ความมั่งคงในจิตใจ
แม่นั้นยังคงอยู่ในชุดสูท ที่ดูเหมือนว่าเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน การแสดงออกของเธอนั้นดูน่ากลัว เหมือนเธอกำลังอารมณ์ไม่ดีมาก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องมีอะไรต้องปิดบังเธอสักหน่อย ผมก็เลยตอบไปอย่างตรงไปตรงมา
“ตาลุงคนนี้ต้องการจะมารับผมไป ถ้าหากว่าคุณแม่นั้นไม่ต้องการผมแล้วน่ะ” (ยูกิโตะ)
“ไม่ต้องพูดแล้ว……” (แม่)
“ก็เรื่องนี้แม่ของนายก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้ แล้วคิดว่ายังไงล่ะ? เพราะฉันเองก็เหมือนกั—-” (ชิอุน)
“อย่ามายุ่งกับเรื่องของชั้นนะ!” (แม่)
แล้วเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็แผดดังก้องขึ้น จากนั้นแม่ของผมเข้ามาใกล้และจับเอามือผมไว้
“กลับบ้าน ลูกไม่จำเป็นต้องไปฟังอะไรจากผู้ชายคนนั้น แล้วนายอย่าได้เข้ามาใกล้ลูกๆของฉันอีก!” (แม่)
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! ให้ฉันได้พูดอะไรสักหน่อยสิ” (ชิอุน)
แม่ที่จับมือของผมไว้แล้ว ก็รีบออกเดินจากไป โดยปล่อยให้ตาลุงที่พูดอะไรไม่ออกทิ้งไว้ พวกเราไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง เราทำแค่เดินกลับบ้านไปโดยมีแค่การพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ กับใบหน้าอันโกรธเคืองของแม่
หลังอาหารเย็น ผมก็ได้นั่งอยู่คนเดียวในห้องว่างๆของตัวเอง พลางครุ่นคิดไปด้วย อารมณ์ของแม่นั้นไม่ดีขึ้นเลยตั้งแต่ที่เรากลับถึงบ้าน ผมนั้นรู้สึกลำบากใจ หากเทียบกันแล้ว ผมเองก็ไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนั้นมาก่อน อันที่จริง ผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้เธอนั้นโกรธซะหน่อย ผมเองก็รู้ว่าผมนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นมันคงจะเป็นเรื่องแปลกที่ผมจะต้องไปขอโทษ มันไม่มีประโยชน์ที่จะขอโทษในสิ่งที่คุณไม่ได้ทำ แต่ความเป็นจริงก็คือแม่ของผมยังคงโกรธอยู่ แต่ผมคิดว่าผมควรที่จะต้องก้าวไปข้างหน้าและออกไปปลูกเม็ดงาให้มันงอกเงยขึ้นมาได้บ้าง [TL: งา,โรยงา,ปลูกงา ในสำนวนญี่ปุ่นหม่ายถึงการประจบ]
ว่ากันว่าในสังคมญี่ปุ่นนั้น มันง่ายที่จะเอาตัวรอดถ้าหากทำให้เจ้านายนั้นชอบคุณได้มากกว่าแทนที่จะใช้แค่ความสามารถ ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และก็ต้องเป็นแม่ของผมแน่ เพราะมีเพียงคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่ยังมีสามัญสำนึกในการเคาะประตูก่อน ส่วนพี่สาวของผมน่ะก็ตรงกันข้ามเลย….
