เศรษฐีผู้ร่ำรวย เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 108 : ยินดีต้อนรับ

ตอนที่ 108 : ยินดีต้อนรับ
จังหวัดชิงซี หมู่บ้านชานวู
⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ถนนเส้นนี้เป็นเพียงทางเดินแคบๆ ที่ใช้ไปสู่หมู่บ้านชานวู
และการที่จะขับรถเข้ามาถึงหมู่บ้านแห่งนี้นั้นยากลำบากอย่างมาก
จึงไม่มีใครคิดที่จะขับรถยนต์เข้ามาในหมู่บ้านชานวูเลย
และเมื่อใดก็ตามที่ฝนตก ถนนก็จะกลายเป็นบ่อโคลน ทำให้แม้แต่จะเดินไปมาก็ยังลำบาก
แต่สิบปีต่อมาได้มีการสร้างถนนกว้างๆขึ้นใหม่ในหมู่บ้านชานวูแล้ว จึงทำให้ผู้คนจำนวนมากเริ่มขับรถไปมาได้สะดวกมากยิ่งขึ้น
ตอนเช้าที่บังกะโลหลังเล็กๆกลางหมู่บ้าน…
หลินเถา ต้าเหว่ยสัวและหลินเสี่ยวเหยา พวกเขากำลังเช็ดโต๊ะ ต้มน้ำ เขียนคำว่า’อายุยืน’ และแขวนโคมไฟ… ทั้งสามคนยุ่งกันอย่างมาก
เห็นได้ชัดว่านี่คือบ้านเกิดในชนบทของหลินฟานและเป็นสถานที่ที่เขาอาศัยอยู่จนเขาอายุถึง 12 ปี
หลินเสี่ยวเหยาพูด “พ่อ ตัวอักษรชื่อของคุณปู่ไม่ค่อยตรง ต้องขยับไปทางซ้ายอีกนิด ใช่ ใช่!”
ใช้เวลาไม่นานในการตกแต่ง ในที่สุดในงานเลี้ยงก็มีตัวอักษรที่เกี่ยวกับงานวันเกิดอยู่เต็มไปหมดและมีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่อีกมากมาย ทำให้ผู้คนที่เห็นแล้วรู้สึกรื่นเริง
ตอนนั้นเอง หลินเสี่ยวเหยาก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและถ่ายรูปสองสามภาพด้วยรอยยิ้ม
เห็นได้ชัดว่าเธอพอใจกับ ‘ผลงานชิ้นเอก’ ที่ร่วมกันสร้างขึ้นมา
“เสี่ยวฟานบอกว่าวัตถุดิบกับพ่อครัวได้ออกเดินทางออกมาแล้ว ทำไมพวกเขายังมาไม่ถึงอีก จะสายอยู่แล้ว” ต้าเหว่ยสัวพูดด้วยความกังวล
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” หลินเถาพูด
หลินเสี่ยวเหยาพูดอย่างผ่อนคลาย “พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง เพราะพี่บอกว่าเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”
“บูม!”
หลังจากที่เสียงนั้นดังขึ้น รถบิ๊กจีและรถบรรทุกก็ค่อยๆขับเข้ามาอย่างช้าๆ
หลินเสี่ยวเหยาพูดอย่างมีความสุข “นั่นไง พี่ชายมาถึงแล้ว!”
จริงๆแล้วจังหวัดเจียงเป่ยก็ไม่ได้อยู่ไกลจากหมู่บ้านชานหวูเท่าไหร่
แต่หลินฟานจำเป็นต้องซื้อของอะไรบางอย่าง
และนอกจากนี้เขายังต้องจัดหาสถานที่พักสำหรับเชฟทั้งสามคนอีก
ดังนั้นเมื่อคืนเขาจึงยังไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านชานวูได้
“พี่คะ รถอะไรอยู่ข้างหลัง” หลินเสี่ยวเหยาเดินเข้าไปถาม
หลินฟานตอบว่า “ก็รถที่ขนเอาวัตถุดิบสำหรับงานเลี้ยงวันเกิดวันนี้มาไง”
และจากนั้น เชฟทั้งสามคนก็ค่อยๆเคลื่อนย้ายวัตถุดิบทั้งหมดลงมาจากท้ายรถ
“ตึก!”
