จางหยงยังคงชักชวนหลินฟานอยู่อีกพักหนึ่ง แต่มันก็ไร้ประโยชน์
ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่นอกจากต้องยอมแพ้ไปก่อนและปล่อยให้หลินฟาน, เซี่ยปิง และเซี่ยเสว่ กลับไปคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่ง
จากนั้นจางหยงก็ได้ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปยังห้องของที่ปรึกษาหลินฟาน
เขาต้องการให้ซุนเหยาตงช่วยเกลี้ยกล่อมพวกเขา
ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย ไม่เคยมีใครได้รับรางวัลระดับชาติในการแข่งขันประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์มาก่อนเลย
จางหยงจึงไม่อยากละทิ้งโอกาสในครั้งนี้ไปแบบง่ายๆ
ซุนเหยาตงที่กำลังดื่มชาอยู่นั้นก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากเห็นจางหยงเดินเข้ามา
จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ศาสตราจารย์จาง คุณมาที่นี่เพราะเรื่องการเดินทางของหลินฟานที่จะต้องเตรียมตัวก่อนไปยังเมืองหลวงใช่หรือเปล่า ไม่ต้องห่วง เขาจะต้องไปอย่างแน่นอนและฉันก็เดินเรื่องเอกสารต่างๆเรียบร้อยแล้วด้วย!”

ทุกครั้งที่ซุนเหยาตงพูดถึงหลินฟาน ใบหน้าของเขาก็มักจะยิ้มออกมาอยู่เสมอ
เขายิ้มจนหน้าบาน!
เพราะรางวัลระดับประเทศ!
เป็นรางวัลเดียวของมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย!
จากนั้นจางหยงก็กล่าวว่า ” ดูเหมือนหลินฟานไม่ต้องการจะไปที่เมืองหลวง”
“ฮะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็เหมือนกับมีก้างปลามาติดอยู่ที่คอของซุนเหยาตง น้ำเสียงของเขาถึงกับตะกุกตะกัก
…………
ในตอนนี้ เจิ้งจินเป่ากำลังถูกคนสองคนขวางเอาไว้ที่ทางเดิน
“เจิ้ง จินเป่า ไหนนายบอกว่าการออกแบบระบบระบายน้ำมันง่ายที่สุดไง คงง่ายน่าดูเลยสินะ ง่ายถึงขนาดที่เราไม่ได้แม้แต่รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 3 ของจังหวัดเลยด้วยซ้ำ! ฉันถามมาหลายคนแล้ว และพวกเขาก็ตอบเหมือนกัน ว่าตราบใดที่เลือกโจทย์ระบบระบายน้ำมาทำ ก็ไม่มีหวังที่จะชนะเลิศได้เลยแม้แต่นิดเดียว!” ชายร่างรูปร่างสมส่วนบ่น
“เป้าหมายของฉันในปีนี้คือการชนะเลิศ!” ชายร่างเตี้ยพูด
ทั้งสองคนนี้ ก็ถือเป็นนักวิชาการที่เก่งและอยู่ชั้นแนวหน้าเช่นกัน
พวกเขาให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการแข่งขันประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ครั้งนี้
แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับไม่เป็นไปตามที่คาดเอาไว้
เจิ้งจินเป่าที่กำลังถูกถามโดยพวกเขาอยู่นั้น ก็รู้สึกผิดต่อพวกเขาเช่นกัน
และตอนนี้เขาก็พยายามเหลือบมองไปรอบ ๆ ตัว และสังเกตไปเห็นหลินฟานที่เพิ่งกลับมาหลังจากที่ไปพูดคุยจางหยงเมื่อไม่นานมานี่
ดวงตาของเขาทั้งคู่ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ก่อนจะพูดว่า ” ไม่เกี่ยวหรอก มันเป็นเพราะพวกเราที่เลือกระบบระบายน้ำมาแล้ว แต่ไม่สามารถทำมันให้ออกมาดีได้!”
จากนั้นเขาก็เดินไปหาหลินฟาน และพูดว่า “นี่คือเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง ชื่อ หลินฟาน แต่ฉันเรียกเขาว่าพี่ฟาน! เขาเป็นคนที่ได้รับรางวัลระดับประเทศสำหรับการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ ! เขาได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันต่อที่เมืองหลวง และเผลอๆเขาอาจจะกลับมาพร้อมถ้วยรางวัลชนะเลิศก็เป็นได้!”
“เราขอถามหน่อย ว่าพี่ฟานเลือกคำถามอะไร?”
