ตอนที่ 430 ดื่มกับฉันสักแก้ว
หลิวชั่งมองเฉียวซือมู่แปลกๆ แวบหนึ่ง “ใครบอกเธอว่านี่เป็นงานเลี้ยงบริษัท นี่เป็นปาร์ตี้ส่วนตัวของเจ้านายต่างหาก เจ้านายเป็นคนเชิญคนที่บริษัทมาร่วมงานปาร์ตี้เป็นพิเศษ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับงานเลี้ยงบริษัทสักหน่อย”
เฉียวซือมู่ชะงักอึ้ง “จริงเหรอ? แต่ทำไมฉันได้ยินว่า…”
หัวใจเธอกระตุกแรง หน้าถอดสี พูดอะไรไม่ออก
อีริคเป็นคนบอกเธออย่างนั้นนี่ เธอไม่ได้ฟังผิดอย่างแน่นอน แล้วสิ่งที่หลิวชั่งพูดมันคืออะไร? ปาร์ตี้ส่วนตัว? นี่มันเรื่องอะไรกัน?
จู่ๆ เธอก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา หลิวชั่งยังคงพูดเป็นต่อยหอย “โอ้โห นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้มาที่ที่หรูๆ แบบนี้ ดูสิ ขนลุกไปหมดแล้ว เจ้านายเรานี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย จะว่าไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านาย ฉันก็คงไม่มีโอกาสมาที่แบบนี้หรอก สุดยอดมาก… เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมสีหน้าดูแย่จัง?”
เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เห็นหน้าเฉียวซือมู่แล้วเหมือนเห็นผีไม่มีผิด เพราะหน้าเธอซีดจนเขียว จนเขาต้องรีบหุบปาก
เธอฝืนยิ้มน้อยๆ “แล้วนายได้เจอเจ้านายหรือยัง?”
“ยังไม่เจอเลย ได้ยินว่าเขาจะมาสายน่ะ มีอะไรหรือเปล่า?” แม้จะสงสัย แต่ก็ยอมตอบตามตรง
เฉียวซือมู่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ ตัดสินใจหมุนตัวเดินออกจากงานทันที
ถ้ายังไม่รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวจะหมดโอกาสเสียก่อน
ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้ ถูกเขาหลอกมาที่นี่จนได้ บ้าที่สุด
เธอเอ่ยทิ้งท้าย “ฉันยังมีธุระอีก ขอตัวกลับก่อนนะ”
พูดจบแล้วหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่สนใจสีหน้างุนงงของหลิวชั่ง แต่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว กลับต้องชะงักฝีเท้า
ด้านหลังเธอ อีริคกำลังยืนมองเธออยู่เงียบๆ ความรู้สึกหลากหลายไหววูบในสายตา
เธอก้าวเท้าถอยหลังด้วยความระแวง จ้องเขาตาเขม็ง
หลิวชั่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอก้าวเข้าไปหาพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร นายไปเถอะ” เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องของตน จึงกันเขาออกไป
“ออ ก็ได้” หลิวชั่งได้ยินคำตอบของเธอแล้วไม่ได้คิดมากอะไร หมุนตัวเดินจากไปทันที
เธอถอนใจโล่งอก ขณะที่หลิวชั่งเดินผ่านเธอไปนั้น เขาแอบลอบส่งสายตาให้อีริคแวบหนึ่ง
อีริคก้าวเข้าไปถึงตัวเธออย่างเงียบเชียบ จับจ้องเธอนิ่ง “อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว จะรีบกลับทำไมครับ?”
เธอก้าวเท้าถอยหนีหนึ่งก้าว มองเขาหน้านิ่ง “ฉันคิดว่าเป็นงานเลี้ยงบริษัทถึงมา”
“จะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงก็เป็นงานเลี้ยงเหมือนกัน ส่วนคนที่คุณไม่รู้จัก คุณจะได้ถือโอกาสทำความรู้จักด้วยไง” เขาเอ่ยยิ้มๆ
“เหรอคะ? แต่ฉันไม่อยาก”
เอ่ยจบแล้วหมุนตัวจะเดินออกไป
ดวงตาอีริคไหววูบ แต่เขาไม่ได้ห้ามเธอ
เธอถอนใจโล่งอก ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป กลับถูกใครบางคนเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เฉียวซือมู่” หลิวชั่งเดินเข้าไปหาเธอ ด้านหลังยังมีเพื่อนร่วมงานตามมาอีกหลายคน รวมทั้งคุณหวังด้วย เธอจึงจำต้องหยุดฝีเท้า
คุณหวังเดินเข้าไปหาเธอ มองเธอแวบหนึ่งแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นหยิบแก้วไวน์จากถาดเครื่องดื่มในมือบริกรใส่มือเธอ “ได้ยินว่าคุณจะลาออกเหรอ?”
