ตอนที่ 25 ความแตกต่าง
“มัน…ไม่ใช่อย่างนั้น!”
เจมม่าโบกมือไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ขณะที่นักเรียนคนอื่นๆกำลังมองมาที่เธอเหมือนเธอเป็นคนทำเรื่องในทางที่ผิดอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงเพื่อพยายามซ่อนมันไว้ เพราะเธอกลัวเพื่อนร่วมชั้นจะจำเธอได้และบอกให้ทั้งชั้นเรียนรู้
“…มากับฉันสิ!” เจมม่าดึงแขนเสื้อของแวนส์ไปด้านข้างอย่างเร่งรีบ ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาได้รับความสนใจจากนักเรียนอีกครั้ง
“เธอกำลังสารภาพรักหรอ”
“ปีสองสารภาพรักกับรุ่นน้อง!?”
“โอ๊ะ!”
แน่นอนนักเรียนเข้าใจผิดอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเจมม่าจึงเร่งฝีเท้าก่อนที่ข่าวลือที่ไม่ดีจะแพร่กระจายไปทั่ว แวนส์พยายามหนีจากเจมม่า แต่เขาขยับมือไม่ได้อาจเป็นเพราะระดับความแตกต่างระหว่างทั้งสอง เขากำลังจะใช้ความเร็วเพื่อหนี แต่เขากลัวว่ามันอาจจะฉีกเครื่องแบบของเขาและถอนหายใจเขาก็ปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไป
“นี่…นี่มันเกี่ยวกับรองเท้าบูทของเธอเหรอ” แวนส์พูดติดอ่าง ขณะที่เจมม่าหยุดลากเขาในที่สุด
“ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคิดว่า…ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้ ถ้ามันพังแล้ว”
“อะไรนะ” เจมม่าเลิกคิ้ว
“ไม่ ฉันอยากจะคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาย ฉันเห็นนายบนเวทีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว!”
“…ทำไม?”
“นายหมายความว่ายังไง ทำไม!?” เจมม่าโบกมือ
“ถ้ามีใครทำแบบนั้นกับนาย นายควรรายงานให้โรงเรียนทราบ!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเจมม่าที่เต็มไปด้วยความกังวล แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เจมม่าทำให้เขานึกถึงแอนเดรียนั่นคือแอนเดรียมีผมสีแดงและมีความแข็งแกร่งเหมือนมิโนทอร์ แต่เช่นเดียวกับแอนเดรีย…เจมม่าจะไม่สามารถช่วยเขาได้
การรายงานต่อโรงเรียนมีแต่จะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลง นอกจากนี้ยังมีข้อเท็จจริงที่ว่าเจอรัลด์เป็นพี่ชายของฮาร์วีย์ และจากสิ่งที่เขาได้ยินมาจนถึงตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาเป็นหนึ่งในคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ
แวนส์ทำได้เพียงส่ายหัว
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะ เจมม่า” เขาหายใจ
“แต่…อย่างที่เธอเห็นตอนนี้ฉันสบายดีแล้วนี่”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!” เจมม่าโบกมืออย่างรวดเร็ว
“มันจะไม่ยุติธรรมนะ ถ้านายเงียบแบบนี้!”
“…ความยุติธรรมงั้นหรอ?” เมื่อได้ยินคำว่า ‘ความยุติธรรม’ แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใย แต่ตอนนี้ฉันสบายดีจริงๆ” แวนส์ก็โค้งคำนับขณะที่เขาเริ่มเดินจากไป
“นายกำลังจะไปไหน!?”
“ฉันจะเข้าเรียนสาย ถ้าฉันไม่รีบไปตอนนี้นี้” แวนส์พูดขณะที่เขาเหลือบมองกลับไปเล็กน้อย
“ดีใจที่ได้พบเธออีกครั้งนะ เจมม่า”
“เดี๋ยวก่อน!” เจมม่าพยายามไล่แวนส์ แต่เธอก็ทำไม่ได้
“เดี๋ยวก่อนอย่างน้อยก็บอกชื่อและชั้นเรียนของนายมา เราจะได้คุยกันทีหลัง!”
