แวนส์อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากตัวเองขณะที่มีความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวของเขา การรู้ว่าเจอรัลด์เป็นพี่ชายของฮาร์วีย์มันมากเกินไปสำหรับเขาที่จะรับได้ การมีเพื่อนมันซับซ้อนขนาดนี้เลยเหรอ?
“ไม่ต้องห่วง!”
ฮาร์วีย์เมื่อได้ยินว่าแวนส์ไม่ชอบคนแปลกหน้ามากนัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ
“พี่ชายของฉันเป็นคนดี!”
ตาของแวนส์กระตุกทันทีจากคำพูดของฮาร์วีย์ เจอรัลด์เป็นคนดี? เขาไม่รู้ว่าจริงๆหรอว่าพี่ชายของเขาเป็นอย่างไร?
“เราควรปล่อยให้เขาพักผ่อนฮาร์วีย์”
เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่มีความทุกข์ของแวนส์ เบียทริซคว้ามือของฮาร์วีย์และลากเขาออกไป
“โอ้…โอ๊ย!” ฮาร์วีย์สะดุ้งเมื่อเบียทริซจับเขา
“นายแน่ใจใช่ไหมว่านายเป็นประเภทเพิ่มประสิทธิภาพ!?”
เธอพูดติดตลกขณะขยิบตาให้แวนส์
“พักผ่อนให้ดีสำหรับเกมถัดไปแวนส์”
เบียทริซพยักหน้าขณะที่เธอจับแขนของฮาร์วีย์แน่น
“ครั้งหน้าฉันจะไม่แพ้”
“อ๊า!” ฮาร์วีย์กระโดดด้วยขาข้างหนึ่งในขณะที่เขาถูกเบียทริซลากออกไป
แวนส์หัวเราะเบาๆขณะที่เขาเฝ้าดูทั้งสองจากไป แต่ทันทีที่พวกเขาอยู่ห่างออกไปเขาก็ถอนหายใจออกมา ขณะที่หัวของเขาก้มลงไปที่พื้น
“นายเป็นอย่างไรบ้าง” ผู้รักษาสามารถถามแวนส์ ในขณะที่พวกเขาถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง
“…เวียนหัวนิดหน่อย” แวนส์พึมพำขณะที่เขายังคงก้มลงไปที่พื้น
“หืม…” แอกเนสอดไม่ได้ที่มองเขา
“นายดูได้ไหมว่านายเหลือ SP เท่าไหร่”
“SP?” แวนส์หันหน้าไปมองทางแอกเนสเล็กน้อย
“ใช่ ในหน้าต่างระบบของนาย”
“โอ…โอเค” แวนส์พูดติดอ่างขณะที่เขาพยักหน้า
‘เปิดหน้าต่างของระบบ’
การแสดงออกของแวนส์เปลี่ยนไปอย่างซับซ้อนในทันที เมื่อเขาจ้องไปที่หน้าต่างของคำพูดที่โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา
‘ธะ…เธอให้เราดูอะไรนะ’ เขาคิดขณะที่พยายามหา SP นี้ ถึงมันจะเป็นเพียงคำง่าย แต่เขายังคงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการค้นหามัน ระบบจะบอกเขาเองว่าทักษะแต่ละอย่างนั้นไว้ทำอะไร แต่ถ้ามาดูหน้าต่างสถานะของเขาเองแล้วละก็ เขาอ่านไม่ออกเลย
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ยอมแพ้
“มะ…มันคืออะไรงั้นหรอ?” เขาพูดในขณะที่ดวงตาของเขาดูหดหู่เล็กน้อย
“นายหมายถึงอะไร” แอกเนสเอียงศีรษะด้วยความสับสน
“…มันเป็นจำนวนตัวเลขที่ลดลงเมื่อนายใช้งานทักษะ”
แวนมองไปที่หน้าต่างสถานะของเขาอีกครั้ง ‘อา!’ เขาร้องโหยหวนในใจ
“เจ้านี่มันเหมือนงูกับหูเลย?” (ที่พูดว่างูกับหูน่าจะเป็นตัว S กับ P นะครับเผื่อคนงง)
