ตอนที่ 187 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (3)
สัตว์วิเศษเหล่านี้ไม่พูดพร่ำทำเพลงรื้อค้นในบ้านตระกูลหลิว แม้แต่ผ้าปิดหน้าอกของหญิงรับใช้ก็ไม่ละเว้น ราวกับโจรเข้าบ้าน ทุกคนพากันอกสั่นขวัญหาย
“ท่านพ่อ!”
หลิวเฝ่ยผู้นำตระกูลหลิวคนปัจจุบันเห็นบรรดาสัตว์วิเศษค้นทั่วทุกมุมบ้าน สีหน้าของเขาก็ฉายแวววิตกกังวล “ท่านจะยอมให้พวกสัตว์วิเศษกระทำการกำเริบเสิบสานเช่นนี้หรือ?”
ด้วยพลังของท่านพ่อแล้ว การยื่นมือเข้าไปปราบปรามเหล่าสัตว์วิเศษพวกนี้นั้นง่ายนิดเดียว
“ถ้าไม่เป็นเช่นนี้แล้วมีวิธีอื่นอีกหรือ?” หลิวอวิ๋นเซียวสบถเสียงเย็น “ถ้าไม่ใช่เพราะลูกเมียเจ้าไปก่อเรื่อง ตระกูลหลิวของเราจะย่อยยับเช่นนี้หรือ?”
หลิวเฝ่ยชักงักไป เขากำหมัดแน่น “ท่านพ่อ ท่านสำเร็จหลิงอู่แล้วเหตุใดต้องเกรงกลัวคนผู้นั้นในวังด้วย?”
“เจ้าคิดว่าข้าเกรงกลัวเฟิงเทียนอวี้เพียงคนเดียวหรือ?” หลิวอวิ๋นเซียวหัวเราะเย็น “น่าหลานหูตาแก่ตายยากนั่นก็สำเร็จหลิงอู่แล้ว พวกเรากลับไม่รู้ข่าวแม้แต่น้อยนิด ทำให้ข้าต้องอับอายขายหน้าในวังเช่นนี้!”
หลิวเฝ่ยตะลึงไปทันที
น่าหลานหูสำเร็จหลิงอู่แล้ว?
ไม่นึกเลยว่าเขาจะสำเร็จแล้ว!
ในเวลานี้เอง…
ร่างร่างหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ามาจากนอกประตู
นัยน์ตาเย็นยะเยือกของหลิวอวิ๋นเซียวมองทหารอารักขาที่วิ่งเข้ามาด้วยความสงสัย เขาเอ่ยถามเสียงเย็น “ลนลานเช่นนี้พวกสัตว์วิเศษมันกวาดเอาของมีค่าอะไรไปหรืออย่างไร?”
“ไม่ ไม่ใช่ขอรับ!” ทหารอารักขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้นหน้าตาร้อนรน “ท่านผู้นำ คือ…ผู้นำตระกูลฉิน ฉินเฟยหยาง…สำเร็จหลิงอู่แล้ว! ตระกูลฉินกำลังป่าวประกาศเชิญร่วมงานเลี้ยงไปทั่ว ตระกูลหลิวของพวกเราก็ได้รับเชิญแล้ว”
ปึ้ง!
ข่าวนี่ราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ ผ่าลงมาทำหัวเขามึนไปหมด
ฉินเฟยหยางตาแก่ตายยากนั่นก็สำเร็จหลิงอู่แล้ว?
ในวังตอนนี้…มันเป็นอะไรไปหมด? หลิงอู่กลายเป็นสำเร็จกันได้ง่ายๆ เช่นนี้แล้วหรือ?
หลิวอวิ๋นเซียวกำหมัดแน่นตัวสั่น
ยังดีที่เขาไม่ได้ลงมือไปในวัง
ฉินเฟยหยางกับน่าหลานหูเป็นญาติกัน เขาต้องช่วยน่าหลานหูแน่!
เดิมเขาต้องสู้หนึ่งต่อสอง ตอนนี้กลายเป็นสามคน! เขายิ่งเอาชนะไม่ได้เข้าไปใหญ่!
“เจ้าเห็นหรือยัง?” หลิวอวิ๋นเซียวชี้นิ้วสั่นเทาไปยังสัตว์วิเศษที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านนอก “เหตุใดข้าจึงรับปากจ่ายค่าเสียหายให้องค์หญิง? ยอมให้สัตว์วิเศษกำเริบเสิบสาน? นั่นก็เป็นเพราะ…ข้าหมดหนทาง! หากข้ากล้าต่อต้านตระกูลหลิวจะต้องล้มพังพินาศสิ้นแน่!”
ยังกล้าโทษเขาหรือ? ที่เขาทำทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะคิดถึงตระกูลหลิวหรอกหรือ?