“ห๊ะ! เธอโดนปฏิเสธเหรอ!?”
“ทำไมเธอถึงแซ่บขนาดนี้?”
“ฮิๆ น่าอิจฉาจัง”
อีกครั้งนักเรียนเริ่มกระซิบกันทันทีที่เจมม่าและแวนส์ออกไป
“…อะไรกัน ไม่นะ!”
แวนส์เมื่อได้ยินน้ำเสียงมุ่งมั่นของเจมม่าก็อดไม่ได้ที่จะเดินกลับไปหาเธอ
“ฉันชื่อนาธานจากห้องมิสมอริอาร์ตี้”
“อ่อ…” เจมม่ารู้สึกลุกลี้ลุกลน ขณะที่แวนส์มองตา จากนั้นแวนส์ก็อำลาเธออีกครั้งในขณะที่เขาหายไปในระยะไกล
“โอ เขาให้โอกาสเธออีกครั้ง!”
“ดีจังเลยนะ!”
ก่อนที่ข่าวลือจะเริ่มขึ้นอีกครั้งเจมม่ารีบวิ่งหนีไปที่ชั้นเรียนของเธอ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็หยุดเมื่อเธอตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง
“…มิสมอริอาร์ตี้?” เธอวางมือบนคาง
“…เรามีอาจารย์ผู้สอนชื่อนั้นด้วยหรอ?”
***
“อ๊ะ! นายคนทรยศเรารอนายอยู่!”
ทันทีที่แวนส์เข้ามาในห้องเรียนฮาร์วีย์ก็พุ่งเข้ามาหาเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเปิดใช้งาน [การรับรู้เวลา] โดยสัญชาตญาณแวนส์จะต้องโดนฮาร์วีย์ทำร้ายไปทั้งตัว แน่นอนว่าเขารู้สึกเวียนหัว แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ล้มลงบนพื้น ร่างกายที่ผอมของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆจากกล้ามเนื้อที่เหมือนหินของฮาร์วีย์
“ขอโทษ” แวนส์ขอโทษเบียทริซและฮาร์วีย์ทันที
“มีบางอย่าง…เกิดขึ้นเมื่อวานนี้”
“เราควรจะแอบอยู่ด้วยกันที่ห้องของเบียทริซ เพราะอย่างนั้นฉันเลยต้องแอบอยู่คนเดียว” จากนั้นฮาร์วีย์ก็ถอนหายใจ
“เดี๋ยวก่อน…อะไรนะ!?” เบียทริซถอยห่างจากคำพูดของฮาร์วีย์ทันที ขณะที่ลมกระโชกแรงโอบล้อมร่างของเธอ
“ฉันล้อเล่น ฉันล้อเล่น!” ฮาร์วีย์ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความพ่ายแพ้ จากนั้นเขาก็มองไปทางแวนส์
“งั้นเราไปดูหอพักให้นายทีหลังไหม”
“อืม…” แวนส์ส่ายหัวตอบ
“ฉัน…มีบ้านอยู่แล้วใกล้ๆนี้” แวนส์พูดหน้าแดงเล็กน้อย เขาถึงรู้สึกแปลกๆที่พูดแบบนั้น?
“อะไรนะ” เบียทริซเลิกคิ้วเล็กน้อย
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงไม่มีหอพักตั้งแต่แรก?”
“อืม…อืม” แวนส์ไม่รู้จะตอบคำถามของเบียทริซอย่างไร
“ตัดสินใจแล้ว!” ฮาร์วีย์ขัดจังหวะ
“เรามีเป้าหมายใหม่สำหรับวันนี้คือบุกบ้านของแวนส์หลังเลิกเรียน!”
“เอ๋!?”
