‘นี่ … ฉันเลือกถูกแล้วเหรอ?’
แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกไปเล็กน้อย ขณะที่สายตาของเขาสแกนนักเรียนสามคนที่จ้องมองเขาอยู่ เขากำลังพิจารณาว่าจะหนีไปตอนนี้ดีหรือไม่ ในขณะที่เขายังมีโอกาสที่จะทำเช่นนั้น และไปที่คลาสประเภทเพิ่มประสิทธิภาพ
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะก้าวไปอีก หนึ่งนักเรียนคนหนึ่งที่นอนอยู่บนโซฟาก็กระโดดขึ้น
“นายหลงทางหรือเปล่าเด็กน้อย” นักเรียนชายพูดขึ้นถุงตาของเขายาวเกือบถึงก้นจมูก และด้วยเหตุผลบางอย่างควันก็ออกมาจากจมูกของเขา
“ผม…”
“นี่อะไร!?”
ก่อนที่แวนส์จะพูดอะไรออกไป นักเรียนที่ดูเหนื่อยล้าก็คว้ากระดาษที่แวนส์ถือไว้ในมือ จากนั้นนักเรียนก็หรี่ตาดึงถุงใต้ตาขึ้นขณะจ้องที่ใบสมัคร
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
“นายเป็นนักเรียนใหม่นี่หน่า!?” จากนั้นเขาก็ตะโกน เสียงของเขาดังไปทั่วบ้านขณะที่ควันออกมาจากจมูกของเขาแรง
“!!!”
ทันทีที่นักเรียนคนอื่นๆที่นอนอยู่บนโซฟาอีกตัวได้ยินเช่นนี้ เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งและจ้องมองแวนส์ด้วยสายตาสงสัยอีกครั้ง นักเรียนหญิงที่กำลังกระซิบอยู่ที่มุมกำแพงก็จ้องมาที่เขาเช่นกัน แวนส์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นดวงตาสีดำสนิทของนักเรียนอยู่ที่มุมห้อง ราวกับว่าดวงตาของเธอพยายามเจาะผ่านความคิดที่ลึกซึ้งที่สุดของแวนส์
“นายเป็นนักเรียนใหม่อีแวนส์!?”
แวนส์ตื่นขึ้นจากอาการมึนงง ขณะที่นักเรียนที่ดูอ่อนเพลียเข้ามาปิดกั้นมุมมองของเขา เนื่องจากพวกเขาเห็นแบบฟอร์มใบสมัครแล้ว จึงอาจสายเกินไปที่จะออกไป
“…ครับ” แวนส์พูดน้ำเสียงของเขามีความลังเลเล็กน้อย
“ดี!” นักเรียนที่ดูอ่อนเพลียปรบมือ
“มานั่งที่นี่!” เขาพูดอย่างตื่นเต้นขณะกวักมือเรียกให้แวนส์นั่งบนโซฟา
“ฉันชื่อชาร์ตนักเรียนปีสาม” นักเรียนที่ดูเหนื่อยล้าพูดขณะที่เขานั่งลงบนโซฟา แม้ว่าใบหน้าของเขาอาจจะเป็นใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าที่สุดเท่าที่แวนส์เคยเห็นมา แต่เขาก็ยังคงมีพลัง
ถ้าชาร์ตอาศัยอยู่ในสุสานของเก่าแวนส์คงจะพยายามหลีกเลี่ยงเพราะหน้าตาของเขา เว้นแต่ว่าเขาต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนติดยา แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สุสานของเก่า
แวนส์มองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง ขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟา ยิ่งเขามองดูสถานที่นี้มากเท่าไหร่มันก็เหมือนบ้านมากขึ้นเท่านั้น
“แล้วอาจารย์…อยู่ที่ไหนกันล่ะ” แวนส์อดไม่ได้ที่จะถาม ถ้าเขาเห็นอาจารย์ผู้สอน นั่นจะพิสูจน์ได้ว่านี่คือชั้นเรียนที่เขาควรจะอยู่จริงๆ