เดิมนึกว่าจะได้พลิกขึ้นมาอยู่เหนือกว่า ใครจะรู้ว่าพวกตาแก่ตายยากสำเร็จตอนไหนไม่สำเร็จ มาสำเร็จตอนที่เขากลับมาพอดี…
หากเป็นเช่นนี้เร็วกว่านี้ วันนี้เขาไม่กล้าเข้าวังเป็นแน่
“แต่ ท่านพ่อ…” แม้แต่น้ำเสียงของหลิวเฝ่ยยังสั่น “ยาวิเศษที่ท่านผู้นั้นให้ล้วนเก็บซ่อนไว้ในตระกูลหลิว หาก…หากยาวิเศษถูกแย่งชิงไป…”
หลิวอวิ๋นเซียวส่ายหน้า “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ยาวิเศษเหล่านั้นถูกข้าฝังไว้ใต้ดินลึก กล่องเก็บยาวิเศษก็สามารถปกปิดกลิ่นอายเอาไว้ได้ ต่อให้เป็นสัตว์วิเศษก็ไม่แน่ว่า…”
“ท่านผู้นำ!”
พูดยังไม่ทันจบน้ำเสียงเร่งร้อนก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
ฉับพลันทหารอารักขาอีกนายสาวเท้าเข้ามาแล้วรีบคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ท่านผู้นำ สัตว์วิเศษพวกนั้นบ้าไปแล้วขอรับ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หลิวอวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว
ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจของเขาเหมือนรู้สึกไม่ดีนัก ตื่นตระหนกอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
“ท่านผู้นำ…ไม่รู้เหตุใดพวกสัตว์วิเศษเหล่านั้นถึงพุ่งตรงไปในหรงหยวน แล้วไถดินอย่างบ้าคลั่ง ข้าน้อยเกรงว่าสัตว์วิเศษบ้าคลั่งเช่นนี้จะเป็นอันตรายจึงได้มารายงาน”
หรงหยวน? ไถดิน?
ในหัวหลิวอวิ๋นเซียวมีเสียงระเบิดดังปัง! เขาลุกขึ้นตัวสั่นแม้จะยืนให้มั่นยังทำไม่ได้ ดวงตามีแต่ความหวาดหวั่น
……………………..
ตอนที่ 188 สัตว์วิเศษไถดิน (4)
“เร็วพวกเราต้องรีบไปหรงหยวน!”
ทันทีที่ได้เห็นปฏิกิริยาของหลิวอวิ๋นเซียว สีหน้าหลิวเฝ่ยก็ซีดลงในทันใด เขาไม่ทันได้นึกคิดอะไรทั้งสิ้นรีบพุ่งตามหลิวอวิ๋นเซียวไปด้วยความรวดเร็ว…
…
หรงหยวนตั้งอยู่ในสวนหลังบ้านตระกูลหลิว ทั้งสวนนี้เป็นของหลิงหรงเพียงผู้เดียว เป็นที่ที่นางมักจะมาพักเมื่อกลับบ้านแม่ ปกติแล้วไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาโดยพละการ
แต่ทว่าหรงหยวนในตอนนี้กลับถูกทำลายราบคาบ
แถมหลุมที่อยู่ไม่ใกล้ออกไปนัก มีกลุ่มสัตว์วิเศษนำโดยป่าหมาสีขาวกำลังงีบพักอยู่ ที่ข้างเท้าของพวกมันมีหีบสีดำกองอยู่จำนวนไม่น้อย
หลังจากเข้ามาในสวน สิ่งที่หลิวอวิ๋นเซียวเห็นเป็นอันดับแรกคือบรรดาหีบสีดำที่ว่างเปล่า
วินาทีนั้นใจของเขาเต้นระส่ำแม้แต่หายใจยังลำบาก ราวกับว่าจะหายใจไม่ออกสีหน้าเขียวคล้ำ
ยาวิเศษพวกนี้…
ยาวิเศษพวกนี้เก็บสะสมอดออมมากว่าสิบปีเพื่อเอาไว้ให้อวี่เอ๋อร์!
ตอนนี้กลับหมดไม่มีเหลือแล้ว หมดไม่มีเหลือ!
หลิวอวิ๋นเซียวรู้สึกแค่เพียงภาพตรงหน้าดำมืดสนิท หากไม่ได้ทหารอารักขามาประครองร่างเขาไว้ได้ทัน เขาคงล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว
“อ๊าก!”
หลิวเฝ่ยร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ยาวิเศษพวกนั้นแม้แต่ตัวเขายังไม่เคยได้กิน ทั้งหมดก็เพื่อเหลือเอาไว้ให้อวี่เอ๋อร์! ตอนนี้กลับถูกสัตว์วิเศษพวกนี้กินจนหมดแล้ว!
ไม่เหลือแม้แต่อันเดียว!
ยาวิเศษของเขา!
“เอ๋าว์!”
