“ฉันคิดว่านายมีระบบประเภทเพิ่มประสิทธิภาพซะอีก!?”
ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกไปเพียงไม่กี่ฟุต ในขณะที่เขาเห็นสิ่งที่แวนส์ส์เขียนไว้บนกระดาษ
“เอกลักษณ์เฉพาะตัว ประเภทระบบของนายคือเอกลักษณ์เฉพาะตัวงั้นหรอ!?” เขาพูดขณะที่ล้มลงไปที่พื้น
เมื่อเห็นฮาร์วีย์กระดิกอยู่บนพื้นเหมือนหนอน แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจลึกๆ ขณะที่เขาส่ายหัว
“ฉันมี…ทักษะอื่นๆอีก”
“นายมีทักษะอื่นๆอีกหรอ!?” ฮาร์วีย์พูดซ้ำคำพูดของแวนส์
“ทักษะอะไรอีก!? ฉันอยากรู้ แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นความลับ!” ฮาร์วีย์ยังคงกระดิกอยู่บนพื้นขณะที่
เสียงของเขาร้องไห้ เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆบางคนมองเขาแปลกๆ
“ฉันคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันในชั้นเรียนนอกหลักสูตร!” ฮาร์วีย์เริ่มเต้นด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ไปกันเถอะแวนส์” เบียทริซดึงแวนส์ออกไปอย่างรวดเร็ว
“ก่อนที่นายจะติดเชื้อจากเขา”
“โอ…โอเค” แวนส์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆขณะที่เขาเดินออกจากห้องไป
“ฉันจะรอพวกนายที่หน้าประตูโอเคมั้ย!?” ฮาร์วีย์พูดในขณะที่เขายื่นมือไปทางด้านหลังของเบียทริซและแวนส์ที่กำลังถอยห่างออกไป
“สัญญากับฉัน สัญญากับฉันว่าจะมาหาฉันนะ!”
คำพูดของฮาร์วีย์ดังก้องไปทั่วทั้งห้องเรียน เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆของเขาก็รีบพยายามออกจากห้องเพราะพวกเขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
***
“โอ้ เธอคือเบียทริซ วิลเลียมส์จากคลาสของจาค็อบส์ใช่ไหม”
“คุณรู้จักฉันหรอคะ?”
“แน่นอน หลางบอกฉันทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ”
ขณะนี้แวนส์และเบียทริซอยู่ในห้องอาจารย์ส่งใบสมัคร พวกเขาส่งใบสมัครให้อาจารย์หญิงที่รับผิดชอบ
“หลางจะเป็นคนจัดการชั้นเรียนนอกหลักสูตรสำหรับนักเรียนใหม่ระบบประเภทนักเวทย์” อาจารย์หญิงยิ้ม
“ดังนั้นเขาจึงบอกฉันว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหนที่จะมีคนอย่างเธออยู่ใต้การดูแลของเขา”
“อ่า…เป็นอย่างนั้นหรอคะ” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเธอได้ยินคำพูดของอาจารย์
“แล้วต่อไปคือ…” อาจารย์หญิงจึงมองไปที่กระดาษถัดไปในมือของเธอ ดวงตาของเธอหรี่ลงทันทีในขณะที่เธอมีความยากลำบากในการทำความเข้าใจกับตัวอักษรที่อยู่บนกระดาษ เธอคิดว่าลายมือนี้เหมือนกับไก่เอาเท้ามาเขียนยังไงยังงั้น
แต่ทันทีที่เธอสามารถแกะรหัสบนกระดาษได้ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อีแวนส์ แวนส์จากชั้นเรียนของจาค็อบส์?”
“…ครับ?” แวนส์เอียงหัว
“อ๊ะ!” อาจารย์หญิงปรบมือ
“นายมีชื่อเสียงในคณะมาก!
เสียงที่น่าตื่นเต้นของอาจารย์หญิงกระจายไปทั่วห้องอาจารย์ทำให้พวกเขาได้รับความสนใจจากอาจารย์คนอื่นๆ
“อ๋อเขาเหรอ?”
“เขาดูตัวเล็กจัง”
“เขาถือว่าเป็นนักเรียนใหม่อันดับ 1 ในปีนี้หรือเปล่า”
“พวกคุณต้องเห็นว่าเขาชนะเกมนั้นได้ยังไง”
“คุณเห็นมัน!?”
“บ้าน่า!”
