“ฉัน…มาขัดจังหวะรึเปล่าเนี่ย?”
ขณะนี้ฮาร์วีย์กำลังเดินเข้าไปใกล้แวนส์ เขาตีไหล่เขาเบาๆในขณะที่กระดิกนิ้วก้อย
“ฉันควรจะมาทีหลังใช่มั้ย” ฮาร์วีย์พูดในขณะที่เขาเลิกคิ้วสองสามครั้ง
“นายควรล็อคประตู ถ้านาย…”
ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดจบเสียงตะคอกดังก้องในบ้าน ฮาร์วีย์สะดุ้งทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงนั้น และคิดว่าเขาต้องถูกตีแน่นอน แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลย
ทั้งแวนส์และฮาร์วีย์มองไปยังทิศทางของเสียงอย่างรวดเร็วเพียง แต่เห็นแก้มของเบียทริซเป็นสีแดง และมีรอยมืออยู่
“…หืมม?” ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะอึกอัก ขณะถอยห่างออกไปช้าๆ เธอไม่จริงจังไปหรอ กับเรื่องนี้?
“ฉันอารมณ์ไม่ดี!” เบียทริซหายใจ และแม้ว่าดวงตาของเธอจะชื้นไปหน่อย แต่ก็ยังมีความภาคภูมิใจว่า
“ครั้งต่อไปฉันจะไม่แพ้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันจะเป็นที่ 1!” เธอพูดขณะที่หายใจเข้าลึกๆ
จากนั้นเธอก็ชี้มือไปทางแวนส์
“ฉันจะไม่แพ้นายอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม! และนายก็อย่ายอมแพ้ฉันด้วย!”
เมื่อเห็นมือของเบียทริซแวนส์ก็ลังเลที่จะเอื้อมมือไปหามันก่อน แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็จับมือเธอพร้อมกับถอนหายใจ
“แน่นอน…” เขาพูด
เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์เบียทริซก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“เจ้าบ้า…แต่ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าของนายนะ” เธอพูด
“ถึงเวลาที่นายจะต้องเรียนรู้วิธีอ่านและเขียนแล้ว”
“…”
เมื่อเห็นทั้งสองจ้องหน้ากันและสนทนากันอย่างจริงจัง ฮาร์วีย์ก็อดไม่ได้ที่จะมองขณะที่เขาเดินเข้าไปหาทั้งสองอย่างช้าๆ
“ทำไมทำกันแบบนี้ล่ะ!?” เขาตะโกนขณะที่จับมือของแวนส์และเบียทริซ
“ฉันอุตส่าห์ไปซื้ออาหารมาแล้ว จะไม่กินกันก่อนหรอ!?
ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่ฮาร์วีย์จะเหนื่อยล้าจากการแสดงตลกของเขาและเริ่มสงบลง และหลังจากทำเช่นนั้นทั้งสามก็ตัดสินใจที่จะรับประทานอาหารก่อนที่พวกเขาจะเริ่มบทเรียนการอ่านและการเขียนของแวนส์
“ถ้าท้องว่างมันจะทำให้หัวเราไม่แล่น” คือสิ่งที่ฮาร์วีย์พูดก่อนที่เขาจะเริ่มแจกเนื้อเสียบไม้
“นี่มัน…” แวนส์ได้กลิ่นของเนื้อเสียบไม้ มันอาจจะเป็นกลิ่นหอมที่มีเสน่ห์ที่สุดเท่าที่เขาเคยได้กลิ่นมาในชีวิต
“โอ้มันคือเนื้อหมูป่าที่มาจากประตูมิติ” ฮาร์วีย์พูดอย่างเมินเฉย
“แล้วเครื่องเทศส่วนใหญ่มาจากตะวันออก ดีจริงๆ”
“อะไรนะ?” ตาของแวนส์เบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาเคยได้ยินมาว่ามีคนบางคนกินเนื้อสัตว์ของประตูมิติ แต่ไม่คิดว่ามันเป็นจริง…
“นี่มัน…แพงไม่ใช่เหรอไง” แวนส์อดไม่ได้ที่จะอึกอักขณะจ้องไปที่ไม้เสียบเนื้อฉ่ำตรงหน้าเขา
“เอ๊ะ ไม่ต้องสนใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆหรอกน่า” ฮาร์วีย์โบกมือสองสามครั้ง
“แค่กินมันไปก็พอแล้ว”
“โอ…โอเค”
แวนหายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาค่อยๆอ้าปาก และทันทีที่เขากัดเนื้อเสียบไม้มันก็เหมือนกับว่ามันละลายในปากของเขา อีกครั้งดวงตาของแวนส์เบิกกว้างด้วยความตกใจ รสชาติที่หลากหลายระเบิดในปากของเขา มันเหมือนกับว่ารสชาติเข้ามาทางจมูกของเขาได้ลิ้มรสในขณะที่เขาหายใจ