หมาป่าสีขาวร้องด้วยความไม่พอใจ มันแววตาไม่แยแสของมันมองไปที่มนุษย์ท่าท่างคุ้มคลั่งสองคนนั้น
ก็แค่กินยาวิเศษของพวกเขาไปนิดหน่อยเอง? ทำราวกับว่ามันไปฉุดคนรักของพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น จำเป็นต้องขนาดนี้หรือ?
“โห่ว” หมีปฐพีครามเสียงต่ำ
คนพวกนั้นเป็นอะไร คงจะไม่ได้…เป็นบ้าหรอกนะ?
เช่นนั้นมันควรจะหาที่หลบก่อนหรือไม่?
นายท่านไม่อยู่ มันกลัว…
“ท่านพ่อ ข้าจะฆ่าสัตว์วิเศษพวกนี้ อ๊าก ข้าจะฆ่าพวกมัน!” หลิวเฝ่ยบ้าคลั่งโดยสมบูรณ์ เลือดขึ้นหน้าจ้องมองเหล่าสัตว์วิเศษด้วยความโกรธแค้น
โดยเฉพาะ…หมาป่าสีขาวที่มีมิงค์ไฟสีม่วงกำลังนวดให้มันอยู่ตัวนั้น
“หยุดนะ!” หลิวอวิ๋นเซียวร้องตะโกนเกรี้ยวกราด ยื่นมือไปขวางหลิวเฝ่ยเอาไว้ “ที่นี่นอกจากข้าแล้ว ยังมีใครสู้สัตว์วิเศษเหล่านั้นได้อีก? ถ้าเจ้าอยากรนหาที่ตายก็อย่าทำให้ตระกูลหลิวต้องพลอยเหนื่อยไปด้วย!”
หลิวเฝ่ยเก็บมือลงด้วยความโกรธแค้น เพียงแต่มุมปากของเขามีรอยยิ้มเย็นชาปรากฏอยู่ แววตาที่มองไปยังหมาป่าสีขาวเหมือนกับกำลังมองหมาป่าที่ตายแล้ว
ยาวิเศษคือชีวิตของท่านพ่อพวกมันกลับกินยาวิเศษเข้าไป แม้ท่านพ่อจะขี้ขลาดเพียงใดก็ไม่มีทางปล่อยสัตว์วิเศษพวกนี้ไปแน่
แม้ว่า…จะต้องเผชิญกับหลิงอู่ถึงสามคนพร้อมกัน! เขาก็จะไม่ยอมถอย!
ภายใต้สายตาของหลิวเฝ่ย หลิวอวิ๋นเซียวกำลังเดินไปทางหมาป่าสีขาว
“เอ๋าว์” หมาป่าสีขาวหรี่ตา
อะไร คิดจะสู้หรือ?
หลิวอวิ๋นเซียวหยุดฝีเท้าลง ใบหน้าสูงอายุของเขาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม “ท่าน…พี่ชายหมาป่าท่านนี้ เมื่อครู่ได้ทานอิ่มดีหรือไม่ ต้องการ…อยู่ต่อเพื่อทานมื้อเย็นด้วยหรือไม่?”
รอยยิ้มเย็นชาของหลิวเฝ่ยไม่ทันได้เก็บกลับแข็งค้างอยู่อย่างนั้น เขามองแผ่นหลังที่โน้มลงของหลิวอวิ๋นเซียวตาโตอ้าปากค้าง
“ท่านพ่อ ท่าน…”
หลิวอวิ๋นเซียวหันกลับมาถลึงตาใส่เขา “ไม่อยากตายก็หุบปากไปซะ!”
ให้เขาไปเผชิญหน้ากับหลิงอู่สามคนหรือ? ฝันไปเถอะ! หากเขามีความกล้าเช่นนั้น วันนี้คงจะไม่เก็บเอาความโกรธกลับมาหรอก!
“พี่ชายหมาป่า…” หลิวอวิ๋นเซียวยิ้มสว่างไสว
“เอ๋าว์!”
หมาป่าสีขาวคำรามด้วยความโกรธ ขัดเสียงของหลิวอวิ๋นเซียว
เจ้าแก่ชั่วนี่เรียกใครพี่ชาย? เขาเพิ่งจะเป็นเด็กน้อยอายุเพียงสองปีเท่านั้น!
หมีปฐพีที่อยู่ข้างๆ อธิบายต่อ “โห่ว!”
พี่ชายหมาป่า เขาจะต้องรู้แน่ว่าท่านแอบซ่อนเทียนหลิงกั่วสองลูกไว้ในก้นของท่าน ก็เลยเชิญชวนให้ท่านทาน เตรียมวางยาพิษท่านจะได้ง่ายต่อการลงมือแย่งเทียนหลิงกั่ว
เจ้าแก่ชั่วนี่ชั่วร้ายยิ่งนัก
……………………………..
Related