ผู้หญิงดูดีตรงหน้าทำให้เธอตัดใจหันหลังเดินหนีไม่ได้ จึงเอ่ยยิ้มๆ “ใช่ค่ะ พอดีที่บ้านฉันมีเรื่องนิดหน่อย ก็เลยทำงานต่อไม่ได้แล้วน่ะค่ะ”
“น่าเสียดายจัง ฉันชอบคุณมากเลยนะ แต่กลับ…” เธอได้แต่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ดูเหมือนฉันจะรั้งคุณเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว ถ้างั้นดื่มกับฉันสักแก้วเป็นครั้งสุดท้ายนะ”
ตอนที่ 431 ในที่สุดคุณก็เป็นของผม
เอ่ยจบแล้วยกแก้วไวน์ในมือขึ้น
เฉียวซือมู่ลังเลชั่วครู่ ก้มมองแก้วไวน์ในมือ ของเหลวสีเหลืองทอง กลิ่นหอมยวนใจ เธอลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ยกแก้วไวน์ขึ้นแตะริมฝีปาก กะจะดื่มเพียงนิดเดียวเท่านั้น
ดมกลิ่นแล้วน่าจะมีแอลกอฮอล์อ่อนๆ เท่านั้น
ดื่มนิดเดียวคงไม่เป็นไรหรอก เธอไม่แน่ใจนัก อีกมุมหนึ่ง อีริคยกยิ้มมุมปากทันทีที่เห็นเฉียวซือมู่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม
เธอชิมเครื่องดื่มในแก้วนิดเดียว รสหวานค่อยๆ กำจายในปาก เธอรู้สึกสบายใจมาก เพราะมันเป็นเพียงเครื่องดื่มธรรมดาเท่านั้น ไม่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์เลยสักนิด
เธอดื่มอีกหนึ่งอึก จากนั้นวางแก้วไวน์ลง เอ่ยกับคุณหวังอย่างจริงใจ “ขอบคุณที่ดูแลฉันอย่างดีมาโดยตลอด หวังว่าสักวันเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกนะคะ”
คุณหวังพยักหน้าน้อยๆ “ได้ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
พูดจบแล้วเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างพากันเข้าไปบอกลาเธอ ทำให้เธอจำต้องดื่มเครื่องดื่มอีกไม่น้อย
ในที่สุดทุกคนก็ไปหมดแล้ว เธอถอนหายใจเบาๆ หมุนตัวจะเดินออกจากงาน
ทันใดนั้น เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ผู้ชายคนนั้นล่ะ? ทำไมเขาถึงยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนี้?
เธอคิดๆ แล้วส่ายศีรษะ เขายอมปล่อยเธอไปยังไม่ดีอีกหรือ ยังไม่รีบไปอีก?
เธอรีบหมุนตัวเดินไปขึ้นลิฟท์ แต่เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอลิฟท์เสียที เธอจำได้ว่าลิฟท์อยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นกำแพงเรียบๆ ไปแล้วล่ะ
เอ๊ะ ทำไมถึงแปลกอย่างนี้?
เธอเอียงคอน้อยๆ ใช้ความคิดอยู่ตั้งนานแต่กลับคิดไม่ออกว่ามีปัญหาตรงไหน
จังหวะนั้น ใครคนหนึ่งปรากฎขึ้นตรงหน้าเธอ
เธอหรี่ตาเพ่งมองผู้มาเยือนแล้วหัวเราะเบาๆ “คุณคิดจะทำอะไรอีก?”
เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กวาดสายตามองใบหน้าเธอ “ผมอยากจะทำอะไร เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”
“หมายความว่ายังไง?” ในที่สุดสมองทึ่มๆ ของเธอก็ประมวลผลได้เสียทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างนั้น จู่ๆ ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับค่อยๆ มืดลง…
อีริคช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มอย่างสบายๆ
เขาก้มมองเฉียวซือมู่ที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยสายตาดำมืดระคนประกายไฟลุกโชน
“ในที่สุดคุณก็เป็นของผม มู่มู่ที่รัก…”
เขางึมงำเสียงแผ่ว ก้มกายอุ้มเธอขึ้น
เขาถอยเท้าหนึ่งก้าว จากนั้นหมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟท์
ความจริงลิฟท์ยังคงอยู่ที่เดิม แต่เมื่อครู่ที่เฉียวซือมู่หาลิฟท์ไม่เจอ เป็นเพราะเธอดื่มจนเมาต่างหาก
เขาไม่อยากได้ร่างกายแสนล้ำค่าของเธอในโรงแรม ในห้องที่คนอื่นเคยพัก เขาจึงตัดสินใจพาเธอกลับบ้าน ค่อยๆ ดื่มด่ำความสุขครั้งแรกของเขาและเธอ
นับตั้งแต่เขาได้เห็นเธอครั้งแรก เขารู้ทันทีว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาอยากจะให้อยู่ข้างกายตลอดไป แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ยอมรับไมตรีจากเขา และคอยปฏิเสธน้ำใจเขาตลอด
ในเมื่อเป็นแบบนี้…
ดวงตาเขาดำมืดจนยากจะคาดเดา เขาใช้เสื้อนอกของตนคลุมตัวเธอ ขยับศีรษะเธอให้ซบแน่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา สร้างภาพคู่รักที่รักกันมาก
ใครก็ตามที่ได้เห็นภาพนี้ไม่มีทางสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างแน่นอน คิดเพียงแค่ว่าผู้หญิงคนนั้นดื่มจนเมา และแฟนหนุ่มของเธอกำลังพาเธอกลับบ้าน
เขาเดินออกจากลิฟท์แล้วเดินไปยังล็อบบี้โรงแรมอย่างรวดเร็ว โรงแรมนี้ออกแบบไม่เหมือนใคร เพราะไม่มีลิฟท์ที่ตรงไปยังลานจอดรถโดยตรง แต่ต้องใช้ลิฟท์เฉพาะจากล็อบบี้โรงแรมเพื่อไปยังลานจอดรถแทน
เขาเดินอุ้มเฉียวซือมู่ออกมาจากลิฟท์ จากนั้นเดินไปยืนรอตรงหน้าประตูลิฟท์เฉพาะเพื่อลงไปยังลานจอดรถ ไม่ถึงนาที ประตูลิฟท์เปิดออก เขาอุ้มเฉียวซือมู่เดินเข้าไปในลิฟท์
