“นาย…เป็นผู้ควบคุมระบบจริงๆหรอ?”
“!!!”
ดวงตาของแวนส์เบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของมิสเอลตัน เธอสามารถคัดลอกทักษะของระบบอื่นๆได้งั้นหรอ ? ไม่…มากไปหน่อยเหรอ? แต่แน่นอนว่าถ้ามองอย่างเป็นกลางมันก็สมเหตุสมผล ไม่มีทางที่สถาบันจะกำหนดให้ผู้สอนธรรมดาเป็นที่ปรึกษาของผู้ควบคุมระบบประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัว
แวนส์ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของสิ่งที่ผู้ควบคุมระบบสามารถทำได้
“นั่นอะไร?”
“หืม?”
แวนส์มองขณะที่มิสเอลตันดูเหมือนจะพึมพำอะไรบางอย่างกับเขา แต่หลังจากนั้นไม่นานแวนส์ก็รู้ว่าคุณเอลตันกำลังพูด…กับตัวเองจริงๆ
“เดี๋ยวก่อน…บางทีเธออาจพูดถูก” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอมองไปด้านข้าง คิ้วของเธอขมวด
“ไม่แน่นะเขาอาจจะมีทักษะที่สามารถสกัดกั้นทักษะของฉันได้”
“ไร้สาระน่า มีเพียงระบบระดับสูงเท่านั้นที่เป็นแบบนั้น”
“เขาเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร! ฉันแน่ใจว่าเขามีทักษะในการสกัดกั้นพวกเรา”
“น่าสนใจ น่าสนใจ” มิสเอลตันวางมือบนคางของเธอขณะที่เธอมองแวนส์อีกครั้ง ดวงตาของเธอราวกับจ้องมองเข้าไปในจิตวิญญาณของแวนส์โดยตรง
“นายมีทักษะอะไรงั้นหรอ” มิสเอลตันถามแวนส์
“…ทักษะหรอ?” แวนส์เอียงศีรษะ มิสเอลตันถามเขาว่าเขามีทักษะอะไรบ้าง?
“ไม่มีประโยชน์อะไรในการซ่อนทักษะของนายจากฉัน” มิสเอลตันกอดอก
“ฉันจะรู้เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว”
“ถึงฉันจะจำมันไม่ได้ในวันพรุ่งนี้ก็เถอะ” จากนั้นเธอก็แตะหน้าผากของเธอ ขณะที่เธอส่ายหัว
“ระบบเยอะมาก ระบบเยอะมาก” เธอพูด
“…” แวนส์ยังคงลังเลที่จะบอกเธอ แต่ก็เป็นอย่างที่เธอบอก ถ้าเธอจะเป็นที่ปรึกษาของเขาเธอก็จะรู้เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว และด้วยการพูดติดอ่างเล็กน้อย
“ฉัน…วิ่งได้เร็ว”
“เร็ว แค่นั้นเองหรอ” มิสเอลตันเลิกคิ้ว
“…ฉันยังมีทักษะที่ทำให้ฉันก้าวขึ้นไปบนอากาศได้” แวนส์ถอนหายใจ
“น่าสนใจ แสดงให้ฉันดู” มิสเอลตันแสดงสีหน้าตื่นเต้น ขณะที่เธอวิ่งเหยาะๆไปทางแวนส์
“นี่…เป็นครั้งแรกของฉันที่ใช้มัน” แวนส์พูดติดอ่างขณะที่เขามองไปด้านข้าง ดวงตาสีดำสนิทของมิสเอลตันกำลังทำให้เขารู้สึกขนลุก ราวกับว่าถ้าเธอขยับเข้าไปใกล้เขาอีกหนึ่งนิ้วเขาจะถูกกลืนกินทั้งชีวิต
“ไม่เป็นไร ใช้เลย! ใช้เลย!”
