ไปเล่นกับเจ้าหนุ่มหล่อหน้าใสกันเถอะ Part1
“… อืม … อาาาา … อูววว … ฮ๊าา … หื๊อ …” (ยูริ)
“เอิ่ม…….” (ยูกิ)
“มีอะไร?” (ยูริ)
“ไม่มีอะไรครับ” (ยูกิ)
ผมต้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่เย้ายวนของเธอและทำงานของตัวองต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจ ผมน่ะแทบจะไม่พบจุดริ้วรอยใดๆสักนิดนึงบนผิวที่สวยงามดีของเธอเลยล่ะ แล้วมือที่เย็นๆนี้ก็ได้ลูบแตะผิวของเธอ และเมื่อเธอพ่มลมหายใจออกมา ร่างกายของเธอก็ตอบสนองต่อด้วยการบิดไปมาตามข้อต่อ เธอบิดตัวถูขาของเธอเข้าหากันซึ่งมันก็ช่วยทำให้กระโปรงของเธอยกสูงขึ้นไปอีก ผมต้องพยายามอย่างหนักที่จะละสายตาจากการมองไปใต้ร่างเกือบจะเปลือยเปล่าของเธอเลยนะ แต่ทว่าตำแหน่งปัจจุบันของผมนั้นดันไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้น่ะสิ
ผ่านไปอีกหลายนาที การดำเนินการอย่างมีสติจดจ่อแบบนี้ของผมก็ยังคงดำเนินต่อไป
“…เอ่ววว…โอ้ นั่น…อิ๊อิ๊…อืมมมม…โอ้ววว…” (ยูริ)
“ต้องขอโทษที่ขัดจังหวะการครวญครางของพี่นะ แต่ว่าผมเสร็จแล้วน่ะ” (ยูกิ)
“นี่นายช่างเป็นคนที่มีฝีมือซะจริงเลย ใช่ไหมล่ะ? ฉันดีใจนะ” (ยูริ)
“มันช่างเป็นคำชมที่ให้ความหมายได้หลากหลายมากเลยนะ ผมรู้สึกเหมือนว่าจะต้องสูญเสียอะไรสักอย่างไป ถ้าหากว่าผมเอ่ยถามพี่ว่าชอบตรงไหนที่สุดกับการทำแบบนี้น่ะ” (ยูกิ)
“ฉันดีใจนะ” (ยูริ)
“ทำไมพี่ต้องพูดแบบนี้สองครั้งติดกันด้วยเนี่ย!?” (ยูกิ)
ซึ่งครั้งที่สอง เธอดันมากระซิบข้างหูผมซะนี่ มันเป็นช่วงเช้าในวันหยุดฤดูร้อน ผมน่ะบอกได้เลยนะว่าสิ่งที่พี่สาวและผมกำลังทำอะไรกันอยู่ที่บ้านตอนนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องลามกอย่างแน่นอน ย้ำนะครับว่าไม่ลามกแน่นอน
“……มันสวยมาก นายน่ะเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย? (ยูริ)
“มันก็แค่แบบง่ายๆแค่นั้นเองนะ” (ยูกิ)
“ขอบคุณนะ” (ยูริ)
ผมซึ่งได้ทาท็อปโค้ทเป็นขั้นสุดท้ายให้อย่างระมัดระวังโดยเริ่มจากนิ้วเท้าของเธอทีละนิ้ว ทำให้เกิดเฉดสีเข้มส่องประกายแวววาว เธอจ้องไปที่นิ้วเท้าของเธอขณะที่ผมได้ระบายไปเสร็จแล้ว และเธอก็พึมพำขึ้นกับตัวเองอย่างมีความสุข
ก็นั่นถ้ามันทำให้เธอได้มีความสุขแม้เพียงเล็กน้อยแบบนี้แล้วก็ถือว่าคุ้มค่า ผมน่ะได้สร้างความลำบากไว้อย่างมากให้กับครอบครัวของผมในหลายๆ ด้าน และผมก็อยากจะตอบแทนคืนให้พวกเขาแม้ด้วยวิธีเล็กน้อยแบบนี้
ที่ปลายนิ้วของเธอตอนนี้ก็ถูกย้อมเป็นสีม่วงจาง มีสีขาวลายคล้ายกับดอกลิลลี่เป็นประกายระยิบระยับอยู่ด้วย
ผมกำลังทำอะไรอยู่นะรึ ก็ผมกำลังแต่งเล็บให้พี่สาวน่ะสิ
