เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค – ตอนที่ 477 ชดใช้ความผิด ความฉลาดแกมโกงของเตาหนูกับกุ่ยซา (1)

พวกเขาสองคนที่มีสีหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกมาตลอดล้วนกระตุกเล็กน้อยแล้ว เมื่อต้องหิ้วคอสตรีประสาทนางนี้ไปยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์สวี่อีกครั้ง

ความรู้สึกนี้มันบัดซบเกินไปแล้ว สับสนวุ่นวายไปหมดเลยเข้าใจไหม

และในตอนนี้ กุ่ยซาก็พิจารณาสตรีตรงหน้านี้อย่างละเอียด

แม้ว่าจะเปลี่ยนอาภรณ์ แต่ก็มีรูปโฉมคล้ายกับสตรีที่ตกลงไปในทะเลสาบพระจันทร์เสี้ยวครั้งที่แล้วมาก

ทว่า โลกของสตรีน่ารังเกียจนั้นไร้ผู้คนเข้าใจ

เตาหนูก็จ้องมองนางแวบหนึ่ง แทบอยากจะสับนางให้เป็นหมื่นท่อน

แต่ สตรีน่ารังเกียจนั่นไม่รู้สึกตัวว่าใกล้จะตายเลยสักนิด

“พวกเจ้าปล่อยข้านะ! นี่คือบ้านข้า! พวกเจ้ากล้าไม่เคารพข้าแม้แต่นิดเดียว ข้าจะให้ท่านพ่อข้าถลกหนังพวกเจ้า!”

สวี่หยวนหยวนถูกกุ่ยซาหิ้วอยู่ในมือ เรือนร่างเล็กของนางทำได้เพียงแค่แยกเขี้ยวยิงฟัน เตะต่อยอยู่กลางอากาศ เข้าใกล้ร่างของทั้งสองคนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ยังจะกล้ากำเริบเสิบสาน?

กุ่ยซาถูกทำให้โมโหจนขบขันเล็กน้อย จึงหัวเราะเสียงเย็น

ตุบ!

“โอ๊ย…เจ้าคนไร้ค่า! เจ้าถึงกับกล้าเหวี่ยงข้า ข้าจะให้พวกเจ้าตายโดยไร้ที่กลบฝัง! เจ้าคอยดู!”

สตรีนางนี้ถูกคนในครอบครัวตามใจจนเสียคน ไม่รู้จักคำว่า รู้สถานการณ์ เขียนอย่างไรแม้แต่น้อย

ตอนนี้ก็ไม่กลัวสีหน้าเฉยชาของกุ่ยซากับเตาหนูด้วยซ้ำ นางลุกขึ้นตบก้น เปิดประตูเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยท่าทางยิ่งใหญ่เต็มเปี่ยม

รอก่อน! รอให้ข้ารายงานท่านพ่อข้า จะให้ท่านพ่อข้าหาข้ารับใช้มาตีพวกเจ้าสองคนที่ไม่รู้จักดีชั่ว มาขัดขวางไม่ให้ข้าตามหาบุรุษรูปงามให้ตาย!

กุ่ยซากับเตาหนูไม่ได้เดินตามหลังนางเข้าไปในคฤหาสน์ เพียงแค่ยืนรอคนในคฤหาสน์ออกมาอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

พวกเขาไม่กลัวใครพุ่งออกมาจากคฤหาสน์ ก็แค่อยากจะดูว่า ตอนที่นายท่านสวี่ของคฤหาสน์สวี่แห่งนี้เจอพวกเขาอีกครั้ง จะมีสีหน้ากลายเป็นแบบไหน

ครู่หนึ่ง ในคฤหาสน์ก็มีความเคลื่อนไหวจริงๆ

อีกทั้ง เป็นความเคลื่อนไหวที่ไม่เบาเลย!

ดูท่านายท่านสวี่จะฟังวาจาของบุตรี หาข้ารับใช้เตรียมมาจัดการพวกเขาสักคราจริงๆ

สองคนสบตากันแวบหนึ่ง ล้วนเห็นการเฝ้ารอที่จะได้ดูเรื่องสนุกในแววตาของอีกฝ่าย

ปัง!

