คริสเตียโน ซาโนรี่ หรี่ตามองเลขาหน้าห้องของตัวเองด้วยความประหลาดใจ พราวฟ้า บวรศักดิ์ ทำงานกับเขามาห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนจบปริญญาตรีมาใหม่ๆ หญิงสาวเป็นคนหัวไว ทำงานคล่องแคล่ว และรู้ใจเขาเป็นที่สุด จนเขาคิดว่าจะทำงานกับเลขาคนนี้ไปจนกว่าบริษัทตัวเองจะเจ๊ง แต่จู่ๆ หล่อนก็มายื่นใบลาออก โดยให้เหตุผลว่า ‘เบื่อ’
ที่หล่อนเบื่อนี่ หล่อนเบื่องาน หรือว่าเบื่อเจ้านายอย่างเขากันแน่?
“ผมยังไม่อนุมัติหรอกนะ จนกว่าผมจะได้เหตุผลดีๆ จากการยื่นใบลาออกของคุณ พราวฟ้า”
เขาจะมารั้งหล่อนเอาไว้ทำไมกัน ในเมื่อเลขาหน้าตาเฉิ่มเชยอย่างหล่อน ก็เป็นได้แค่ทาสที่เดินตามเขาต้อยๆ เท่านั้น ไม่เคยเลยที่เขาจะหันมามองหรือว่าใส่ใจความรู้สึกของหล่อน
เพราะอะไรน่ะเหรอที่หล่อนทำงานกับเขามายาวนานขนาดนี้ เพราะว่าหล่อนตกหลุมรักเขายังไงล่ะ หล่อนเห็นเขาตั้งแต่ตอนที่ตัวเองเพิ่งเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมปีที่สามเท่านั้น คริสเตียโน ได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรพิเศษที่โรงเรียน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หล่อนตั้งใจและใฝ่ฝันว่าจะต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาให้ได้ ซึ่งเวลาผ่านมาอีกหลายปีหล่อนก็ทำสำเร็จ หล่อนได้เข้าไปทำงานในบริษัทของเขา และก็โชคดีมากที่ได้ตำแหน่งเลขาหน้าห้องมาครอบครอง
หล่อนใกล้ชิดกับเขาแปดชั่วโมงต่อวัน และหล่อนก็หวั่นไหวมากๆ ลอบมองเขาทุกโอกาสที่ทำได้ แต่เขากลับไม่เคยมองมาที่หล่อนเลย ผู้หญิงมากมายสลับสับเปลี่ยนกันเข้ามาหาเขา มาเป็นคู่ควงของเขา โดยมีหล่อนทำหน้าที่จัดตารางเวรขึ้นเตียงให้
หล่อนก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่นี้ด้วยความเจ็บปวด และโศกเศร้า จนกระทั่งวันนี้ ความอดทนนั้นมันขาดสะบั้นลงเสียแล้ว
“พราวต้องการลาออกจริงๆ ค่ะ รบกวนเจ้านาย… อนุมัติให้ด้วยค่ะ”
“ไม่”
เขาปฏิเสธพร้อมกับเอาใบลาออกที่หล่อนเขียนทั้งน้ำตาไปฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และปาใส่ถังขยะ ก่อนจะพูดกับหล่อนอย่างไร้หัวใจ
“ไปทำงานได้แล้ว”
พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเสียใจ ก่อนจะถอยหลังออกห่างเขา และเดินออกไปจากห้องทำงานใหญ่ในที่สุด
คริสเตียโนเป่าลมออกจากปาก พยายามครุ่นคิดหาคำตอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็คิดไม่ออก
“ทำไมเธอถึงคิดจะลาออกนะ พราวฟ้า”