“มีอะไรรึครับ?” (ยูกิโตะ)
“แม่ก็แค่อยากจะคุยกับลูกน่ะ” (แม่)
และแม่ก็เข้ามาพร้อมกับขนมหวานและน้ำผลไม้ เธอดูจะเพิ่งไปอาบน้ำมาและตัวเธอก็ยังดูชื้นๆจากน้ำอุ่นอยู่ นี่มันไม่ดี มันไม่ดีแล้ว แต่ว่ามันก็ไม่มีเวลาที่จะมาคิดเกี่ยวกับมัน ผมได้ตัดสินใจไปแล้วที่จะโรยงาเข้าไปอย่างไม่ต้องยั้งคิด
“ช่วงนี้แม่ดูสวยจังนะครับ ผมน่ะรู้สึกยินดีกับแม่ด้วยนะครับ” (ยูกิโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ? นี่มีอะไรรึเปล่าเนี่ย?” (แม่)
“มันก็เป็นแค่ความเห็นของผมน่ะครับ” (ยูกิโตะ)
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่……” (แม่)
“แม่ออกจะสวยเกินไปสำหรับผมน่ะ” (ยูกิโตะ)
“ฟุ ฟุ~ นี่มีอะไรที่ลูกอยากให้แม่ได้ทำเพื่อลูกบ้างไหมล่ะ รับรอง แม่จะทำทุกอย่างที่ลูกต้องการให้เลยล่ะ” (แม่)
“อ๊ะ ผมคิดว่านี่ผมคงไปเหยียบกับระเบิดเข้าโดยไม่จำเป็นซะแล้วสิ” (ยูกิโตะ)
“ถ้าเหงื่อออกหรือยังมีอะไรสกปรกอยู่ แม่ก็สามารถช่วยอาบน้ำให้ได้อีกครั้งนะจ๊ะ” (แม่)
“น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว! แม่คิดจะทำอะไรเนี่ย?” (ยูกิโตะ)
“งั้นเราค่อยพูดถึงเรื่องนั้นอีกทีในภายหลังนะ…… โอเคไหม?” (แม่)
“ผมก็ไม่ค่อยจะชอบกับไอ้การที่ผมจะต้องพูดจาอะไรที่ดูน่ารักแบบนี้หรอกนะครับ แต่ว่า……. ผมก็ยังคงคิดว่าแม่น่ะ สวยอยู่ตลอดเวลาและก็ไม่ใช่แค่ช่วงนี้หรอกนะครับ นี่บางทีแม่คงจะได้พบคนที่แม่ชอบในที่ทำงานแล้วรึเปล่าครับ?” (ยูกิโตะ)
“แม่ไม่ …… มีใครแบบนั้นหรอก” (แม่)
แล้วเธอก็นั่งลงมาที่ข้างๆผม ทำไมจะต้องข้างๆผมด้วยล่ะ? นี่มันจะไม่ทำให้คุยกันได้ยากขึ้นรึ?
“วันนี้กับผู้ชายคนนั้นน่ะ เขาได้พูดอะไรกับลูกน่ะ” (แม่)
“มันไม่มีอะไรนอกเหนือไปมากกว่าสิ่งที่ผมได้พูดไปแล้วที่นั่นหรอกครับ ทั้งหมดที่เขาพูดก็คือ ก็ในเมื่อคุณแม่ดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการผม เขาก็อยากจะการพาผมไปอยู่ด้วยน่ะ” (ยูกิโตะ)
“ผู้ชายคนนั้น! …..พูดอย่างนั้นเหรอ?” (แม่)
“ใช่ครับ” (ยูกิโตะ)
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรไว้อย่างเจาะจง แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรผิดในความเข้าใจแบบคร่าวๆของเขา แล้วหน้าของแม่ก็แสดงความโกรธขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแต่แล้วก็พลันเศร้าลงในทันที
“ลูกเคยเจอเขามาก่อนหรือเปล่า?” (แม่)
“นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกันน่ะครับ แต่ตอนที่เขาปรากฏตัวขึ้นมา เขาก็ไม่ได้ต่างไปจากคนแปลกหน้าสำหรับผมเลย” (ยูกิ)
“แม่ขอโทษนะ แม่ควรที่จะเป็นคนได้บอกความจริงกับลูกน่ะ” (แม่)
“ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นสักหน่อยครับ” (ยูกิโตะ)
มันออกจะสายเกินไปแล้วนี่ ที่จะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับแม่ของผม อดีตก็คืออดีต และมันไม่มีอะไรที่ผมนั้นสามารถจะทำได้อีกเกี่ยวกับมัน เช่นเดียวกับที่มันสายเกินไปแล้วที่ผมจะพูดว่าเขานั้นเป็นพ่อของผม คงดูเหมือนแม่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็เลยเล่าให้แม่ฟังไปอย่างละเอียดถึงสิ่งที่ได้ฟังมาจากตาลุงคนนั้น เขาแต่งงานใหม่แล้ว และลูกสาวของคู่สมรสคนที่สองของเขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งเดียวกัน และสิ่งนั้นก็ดูไม่ค่อยจะดีกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาจึงอยากที่จะพาผมเข้าไป ก็เพราะเนื่องจากว่าตาลุงคนนี้น่ะมีพิรุธเป็นเดิมทุน ผมก็บอกแม่ไปหมดทุกอย่าง