สถานการณ์ตรงหน้าเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

“ใครกล้าจี้ปล้นบุตรีกลางวันแสกๆ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้…”

นายท่านสวี่เดินออกมาด้วยท่าทางโมโห ในใจก็คิดว่า จะต้องตัดมือตัดเท้าคนชั่วที่กล้าแตะต้องบุตรีของเขาสองคนนั้น!

แบบนี้ถึงจะคลายโทสะในใจเขาได้!

แต่วาจาข่มขู่ยังเอ่ยไม่ทันจบ ตอนที่เห็นสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู นายท่านสวี่ก็มึนงงไปแล้ว

นี่…นี่ๆๆ…

ใครเป็นคนหาเรื่องให้ตัวซวยสองคนนี้กลับมากันแน่?

นายท่านสวี่นิ่งค้างไปแล้ว!

ตอนนี้ เขาลืมไปแล้วว่า จริงๆ แล้วบุตรีถูกขังอยู่ ทำไมถึงกลับมาจากข้างนอก และการที่สองคนนี้มาถึงคฤหาสน์ ก็มีบุตรีที่รักของเขาหาเรื่องพากลับมา!

“ท่านพ่อ! คนเลวทรามต่ำช้าสองคนนี้เจ้าค่ะ! ท่านต้องคืนความยุติธรรมให้ข้านะ! พวกเขาถึงกับกระชากปกคอเสื้อของข้า แล้วลากข้ากลับมา!”

สวี่หยวนหยวนย่อมไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้

ในตอนที่นางคิดว่า เพียงแค่มีท่านพ่ออยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ปัญหาอะไรก็ล้วนไม่ใช่ปัญหา!

เห็นท่านพ่อของนางเงียบเสียงไป ก็รีบก้าวเข้าไปเอ่ย เติมน้ำมันราดกองไฟคราหนึ่ง คิดว่าจะต้องให้ท่านพ่อนางจัดการสองคนนี้ให้ได้!

ถ้าพวกเขาไม่ได้ขวางทางตนเอง บางทีตอนนี้นางอาจจะอุ้มบุรุษรูปงามกลับมาด้วยแล้ว!

เพี๊ยะ!

“ใครปล่อยคุณหนูออกมา! ลากไปโบยให้ตาย!”

สถานการณ์นี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนนิ่งอึ้ง!

นี่…นี่ไม่ใช่นายท่านสวี่ที่รักและทะนุถนอมบุตรีราวกับชีวิตคนนั้นหรือ คงไม่ใช่ว่าถูกคนแอบสับเปลี่ยน หรือว่าผีเข้าหรอกนะ?

คนที่ตื่นตะลึงมากที่สุดคนนั้นก็คือสวี่หยวนหยวน!

ตั้งแต่เล็กจนโต แม้ว่านางจะทำเรื่องเหลวไหลมากขนาดไหน มีครั้งไหนบ้างที่ท่านพ่อนางไม่ช่วยเก็บกวาดสิ่งที่นางทำ แล้วเคยตบตนเองต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

ถูกตบไปฝ่ามือหนึ่ง สวี่หยวนหยวนก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน!

ตบนาง! ถึงกับตบนาง! ถึงกับกล้าตบนาง!

แน่นอนว่า ตอนแรกสุดนั้นนิ่งอึ้ง แต่หลังจากนิ่งอึ้ง ก็เผชิญกับอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

“ท่านตบข้า! ท่านถึงกับตบข้า!”

สวี่หยวนหยวนกุมใบหน้าร้องไห้เสียงดัง

“ท่านไม่ละอายใจต่อท่านแม่ข้าบ้างหรือ ท่านยกมือสาบานว่าจะปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดีไปชั่วชีวิต ไม่แตะต้องข้าแม้แต่ปลายนิ้ว ตอนก่อนช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตท่านแม่ไม่ใช่หรือ ตอนนี้ท่านถึงกับกล้าตบข้า!”