“นายหมายความว่าไง” ชาร์ตเลิกคิ้วจากคำถามของแวนส์
“มิสเอล…ตันอยู่ไหน” แวนส์ทวนคำถามขณะดูใบสมัคร
“ฉันควรจะให้เธอ”
เมื่อได้ยินคำถามของแวนส์ ชาร์ตและนักเรียนคนอื่นๆที่นั่งอยู่บนโซฟามองหน้ากันด้วยความสับสน แต่หลังจากนั้นไม่นานชาร์ตก็ชี้ไปที่มุมห้อง
“เธออยู่ที่นั่นไง” ชาร์ตกล่าว
แวนส์มองไปยังทิศทางที่ชาร์ตชี้ไป
ด้วยความประหลาดใจของแวนส์ ชาร์ตชี้ไปที่นักเรียนหญิงที่กำลังกระซิบกับกำแพง ดวงตาสีดำสนิทของเธอยังคงจ้องตรงไปที่ดวงตาของแวนส์
“…เธอคือมิสเอลตันเหรอ?” แวนส์กระพริบตาสองสามครั้ง ขณะที่เขามองกลับไปกลับมาไปยังชาร์ตและมิสเอลตัน
“ใช่” ชาร์ตพูดโดยไม่ลังเลใดๆ
‘…เอาจริงดิ?’ ตาของแวนส์เบิกกว้าง เขาคิดว่าเธอเป็นนักเรียน นอกจากนี้ชาร์ตและนักเรียนคนอื่นๆกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลย
เกิดอะไรขึ้นที่นี่?
“อย่าสนใจอาจารย์ผู้สอนของเราในตอนนี้เลย” ชาร์ตโบกมือขณะที่เขาหัวเราะเบาๆ
“เธอจะคุยกับเราเมื่อเธอต้องการ”
“แล้ว…นายมาที่นี่ทำไม” ชาร์ตพูดขณะที่เขามองแวนส์พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“หืม?” แวนส์เอียงศีรษะเล็กน้อย
“นายมีพลังแบบไหนในคลาสเอกลักษณ์เฉพาะตัว” ชาร์ตถามด้วยความตื่นเต้น
“อืม…” แวนส์ลังเลที่จะตอบในตอนแรก
“ฉัน…เร็ว” จากนั้นเขาก็พูดขณะที่มองไปด้านข้าง
“เร็วงั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นนายควรอยู่ในคลาสเพิ่มประสิทธิภาพไม่ใช่หรอ”
“ฉัน…มีทักษะอื่นๆด้วย” แวนส์พูดเสียงเบา
“โอ้โห น่าสนใจน่าสนใจ” ชาร์ตพูดขณะที่ผงกหัวสองสามครั้ง ถุงตาของเขากระตุกเล็กน้อยขณะทำเช่นนั้น
“สำหรับฉัน…ฉันสามารถสร้างไฟได้!” ชาร์ตพูดอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่เขาลุกขึ้นจากโซฟา
“ถ้ายังงั้นนายไม่ควรอยู่ในชั้นเรียนนักเวทย์เหรอ?” แวนส์ทวนคำถามของชาร์ตกลับไปที่เขา
“ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น…” ชาร์ตอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดอีกว่า
“แต่เพราะว่า…”
ทันใดนั้นควันที่ออกมาจากจมูกของชาร์ตก็เริ่มปล่อยออกมาอย่างรุนแรง และในไม่ช้าไฟที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็ออกมาจากจมูกของเขา
“มันมาจากจมูกของฉันเท่านั้น” เขาหัวเราะเบาๆในขณะที่โบกมือพยายามพ่นควันออกมา
“มันออกมาตลอดเวลา ฉันควบคุมมันไม่ได้ในตอนแรก แต่มิสเอลตันสอนฉันให้ควบคุมมันได้” เขากล่าวขณะที่เขามองไปที่มิสเอลตันด้วยสายตาแห่งความเคารพ
“แต่มันก็ยังคงออกมาเรื่อยๆอยู่ดี ฉันไม่สามารถปิดมันได้จริงๆ และมันก็ค่อยๆใช้ค่าพลังงานของฉันจนหมด” ชาร์ตถอนหายใจขณะนั่งเอนหลังบนโซฟา
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องนอนเยอะๆ”