เขาโพล่งออกไป และมันเป็นสิ่งเดียวที่มันเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาตรวจสอบระบบครั้งสุดท้าย
“…หืม?” แอกเนสแปลกใจ…เขาไม่รู้วิธีอ่านงั้นหรอ’ เธอสรุปอย่างรวดเร็ว
“หืม…” แวนส์วางมือบนคางของเขา ขณะที่เขามองไปที่ SP ของเขา
[SP: 17/28]
“อืมมันเป็นหนึ่ง…หนึ่ง…และอีกอันมันเกินครึ่ง”
แวนพูดติดอ่าง ขณะที่เขามองไปด้านข้างด้วยความอับอาย ตอนนี้เขามีลำดับความสำคัญใหม่คือเขาจะต้องเรียนรู้วิธีการอ่าน
“ฉันเข้าใจแล้ว” แอกเนสเลิกคิ้ว เขายังมีมากกว่าที่แอกเนสคาดไว้ เมื่อเธอตรวจพบการลดลงอย่างกะทันหันของ SP ของแวนส์ และเมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยเหงื่อ เธอก็คิดว่าเกือบจะถึงระดับต่ำสุดแล้ว
‘เด็กคนนี้…มีปริศนาเต็มไปหมด’ เธอคิด
“เกมถัดไป!”
เมื่อทั้งสองคุยกันต่อไป เสียงของพวกเขาก็ถูกกลบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นของมิสเตอร์จาค็อบส์ เขาเริ่มอธิบายกฎของเกมถัดไปทันที นั่นการขว้างหอก
ต่างจากเกมก่อนหน้านี้ที่ทุกคนเข้าร่วมในเวลาเดียวกัน เกมนี้พวกเขาต้องทำทีละคน
นักเรียนที่ได้ที่หนึ่งจากเกมก่อนหน้าจะเป็นคนแรกที่โยน แต่เมื่อเห็นว่าผู้ชนะในเกมที่แล้ว กำลังรับการรักษะอยู่ที่ด้านข้าง…
“เธอ!” มิสเตอร์จาคอบส์ชี้ไปที่เบียทริซ
“อันดับ 2! เธอจะเป็นคนแรกที่โยนก่อน!”
เมื่อได้ยินที่ปรึกษาเรียกเธอว่าอันดับ 2 เบียทริซก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันขณะมองไปที่พื้น แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็หายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว
เธอรีบหยิบหอกจากชั้นวาง และย้ายเข้าไปในจุดขว้างหอก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยมุ่งมั่น
‘ฉันฝึกฝนทักษะของฉันมามากก่อนที่จะเข้าเรียนในสถาบันการศึกษา!’
‘ฉันฝึกแม้กระทั่งการต่อสู้ทางกายภาพด้วยซ้ำ…’
ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในใจของเธอขณะที่ใบหญ้าก็เต้นไปรอบๆร่างของเธอ
“ตอนนี้เรามาเริ่มเกมกันเถอะ” มิสเตอร์จาคอบปรบมือแล้วกำลังจะพูดต่อ
“แค่…”
แต่ก่อนที่เขาจะเสร็จสิ้นการให้คำแนะนำ ลมกระโชกแรงก็เกิดขึ้นจากการที่เบียทริซขว้างหอกออกไป
สายลมโหยหวนขณะที่หอกออกจากมือของเธอ ใบหญ้าที่เต้นอยู่รอบตัวเธอก็ไหลตามหอกและบินไปในอากาศ
มันพุ่งไปและหยุดลง เมื่อสายลมที่ล้อมรอบมันหยุด
210 เมตร
“โอ้โห!”
มิสเตอร์จาค็อบส์อดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่มิสเตอร์หลางด้วยความยินดี และหัวเราะออกมา
“ดูเหมือนว่าฉันจะมีนักเรียนที่ดีที่สุดในปีนี้นะ มิสเตอร์หลาง!”