“ระบบระบายน้ำเหมือนกับเรา!” เจิ้งจินเป่าตอบกลับ
แน่นอนว่าทั้งสองคนรู้อยู่แล้ว เกี่ยวกับเรื่องที่หลินฟานได้รับรางวัลระดับประเทศ
เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีคนพูดกันมากมายอยู่สักพักเลย
แต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้ว่า หลินฟานเลือกโจทย์ข้อใด
เจิ้งจินเป่าพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้เฒ่ามากประสบการณ์ ” ปัญหาที่ควรแก้ไม่ใช่ที่ไหนหรอก แต่เป็นตัวของเราเอง”
จากนั้นศีรษะของชายทั้งสองคนก็ตกลงและได้เดินจากไป

และเจิ้งจินเป่าก็จับไปที่ไหล่ของหลินฟาน พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ฟานฉันต้องขอบคุณพี่มากเลยที่มาทันเวลาพอดี!”
ก่อนจะเดินแยกกันไป เขาก็หันกลับมาแล้วพูดว่า “ว่าแต่พี่ฟานจะไปเมืองหลวงตอนไหนหรอ?”
หลินฟานพูดว่า “ฉันไม่ไปแล้ว”
“ฮะ?” เจิ้งจินเป่าถึงกับหรี่ตาของเขาลงและได้กระพริบตาอีกสองครั้งด้วยความมึนงง
และจู่ๆซุนเหยาตงก็ได้วิ่งเข้ามาทางนี้
“หลินฟาน ทำไมนายถึงจะไม่ไปแข่งต่อที่เมืองหลวง นั่นเป็นโอกาสที่ดีมากเลยนะ! ด้วยความสามารถที่โดดเด่นของนาย จะต้องชนะได้แน่ๆ และห้องของเราก็จะได้รับเกียรติความดีด้วยเช่นกัน!” ซุนเหยาตงกล่าว
พูดแบบนี้อีกแล้วหรอ?
ครั้งนี้ไม่เพียงแต่หลินฟานเท่านั้นที่พูดไม่ออก
ใบหน้าของเจิ้งจินเป่าที่อยู่ข้างๆก็เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำเช่นกัน
ที่ปรึกษาซุน คุณจะมาพูดล่อลวงนักศึกษาอีกแล้วหรอ?
ซุนเหยาตงไม่ทราบว่าพวกหลินฟานกำลังคิดอะไรอยู่ และเขากำลังจะพูดประโยคต่อไป
“กริ๊ง!”
ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงกริ่งดังขึ้นมาในมหาวิทยาลัย
หลินฟานชิงพูดขึ้นก่อน “ถึงเวลาเข้าห้องเรียนแล้ว ฉันขอตัวไปก่อนนะที่ปรึกษาซุน”
“เฮ้ นาย… นายช่วยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้งเถอะนะ” ซุนเหยาตงพูดขอร้อง
ณ หลังห้องเรียน
เจิ้งจนเป่าที่กำลังอยากรู้เป็นอย่างมากจึงได้ถามออกไป “พี่ฟาน ทำไมพี่ถึงไม่ไปแข่งต่อที่เมืองหลวง”
หม่าจงประหลาดใจ ” พี่ฟานจะไม่ไปแข่งต่อที่เมืองหลวงงั้นหรอ ”
เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ถึงความหมายของการที่ได้ไปแข่งประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์
หลินฟานที่ได้ยินก็หาวแล้วพูดว่า “นายจะตื่นเต้นขนาดนั้นไปทำไม อยากไปเมืองหลวงมากขนาดนั้นเลยรึไง?”
“ต้องเสียเวลานั่งเครื่องบินไปเพื่อตอบคำถามนิดหน่อย ฉันว่าเอาเวลาตรงนี้มานอนดีกว่านะ”
นี่…
จะไม่เข้าร่วมการรับรางวัลระดับชาติจริงๆหรอ?
มีตั้งหลายคนที่ฝันว่าอยากจะไปยืนอยู่ที่จุดนั้น
แต่หลินฟาน… บอกว่าเอาเวลาตรงนี้มานอนดีกว่าหรอ?
หม่าจงยังคงพูดต่ออีกสักพัก ก่อนที่อาจารย์เฒ่าจะเดินเข้ามาที่ห้องพร้อมกับหนังสือเรียน
และหลินฟานก็หลับทันทีเมื่อได้ฟังเสียงของอาจารย์เฒ่าที่เป็นเหมือนกับเพลงกล่อมเด็ก
เมื่อหลินฟานตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี
เขารับประทานอาหารกลางวันแบบสบาย ๆ และกลับไปที่หอพักเพื่อเตรียมตัวจะนอนอีกครั้ง

ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของหลินฟานก็ได้สั่นขึ้นมา
12:00. น.