พราวฟ้าพยายามกัดฟันก้มหน้าก้มตาพิมพ์รายงานการประชุมของเมื่อวานตอนเย็น เงยหน้าขึ้น เมื่อเสียงของคริสเตียโนดังขึ้น
หล่อนรีบเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะชะงักค้างไปสามสี่วินาทีเมื่อเห็นข้างกายของเจ้านายหนุ่มที่ตัวเองแอบหลงรักมาเนิ่นนานมีสาวสวยหุ่นนางแบบสุดเซ็กซี่ยืนเกาะแขนแนบสนิท
ภาพบาดตาพวกนี้ หล่อนเห็นมาตลอดหลายปี และก็พยายามทำใจให้ชินเสมอมา จากวันเป็นเดือนเป็นปีเป็นหลายปี แต่หล่อนก็ยังไม่อาจจะชาชินกับภาพพวกนี้ได้ ดังนั้นนี่คือสาเหตุหลักๆ ที่ทำให้หล่อนตัดสินใจยืนใบลาออกกับเขา
“วันนี้ผมจะไม่กลับเข้ามาแล้ว หากคุณมีงานด่วนก็โทรหาผมได้เลยตลอดเวลา”
“ค่ะ”
หล่อนรู้ดีว่าเขากำลังจะไปทำกิจกรรมอะไร แต่ก็จำต้องตีสีหน้าเรียบไร้ความรู้สึกเอาไว้ หล่อนจะยอมให้ คริสเตียโนรู้ไม่ได้ว่าตัวเองตกหลุมรักเขา
“แล้วเรื่องใบลาออกน่ะ ไม่ต้องเขียนมาแล้วนะ เพราะยังไงผมก็ไม่อนุมัติ”
“แต่ว่าพราว…”
คริสเตียโนหรี่ตาแคบมองเลขาที่สวมแว่นหนาเตอะแถมแต่งตัวเชยระเบิดด้วยความเบื่อหน่าย
“ไม่มีแต่ เพราะถ้าคุณดึงดันจะลาออก คุณก็จะมีประวัติการทำงานที่ไม่ดีติดตัว รู้ใช่ไหมว่าผมสามารถทำอะไรได้บ้าง”
นี่คริสเตียโนกำลังข่มขู่หล่อนสินะ
“ค่ะ”
หล่อนตอบรับเสียงแผ่วเบา หัวใจเนี่ยเจ็บปวดร้าวรานเหลือเกิน
เมื่อเห็นหล่อนตอบรับแล้ว คริสเตียโนก็ไม่ได้สนใจไยดีอะไรเลขาอย่างหล่อนอีก เขาตวัดมือโอบเอวคู่ควงหน้าใหม่ของตัวเอง ก่อนจะพากันเดินหายเข้าไปในลิฟต์ตัวใหญ่
หยาดน้ำตาร่วงกราวลงมาอาบแก้ม เมื่ออยู่ตามลำพัง
นับครั้งไม่ถ้วนที่หล่อนพยายามตัดใจจากคริสเตียโน แต่ก็ทุกครั้งเลยทีเดียวที่หล่อนทำไม่ได้ การได้พบเห็นเขาที่ทำงานทุกวัน การได้สบประสานตาตากับเขายามที่รอรับคำสั่ง มันทำให้หล่อนหวั่นไหวเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าคริสเตียโนไม่เคยมองหล่อนด้วยฐานะอื่นเลยนอกจากพนักงานคนหนึ่งของเขาเท่านั้น
“น้องพราว พี่ไปส่งไหม”
ผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่อายุอานามก็น่าจะเฉียดเลขห้าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าแล้ว เอ่ยทักขึ้นอย่างมีน้ำใจ หล่อนระบายยิ้มให้ ก่อนจะตอบปฏิเสธแบบนุ่มนวล
“พี่กิตกลับเถอะค่ะ บ้านพราวอยู่คนละทางกับพี่กิตเลย”
“พี่ไปส่งได้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่กิต ขอบคุณมากนะคะ”
หล่อนยกมือขึ้นไหว้ผู้ชายที่มีน้ำใจด้วยอย่างเกรงอกเกรงใจเป็นที่สุด