“โอ…เค” แวนส์สะดุ้งเล็กน้อยขณะที่มิสเอลตันโน้มตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้น จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปในอากาศ
[แอร์สเต็ป]
จากนั้นเขาก็ผ่อนคลายเท้าที่ยกขึ้นเพียงเพื่อให้รู้สึกว่าเขากำลังเหยียบอะไรบางอย่างที่แบนราบ จากนั้นเหมือนเดินขึ้นบันไดเขาก็ยกตัวเองขึ้น แน่นอนว่านับเป็นครั้งแรกที่เขาใช้ทักษะนี้ เขาจึงยืดแขนออกขณะที่พยายามทรงตัวกลางอากาศ
“น่าสนใจ น่าสนใจ” มิสเอลตันโบกมือของเธอ ใต้ฝ่าเท้าของแวนส์พร้อมกับอ้าปากเล็กน้อย
“ฉันไม่รู้สึกถึงลมเลย แสดงว่ามันไม่ใช่เวทมนตร์แห่งลม”
“มิสเอลตัน หลบไป!” แวนส์ตะโกนก่อนที่ [แอร์สเต็ป] จะหายไป
“นายมีทักษะอะไรอีกล่ะ เด็กน้อย!?” มิสเอลตันร้องเสียงหลงขณะที่เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้แวนส์อีกครั้ง อาจมีคนพูดว่าใกล้เกินไปเพราะหน้าผากของเธอสัมผัสกับหน้าอกของแวนส์แล้ว
ทันทีที่แวนส์รู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นที่เกิดขึ้นที่หน้าอกของเขา เขาก็ถอยออกไปทันทีในขณะที่หายใจเข้า
“บอกฉันหน่อยสิเด็กน้อย” มิสเอลตันเอียงศีรษะ ขณะที่เธอเห็นคิ้วที่ขมวดของแวนส์
“ฉันจะเก็บเป็นความลับ ฉันจะไม่บอกใครหรอกนะ”
“…” แวนส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเคยเห็นคนแปลกๆในสุสานของเก่า แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เขา เขาไม่สามารถเดาความคิดของเธอได้จริงๆ เธอ…เป็นบ้าเหรอ?
“ฉันต้องรู้ทักษะของเธอ ถ้าฉันจะฝึกเธอ” เสียงของมิสเอลตันเย็นลงทันที ในขณะที่ดวงตาสีดำสนิทของเธอจ้องมองแวนส์ตรงเข้ามา
“ฉันสามารถ…ทำให้เวลาช้าลงได้” แวนส์กระซิบคำพูดของเขาและยังคงเต็มไปด้วยความลังเล
“…ช่วงระยะเวลาหนึ่ง?”
“เวลาช้าลงงั้นหรอ” มิสเอลตันเอียงศีรษะขณะที่เธอมองไปด้านข้าง
“ฉันอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน” แวนส์ส่ายหัวพลางถอนหายใจอย่างรวดเร็ว และเขาไม่ได้โกหก เขาเรียนรู้วิธีกระตุ้นและใช้ทักษะโดยสัญชาตญาณ หากผู้สอนถามเขาว่าเขาใช้ความเร็วสูงสุดอย่างไร เขาก็จะไม่มีคำตอบจริงๆ มันแตกต่างจากทักษะการใช้งานของเขาที่กระตุ้นด้วยการเปิดใช้งาน การเพิ่มความเร็วสูงของเขาจะเปิดใช้งานก็ต่อเมื่อ…ความคิดเขาสั่งให้เปิด เช่นเดียวกับเมื่อคนเมื่อต้องการขยับนิ้วเขาก็รู้วิธี
“ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ” มิสเอลตันวางมือบนคางของเธอ
“เพิ่มความเร็วและทำให้เวลาช้าลง…เข้ากันมาก”
“ลองใช้มันสิ” มิสเอลตันก็ก้าวถอยหลังไปสองสามเมตร
“ไปข้างหลังฉัน ไป ไป!”
เมื่อเห็นมิสเอลตันโบกมืออย่างตื่นเต้น และแสดงท่าทางให้เขาใช้ทักษะ แวนส์ก็หายใจเข้าลึก ๆ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ปล่อยลมหายใจ และเปิดใช้งานทักษะ [การรับรู้เวลา] ดวงตาของเขาเป็นประกายสีทองในเวลาเดียวกัน
เมื่อเขาเห็นมิสเอลตันโบกมือให้ช้าลง เขาก็วิ่งไปข้างหลังเธออย่างสบายๆ แต่เมื่อเขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ฟุต แวนส์ก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน
“!!!”
