ตอนที่ 189 เข้าใจผิดใหญ่โต (1)
หมาป่าสีขาวหรี่ตาลง
มีคนคิดแตะต้องเทียนหลิงกั่วอีกคนแล้วหรือ?
เดี๋ยวก่อน…
จู่ๆ หมาป่าสีขาวก็หันไปมองหมีปฐพีด้วยความสงสัย
น้องชาย สถานที่ที่ข้าแอบซ่อนเทียนหลิงกั่วเอาไว้…เจ้ารู้ได้อย่างไร?
หลิวอวิ๋นเซียวมองหนึ่งหมาป่าหนึ่งหมีด้วยท่าทางแปลกๆ รู้สึกเหมือน…เจ้าหมีปฐพีตัวนี้จะพูดบางอย่างกับหมาป่าสีขาว
หรือว่า…หมีปฐพีตัวนี้จะอยากอยู่กินข้าวต่อก็เลยชักชวนหมาป่าสีขาว?
คิดได้ดังนั้น หลิวอวิ๋นเซียวก็เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่ชายหมาป่า ท่านนี้…น้องหมีพูดถูก พี่ชายหมาป่าไม่…”
“เอ๋าว์!” หมาป่าสีขาวไม่ทันได้ถามหมีปฐพีก็ได้ยินที่หลิวอวิ๋นเซียวพูดเสียก่อน มันโมโหจนขนลุกตั้งทั้งตัว
ดวงตาหมาป่าแดงก่ำดุร้าย จับจ้องใบหน้าสูงอายุของหลิวอวิ๋นเซียวไม่วางตา
เขายอมรับแล้ว!
ตาแก่ชั่วนี่ยอมรับแล้ว!
น้องหมีพูดไว้ไม่มีผิด คนพวกนี้กำลังคิดไม่ซื่อกับเทียนหลิงกั่วในก้นเขา!
“เอ่อ…” หลิวอวิ๋นเซียวตื่นตกใจ
เขาพูดอะไรผิดหรือ? หมีปฐพีไม่ได้กำลังเอ่ยชักชวนหมาป่าหรือ?
ควัก!
หมาป่าสีขาวไม่ให้โอกาสหลิวอวิ๋นเซียวได้พูดต่อ มันเหวี่ยงอุ้งเท้าออกไปเร็วจนไม่อาจตั้งรับได้ทัน แม้หลิวอวิ๋นเซียวจะหลบเร็วเพียงใด อุ้งเท้าหมาป่าก็ยังเตะถูกที่ขาของเขา
ดีที่พลังของหลิวอวิ๋นเซียวแก่กล้าจึงรู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ขาเท่านั้น หากเปลี่ยนเป็นหลิวเฝ่ย เกรงว่าโดนอุ้งเท้านั้นไปขาของเขาคงแหลก…
ถึงอย่างนั้นการกระทำของหมาป่าสีขาวก็สร้างความอึดอัดคับข้องใจให้กับหลิวอวิ๋นเซียวเป็นอย่างมาก!
แต่อึดอัดแล้วอย่างไร? ฆ่าหมาป่าตัวนี้หรือ? เช่นนั้นเฟิงหรูชิงไม่มาเอาเขาตายหรือ!
“ท่านพ่อ!” หลิวเฝ่ยไม่อยากเชื่อสายตา
หมาป่าสีขาวทำกับท่านพ่อถึงเพียงนี้ ท่านพ่อยังจะอดทนยอมมันอีกหรือ?
เมื่อไหร่เขาจะเลิกเป็นคนขี้แพ้สักที? ศักดิ์ศรีของหลิงอู่เล่า?
“เอ๋าว์เอ๋าว์!”
หมาป่าสีขาวโมโหหนักกว่าเก่า
ตาแก่ชั่วแย่งเทียนหลิงกั่วของมันก่อน ตอนนี้ยังกล้าหลบอีก?
มันต้องกลับไปบอกนายท่าน ตาแก่ชั่วนี่รังแกหมาป่าเช่นมัน!
สีหน้าหลิวอวิ๋นเซียวเขียวคล้ำ มุมปากของเขากระตุกอยู่หลายทีก่อนจะเอ่ยถาม “เช่นนั้นพี่ชายหมาป่า…จะอยู่ทานอาหารที่นี่หรือว่า…”
ถุย!
หมาป่าสีขาวถุยน้ำลายลงพื้น ทำเสียงหึ มันไม่แม้แต่จะมองหลิวอวิ๋นเซียว ก้าวฝีเท้าด้วยท่าทีงามสง่าของมันไปทางประตู
ตาแก่คิดจะวางยาพิษมันแล้วมันจะโง่อยู่ที่นี่ต่อหรืออย่างไร?