“ฉัน…เข้าใจแล้ว” แวนส์พยักหน้า ทักษะที่ไม่สามารถปิดได้? มันคล้ายกับทักษะติดตัวของเขา ของขวัญของเฮอร์มีสหรือเปล่า? แต่ทักษะของชาร์ตใช้ SP ของเขาตลอดเวลา ในขณะที่ของขวัญของเฮอร์มีสไม่ได้เป็นแบบนั้น
น่าสนใจ แวนส์คิดว่า บางทีเขาอาจจะเลือกชั้นเรียนที่เหมาะสมก็ได้ ถ้าอาจารย์สามารถสอนชาร์ตให้สามารถหายใจโดยไม่ออกมาเป็นไฟได้ บางทีเธออาจจะสอนแวนส์ถึงวิธีใช้ประโยชน์จากระบบของเขาได้อย่างเต็มที่
จากนั้นแวนส์ก็มองไปที่นักเรียนอีกคนที่เงียบตลอดเวลา
“แล้วนายล่ะ?” เขาถาม
“หื้ม? โอ้ฉันชอบนอน” นักเรียนพูดทันทีที่เห็นแวนส์มองมาที่เขา
“งี่เง่าน่า เขาหมายถึงระบบของนายเฟร็ด”
“อ่า…” นักเรียนคนนั้นที่ชื่อเฟร็ดกะพริบตาสองสามครั้ง
“ฉัน…สามารถเปลี่ยนขนาดเป็นตัวเล็กได้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน
“งั้นหรอ” แวนส์พยักหน้า ชาร์ตและเฟร็ด ทักษะทั้งสองของพวกเขาถือได้ว่าเป็นของประเภทนักเวทย์ และประเภทวิวัฒนาการ แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็มีบางอย่างที่ทำให้มัน…ไม่เหมือนใคร
แวนส์อดไม่ได้ที่จะวางมือบนคางของเขา เขาสงสัยว่าระบบเอกลักษณ์เฉพาะตัวอื่นๆมีอยู่กี่ระบบ และพวกเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง โลกของผู้ควบคุมระบบช่างเป็นสิ่งที่น่าสนใจจริงๆ
“นักเรียนใหม่”
“!!!”
ความคิดของแวนส์หยุดชะงักในทันที เนื่องจากมุมมองทั้งหมดของเขาถูกปิดกั้นโดยใบหน้าของมิสเอลตัน ดวงตาสีดำสนิทของเธอยิ่งมองยิ่งสะกดจิตของเขา ตอนนี้เธออยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ฟุต
“มากับฉัน” มิสเอลตันพูด ขณะที่เธอหันหน้าหนีและเริ่มเดินลึกเข้าไปในบ้าน
“โชคดีนะอีแวนส์” ชาร์ตยกนิ้วโป้งให้กับแวนส์
‘โชค…ดี?’ แวนส์เอียงศีรษะเล็กน้อย เขาหมายถึงอะไรกันแน่?
จากนั้นแวนส์ก็เดินตามมิสเอลตันเดินไป จนมาถึงพื้นที่แห่งหนึ่ง อย่างไรก็ตามมิสเอลตันหยุดเดินเมื่อเธอชนกำแพงซึ่งเธอเริ่มกระซิบอีกครั้ง
‘มีอะไร…เธอเป็นอะไร?’ แวนส์มองไปที่เธอ
มิสเอลตันยังคงกระซิบที่กำแพงเป็นเวลาหนึ่งนาที ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับแวนส์
“ทักษะของนายคืออะไร” เธอถามแวนส์พร้อมกับดวงตาของเธอราวกับเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของแวนส์
“…อะไร?”
“ทักษะของนาย…” มิสเอลตันพึมพำ
“ฉันมองไม่เห็นมันเลย”
มองไม่เห็นงั้นหรอ เธอหมายความว่าอย่างไร? แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกไปเล็กน้อย เนื่องจากการจ้องมองที่หนักหน่วงของอาจารย์ผู้สอน
“ฉันสามารถคัดลอกทักษะของผู้ควบคุมระบบคนอื่นๆภายในพื้นที่ได้ชั่วคราว…” มิสเอลตันบอกกับแวนส์แล้วเธอก็พูดต่อด้วยความงงงวยว่า
“…แต่ฉันไม่สามารถคัดลอกทักษะของนายได้”
“!!!”
“บอกฉันมา…นายเป็นผู้ควบคุมระบบจริงๆหรือเปล่า?”