สวี่หยวนหยวนได้รับความสะเทือนใจจริงๆ!

เดิมก็หดหู่ใจที่บุรุษรูปงามตรงหน้าก็ยังไม่ได้มาไว้ในมือ ตอนนี้ ท่านพ่อที่ปกติรักนางมากที่สุด ก็ตบหน้านางโดยไม่แบ่งแยกถูกผิดไปทีหนึ่ง

ภายใต้ความน้อยใจและความโมโหสุดซึ้ง สวี่หยวนหยวนรู้สึกแย่จนเกือบจะระเบิดอารมณ์ออกมา!

นัยน์ตาโมโหเบิกกว้าง! แยกเขี้ยวยิงฟัน!

ทำให้กุ่ยซากับเตาหนูที่ยืนอยู่อีกด้านรู้สึกตกใจจนเหงื่อเย็นๆ ชุ่มไปทั่วร่าง

ที่แท้สตรีก็มีช่วงเวลาที่น่ากลัวขนาดนี้เช่นกัน!

ยังคงเป็นชูอีกับสืออู่ของพวกเขาที่ดี!

นายท่านสวี่ตบไปฝ่ามือหนึ่งแล้ว เขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

บุตรีคนนี้…

เขาประคองเอาไว้ในฝ่ามือด้วยความรักและทะนุถนอม!

นี่คือบุตรีที่ได้มาตอนเขาอายุมากแล้ว!

นี่เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของเขา!

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ บุตรีของเขาเลอะเลือน เขาไม่ได้เลอะเลือนด้วย!

ตระกูลขุนนางเก่าแก่เช่นตระกูลหนิงมีการดำรงอยู่ที่น่ากลัวแบบไหน

เพียงแค่ตระกูลหนิงมีความต้องการเพียงเล็กน้อย คฤหาสน์สวี่ที่ดูเหมือนว่าแข็งแกร่งอย่างยิ่งของพวกเขา ก็อาจจะได้เปลี่ยนแซ่ในวันพรุ่งนี้ก็ได้!

ดังนั้น ฝ่ามือนี้ แม้ว่าเขาจะตบด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่เสียใจ!

เขาเพียงแค่เสียใจที่ไม่ได้ให้ข้ารับใช้เฝ้าบุตรีที่สร้างปัญหาคนนี้เอาไว้ให้ดี

นายท่านสวี่มองข้ารับใช้ที่เมื่อครู่ตามออกมาด้วยท่าทางดุร้าย แต่ตอนนี้กลับนิ่งอึ้งไป

ก็ตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ “ยังจะนิ่งเป็นสากกะเบือทำอะไรตรงนี้ ยังไม่รีบพาคุณหนูเข้าไปอีก! ขังเอาไว้ในห้องหนึ่งเดือน…และภายในครึ่งปีนี้ ไม่อนุญาตให้ออกจากคฤหาสน์!”

เดิมอยากจะเอ่ยว่าไม่อนุญาตให้ออกไปนอกคฤหาสน์ภายในหนึ่งเดือน แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าดุร้ายราวกับปีศาจของทั้งสองคน ก็เปลี่ยนคำพูดทันที

“บุตรีเอ๋ย เจ้าอยู่ในเรือนอย่างว่าง่ายสักครึ่งปีเถอะนะ! พ่อขอร้องให้เจ้าหยุดสักครู่! ไม่อย่างนั้นกิจการหลายสิบปีของคฤหาสน์สวี่พวกเรา จะต้องจบสิ้นในมือเจ้าแน่! ในครึ่งปีนี้ พ่อจะต้องหาสามีที่เจ้าต้องการแต่งเข้ามาเฝ้าเจ้าทุกวัน”

“ข้าไม่ไป! ทำไมข้าต้องไปด้วย!”

สวี่หยวนหยวนถีบข้ารับใช้หลายคนตรงหน้าที่จะพานางเข้าไปในคฤหาสน์อย่างแรง และแสดงท่าทีว่าข้าจะเหิมเกริมออกมาเต็มที่!