยินมาคร่าวๆ ว่าสองคนนี้ทำผิดต่อหญิงสาวที่คุณชายของเขาปกป้อง คุณชายย่อมไม่นิ่งดูดาย …………