“…” แวนส์กัดอีกครั้ง และอีกครั้งที่มันละลายในปากของเขา
และเขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ แต่…
“แวนส์?” เบียทริซมองแวนส์ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
“อะ… อะไรหรอ” แวนส์พูดติดอ่างเล็กน้อย จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นบนใบหน้าของเขา มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขาเช็ดมันออกทันทีพร้อมกับน้ำของเนื้อสัตว์บนใบหน้าของเขา
“… โอ้” แวนส์พึมพำในขณะที่เขายังคงเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขา
“ขอโทษนะ มันแค่…อาจจะเป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินมาเลย”
เขาพูดในขณะที่เขายิ้มเล็กน้อย บางทีนี่อาจจะเป็นความซื่อสัตย์ที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมาตั้งแต่ได้พบกับคนทั้งสอง
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่จริงใจของแวนส์ ฮาร์วีย์ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ในทางกลับกันเบียทริซกำลังดันแว่นตาของเธอ บางทีอาจจะพยายามซ่อนความจริงที่ว่าเธอเองก็ฉีกยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้นายกินทุกวันนับจากนี้!” ฮาร์วีย์พูดเขายกไม้เสียบที่ถืออยู่ในมือขึ้นไปในอากาศ
ทั้งสามยังคงใช้เวลาร่วมกันจนดวงอาทิตย์ตก และกล่าวคำอำลาเมื่อคนหนึ่งเริ่มหาวเท่านั้น
“เจอกันพรุ่งนี้นะ!”
“ได้เลย”
“พรุ่งนี้เจอกัน!” เบียทริซปรบมือ
“พรุ่งนี้ฉันจะสอนนายจริงๆ!”
ในที่สุดทั้งสามก็ไม่ได้เรียนอะไรเลย พวกเขาเพิ่งลงเอยด้วยการพูดคุยกันโดยฮาร์วีย์ออกไปข้างนอกและกลับมาหลายครั้งแต่ละครั้งพร้อมอาหารที่แตกต่างกันในมือ
ทันทีที่แวนส์ปิดประตู เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะมองไปที่บ้านที่ว่างเปล่า ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่ามันใหญ่เกินไปสำหรับเขา…และเงียบเกินไป เขาเคยชินกับเสียงของสุสานของเก่าที่ทุกๆชั่วโมงจะมีคนมาสอดแนม ลอบทิ้งขยะและวัตถุโบราณจากท้องฟ้า
“บางที…ฉันควรจะชวนแอนเดรียนมาอยู่นี่ดีมั้ย?” เขาคิด แอนเดรียนเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขาอยู่ในสถาบันตั้งแต่แรกและเธอก็เป็นคนที่ดูแลเขาตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลด้วย
ที่นี่มีหลายห้อง เธอสามารถนอนที่นี่ได้ ด้วยความคิดนั้นเขาจึงตัดสินใจ เมื่อเขาได้รับโอกาสเขาจะกลับไปที่สุสานของเก่าและเชิญแอนเดรียมาอยู่กับเขา
วันเวลาผ่านไปและตามที่สัญญาไว้ เบียทริซและแวนส์ใช้เวลาของพวกเขาทุกวันหลังเลิกเรียนในบ้านของแวนส์ จริงอยู่ที่แวนส์เกือบจะล้มเลิกความพยายามที่จะเรียนรู้วิธีอ่านและเขียน แต่เนื่องจากการสอนที่เข้มงวดของเบียทริซเขาจึงสามารถเรียนรู้ได้แม้ว่าจะเป็นเพียงพื้นฐานก็ตาม
และในที่สุดการทดสอบครั้งแรกของเขาก็เกิดขึ้น ได้เวลารวบรวมทุกสิ่งที่เขาเรียนรู้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาขณะที่อาจารย์ประจำชั้นเริ่มเขียนบางอย่างบนกระดาน
“เนื่องจากคุณอยู่ในสถาบันการศึกษามาเกือบสัปดาห์แล้ว…” อาจารย์พูดขณะที่เขาเริ่มเขียนบนกระดาน
“ในที่สุดก็ถึงเวลาเรียนรู้เกี่ยวกับหน้าต่างสถานะของคุณแล้ว”
“!!!”
ดวงตาของแวนเบิกกว้างด้วยความตกใจ ถ้าไม่มีใครอยู่ข้างๆเขาก็คงจะมีความสุขอย่างแน่นอน
ในที่สุด…เขาสามารถเข้าใจคำศัพท์บนกระดานแล้วตอนนี้!