ในช่วงเวลาของการปิดเทอมฤดูร้อนแบบนี้ ผมที่ได้ทำการบ้านเสร็จไปแล้วอย่างรวดเร็วก่อนหน้า ก็ได้ตัดสินใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการเพ้นท์เล็บ ผมไม่ได้เรียนเอาจริงเอาจังถึงกับขนาดที่จะขอใบรับรองได้หรอกนะ ดังนั้นผมจึงทำได้แค่ผิวเผินเท่านั้น แต่ผมก็คิดว่ามันก็คงดีพอแล้วที่จะทำคนในบ้านของผม ผมน่ะภูมิใจในงานนี้ของผมมากเลยล่ะ
“ยังไงก็เถอะครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” (ยูกิ)
“อะไรล่ะ?” (ยูริ)
“ทำไมพี่จะต้องลำบากไปเปลี่ยนเป็นกระโปรงมาด้วยล่ะ?” (ยูกิ)
“ก็แน่นอนมันเป็นเซอร์วิสไง ก็นายบอกว่านายไม่ได้ต้องการเงินนี่ ฉันก็เลยต้องทำแบบนี้ไง ไม่ใช่ว่ามันจะทำให้นายรู้สึกดีงั้นหรอกเหรอ?” (ยูริ)
“ท่านเทวทูตมิคาเอล ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่านครับ” (ยูกิ)
“ไม่เป็นไร แล้วไอ้วิธีที่นายมองมาที่ฉันนั่นก็ทำให้รู้สึกดีด้วยล่ะนะ” (ยูริ)
“นี่พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี่ย?” (ยูกิ)
นี่มันเป็นการล่อลวง! ในตอนที่ผมกำลังทำเล็บเท้าของเธออยู่ ผมก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรงของเธอ ผมคิดแล้วว่ามันแปลกๆสำหรับพี่สาวของผม ที่ปกติแล้วจะไม่ใส่กระโปรงเวลาอยู่ที่บ้าน เห็นได้ชัดเลยว่าเธอจงใจใส่มันมา ขอบคุณ …… อย่างที่สุดครับ!
“ฉันล้อเล่นน่า แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายกำลังเรียนเพ้นท์เล็บอยู่จริงๆนะเนี่ย ฉันแค่พูดไปเล่นๆเองนะ……” (ยูริ)
“โอ้ งั้นเหรอ?” (ยูกิ)
“แน่นอน ก็ฉันไม่คิดว่านายจะเอาจริงเอาจังขนาดนี้” (ยูริ)
“อะไรกันเนี่ย…” (ยูกิ)
“ม่าา~ ทำไมนายไม่ลองทำให้แม่ ตอนที่เธอกลับถึงบ้านดูละ แน่นอนว่าเธอจะต้องรักมันแน่ (ยูริ)
“แน่นอน แต่ว่าผม…..ห๊ะ?” (ยูกิ)
แล้วผมก็เห็นนาฬิกาและพบว่านี่มันเป็นเวลาเกือบจะ 12.00 น.แล้ว ผมคงจะต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ เพราะผมน่ะได้ถูกชวนไปทานอาหารกลางวันในวันนี้จากเจ้าหนุ่มหล่อหน้าใสน่ะสิ
“คือผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อยก่อนนะ” (ยูกิ)
“อืม ขอให้เป็นวันที่ดี แล้วก็ระวังผู้หญิงแปลกหน้าด้วยล่ะ และถ้านายกลับมาแล้วฉันจะมีสิ่งขอบคุณชิ้นใหญ่ให้เลยล่ะ” (ยูริ)
“ผมไม่ได้ต้องการมันหรอกนะ” (ยูกิ)
“อะไรนะ?” (ยูริ)
“โหยววว–” (ยูกิ)
แล้วผมก็รีบเก็บกวาดสิ่งที่ทำให้เรียบร้อย และเตรียมตัวออกจากบ้าน
ยูริยังคงพึมพำกับตัวเองขณะที่เธอจ้องตามไปที่หลังน้องชายของเธอ ในระหว่างที่เขาได้เดินออกจากบ้านโดยทิ้งเธอไว้ตามลำพัง
“เรียนรู้… นี่นายยังคงทำทุกอย่างด้วยตัวเองตลอด นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึง–” (ยูริ)
——————————————————–
ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่ส่องแสงจ้า ชายหนุ่มรูปงามที่รออยู่ที่วงเวียนสถานีนั้นก็ดูเจิดจ้าไม่แพ้กัน เขากำลังถูกกลุ่มเด็กผู้หญิงรุมตอม นี่นายเป็นนางพญาผึ้งที่พ่นกระจายฟีโรโมนรึไงกันเนี่ย?