“อะไรกันนั่น? นี่เขาแค่พยายามจะใช้ลูก เขาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ฉันจะไม่ยอมทน……” (แม่)
“สำหรับผมแล้ว ผมไม่เป็นไรกับเรื่องนั้นหรอกครับ ผมน่ะได้ทำให้แม่ต้องเดือดร้อนมามากแล้วในอดีต” (ยูกิโตะ)
“นี่ลูกจะมาขอโทษทำไมกันล่ะ? นี่ลูกเกลียดแม่งั้นเหรอ?” (แม่)
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ……” (ยูกิโตะ)
“แม่จะไม่มีวันปล่อยลูกไป ช่วยอยู่ด้วยกันเหมือนแต่ก่อนได้ไหม? หรือที่จริงแล้วลูกเกลียดแม่?” (แม่)
แล้วสายตาของแม่ก็ได้เปลี่ยนเป็นให้ความรู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นเธอก็เกาะแขนผมอย่างค่อยๆและอ่อนโยน ราวกับว่ามันเป็นท่าทางที่ยั่วยวน ถึงแม้ว่าเราจะนั่งข้างกันและระยะห่างระหว่างเราใกล้กันมากอยู่แล้ว และยิ่งเธอดึงผมไปมันก็ยิ่งทำให้ใกล้ชิดเธอมากขึ้นไปอีก แล้วมือของแม่ก็ค่อยๆ ลูบไล้มาที่แก้มของผม
“แม่จะไม่ต้องการลูกไปได้ยังไงกัน? ถ้าลูกจะไปหาชายคนนั้น และถึงแม้ว่าเขาจะพยายามมาเอาไปจากฉัน ฉันก็จะไปฆ่าไอ้คนที่บอกให้ลูกต้องทำแน่!” (แม่)
“นี่แม่จะทำเกินไปหน่อยแล้ว” (ยูกิโตะ)
เเเอ๋อ๋อ๋อ๋ โกหกน่า! ช่วยบอกผมทีว่านี่มันไม่จริง แม่! แล้วไอ้คำพูดนั้นก็ถึงกับรบกวนจิตใจของผมเอามาก ผมนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนกับว่าดวงตาของเธอนั้นได้ดับแสงลง ใครก็ได้บอกผมทีว่านี่มัไม่จริง มันเป็นเรื่องโกหก! และแล้วร่างกายของแม่ก็เริ่มสั่นเทิ้ม ผมนั้นสงสัยว่านี่เธอกำลังระงับความโกรธเอาไว้หรือเป็นเพราะว่าเธอกำลังเศร้ากันแน่ และนี่มันก็ยังเป็นฤดูร้อน ผมคงจะคิดไปว่ามันเป็นเพราะอากาศหนาวเอาไม่ได้ด้วย ผมนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ผมจึงได้พยายามกอดเธอเอาไว้เพื่อให้เธอนั้นสงบลง
“ผมจะไม่ไปหรอกครับ ก็ถ้าแม่ผมบอกว่าไม่ให้ไปแล้ว นี่จะน่าโอเคกับแม่รึยังครับ?” (ยูกิโตะ)
“แม่ทนไม่ได้หรอกนะที่คิดว่าลูกนั้นจะต้องหายไปอีกครั้งหลังจากที่เราเพิงจะสามารถคุยได้กันได้แบบนี้แล้วน่ะ……แม่ก็รู้ว่ามันนะ ว่ามันเป็นความผิดของแม่ แล้วแม่ไม่ได้อยากที่จะปล่อยลูกไปโดยยังไม่ทันได้ชดใช้บาปของแม่ที่ได้ละเลยลูกเลยนะ”
แล้วผมก็ทำให้เธอต้องร้องไห้อีกครั้ง และหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ในอีกไม่นานผมจะต้องทำให้แม่ร้องไห้จนสามารถที่จะระบุเป็นความสามาถพิเศษในประวัติย่อ(resume)ของผมเอาแน่ แต่แล้วก็ได้มีอะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจของผมมากกว่าสิ่งใดขึ้นมา
“นี่แม่อยากอยู่กับผมเพราะรู้สึก “บาป” งั้นเหรอครับ? (ยูกิโตะ)
“ไม่นะ ไม่! มันไม่เป็นความจริง แม่ขอโทษ! นั่นไม่ใช่สิ่งที่แม่กำลังหมายถึง มันไม่ใช่อย่างนั้น คือแม่น่ะแค่อยากอยู่กับลูก—-” (แม่)
“เอาล่ะ ไม่เป็นไร ช่วยลดแรงให้น้อยลงหน่อยครับ…… เพราะไอ้ความยืดหยุ่นที่หน้าอกของแม่มัน……” (ยูกิโตะ)
“ก็มีแค่พวกเราสามคน แม่ ยูริและยูกิโตะที่อยากจะอยู่ด้วยกันนะ ไม่……แม่ไม่ได้ต้องการจะใช้ลูกเพื่อตัวแม่……. แม่น่ะไม่เหมือนผู้ชายคนนั้น!” (แม่)
“แม่ครับ แล้วจะขึ้นมาอยู่บนตักผมทำไม? ก้นของแม่ก็นุ่มด้วยเหมือนกัน ให้ตายสิ ” (ยูกิโตะ)
ความรู้สึกที่แท้จริงของผมกำลังรั่วไหลออกมาจากปากแล้วววว และเธอก็ได้โน้มตัวมาข้างหน้าและกอดผมเอาไว้แน่น ม่าาาาายยยยย หน้าอกที่ประตูหน้า ก้นนุ่มๆที่ประตูด้านหลัง แล้วจิตใจที่มีแต่เหตุผลของผมก็ตกอยู่ในภาวะขั้นวิกฤต! นี่ผมกำลังกลายเป็นคนโรคจิตแล้ว?