อาจารย์หญิงลุกขึ้นยืนขณะที่เธอตำหนิอาจารย์คนอื่นๆให้เงียบลง
“ขอโทษนะ…อย่างที่คุณเห็นพวกเขาชอบคุยกันที่นี่” เธอพูดขณะที่หัวเราะเบาๆ จากนั้นเธอก็ตรวจสอบแบบฟอร์มใบสมัครของแวนส์ต่อไป
“!!!” เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อเธอมาถึงส่วนสุดท้ายของกระดาษ
“เธอเป็นระบบประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัวงั้นหรอ!?”
คำพูดของเธอดังไปทั่วห้องอาจารย์อีกครั้ง
“โอ้ฉัน” อาจารย์หญิงกระแอมในลำคออย่างเชื่องช้า
“ปีนี้จะต้องน่าตื่นเต้นอย่างแน่นอน” เธอกล่าว
“มีเพียงสองคนที่เป็นประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัวจากนักเรียนใหม่ในปีนี้รวมถึงเธอด้วย” เธอกล่าวต่อ จากนั้นเธอก็เซ็นเอกสารของแวนส์และส่งคืนให้เขาว่า
“คลาสเรียนประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัวจะเริ่มในสัปดาห์หน้า…โอ้พรุ่งนี้มีอีกหนึ่งวัน!”
“…พรุ่งนี้เหรอ” แวนส์หรี่ตา
“อืม” อาจารย์หญิงพยักหน้า
“เธอสามารถเข้าเรียนได้พรุ่งนี้ แต่เธออาจจะไปสัปดาห์หน้าก็ได้แล้วแต่เธอ”
“โอ…โอเค”
“สำหรับเบียทริซชั้นเรียนของเธอจะอยู่ในช่วงวันจันทร์ เบียทริซ?” อาจารย์หญิงอดไม่ได้ที่จะดึงความสนใจจากเบียทริซ ขณะที่เธอติดอยู่ในความคิด
“อ่าค่ะ!” เบียทริซพยักหน้าทันทีเมื่ออาจารย์หญิงดีดนิ้วของเธอต่อหน้าเธอ ดวงตาของเธอดูหดหู่เล็กน้อย
จากนั้นทั้งสองก็อำลาอาจารย์หญิงขณะที่เอกสารของพวกเขาถูกส่งกลับมาให้พวกเขา
ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ประตู เบียทริซก็ถอนหายใจ
“นาย…นายเป็นระบบประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริงๆหรอ?” เบียทริซพูด ในที่สุดเธอก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ
“นั่นหมายความว่า…นายไม่ได้ใช้ทักษะทั้งหมดของนาย ตอนที่นายต่อสู้กับฉันหรอ และนั่นยังหมายความว่า…นายออมมือไว้จริงๆสินะ?” เธอพูดก่อนที่จะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“อะไรนะ ไม่ใช่แบบนั้น” แวนส์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันยังไม่รู้วิธีใช้ทักษะอื่นๆของฉันอย่างถูกต้อง”
“ฉัน…ฉันเข้าใจ” เบียทริซถอนหายใจอีกครั้ง อย่างไรก็ตามยังคงมีความผิดหวังเล็กน้อยในสายตาของเธอ
***
“ดังนั้นเราจะสอนเขาเกี่ยวกับการเขียนและอ่านส่วนใหญ่เบียทริซจะเป็นคนสอน”
“ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ”
ที่ประตูสถาบัน ขณะนี้ฮาร์วีย์กำลังสนทนากับเจอรัลด์พี่ชายของเขา เจอรัลด์ยิ้มเมื่อเขาฟังคำพูดของน้องชาย และพยักหน้าเสมอพร้อมกับทุกคำที่ออกจากปากของฮาร์วีย์
“อ๊ะ! นั่นไง!”
ทันทีที่ฮาร์วีย์เห็นเบียทริซและแวนส์ใกล้เข้ามาเขาก็อำลาพี่ชายอย่างรวดเร็ว
“โอ้” เจอรัลด์ยิ้มขณะที่เขาโบกมือ
“แวนส์ เป็นยังไงบ้าง!?”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นย่างก้าวที่มีความสุขของน้องชาย ‘เป็นเรื่องดีที่นายจะมีเพื่อนน้องชาย’ เขาคิดแต่แล้วเขาก็หันมาสนใจเพื่อนที่ตัวเล็กกว่าของฮาร์วีย์
นับตั้งแต่ที่ฮาร์วีย์แนะนำพวกเขาเมื่อสัปดาห์ก่อน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเคยเจอเด็กน้อยมาก่อน
‘… เดี๋ยวก่อน’ แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก
‘แวนส์? เขาชื่อจอห์นไม่ใช่เหรอ?’
