“ย๊า!”
แวนส์ระวังที่จะไม่หลับตาแม้จะมีแสงจากประตูกั้นอยู่ตรงหน้าจมูกของเขาแล้วก็ตาม การมองเห็นของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อทุกอย่างมืดลง
“…อะไรนะ”
แวนส์กระพริบตาหลายครั้งในขณะที่เขามองดูสภาพแวดล้อมใหม่ที่อยู่ตรงหน้าของเขา มันมืดเกือบราวกับว่าเขาอยู่ในถ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะโคมไฟที่อยู่บนผนัง สายตาของเขาก็คงไม่สามารถปรับได้ง่ายๆ เขารีบตั้งท่าอย่างรวดเร็ว แต่ตรงกันข้ามกับความคิดของเขา ไม่มีมอนสเตอร์แม้แต่ตัวเดียวที่ต้อนรับเขา
เขาคิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะมีมอนสเตอร์สักตัวที่รอเขาอยู่ เนื่องจาก 2 ตัวแรกได้คลานออกจากประตูมิติไปก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามาข้างใน แวนส์มองไปข้างหลังของเขาและประตูมิติก็ยังอยู่ที่นั่น เป็นไปได้ไหมว่า…มอนสเตอร์ที่คลานออกมาจากประตูมิตินั้นมาจากที่อื่น? เขาคิด
แต่เขาส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับคำพูดที่โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา
[ภารกิจ: เอาชนะแมงมุมปีศาจ]
“เอาชนะหรอ อะไรกัน” แวนส์ไม่ได้สนใจที่จะอ่านคำอื่นๆที่เหลือเพราะเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันคืออะไร เขาต้องเอาชนะบางสิ่งนั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องรู้
เขาเพียงแค่ต้องมุ่งเน้นไปที่การฆ่าทุกอย่างที่นี่และในที่สุดเขาก็จะสามารถออกไปได้
แวนส์ยังคงเดินลึกเข้าไปในถ้ำเขายกอาวุธที่แขนเขาขึ้นและชี้ไปข้างหน้าเขา เพื่อที่เขาจะได้พร้อมที่จะพุ่งเข้าหาแมงมุมทันทีที่เห็น อย่างไรก็ตามแม้จะเดินผ่านไปถึงหนึ่งนาทีก็ยังไม่มีแมงมุมแม้แต่ตัวเดียวที่โผล่ออกมา
“อะไร…เกิดอะไรขึ้น…” แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระซิบขณะที่เขาผ่อนคลายท่าทางลงเล็กน้อย
“!!!”
แต่ทันทีที่เขาทำเช่นนั้นเสียงดังรบกวนก็เข้ามาใกล้เขาอย่างรวดเร็วจากด้านหลัง เขาเปิดใช้งานสกิล [การรับรู้เวลา] อย่างรวดเร็วและหันกลับไป เขาพบแมงมุมสองตัวที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา
แวนส์ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากกระแทกตัวที่ใกล้ที่สุดด้วยความตกใจ และถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ผล เนื่องจากเขาไม่เห็นรอยบุ๋มบนตัวของแมงมุมเลย
นอกจากความเร็วของเขาแล้วเขาก็ไม่มีทักษะอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ปิดการใช้ทักษะ [การรับรู้เวลา] และแทงไปที่แมงมุมทั้งสองด้วยตะขอกริฟฟอนของเขาหลายๆครั้ง
[พลังงาน: 29/38 -> 25/38]
เขาสังเกตเห็นมันระหว่างทางไปสุสานของเก่า การใช้พลังงานของ [การรับรู้เวลา] จะเปลี่ยนไปขึ้นอยู่กับว่าเขาเปิดใช้งานและใช้ความเร็วที่สูงขึ้นหรือไม่ ถ้าเขาไม่ได้เปิดใช้งานความเร็วของเขาในขณะที่ใช้ทักษะ [การรับรู้เวลา] พลังงานของเขาก็จะไม่ได้ลดมากขนาดนั้น แต่การทำให้เวลาช้าลงมันยังคงกินพลังงานของเขาถึงหนึ่งหน่วยต่อวินาที แต่สำหรับแวนส์เขารู้สึกว่าหนึ่งวินาทีนี้นานขึ้นมาก