“นายกำลังจะทำให้ฉันตาบอดนะ” (ยูกิ)
“นั่นดูจะเกินไปหน่อยสำหรับการพูดหลังจากที่ได้พบกับคนอื่นเลยนะ ว่าแต่บ่ายนี้ทำไมนายถึงแต่งตัวยังกะพนักงานบริษัทไอทีมากันล่ะเนี่ย?” (มิโฮะ)
เอ๊ะ มันมีอะไรผิดปกติรึไงล่ะ? นี่น่ะเป็นสไตล์ลำลองแบบออร์โธดอกซ์ที่มีเสื้อแจ็คเก็ตและกางเกงสแล็คเลยนะ แต่เนื่องจากคงเป็นช่วงฤดูร้อนที่อากาศร้อนสุดๆ! เผื่อว่าพวกคุณจะสงสัย ด้านเจ้าหนุ่มหล่อนั้นสวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ ซึ่งเป็นชุดที่ดูหยาบคายกว่ามาก
“ก็การแต่งตัวกึ่งทางการไม่ว่าจะในโอกาสอะไรก็ตาม มันก็เป็นเรื่องปกตินี่ ใช่ไหมล่ะ?” (ยูกิ)
“นี่นายงี่เง่าซะจริง รู้ตัวรึเปล่าเนี่ย? ฉันแค่ชวนนายมาแบบสบายๆนะ” (มิโฮะ)
“ก็บอกกันมาก่อนสิ ฉันจะได้สลักเอาไว้ในตานายให้เหมือนกับเครื่องแกะสลักซะเลย” (ยูกิ)
นี่นายคิดว่านายมาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย
แล้วดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนก็กำลังดูดเอาพลังงานของเราไปในระหว่างการโต้เถียงกัน
“งั้นก็ย้ายที่กันดีกว่า…….” (มิโฮะ)
“ช่าย” (ยูกิ)
จากจุดที่เรานัดพบกันใกล้สถานี ก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในสถานีอย่างรวดเร็ว
“ปกติแล้วนายทำอะไรเพื่อความสนุกล่ะ ยูกิโตะ?” (มิโฮะ)
“ใช่แล้ว……. ฉันน่ะเคยส่งเรื่องคำร้องเรียนเกี่ยวกับตู้เกมที่เรียกว่า UFO Catcher ที่ดูจะตั้งค่าไว้ไม่ให้จับได้รางวัล และก็อื่นๆน่ะ” (ยูกิ)
“พอละ ฉันมันโง่เองที่ไปถาม” (มิโฮะ)
“นายเพิ่งสังเกตรึไง ก็ฉันมันเป็นพวกคนนอกรีต(ในอดีต)นี่ ฉันน่ะไม่เคยได้ไปเล่นอะไรกับพวกเพื่อนๆ เลย” (ยูกิ)
“ฉันว่าออกจะลำบากที่จะตอบกลับนายแบบนี้แฮะ! แต่เอาเป็นว่าก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ละกัน” (มิโฮะ)
“ไหนๆก็พูดไปแล้ว มันก็ร้อนนะ ฉันก็ไม่อยากที่จะออกไปตากแดดข้างนอกน่ะ” (ยูกิ)
“งั้นเราไปที่บ้านของฉันกันดีไหมล่ะ? แถมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วยล่ะ” (มิโฮะ)
“อะไรนะ?” (ยูกิ)
นี่ผมจะต้องไปบ้านของเจ้าหนุ่มหล่อหน้าใสเหรอ? แต่มันก็ดูเป็นเรื่องธรรมดาของนักเรียนโรงเรียนมัธยมนะ …….