‘แวนส์…’
‘แวนส์…’ ดวงตาของเขาเริ่มสั่นไหวเมื่อเขามองไปที่นักเรียนตัวเล็กอีกครั้ง
‘…อีแวนส์’
ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาจำขอทานตัวน้อยที่กลุ่มของพวกเขาทุบตีในเวทีเมื่อกว่าสัปดาห์ก่อน
‘จะเป็นไปได้ไหม…?’ คิ้วของเขาเริ่มสั่น
‘ไม่ต้องสงสัยเลยมันคือเขา!’
‘ขอทานแบบนั้น … อยู่กับน้องชายของฉันหรอ!?’
***
‘เขาจำฉันได้แน่นอน’
ตอนนี้แวนส์รู้สึกหนาวสั่น แต่แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเห็นใบหน้าของเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ เขาแน่ใจว่าเจอรัลด์จำเขาได้
จากนั้นแวนส์ก็มองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าซับซ้อน เขาควร…ออกห่างจากฮาร์วีย์จากนี้ไปหรือเปล่า?
“แวนส์ทำไมนายไม่เขียนอีกต่อล่ะ” เบียทริซพูดขณะที่เขาสังเกตเห็นแวนส์ขมวดคิ้ว “นายมีปัญหาตรงไหนรึเปล่า”
อย่างไรก็ตามแวนส์ไม่ตอบเธอ ขณะที่เขายังคงจ้องไปที่ฮาร์วีย์ และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เปิดปากของเขา
“ฮาร์วีย์ นายเล่าเรื่องของพี่ชายของนายให้ฟังหน่อยได้ไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเล็กน้อย
“พี่ชายของฉันหรอ ได้สิ” ฮาร์วีย์หยุดสิ่งที่เขากำลังทำอย่างรวดเร็วและมองไปที่แวนส์
“นายอยากรู้อะไรล่ะ” เขาพูดน้ำเสียงของเขาดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“อะไรก็ได้”
เบียทริซยังให้ความสนใจกับฮาร์วีย์ใน ขณะที่เธอสนใจเล็กน้อยที่จะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพี่ชายคนดังของฮาร์วีย์
“อืม…” ฮาร์วีย์วางนิ้วบนคางของเขา
“เขาดีกับฉันมาตลอด” เขาพูด
เมื่อได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะมอง
“นายต้องรู้ไว้ว่าพ่อของฉันชอบตีพวกเราตั้งแต่ที่พวกเรายังเด็ก” ฮาร์วีย์พูดต่อ
“ทุกๆความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆเขาจะตีเราด้วยไม้เท้าและพี่ชายของฉัน…เขาจะรับโทษแทนฉันเสมอ เขาเป็นผู้กล้าของฉัน”
“อืม…” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะที่เธอพยักหน้า
“เป็นไปตามที่คิดไว้ละนะทายาทแห่งอาวุธลอเดอร์”
อย่างไรก็ตามแวนส์อดไม่ได้ที่จะมองไปด้านข้าง
‘ผู้ชายที่ดี?’
ในขณะที่ทั้งสามกำลังสนทนากันเจอรัลด์และกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่ในตรอกมืด
“…อย่านะ! ฉันแค่อยากกินอาหารเท่านั้นเอง!”
“ไอ้บ้า ขอทานงั้นหรอ!”
เสียงรองเท้าของเจอรัลด์ดังก้องไปทั่วตรอกมืดในขณะที่เขาย่ำเท้าซ้ำๆไปที่ชายร่างผอม
“ไม่…ไม่!” ชายร่างผอมทำได้เพียงขดตัว และมีเลือดไหลออกมาจากจมูกของเขาอย่างล้นเหลือขณะที่กรามของเขาห้อยออกจากใบหน้าของเขาอย่างหลวมๆ
“เจอรัลด์หยุด!” เพื่อนคนหนึ่งของเจอรัลด์พยายามดึงเขาออกไป
“แกจะฆ่าเขา!”
“วันนี้มันเป็นอะไรของมันเนี่ย”
“บ้าเอ้ย รีบออกไปจากตรงนี้ก่อนจะมีคนมาเห็นเถอะ!”
จากนั้นกลุ่มทั้งหมดก็พยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่พวกเขาออกจากตรอกมืดอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามเจอรัลด์ยังคงเตะชายร่างผอมไปทั่วร่างของเขา ดวงตาของเขาคลุ้มคลั่งเกินกว่าเหตุ
“ไอ้บ้า ขอทาน!”
คำพูดของเขากลบเสียงร้องของชายร่างผอม