“ตั้งแต่ที่นายไม่กลับมาเมื่อวาน นายก็เป็นหนี้พวกเรา” ฮาร์วีย์ชี้ไปที่แวนส์นิ้วของเขาแทบจะติดที่จมูกของแวนส์
เบียทริซจับแว่นตาของเธอเท่านั้น แต่เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าแวนส์มีบ้านแบบไหน บางทีเธออาจจะไขความลับเกี่ยวกับพลังของเขาที่นั่น และอาจจะค้นพบวิธีที่จะเหนือกว่าเขาและเป็นที่ 1 ได้
เมื่อเห็นเพื่อนใหม่สองคนของเขาดูเหมือนจะตกลงกันได้แล้ว เขาก็ทำได้แต่พยักหน้า
“ได้งั้นก็ตามนี้นะ!”
ทั้งสามคุยกันจนกระทั่งมิสเตอร์จาค็อบส์เข้ามาในชั้นเรียน วันนี้เป็นการเริ่มต้นการบรรยายและบทเรียนอย่างเป็นทางการ
เป็นอีกครั้งที่วันนั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว แต่นั่นเป็นสำหรับแวนส์เท่านั้น
เขาจดจ่อกับสิ่งต่างๆบนกระดานดำ เพราะอาจารย์ของพวกเขากำลังอธิบายสิ่งสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับหน้าต่างระบบนั่นทำให้แวนส์ตั้งใจเรียน
แน่นอนว่าอาจารย์ผู้สอนก็พูดเรื่องต่างๆเช่นกัน แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆเพราะเขายุ่งมากกับการพยายามคิดว่าอาจารย์เขียนอะไร
สิ่งเดียวที่แวนส์ทำได้คือจับหัวของเขาด้วยความหงุดหงิด ขณะที่เขาร้องไห้เงียบๆ
“ฉันต้องการเรียนรู้วิธีการอ่าน!”
***
“ผมต้องการย้ายไปที่หอพักของสถาบัน”
ขณะนี้เจอรัลด์อยู่ในสำนักงานกว้างขวางและกำลังคุยกับชายชราคนหนึ่ง อย่างไรก็ตามชายชราไม่ได้มองมาที่เขา เสียงเดียวที่เจอรัลด์สามารถได้ยินจากชายชราคือรอยขีดข่วนของปากกาขณะที่ชายชราเซ็นเอกสารที่กองเหมือนภูเขาบนโต๊ะทำงานของเขา
“ผมอยากจะย้ายไปที่หอพักของสถาบัน” เจอรัลด์ย้ำคำพูดของเขาอีกครั้ง คราวนี้เสียงปากกากระทบโต๊ะทำงานดังก้องไปทั่วห้องทำงาน ทำให้เจอรัลด์สะดุ้งเล็กน้อยในการตอบสนอง
“นายมาทำอะไรที่นี่ นายควรอยู่ในสถาบันการศึกษาไม่ใช่หรอ?” ชายชรากล่าวขณะที่เขาถอนหายใจลึกๆ
“อย่างที่บอกว่าผมอยากจะ…”
“ฉันได้ยินนาย 2 ครั้งแล้ว” ชายชราลุกขึ้นยืนด้วยไม้เท้าพยุง ขณะที่เขาเดินไปหาเจอรัลด์ช้าๆ
“คำถามของฉันคือทำไมนายไม่อยู่ในสถาบัน นายไม่มีเรียนหรือไง”
“ฮาร์วีย์จะอยู่ในหอพักสักพัก” เจอรัลด์พึมพำ
“ดังนั้นผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้!”
ก่อนที่เจอรัลด์จะพูดจบ เสียงหนึ่งก็ดังก้องในห้องทำงาน มันเป็นเสียงที่ใบหน้าของเขาถูกไม้เท้าของชายชราฟาด
“ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกแล้ว!” ชายชราพูด
“ไปที่สถาบันและพยายามอย่าทำให้ฉันอับอาย!”
กรามของเจอราลด์อดไม่ได้ที่จะสั่นขณะที่ใบหน้าของเขากลายเป็นหน้าบึ้ง
‘ฉันสามารถงับคอของคุณได้แล้ว’ เขาคิดขณะที่เขามองไปที่ชายชรา แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ปล่อยลมหายใจออกมา
จากนั้นเขาก็โค้งเข้าหาชายชรากัดริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์
“โอเค…” เขาพูดพร้อมกับก้มหน้าลง
“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้…พ่อ”