“โอเค งั้นไปกันเถอะ!” (ยูกิ)
“อยู่ๆก็ตอบตกลงเลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับนายกัน?” (มิโฮะ)
“โอ้ งั้นขอเวลาแป๊บนึง” (ยูกิ)
“หืมม..โอ่ย! แล้วเราจะไปที่ไหนกันก่อนรึ?” (มิโฮะ)
ก็ต้องไปหาของที่จำเป็นกันก่อนน่ะสิ
และหลังจากไปทำภารกิจที่ว่าเสร็จแล้ว ผมก็ได้มุ่งหน้าไปที่บ้านของเจ้าหนุ่มหล่อคนนี้ เขาบอกว่ามันใกล้และก็ใช่มันใกล้จริงๆ ใช้เวลาเดินแค่สิบนาทีจากสถานีเอง และที่หน้าประตูที่ดูสวยงามนี้ เป็นบ้านที่ดูมีสง่าที่มีป้ายชื่อที่เขียนว่า “มิโฮะ”
“มันเป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ นั่นสินะสมกับที่ได้เป็นตัวละครหลัก……” (ยูกิ)
“อย่ามาทึกทักอะไรกระทันหันเอาเองสิ นี่ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายกำลังพูดถึงอะไรด้วยนะ” (มิโฮะ)
และเมื่อประตูหน้าเปิดออก ก็มีพี่สาวแสนสวยคนหนึ่งก็ออกมาจากด้านหลังประตูนั่น
“โอ๊ะ โคจัง แม่คิดว่าจะออกไปเล่นข้างนอกกันซะอีกนะ” (แม่ของมิโฮะ)
“โอ้แม่ คือมันร้อนน่ะผมคิดว่าผมจะเล่นกันอยู่ที่บ้านนะครับ” (มิโฮะ)
“โอ้ใช่ ไหนดูซิ…นี่เธอเป็นนักธุรกิจหรือเปล่าเนี่ย?” (แม่ของมิโฮะ)
เธอดูจะสับสนแฮะ แต่ว่าตอนนี้ผมคงต้องตัดสินใจแนะนำตัวเองไปก่อน
“ผม ยูกิโตะ โคโคโนเอะ ผมได้รับความช่วยเหลือจากคุณลูกชายของคุณนะครับ พอดีผมยังไม่มีนามบัตรติดตัว เพราะฉะนั้นโปรดช่วยรับนี่ไปแทนทีนะครับ” (ยูกิ)
“อื้ม ขอบใจมากเลยนะ.. อื๊อ…….นามบัตร?” (แม่ของมิโฮะ)
“นี่คือเพื่อนของผมเอง ยูกิโตะ ไม่ต้องไปใส่ใจในสิ่งที่เขาพูดมากเกินไปหรอกครับ” (มิโฮะ)
ผมได้ให้ขนมอบที่ผมเพิ่งจะซื้อจากที่ห้างหน้าสถานีให้กับเธอ
“(นี่ปกติแล้วนายก็ไม่มีนามบัตรนะ!)” (มิโฮะ)
“(งี่เง่าน่า เขาว่ากันว่า 90% ของทั้งหมดน่ะ ความประทับใจในการพบครั้งแรกมันสำคัญที่สุด ไม่ว่าจะในเรื่องไหนนะ!)” (ยูกิ)
“คุณเป็นแม่ของนายหล่อหน้าใส …… โคยูกิคุงรึครับ? ผมน่ะคิดไปว่าคุณจะเป็นพี่สาวของเขาซะอีกเพราะคุณยังดูเด็กมากอยู่เลย” (ยูกิ)
“แหม่~แหม่~ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ และก็นี่ มันจะไม่แพงไปเหรอ? ฉันต้องขอโทษที แต่ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนัก เข้าใจไหมจ๊ะ” (แม่ของมิโฮะ)
“ไม่ครับ ไม่ มันเป็นความคิดของผมเอง ได้โปรดรับมันไว้เถอะครับ” (ยูกิ)
“จริงเหรอ? อืมม เอางี้งั้นมาอยู่กินข้าวด้วยกันไหม เธอช่วยรอสักครู่ในระหว่างที่ฉันไปเตรียมได้รึเปล่าจ๊ะ?” (แม่ของมิโฮะ)
จากนั้นคุณพี่สาวคนสวย(แม่) ก็เดินกลับเข้าบ้านไป
“นายก็รู้นี่ นายไม่ต้องลำบากเพื่อเตรียมของอะไรแบบนี้หรอกนะ” (มิโฮะ)
“ก็การไปมือเปล่ามันไม่ดีนี่” (ยูกิ)
“ใครจะสนกันล่ะ ก็แค่ไปบ้านเพื่อนนะ” (มิโฮะ)
“…… เพื่อน…..?” (ยูกิ)
“หรือจะบอกว่าเราไม่ใช่เพื่อนกันรึไง?” (มิโฮะ)
“ไม่” (ยูกิ)
“โอ่ย!” (มิโฮะ)
“ฉันล้อเล่นน่า” (ยูกิ)
แล้วเขาโยกตัวพร้อมกับเขย่าไหล่ของผมไปด้วย ใช่ ใช่ เพื่อนของผมนั้นช่างสดใสและหล่อเหลา