เขาหายใจเข้าลึกๆขณะที่เขายกเลิกทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาและเช่นเดียวกับแมงมุมตัวแรกที่เขาฆ่าทั้งสองตัวยังคงสามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วขณะ แต่เมื่อเขารู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นแวนส์จึงหลบไปด้านข้างได้อย่างง่ายดาย
แวนส์มองดูแมงมุมปีศาจที่กำลังจะทิ้งตัวลงที่พื้น ขาของมันสั่นระริก และเขาก็เฝ้าดูจนกระทั่งมันตาย จากนั้นแวนส์ก็ถอนใจอย่างโล่งอก ขณะที่เขาหันกลับมาและเดินต่อไปข้างใน แต่ก่อนที่เขาจะเดินต่อไป เขาก็ได้ยินเสียงดังฉ่าอยู่ด้านหลังของเขา
“หืม?” แวนส์ค่อยๆหันไปมองรอบๆเพียงเพื่อดู แล้วเขาก็พบว่าบางส่วนของแมงมุมปีศาจสองตัวนั้นกำลังละลายอยู่กับพื้น
จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันทีที่เขาเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เปล่งประกายจากซากศพที่มืดมนของมอนสเตอร์
“คริสตัล!?” แวนส์พุ่งเข้าหาวัตถุที่ส่องแสง และใช้ความเร็วระดับสูงเพื่อหยิบมันขึ้นมา
“มันคือคริสตัลจริงๆด้วย!” เสียงของเขาดังขึ้นขณะที่เขาวางคริสตัลไว้ตรงหน้าของเขา จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆตัวโดยสัญชาตญาณกลัวว่าจะมีคนอื่นมาที่นี่และเห็นว่าเขาได้รับมัน หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เก็บมันลงในกระเป๋าเสื้อรวมกับคริสตัลอื่นๆที่มีของเขา
จากนั้นแวนส์ก็เดินลึกเข้าไปในถ้ำต่อไป คราวนี้การก้าวเท้าของเขาเงียบลง อย่างไรก็ตามเสียงหัวเราะของเขาก็ไม่สามารถซ่อนได้และมันก็ดังก้องไปทั่วถ้ำที่มืดมิดนั้น เทียนแทบจะเต้นตามเสียงหัวของเขาในขณะที่เขาเดินลึกเข้าไปในถ้ำ
และไม่นานหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป
ลมหายใจของแวนส์หนักหน่วงขึ้น เสื้อผ้าของเขาปกคลุมไปด้วยเลือดของแมงมุมที่ลื่นไหลและมีเศษบางส่วนติดอยู่ที่ผมของเขาเช่นกัน
“นี่…ฉันต้องฆ่าทุกอย่างที่นี่จริงๆเหรอ?” แวนส์พูดขณะที่เขาพยายามกลั้นหายใจ และเอนหลังพิงกำแพง เขาคิดว่าเขาฆ่าแมงมุมปีศาจไปแล้วมากกว่า 20 ตัว แต่ถึงอย่างนั้นถ้ำนี้ก็ยังไม่สิ้นสุด
เขารู้สึกได้แล้วว่าอาวุธของเขาเริ่มสูญเสียความคม เพราะแมงมุมตัวสุดท้ายที่เขาฆ่ามันเขาต้องแทงมันถึงสองครั้งก่อนที่ตะขอจะแทงทะลุร่างของมันได้
“ฉัน…กำลังเจอปัญหาซะแล้ว?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะมองไปที่ปลายอาวุธของเขา แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย
“นี่…นี่คือความสนุกงั้นหรอ?“
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของเขาหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาได้ยินเสียงร้องดังมาจากความมืด แมงมุมปีศาจ 3 ตัวปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา
แวนส์กลอกตาขณะที่เขาดันตัวเองจากกำแพง ทำไมโลกนี้ถึงโหดร้ายกับเขาเสมอเลยล่ะ
แวนส์ยกอาวุธขึ้นขณะจ้องมองไปที่คู่ต่อสู้ใหม่ทั้งสามตัว ใบหน้าของพวกมันไม่ใช่ของทารกอีกต่อไป แต่เป็นของผู้หญิงที่โตแล้ว แวนส์ขนลุกในขณะที่เขาจ้องไปที่ดวงตาที่ว่างเปล่าและผมสีดำยาวของพวกมันที่ยาวเกือบถึงพื้น
และที่สำคัญที่สุดแต่ละตัวมีขนาดใหญ่กว่าเขาแล้ว
“นี่…มันยังสนุกอยู่ใช่มั้ย?”