ตอนนั้นเองชายชราผมหงอกร่างผอมบางหลังตั้งตรงก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ทันทีที่หลินฟานเห็นชายชรา หัวใจของเขาก็สั่นและอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น “คุณปู่!”
ชายชราคนนี้คือปู่ของหลินฟาน เขาชื่อว่า หลินลี่เฉียง!
ในความทรงจำของหลินฟาน คุณปู่มักจะสวมเสื้อคลุมสีเขียวลายทหารหรือเสื้อแขนสั้นสีสดใส
แต่ในวันนี้ปู่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสุดเท่
หลินลี่เฉียงพยักหน้าไปทางหลินฟาน และพูดว่า “เสี่ยวฟาน หลานกลับมาแล้วหรือ”
เสียงที่เปร่งออกมาของปู่นั้นเข้มงวดเป็นอย่างมาก แตกต่างจากคนแก่ที่รักและเอนดูหลานทั่วไป
แต่หลินฟานรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เพราะปู่ไม่รักตัวเอง
แต่เพราะว่าภายนอกของคุณปู่นั้นเย็นชาและแต่ภายในนั้นใจดีอยู่เสมอ
ด้านหนึ่งเกิดมาจากอุปนิสัยตั้งแต่เกิด อีกด้านหนึ่งคือนิสัยที่ได้มาจากการตอนที่คุณปู่เป็นทหารในสมัยหนุ่มๆ
หลินฟานพูด ” คุณปู่ ร่างกายของปู่เป็นอย่างไรบ้าง”
“ปู่แข็งแรงดี” หลินลี่เฉียงพูด
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากข้างหลัง
“เสี่ยวฟานกลับมาแล้วใช่ไหม”
จากนั้นคุณย่าจางกุ้ยตานผมสั้นสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตก็เดินเข้ามา
“คุณย่า!” หลินฟานอุทานอย่างตื่นเต้น
“มาให้ย่าดูหน่อยว่าเสี่ยวฟานของย่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” จากนั้นจางกุ้ยตานก็แตะไปที่ศีรษะของหลินฟานและก็บีบแขนของหลินฟาน
จากนั้นเธอก็พยักหน้าอย่างมีความสุขก่อนจะพูดว่า “เสี่ยวฝานแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนมากเลย!”
แตกต่างจากคุณปู่ที่ข้างนอกเย็นชาแต่ใจดีอยู่ภายใน ภายนอกของคุณย่านั้นว่าใจดีแล้ว แต่ภายในกลับใจดียิ่งกว่า
หลินฟานพูด “แล้วร่างกายของคุณย่าล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง”
“ย่าสบายดี แถมคุณปู่กับย่าก็ยังทานข้าวชามใหญ่สามมื้ออยู่ทุกวัน ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอกหลาน !” จางกุ้ยตานยิ้มอย่างมีความสุข
หลินฟานเองก็มีความสุขอย่างมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้
แต่เขาก็ยังคงใช้เงิน 20 ล้านเพื่อซื้อน้ำยาทางการแพทย์ 2 ขวดมาจากระบบมาอยู่ดี
“ปู่กับย่า ลองดื่มนี่สิ” หลินฟานพูดพร้อมกับยื่นน้ำยาทางการแพทย์ออกไป
ซึ่งจางกุ้ยตานก็ได้ถามขึ้นมา “นี่คืออะไร?”
“ลองดื่มมันดู ผมได้ยินมาว่ามันมีผลในการช่วยดูแลสุขภาพนิดหน่อย” หลินฟานพูด
“จริงหรอ งั้นย่าขอดื่มเลยนะ” จางกุ้ยตานพูดด้วยร้อยยิ้ม
หลินลี่เฉียงที่ยืนอยู่ไกล้ๆก็ได้ยินเช่นกัน เขาไม่ได้ถามอะไรมาก และดื่มลงไปในปากทันที
เมื่อเห็นว่าปู่กับย่าของเขานั้นดื่มยาไปจนหมดแล้ว หลินฟานก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก
เนื่องจากหลินฟานจำได้ว่าปู่กับย่าของเขาทั้งสองคนนั้นเป็นโรคข้ออักเสบ และพวกเขายังรู้สึกหนาวเป็นพิเศษอย่างมากในทุกฤดูหนาว
แต่ในตอนนี้พวกเขาได้ดื่มน้ำยาทางการแพทย์แล้ว หลินฟานเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นกับปู่ย่าอีกแน่ในอนาคต
จากนั้น หลินฟานก็หยิบชุดหมากรุกเหอเทียน ออกมาแล้วพูด “คุณปู่ ขอให้ปู่โชคดีและอายุยืน!”