“หืมมม เห็นว่านายบอกว่าอยากจะหาอะไรเล่นแบบปลอดภัยสินะ” (มิโฮะ)
“ก็ฟังดูสมกับเป็นนักเรียนดีนะ” (ยูกิ)
“ก็พวกเราเป็นนักเรียนกันนี่” (มิโฮะ)
แล้วในห้องของเขาที่ได้ให้ฉันขึ้นไปเห็นบนชั้นสองนั้นก็ช่างดูสดชื่น นอกจากเตียงนอนแล้วยังมีทีวีขนาด 32 นิ้วและคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะอีกด้วย ไหนจะมีโปสเตอร์และอื่นๆ ทั้งบนผนัง รวมถึงชั้นวางหนังสือที่เรียงรายไปด้วยมังงะและนิยาย ซึ่งก็สะท้อนถึงบุคลิกของเขาออกมา และมันก็ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว อืมม ช่างต่างจากห้องผมมากเลยแฮะ
จากนั้นเจ้าหนุ่มหล่อก็เริ่มด้วยการเอาอุปกรณ์แบบพกพา(N-Switch)นั้นลงไปเสียบกับด๊อค(Dock)
“ก็เพราะว่าเป็นยูกิโตะที่อยู่ด้วยตอนนี้ ฉันคิดว่านี่ก็น่าจะได้” (มิโฮะ)
“เข้าใจแล้ว แล้วมิตรภาพของเราก็จะสิ้นสุดลงสินะ” (ยูกิ)
“ถึงมันจะเป็นเกมทำลายมิตรภาพ แต่… ช่วยให้มันอยู่ได้ครบสามปีที่เถอะ” (มิโฮะ)
“งั้นก็ค่อยลองมาดูกันอีกทีเมื่อถึงเดือนมีนาคมละกัน” (ยูกิ)
“ทำไมนายถึงหัวดื้อจังเนี่ย?” (มิโฮะ)
แล้วเจ้าหนุ่มรูปหล่อหน้าใสก็ได้เลือกเล่นกระดานที่่ออกท่องเที่ยวไปทั่วประเทศ เป็นเกมที่โด่งดังในเรื่องการทำลายมิตรภาพ เป็นเกมปาร์ตี้ที่กำหนดตัวผู้ชนะจากการที่คุณต้องทำให้ดีที่สุดในทำลาย ก่อความวุ่นวาย ขัดขวางคู่ต่อสู้ และต้องทำให้ถึงเป้าหมายให้ได้ก่อน (Itadaki Street – NS สินะ)
“ถ้าเป็นเกมนี้ พี่สาว เค้าจะเก่งมากเลย กับเกมนี้น่ะ” (มิโฮะ)
“อะไรนะ โคยูกิ นี่นายมีพี่สาวด้วยเหรอ?” (ยูกิ)
“เธอเป็นนักศึกษาวิทยาลัย แล้วก็นะ ดูเหมือนว่าเธอจะออกไปข้างนอกตอนนี้พอดี แต่ยังไงเธอก็ชนะฉันตลอดเลยล่ะ” (มิโฮะ)
“นายเองก็กำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเหมือนกันสินะ มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกได้ใกล้ชิดกับนายมากขึ้นเลย” (ยูกิ)
เจ้าผู้ชายที่หล่อเหลาหน้าใสก็มีพี่สาวเหมือนกัน จึงทำให้การสนทนาแบบนี้รู้สึกสดชื่นขึ้นได้อย่างไม่คาดคิด
“นายน่ะโชคดีนะ ยูริซังน่ะดูออกจะเป็นคนใจดี ฉันน่ะไม่รู้จักใครที่จะดีเท่าเธออีกแล้วล่ะ” (มิโฮะ)
“ดูเหมือนตาของของนายเป็นต้อเอานะ? แม้กระทั่งวันนี้ใต้กระโปรงของเธอก็…..” (ยูกิ)
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน! กระโปรงเธออะไรนะ!” (มิโฮะ)
“ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นสีฟ้า” (ยูกิ)
“อย่าพูดนะ! ถึงฉันอยากจะได้ยินมัน แต่ฉันก็ว่าไม่ควรที่พูดอย่างนั้นเลยนะ!” (มิโฮะ)
“แหม่~ แต่ฉันก็คิดว่าเธอเหมาะที่จะใส่อยู่ดี” (ยูกิ)
“นี่เกิดอะไรขึ้น! ฉันแค่สงสัย อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องไปนะ!” (มิโฮะ)
“หุบปาก เอาเลย ทอยลูกเต๋ากัน” (ยูกิ)
“-นี่นายกำลังกวนฉันเรอะ!” (มิโฮะ)
อ่าาาา มิตรภาพของพวกเรากำลังจะถูกทำลายเป็นชิ้นๆแล้ว