ดวงตาสีดำสนิทของมิสเอลตันมองตรงมาที่เขาตามร่างกายของเขา ในขณะที่เขาเคลื่อนไหว และแม้ว่าจะช้า แต่หัวของเธอก็หันมาหาเขา
มิสเอลตัน…ปรับตัวให้เข้ากับความเร็วของเขาหรอ! แวนส์อดไม่ได้ที่จะสะอึก ในขณะที่เขายังคงไปข้างหลังเธอ นี่อาจเป็นเรื่องที่น่าขนลุกที่สุดที่เกิดขึ้นกับเขานับตั้งแต่ที่เขาเข้าเรียนในสถาบัน
ร่างกายของมิสเอลตันเร็วขึ้นเรื่อยๆในทุกๆมิลลิวินาที เธอบอกว่าเธอไม่สามารถคัดลอกทักษะของแวนส์ได้นี่หมายความว่า…นี่เป็นความเร็วจริงๆของเธอรึเปล่า?
หลังจากคิดอยู่พักนึง เขาก็ผลักความคิดของเขาออกไป และปิดการใช้งานทักษะทั้งหมดของเขา
“อ๊ะ!” มิสเอลตันรีบหันร่างกายเข้าหาแวนส์
“เร็ว เร็วมาก เร็วพอๆ กับเรย์ แต่ไม่เร็วเท่าแกร์รี่”
มิสเอลตันพึมพำขณะที่เธออยู่ในโลกของตัวเองอีกครั้ง
“แต่…” จากนั้นเธอก็หยุดพึมพำขณะที่เธอมองแวนส์อีกครั้ง
“…นายอยู่แค่ระดับ 2 เหรอ?”
“!!!”
“น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ” มิสเอลตันปรบมือ
“นายมีคริสตัลอยู่ใช่ไหม ฉันได้กลิ่นมัน ไม่จำเป็นต้องซ่อนมันจากฉันหรอก”
“…ใช่?” แวนส์ถอยห่างออกไป ผู้หญิงคนนี้รู้ทุกอย่างเลยหรือเปล่า?
“ทำไมคุณไม่ใช้มันล่ะ?”
“ฉัน…ไม่รู้วิธีที่จะใช้มัน”
“ฉันเข้าใจแล้ว” คุณเอลตันมองแวนส์
“แค่วางมันลงบนหน้าผากของนาย แล้วดูดซับมัน”
“…แค่นั้นหรอ?” แวนส์หรี่ตา มัน…ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
“สัปดาห์หน้าฉันจะสอนนาย หากนายยังไม่ได้ดูดซับมัน อย่าขายมันเงินไม่มีประโยชน์หรอก”
มิสเอลตันโบกมือก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นของห้องเรียน คำพูดของเธอยังคงก้องอยู่ในหูของแวนส์
‘… เงินไม่มีประโยชน์หรอ?’ แวนส์ปล่อยลมหายใจเล็กน้อย ขณะที่เขาเดินตามอาจารย์กลับไปที่ห้องนั่งเล่น
ทันทีที่พวกเขากลับมาสายตาของแวนส์ก็เคลื่อนไปยังคนใหม่สองคนที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นมาก่อนในตอนแรก พวกเธอเป็นนักเรียนหญิง 2 คน
และเป็นคนที่คุ้นเคยกันดีเจมม่า
“นาย!” เจมม่าชี้นิ้วไปทางแวนส์ทันทีที่สบตากัน
“นะ…นายโกหกฉัน!” เธอกรีดร้องขณะที่เดินไปหาเขา
เมื่อเห็นร่างของเจมม่าเข้ามาใกล้เขา แวนส์มีเพียงความคิดเดียวที่แล่นอยู่ในใจของเขา…ทำไมถึงได้เจอเธอทุกที่เลยละเนี่ย?