ซองแดงปรากฎ!
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 300 หยวน”
……
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 5 หยวน”
ซองแดงที่เปิดของวันนี้ เขาได้เงินมาทั้งหมด 40,500 หยวน
จากนั้น หลินฟานก็เหลือบมองไปที่ซองแดงที่เขาได้ใช้ไปกับการซื้อเฟอร์นิเจอร์ในราคา 3 ล้านเมื่อวานนี้
เขาบ่นในใจว่า “ซองแดง 300 ซองงั้นหรอ รอให้รวบรวมได้สัก 1,000 ซองแล้วค่อยเปิดทีเดียวแล้วกัน”
และจากนั้นหลินฟานก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แล้วผล็อยหลับไปอีกครั้ง
…………
ในเวลานี้ที่ห้องประชุมขนาดใหญ่ในมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
คณาจารย์ หัวหน้าภาควิชา และคณะอื่นๆของมหาวิทยาลัยคณิตศาสตร์ได้มารวมตัวกัน
พวกเขากำลังพูดคุยซุบซิบกัน ทุกคนที่นี่ต่างงงกันอย่างมาก ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้แจ้งให้มาประชุมทันที ไม่มีการนัดหมายล่วงหน้าเลย
และเมื่อเวลาผ่านไป ก็ไม่ได้มีแค่อาจารย์ของมหาวิทยาลัยนี้เท่านั้นที่มา แต่มหาวิทยาลัยอื่น ๆก็ส่งตัวแทนมาด้วย … หรือแม้แต่คณบดีของมหาวิทยาลัยก็มาที่ห้องประชุมแห่งนี้ด้วยเช่นกัน
ทุกคนรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก เพราะไม่ค่อยจะมีการจัดการประชุมใหญ่ขนาดนี้ และดูเหมือนว่าการประชุมในครั้งนี้จะจัดขึ้นโดย สถาบันวิทยาศาสตร์
หูชวน คณบดีแผนกคณิตศาสตร์ ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังจิบชาอย่างสบาย ๆ และเมื่อสักเกตเห็นจางหยงที่นั่งด้วยท่าทางเศร้าๆอยู่ไม่ไกล เขาจึงได้ยิ้มให้ก่อนจะถามไปว่า “ศาสตราจารย์จาง คุณกำลังกังวลอะไรอยู่หรือเปล่า”
จางหยงถอนหายใจ “คณบดีหู คุณน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยที่ได้รางวัลระดับประเทศในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ในปีนี้”
หูชวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้ว เป็นทีมของหลินฟานใช่ไหม นี่เป็นสิ่งที่ดี ทำไมคุณถึงดูไม่มีความสุขเลยล่ะ?”
จางหยงกล่าว “แต่หลินฟานไม่ต้องการไปที่เมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการคัดเลือกรางวัลระดับชาติ…”
“โอ้ ทำไมเขาถึงไม่เต็มใจ นี่เป็นโอกาสที่ดีมากเลยนะ”
“เด็กคนนั้นรู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?”

“เรื่องนี้ต้องเกลี้ยกล่อม!”
“เขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
อาจารย์และคณบดีรอบๆ ต่างก็ประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึง และทุกคนก็ถามขึ้น
จางหยงกล่าว “ฉันได้พูดทุกอย่างที่ฉันควรจะพูดแล้ว แต่… ดูเหมือนหลินฟานจะไม่สนใจเลย”
หูชวนซึ่งนั่งอยู่นั้นก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ในเมื่อเขาไม่ต้องการไปก็ไม่ต้องบังคับให้เขาไปหรอก”
“ฮะ?” จางหยงอ้าปากค้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนมากมาย
หูชวนกล่าวต่อ “ฉันเองยังรู้สึกประหลาดใจเลยที่หลินฟานตัดสินใจเข้าร่วมการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ได้ ตอนแรกฉันคิดแค่ว่าเขามาลงแข่งเล่นๆเฉยๆด้วยซ้ำ”
“และถ้าหลินฟานตัดสินใจไปที่เมืองหลวงอีก ก็จะเหมือนกับการให้เขาไปรังแกนักศึกษาคนอื่น ถือว่าเป็นเรื่องดีเลยนะที่หลินฟานไม่ต้องการไปเมืองหลวง”
“ฮะ?” จางหยงเปิดปากค้าง เขาสับสนยิ่งกว่าเดิม