อีกอย่าง ที่ควรคว้าก็คว้าเอามาแล้ว ที่ควรก็กินก็กินแล้ว มันก็ควรจะไปได้แล้ว!
ไม่ว่าจะเป็นหมีปฐพี มิ้งค์ไฟสีม่วง หรือสัตว์วิเศษตัวอื่นๆ ทุกตัวเดินมาที่หน้าหลิวอวิ๋นเซียวแล้วถุยน้ำลายลงที่ข้างเท้าเขา มองเขาด้วยสายตาดูแคลน
แววตานั้น ราวกับ…กำลังมองดูคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง!
หมัดหลิวอวิ๋นเซียวกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ในหัวมีเสียงดังสนั่นราวกับมีสายฟ้านับไม่ถ้วนผ่าอยู่ในหัวเขา ทำให้สตินึกคิดของเขาหายไปทันที!
เขาถูกดูหมิ่น!
แถมยังเป็นสัตว์วิเศษพวกนั้นที่ดูหมิ่นเขา!
อกหลิวอวิ๋นเซียวกระเพื่อมไม่เป็นจังหวะ ฝ่ามือถูกกำแน่นจนขึ้นรอย ดวงตาสูงอายุคู่นั้นแสดงออกถึงความโกรธเกรี้ยวและไม่ยอมรับ หมัดกำแน่นไม่ยอมปล่อย!
“ท่านพ่อ!” แววตาหลิวเฝ่ยแฝงด้วยความผิดหวัง “ท่านสำเร็จหลิงอู่แล้วแท้ๆ เหตุใดยังเหมือนเมื่อก่อน…”
ขี้ขลาดหวาดกลัว?
‘เพี๊ยะ!’ หลิวอวิ๋นเซียวตบหน้าหลิวเฝ่ยอย่างแรง ท่าทีราวกับว่าหลิวเฝ่ยฆ่าฮูหยินของเขาอย่างไรอย่างนั้น เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“เจ้าจะเข้าใจอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเฟยหยางตาแก่นั่นสำเร็จหลิงอู่แล้ว เจ้าคิดว่าข้าจะทนเก็บความโกรธเอาไว้หรือ? ข้าขี้ขลาด แต่ก็เพราะความขี้ขลาดข้าจึงมีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้ ท่านผู้นั้นถึงได้เลือกตระกูลหลิวของพวกเรา!”
……………………………
ตอนที่ 190 เข้าใจผิดใหญ่โต (2)
เขารู้จักคาดการณ์เมื่อใดควรจะก้าวไปอยู่ข้างหน้าอย่างแข็งแกร่ง เมื่อใดควรจะหดหัวเข้ากระดอง เขารู้ดีทั้งหมด
หากเห็นแก่หน้าตาศักดิ์ศรีเกินไป บางทีเขาอาจตายไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว!
แววตาของหลิวเฝ่ยแฝงด้วยความผิดหวัง
ท่านพ่อไม่กล้าลงมือกับหมาป่าสีขาว กลัวองค์หญิงจะหาเรื่องเขา ดังนั้นเขาจึงนำความไม่พอใจทั้งหมดมาลงที่เขา?
ตั้งแต่เล็กจนโต หากท่านพ่อถูกทำให้น้อยเนื้อต่ำใจมาจากข้างนอก ไม่กล้าต่อต้าน ก็จะ…มาระบายอารมณ์ที่เขา!
ชีวิตเช่นนี้เขารับมามากพอแล้ว!
“ท่านพ่อ ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังกลัวอะไร พวกเรามีท่านผู้นั้นคอยหนุนหลัง น้องสาวนางก็…”
“ข้าให้เจ้าปิดปากเจ้าไม่ได้ยินหรือ?”
หลิวอวิ๋นเซียวโมโหตบหลิวเฝ่ยไปอีกที ใบหน้าสูงอายุดุร้าย นัยน์ตามีแต่ความเกรี้ยวกราด
“เจ้าคิดว่าสำหรับท่านผู้นั้นแล้วตระกูลหลิวเป็นอะไรได้งั้นหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะสถานที่เหล่านั้นดูแลเข้มงวด ไม่อนุญาตให้พวกเขายื่นมือยุ่งเกี่ยวบุญคุณความแค้นใดๆ ทางโลก เขาคงลงมือเองไปนานแล้ว พวกเราตระกูลหลิวก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น ถูกทิ้งได้ทุกเมื่อ เขาสามารถเลือกหมากตัวใหม่ได้ทุกเมื่อ!”
เพียงแต่เพราะความสัมพันธ์กับหลิวหรงและเพราะเขาที่ช่วยเขาผู้นั้นมานานหลายปี…หมากตัวนี้จึงยังไม่ถูกทิ้งชั่วคราว!