และแม่ของผมก็ได้พูดคำพูดวนๆซ้ำๆของเธอ ราวกับว่าเธอนั้นกำลังพยายามชดเชยอะไรบางอย่าง แต่ผมก็คิดนะว่าเธอก็คงหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ และก็เป็นเพราะเหตุนี้แม่กับพี่สาวจึงดูเป็นห่วงผมมากเกินไป และแม้ว่าผมจะพูดไปว่าไม่ได้สนใจอะไรกับมันสักหน่อย แต่ดูมันก็ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นเลย ไม่มีอะไรที่ผมนั้นจะสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เพราะว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผมที่จะให้อภัยพวกเขาอีก แต่ว่ามันขึ้นอยู่กับตัวของพวกเขาเอง
หากลองมองย้อนกลับไปในอดีต มันก็มีหลายครั้งที่เกิดเหตุการณ์คล้ายๆกันขึ้น ถ้าหากว่าผมนั้นปฏิเสธคำสารภาพของชิโอริ เธอจะเลิกสนใจผมไปเลยไหม? แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ชิโอริยังคงพยายามที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ นั่นคงเป็นเพราะว่าเธอนั้นยังคงรู้สึกผิดและรู้สึกเป็นหนี้ผม แต่นั่นคงจะเจ็บปวดเกินไปสำหรับเธอ
เช่นเดียวกับประธานไคโดะ ที่เธอมักจะเอาแต่พูดถึงสิ่งที่อุกอาจ แต่มันก็เพียงเพราะเธอนั้นรู้สึกผิด นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมรุ่นพี่มิกุโมะผู้ซึ่งน่าจะรู้สึกไม่สบายใจเวลาใกล้ผู้ชาย ถึงได้พยายามเข้าหาผม และรุ่นพี่โทโจเองก็เช่นเดียวกัน แม้แต่อาจารย์ซันโจจิที่ก็ดูจะไม่ใช่คนแบบนั้นก็ด้วย
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพวกสาวๆ มันจึงดูไม่เท่าเทียมกันอีกต่อไป มันเป็นความสัมพันธ์ที่ขี้ขลาดที่ทำให้ผมเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น ถ้าผมร้องขออะไรกับพวกเธอไป พวกเธออาจจะยอมรับมันได้ทั้งหมด แต่ที่ว่ามานั่นจะเกี่ยวกับ “ความรัก” ด้วยหรือเปล่า?
และแล้วในที่สุดผมก็ได้รู้
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมนั้นอยู่เกรดแปด เหตุผลที่ผมนั้นชอบฮิรางิก็เพราะพวกเราเป็นเพื่อนในวัยเด็กที่เท่าเทียมกัน พวกเราใช้เวลาร่วมกันโดยไม่มีอะไรมากังวล แล้วตอนนี้ล่ะ? สิ่งที่เกี่ยวข้องกับพวกเรานี้มันอะไรกัน? ผมไม่สามารถที่จะทำมันได้อีกต่อไป ตราบใดที่พวกเธอนั้นยังยึดมั่นอยู่กับบาปที่เกิดจากการโกหก ตราบใดที่เธอนั้นไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้ ความสัมพันธ์ของพวกเราก็จะก้าวต่อไปข้างหน้าไม่ได้ พวกเราไม่สามารถแม้แต่จะกลับไปเป็นเพื่อนสมัยเด็กในแบบที่บิดเบี้ยวได้หรอกนะ
แล้วนี่ผมจะทำอะไรได้บ้าง ผมจะทำอะไรให้พวกเธอได้บ้าง ยังมีอะไรที่ผมพอจะทำได้อีกบ้าง? มันเป็นไปได้จริงๆไหมที่ผมจะเข้าไปช่วยพวกเธอจัดการกับความบอบช้ำที่พวกเธอนั้นกำลังประสบอยู่? พวกเธอต่างก็กำลังรอการให้อภัยจากผม แต่ผมก็ได้ยกโทษให้พวกเธอไปตั้งแต่ต้นแล้ว และก็พวกเธอเองนั่นล่ะที่ยังไม่ยอมยกโทษให้ตัวพวกเธอเอง แล้วนั่นก็คือสิ่งที่ผมนั้นกำลังคิดอยู่ว่า
ความรู้สึกแบบนี้มันคือ “รัก” หรือ “บาป” กันแน่?