“งั้นก็ตามใจครับ อ้อ ว่าแต่คุณคริสเซ็นต์ใบลาออกให้น้องพราวหรือยังครับ”
หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะฝืนยิ้มตอบคู่สนทนาออกไป
“ยังเลยค่ะ”
“นั่นไง พี่บอกแล้วว่ายังไงซะคุณคริสก็ไม่มีทางยอมให้น้องพราวลาออกง่ายๆ หรอก”
“ทำไมพี่กิตคิดแบบนั้นล่ะคะ”
“แหม ก็ที่ทั้งเก่งทั้งรู้ใจเจ้านายไปทุกเรื่องอย่างน้องพราวมันหาได้ง่ายๆ ที่ไหนกันล่ะ”
ที่หล่อนรู้ใจเขาทุกอย่าง ก็เพราะหล่อนรักเขา และพยายามที่จะรู้ทุกอย่างของเขา
“ยังไงซะคุณคริสก็ไม่ให้น้องพราวลาออกแน่ๆ พี่ขอฟันธงตรงนี้เลย”
“แต่… พราวต้องลาออกจริงๆ ค่ะ ยังไงก็ต้องลาออกให้ได้”
คู่สนทนาของหล่อนเอียงคอมอง ก่อนจะถามออกมาอย่างสงสัย
“พี่ถามอะไรหน่อย ที่น้องพราวจะลาออกนี่ เพราะว่าน้องพราวผิดใจอะไรกับคุณคริสใช่ไหมครับ”
พราวฟ้าอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบตอบปฏิเสธ และยิ้มกลบเกลื่อน
“พราวไม่ได้ผิดใจอะไรกับบอสหรอกค่ะ”
“แล้วออกทำไมล่ะครับ”
“เอ่อ… คือพราว… อิ่มตัวในอาชีพเลขาฯ แล้วน่ะค่ะ อยากจะลองไปหาอะไรใหม่ๆ ทำดูบ้าง”
“พี่เชื่อน้องพราวครับ แต่พี่ได้ยินพวกพนักงานสาวๆ เม้ากันว่า น้องพราวแอบชอบคุณคริสก็เลยทนมองคุณคริสควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่ไหวน่ะ”
พราวฟ้ารู้สึกราวกลับถูกลูกธนูอาบยาพิษยิงเข้าใส่หัวใจ เพราะทุกอย่างที่เขาเม้ากันมันคือเรื่องจริง หล่อนรักคริสเตียโน และก็ทนเห็นเขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว
“ไม่ใช่หรอกค่ะพี่กิต พราวจะไปคิดอะไรกับบอส ของตัวเองล่ะคะ”
“พี่ก็คิดแบบนั้นแหละ เพราะอย่างน้องพราวไม่น่าคิดเรื่องผู้ชาย น่าจะคิดถึงเรื่องการถือศีลภาวนามากกว่า จริงไหมครับ”
หล่อนระบายยิ้มบางๆ และก็ไม่อยากจะเสวนากับผู้ชายตรงหน้าอีก
“พราวขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”
“น้องพราวรีบเหรอครับ”
“ค่ะ พราวจะรีบไปสวดมนต์น่ะค่ะ”
หล่อนตอบประชดออกไป ก่อนจะรีบยกมือไหว้ และเดินหนีออกไปทันที
เมื่อเดินห่างออกมาแล้ว หล่อนก็เป่าปากออกมาอย่างโล่งอก
หล่อนจะต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไม่มีทางที่จะกลับมาทำงานที่นี่อีกแล้ว
“มีประวัติไม่ดีติดตัวก็ช่างเถอะ ยังไงซะถ้าหางานใหม่ไม่ได้ หล่อนก็จะไปเปิดร้านขายอาหารแทน ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องเป็นลูกจ้างของใคร”
หญิงสาวคิดอย่างปลงตก ก่อนจะเดินไปหยุดที่ป้ายรถเมล์ และรอคอย