หลิวเฝ่ยยิ้มเย็น
เขาปาดเลือดที่มุมปาก แววตาประชดประชันมองไปยังหลิวอวิ๋นเซียว “ท่านพ่อ ท่านก็ยังขี้ขลาดเกินไป หากข้าเป็นท่าน ด้วยพลังของหลิงอู่ไม่จำเป็นจะต้องอดทนอดกลั้นถึงเพียงนี้ ข้าจะ…ฆ่าสัตว์วิเศษพวกนั้นไปนานแล้ว!”
สีหน้าหลิวอวิ๋นเซียวเปลี่ยนไป ชี้นิ้วไปที่หลิวเฝ่ยด้วยความโกรธ “เจ้า…”
ไม่รอให้หลิวอวิ๋นเซียวได้เอ่ยคำด่า หลิวเฝ่ยก็หันหลังเดินออกจากจวนไปไม่แม้แต่จะมองเขาสักนิด
มองร่างหลิวเฝ่ยจนลับสายตา หลิวอวิ๋นเซียวยืนอยู่ข้างหลุม นัยน์ตาสูงอายุเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“ข้าทำเช่นนี้เพื่อใครกัน? ไม่ใช่เพื่อตระกูลหลิวหรอกหรือ? ข้าขี้ขลาดแล้วอย่างไร อย่างน้อยข้าก็ทำให้ตระกูลหลิวมีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้!”
แต่เจ้าลูกชายคนนี้ ไม่เคยเข้าใจความเจ็บปวดภายในใจเขาเลย…
…
จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง
ในศาลานั่งเล่น ร่างของเฟิงหรูชิงเอนพิงอยู่บนเก้าอี้หิน ท่าทางนางเกียจคร้าน ปล่อยให้แสงอาทิตย์อ่อนยามเย็นสาดส่องลงบนชุดกระโปรงแดงของนาง
ที่น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวก็คือ ดูเหมือนว่าเก้าอี้หินนี่จะเล็กไปเสียหน่อย ไม่สามารถรองรับก้นของนางทั้งก้นได้ อีกครึ่งก้นที่เหลือล้นออกมานอกเก้าอี้
“ดูเหมือน การลดน้ำหนักจะเป็นหนทางที่ยาวนานจริงๆ…”
เฟิงหรูชิงถอนหายใจเบาๆ
ตอนนี้นางผอมลงไปไม่น้อย แต่หากจะผอมสมส่วนยังต้องใช้เวลาอีกเยอะ
“เอ๋าว์วู!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องคำรามดังมาจากนอกศาลา
เสียงนี้แฝงด้วยความน้อยใจเสียเต็มประดา ดูเหมือนจะมีเสียงสะอื้นด้วย
เฟิงหรูชิงหันหน้ามองไป ก็เห็นหมาป่าสีขาวตัวงามพุ่งเข้าใส่นางด้วยความเร็ว ร้องกระซิกๆ อยู่ในอ้อมอกนาง
ใช่แล้ว!
รูปร่างของเฟิงหรูชิงในตอนนี้ สามารถกอดหมาป่าสีขาวเอาไว้ในอ้อมอกได้
เฟิงหรูชิงชะงักไปชั่วขณะ ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็แย้มยิ้มหวานออกมาเอ่ยปลอบตัวเองในใจ
อาจเป็นเพราะหมาป่าสีขาวยังไม่โต รูปร่าง…ค่อนข้างเล็ก ดังนั้นนางเลยสามารถกอดมันไว้ได้
ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่!
“หมาป่าน้อย มีคนรังแกเจ้าใช่หรือไม่?” เฟิงหรูชิงหลุบตาลงมองหมาป่าสีขาวที่กำลังร้องไห้ ขมวดคิ้วเอ่ยถาม
หมาป่าสีขาวสะอึกสะอื้นพยักหน้า
อิ๋ง อิ๋ง อิ๋ง
เจ้าแก่ชั่วนั่นไม่เพียงแต่คิดจะแย่งเทียนหลิงกั่วมัน ยัง…ไม่ยอมให้มันตีเขาด้วย…
รังแกหมาป่าเกินไปแล้ว!
เฟิงหรูชิงหน้ามืดลงพลัน “หลิวอวิ๋นเซียวตาแก่นั่นรังแกเจ้าหรือ?”
หมาป่าสีขาวพยักหน้าอีกครั้ง
นาทีนั้นเฟิงหรูชิงผุดลุกขึ้นยืน นางลืมกอดหมาป่าสีขาวจนมันตกลงไปอยู่ที่พื้น เจ็บจนมันต้องร้อง เอ๋าว์วู ออกมา
…………………..
Related