หลินลี่เฉียงพูด “หลานช่างรู้ใจของปู่จริงๆเลย!”
จางกุ้ยตานถอนหายใจ “ช่างเป็นหมากรุกที่สวยงามจริงๆ! ปู่ของคุณต้องการเปลี่ยนชุดหมากรุกพอดี วันนี้ก็เป็นไปตามที่เขาตั้งใจไว้เลย!”
“เหล่าญาติๆยังไม่มา ถ้างั้นเสี่ยวฟานก็มาเล่นหมากรุกชุดใหม่นี้กับปู่ก่อนเถอะ”
จากนั้นหลินลี่เฉียงก็ชี้ไปยังที่นั่งซึ่งอยู่หน้าประตูและพูด “ตรงนั้น เสี่ยวฟาน พวกเราไปเล่นหมากรุกที่นั่นเถอะ”
คนแก่ทั่วไปส่วนมากจะชอบเล่นไพ่นกกระจอกไอรีนโนเวล
แต่หลินลี่เฉียงนั้นชอบเล่นหมากรุกมากกว่า
และตอนนี้เขาก็เพิ่งจะได้ชุดหมากรุกดีๆชุดนี้มา เขาจึงรู้สึกอยากเล่นเป็นอย่างมาก
หลินฟานจะไม่ได้ปฏิเสธและพูด “โอเคครับ”
ทั้งสองคนเดินมาถึงโต๊ะหน้าประตู…
“ฉึก ฉึก!”
ตอนนั้นเอง เชฟทั้งสามก็จัดเรียงวัตถุดิบทั้งหมดเรียบร้อย จากนั้นจึงทำความสะอาด หั่นผักและเนื้ออย่างรวดเร็ว
มีดในมือของพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก เซฟพวกนี้ราวกับเป็นปรมาจารย์นักดาบในตำนาน การเคลื่อนไหวของพวกเขาทำให้คนทั้งหมดตกตะลึง
หลินลี่เฉียงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังทางห้องครัว เขาพยักหน้าและพูด “ทำอาหารได้ดี!”
หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลงก็ค่อยๆเริ่มจัดหมากรุก
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มเล่นหมากรุก ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากทางเดิน
“ตึกๆ!”
คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา
พวกเขามีของขวัญอยู่ในมือและใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“คุณปู่ฉันขอให้คุณมีสุขภาพแข็งแรง!”
“ผู้อาวุโส ขอให้ท่านมีอายุยืนยาว!”
…………
ในบรรดาคนเหล่านี้ มีทั้งลุงและป้าของหลินฟาน
เมื่อญาติมา มันเป็นเรื่องยากที่จะนั่งเล่นหมากรุกกันต่อ
หลินลี่เฉียงจึงยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานวันเกิดของฉัน”
“ผู้อาวุโส ท่านไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้เลย”
“ใช่ พวกเราสมควรมาอยู่แล้ว!”
พวกญาติๆเริ่มพูดคุยกัน
หลินเถา ต้าเหว่ยสัวและจางกุ้ยตาน ในฐานะที่เป็นเจ้าภาพจึงรีบก้าวออกมาเพื่อรับของขวัญ
ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็พูด “ขอบคุณมาก”
“นั่งลงและดื่มน้ำกันก่อน”
…………
ตามกฎของคนชิงซี พวกเขาจะต้องจุดประทัดเมื่อเหล่าญาติๆมาถึง
จุดเพื่อเป็นการแสดงความเคารพนับถือและเป็นการต้อนรับญาติพี่น้องทั้งหลาย
จุดเพื่อเป็นการแจ้งให้คนในหมู่บ้านทราบว่ากำลังจะมีการจัดงานรื่นเริงขึ้นที่บ้าน
แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หลินเถาจะได้เริ่มจุดประทัด ทันใดนั้นก็มีเสียงประทัดดังขึ้นมาทางทิศตะวันตกของหมู่บ้านแล้ว
มันทำให้หลินเถาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน